ลานเก็บเรื่องมาเล่า

มีสิ่งพลอยได้เรียนรู้จากการมาเฮ8 ครั้งนี้ครับ ก็เมื่อวันที่ 3 ที่สิ้นสุดเฮ 8 ผมกับคนข้างกายก็เดินทางไปจังหวัดตรังบ้านเกิด ระหว่างทางก็ถือโอกาสแวะชมสถานที่ท่องเที่ยว เช่นที่ สระมรกต ผมเดินชมเพลินทั่ว แต่โดนฝนกระหน่ำเสียเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลย แต่ก็ชื่นชมแหล่งท่องเที่ยวที่สวยงามมาก

เมื่อเดินถึงจังหวัดตรัง ก็เข้าที่พักเป็นร้านค้า ซึ่งเป็นอาชีพของพี่สาวใหญ่ที่นั่น โดยลูกชายพี่สาวใหญ่ที่เราเรียกกันว่า “โกโก๊ะซี” เป็นผู้ดูแล กำลังครึ่งนั่งครึ่งนอนดูจออทีวีอยู่ ผมดูแล้วไม่เห็นมีเรื่องอะไรเลยมีแต่อะไรก้ไม่รู้

ผมถามว่านอนดูอะไร โกซีบอกว่า ดูนกนางแอ่น ผมยิ่งงงว่าดูทำไม ดูจากไหน ทำไมต้องดู…ฯ โกซีเห็นงงจึงอธิบายว่า ตอนนี้ตัดสินใจสร้างบ้านนกนางอแอ่นขึ้นที่ชั้นที่ 5 ของร้านนี้ เพราะร้านติดกันนี้เขาทำมาก่อนและมีนกนางแอ่นมาพักจริงๆ เราจึงคอยดูว่าจะมีนกนางแอ่นมาห้องของเราบ้างไหมเพราะติดกัน

พบว่ามีนกนางแอ่นเข้ามาจริง จึงตัดสินใจลงทุนสร้างบ้านนกนางแอ่นขึ้นที่ชั้น 5 หมดไปหลายตังค์ จอที่เห็นนี่คือเราติดตั้งกล้องอินฟาเรดไว้ข้างในห้องเพื่อดูว่ามีนกเข้าออกมากมายแค่ไหน….

ผมก็ร้องอ๋อ….. โกซี สร้างบ้านนกนางแอ่นขึ้นมา และติดตามการเข้ามาอาศัยของนางแอ่น

ผมไม่รู้เรื่องนกนางแอ่น ไม่เคยกินรังนกนางแอ่น และไม่รู้เรื่องรังนกมากไปกว่าเห็นข่าวจากทีวีก็แบบฉาบฉวย ผมเลยถามเรื่องนี้จากโกซี ก็ได้ความว่า รังนกนางแอ่นที่สะอาดและอยู่ตามถ้ำชายทะเลนั้นราคาสูงสุดกิโลกรัมละเป็นแสนกว่าบาท ราคาถูกก็เป็นหมื่นกว่าบาท นี่เองที่เป็นแรงกระตุ้นให้คนใต้หลายจังหวัดหันมาสร้างบ้านให้นกนางแอ่นอาศัย และเก็บรังขาย… รวมทั้ง “โกซี” ของผมด้วย

ผมลองค้นคว้าจาก web ดี ก็พบว่าที่ปากพนัง สุราษฏธานีมีอาชีพนี้อย่างคึกคักที่สุด ดูประกาศการขายตึกนี้ซิครับ ผมเอามาจาก web นี้

http://abirdnest.igetweb.com/index.php?mo=3&art=128049

ลักษณะบ้านนก อาคารพาณิชย์   4 ชั้น  หน้ากว้าง 8 เมตร  ลึก  16 เมตร อายุการเป็นบ้านนก 5 ปี 6 เดือน พื้นที่เก็บเกี่ยว 4 ชั้น เนื้อที่ประมาณ 520 ตรม. วัสดุสำหรับนกทำรัง ไม้ชะมวง หน้ากว้าง 8 นิ้ว ระยะการตีไม้ ระยะห่างการตีไม้ 50 ซม. ปริมาณนก ประมาณ 1,000 ตัว จำนวนรัง ประมาณ 300 รัง จุดเด่น 1.ใกล้ชุมชนรังนก 2.ในเขตเทศบาลเมืองปากพนัง พร้อมที่ดินเกือบ 2 ไร่ สร้างตึกนกเพิ่มได้อีกหลายหลัง   3.เก็บรังนกได้แล้ว เดือนละ 1 กก. และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ราคาขาย 15 ล้านบาท…..

นี่คืออาชีพหนึ่งของคนใต้บางพื้นที่ครับ

ภาพที่ 10

เรารุ่นพ่อรุ่นแม่ของเด็กเหล่านี้ เห็นแล้วก็ชื่นใจ ที่เขาสนิทสนมกัน หยอกล้อ เล่นด้วยกัน มีชีวิตชีวา และเรารู้ เราเห็นว่าเฮฮาศาสตร์ได้สร้าง Multifunction ขึ้นมาโดยเราไม่ได้ตั้งวัตถุประสงค์ไว้ มันเกิดขึ้นเอง และทวีความเข้มข้นมากขึ้นทุกครั้งที่จัดเฮฮาศาสตร์.. แรงเกาะมิใช่เกิดขึ้นกับเด็กเท่านั้น สายใยไร้รูปรอยได้เกาะเกี่ยวผู้ใหญ่เข้ามาด้วยกันอีกด้วย คุณค่ามันมากกว่าปัจจัยรูปธรรมที่เราลงทุนไป

ทำอย่างไรให้กิจกรรมทางสังคมเชิงบวกเช่นนี้ได้โอบอุ้มจิตใจมนุษย์ ให้พึงทำดีต่อกัน ก่อรูป แล้วสะสมเป็นทุนมหึมาให้แก่สังคม แล้วสันติสุขก็บังเกิด… แต่มันไม่ได้มาเพียงกระพริบตา …..

ผมเครียดกับสีอื่นๆ จึงหันมาดูรูปดีกว่า

ผมเคยเล่นกล้องกับฟีล์มขาว-ดำมาก่อน และเคยลงทุนล้าง-อัด เอง ในห้องน้ำในห้องพักตั้งแต่หัวค่ำยันสว่าง คนรุ่นใหม่อาจไม่เคยสัมผัสรูปขาวดำมาก่อน และคุ้นชินกับภาพสีของยุคดิจิตอลมากกว่า

การไปกระบี่คราวนี้ ผมเลยหันมาถ่ายภาพ ขาว-ดำ สลับกับภาพสี

การดูภาพขาว-ดำนั้น ไม่ได้ดูที่ความสวยงาม และองค์ประกอบของภาพเท่านั้น จะดูเส้นสายของภาพ ดูอารมณ์ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อดูรูป ดูจินตนาการของผู้ถ่ายรูป ดูเรื่องราวของภาพนั้นๆ ดู…ฯลฯ…

ดังนั้นแต่ละคนจึงมีความเห็นที่แตกต่างกันเมื่อดูภาพขาว-ดำ

ผมจึงจะพาท่านดูภาพ แบบผมพูดเอง-เออเอง น่ะครับ

ภาพที่ 1

ภาพนี้มุมนี้มีคนถ่ายมาก เพราะเป็นมุมที่สวย เส้นภูเขาลากลงมาจากที่สูงแล้วลงทะเล มีเรือเป็น Subject น้ำเป็น Subject areas หากรูปนี้มีความคมชัด และถ่ายในฤดูกาลต่างๆจากมุมเดียวนี้จะสวยตามฤดูกาลที่น่าสนใจทีเดียวครับ

ภาพที่ 2

ผมเห็นความใหญ่โตมหึมาของขุนเขา แต่สวยที่มีต้นไม้ปกคลุม Shape ทรง Vertical แบบ 90 องศา แปลกตาที่ไม่ค่อยได้เห็นที่ไหนๆบ่อยๆ มีที่นี่แหละ “กระบี่” พิจารณาดูที่ผิวน้ำสัมผัสกับโคนขุนเขาซิ…ขุนเขาที่แกร่งกล้ายังกร่อนลงได้เพราะน้ำทะเลซัดสาดมานานแสนนาน บ่งบอกความหมายอะไรต่อมิอะไรมากมายทีเดียว

ภาพที่ 3

มันเป็นการจงใจที่จะถ่ายภาพนี้ให้เห็นความยิ่งใหญ่และความกระจิดริดของสิ่งมีชีวิตที่มาเกาะอาศัย คือต้นไม้เล็กๆนั่น (ตรงจุด 1 นาฬิกา) เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ว้าเหว่ เหงาหงอย หรือคึกคัก ก็แต่อิงอาศัยธรรมชาติ เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยที่เหมาะสม และตั้งอยู่เพราะสภาวะที่เอื้อให้ ดำรงชีวิตตามสภาพของธรรมชาติ เขาไม่ได้อยู่ในป่าใหญ่ ….ใครบางคนในโลกนี้ก็อาจจะอยู่ในสภาวะเช่นนี้เหมือนกัน..

ภาพที่ 4

ธรรมชาติจัดสรร เส้นสายตาอยู่ที่ผิวน้ำ ลากอารมณ์เราไปสัมผัสภูเขาน้อยใหญ่ ไกลใกล้ เห็นเวลาวิ่งผ่านไปต่อหน้า เห็นเรื่องราวมากมายผ่านบริเวณเหล่านี้ สิ่งที่เห็นวันนี้มิใช่สภาพเดิมแท้ เวลากัดกร่อนเหลือเพียงการดำรงเท่าที่เห็น

ภาพที่ 5

มันไม่มีความสวยงามแห่งภาพเลย สตรีท่านนี้ก็มิใช่สาวงามระดับโลก เธอไม่ใช่มหาเศรษฐี หรือคนมีชื่อเสียงคับโลกจากที่ไหน แต่อารมณ์ของภาพนั้นเธอกำลังคิดถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือมากกว่า เธอรอคอยอะไรหรือ เธอเหงา ห่วงหาอะไรหรือ

ภาพที่ 6

เธอท่านนี้ก็มิใช่ นาตาลี ที่จักรวาลรู้จักเธอดี แต่สตรีท่านนี้อาจจะเรียก นาตาลีเขียวก็ย่อมได้ เพราะน้ำใจเธอล้นจักรวาร เธอทำงานบริการมิได้หยุดยั้ง เรามิได้เพียงมาดื่มด่ำกับธรรมชาติแห่งกระบี่ แต่เรายังได้ดื่มด่ำกับน้ำใจของชาวกระบี่ ผู้จัด และนาตาลีเขียวท่านนี้

ภาพที่ึ7

มือที่สัมผัสนั้นได้ปล่อยกระแสไฟแห่งเมตตาไปอิ่มเอิบแก่ลูกหลานต่างผิวสีคนนั้น มีคุณค่ามากกว่าคำพูดใดๆ

ภาพที่ 8

มันก็แค่แท่งหินที่มาโด่เด่อยู่กลางทะเล แต่สายตามนุษย์พึงพอใจรูปร่างของเขา ธรรมชาติให้ความบันเทิงใจ ให้พลังบวกแก่เรา และให้มานานแสนนานแล้ว และก็ยังให้ต่อไปแม้ว่าเฮฮาศาสตร์จะหดหายจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม ธรรมชาติให้เรา แล้วเราให้อะไรธรรมชาติบ้างล่ะ หรือเราเป็นเพียงกลุ่มสิ่งมีชีวิตที่รู้จักเพียงบริโภคเท่านั้น…

ภาพที่ 9

ความขาวบริสุทธิ์และเส้นสายที่โดดเด่นอยู่นั้น เหมือนบ่งบอกให้โลกรู้ว่า ฉันก็มีส่วนที่ทำให้โลกใบใหญ่นี้สวยนะ.. และความสวยนี้เองที่เป็นปัจจัยส่งต่อสายพันธุ์แห่งชีวิตนี้ต่อไปตามกระบวนการ Reproduction