ลานเรียนชีวิต

(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามเช้าตรู่)

อยู่เมืองกรุง…

บ่มีโอกาสได้เงยดูท้องฟ้ายามเช้าตรู่อย่างนี้ร๊อก…

(ท้องฟ้าที่สวนป่ายามรุ่งสาง)

คิดไปคิดมาอยากจะเหิรฟ้าเสียจริง ๆ…

อย่ากระนั้นเลย นั่งดูเฉย ๆ ท่าจะดีกว่า…

(ฝ่ายโภชนาการสวนป่ามหาชีวาลัย)

อยู่ดี ๆ บรรยากาศอุ่น ๆ ก็เริ่มปกคลุม…

(สวนผักยามเช้า)

ก็ไม่ถึงกับสบายซะทีเดียวหรอกนะคะ…

เพราะต้องทำงานแลกข้าวกินเป็นมื้อ ๆ ไปด้วยอ่ะ…

(มื้อเช้าฝีมือพ่อครูบาฯ)

วันพ่อ แต่ดันใช้พ่อทำกับข้าวให้กินเสียนี่…

ช่วยก็ไม่ช่วย…

แถมแซวให้เขวตลอดเวลาอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ

(เจ้ามอม เจ้าเหมียวเป๋ และสาวน้อยผู้ทรนง)

พ่อครูฯ แนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก…

(เพื่อนเก่ายกทัพมาทักทายแต่เช้า…)

เลยต้องไปทักทายเพื่อนเก่าเสียหน่อย…

เดี๋ยวน้อยใจ…

(สวนป่ายามเช้าที่แสนสงบ)

เดินตามพ่อไปโกยอากาศใส ๆ ใส่ปอด…

เอาพอให้ซี่โครงฉ่ำ ๆ ก็พอ…

(สีสันวันนี้ที่สวนป่า)

นั่งเมาท์กันอย่างเมามัน…

พร้อมเก็บเกี่ยวสีสันในวันที่แสนเบิกบาน…

(พ่อครูบาฯ พาเดินดูการเปลี่ยนแปลงของต้นไม้ใบหญ้า)

เดินตามพ่อครูฯ…

ไปเรียนไม่รู้จบ…

(การติดตาต่อกิ่งสัมซ่ากับต้นกระสัง)

โธ่ ง่ายอย่างนี้หนูก็ทำได้อยู่นา…

เอามั่ง เอามั่ง

(ตลาดปลาทุ่งกุลา)

นึกสนุกก็ขับรถไปเที่ยวกัน…

อยากไปไหนก็ไป…

อยากทำอะไรก็ทำ…

ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมีแผนซะมั่ง หนุกๆๆ…

จะมีใครซักกี่คนน๊อ ที่ได้นั่งรถที่พ่อครูบาฯ ขับ…

ครูปูขอรับรองความมันส์…

แต่ไม่รับประกันความปลอดภัยนะขอรับ ฮ่าๆๆ

(เมี่ยงส้มตำข้าวเหนียวดำฟักทอง ที่คิดขึ้นได้ในบัดดล)

คว้านู่นนี่ ใส่ปาก…

ของสด ๆ …

บรรยากาศสะอาด ๆ …

รอยยิ้มใส ๆ จากใจสวย ๆ …

ทำตัวง่าย ๆ …

ไม่ฝืน ไม่ขืน ไม่ขัด …

ปล่อยความคิด…

ผ่อนลมหายใจ…

ได้อยู่กับความเรียบง่าย…

ที่เป็น “ความจริง” แบบนี้ของชีวิต…

แค่นี้ก็มีความสุข จะตายชักแล้ววว…

(นอนอ่านหนังสือเล่น บนลานดูดาว)

อิ่มแล้วก็ว่ากันตามตำรา…

กินบนเรือน ผึ่งพุงบนหลังคา…

(แม่หวีพาลุยตลาดสตึกยามเย็น)

อาศัยช่วงพ่อครูบาฯ เผลอแอบหนีไปลุยตลาดสตึก…

ไปทุกทีก็หนุกหนานทุกทีสิน่า…

แถม ได้ บรึ๋ย! อีกต่างหาก…

(ริมฝั่งแม่น้ำมูล)

ได้สัมผัสบรรยากาศริมแม่น้ำมูลยามเย็นเป็นครั้งแรก…

สงบ เย็น…

หรือเขาก็เป็นอย่างนั้นของเขา…

เราซิ่…

ไปมอง ไปคิดไปต่าง ๆ นานาเอาเอง…

(หนุกหนานกับการโขมย มันส์ๆๆๆ)

กินง่าย อยู่ง่าย…

ไม่ต้องเรื่องเยอะ…

ไม่ต้องเงื่อนไขแยะ…

กิน…

อยู่…

กับดิน…

เดี๋ยวไม่นานก็ต้องกลับลงดิน…

(พ่อครูฯ ทำกับข้าวไป โทรโม้กับอุ๊ยไป อิอิ)

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องมีธรรมเนียม ทถถ…

ด้วยความคิดถึงนะคะ…

ไม่ได้อยากให้ รษย.  :p

เอก เพิ่งจะรู้ตัวว่าถูกหลอกให้มาผจญภัยในสวนป่า เริ่มตั้งแต่อดข้าวเย็นมา เพราะหลงเชื่อโฆษณาเรื่องข้าวต้มผักสดมื้อดึกที่สวนป่า ที่ไหนได้ รถตู้ถึงเอาตีสอง  นั่งหิวท้องร้องจ๊อก ๆ ในรถมาทั้งคืน มาถึงก็ดึกเกินไป อดกินอีก

เช้ามาเจอแต่เรื่องไม่คาดฝัน ไอ้นู่นก็ตื่นตา ไอ้นี่ก็ตื่นใจ เลยแก้เครียดด้วยการกินข้าวต้มจนหมดหม้อ แถมผักอีกครึ่งสวน หลังจากนั้นก็ต้องทนฟังพวกเราเมาท์กันสนั่นจนใส่คะแนนไม่ทันอีก

ยิ่งตอนขากลับจากไปเจอฤาษีอ้นมา เห็นกลับมาค้นเรื่อง ดอนกีโฆเต้ ใหญ่ แล้วขอชื่อจริงนามสกุลจริงของฤาษีไป เพราะได้ยินว่าฤาษีอ้นเขียนหนังสือด้วย เลยจะไปหาตามศูนย์หนังสือ

เห็นบอกว่า “คนอย่างนี้สิ เจ๋งจริง”

(ใครเจอก็ทึ่งเหมือนเราเลยแฮะ)

(ฤาษีอ้น ณ ระเมียรไม้)

“อยู่แบบนี้มีความสุขดีเนอะ อยู่กับธรรมชาติจริง ๆ  ไม่นึกว่าอิสานก็มีความอุดมสมบูรณ์แบบนี้ (คิดเหมือนเราตอนมาครั้งแรกเลยวุ๊ย)

แล้วพ่อครูบาฯ แม่หวีก็ดูสุขภาพจิตแข็งแรงเบิกบานอยู่ตลอดเลย

ได้สัมผัสแบบตัวจริงเสียงจริง ได้เห็นวิธีการที่พ่อครูฯ สร้างป่า สร้างคนแบบนี้ เพราะได้ยินเรื่องที่พ่อครูฯ เลือกจะัรับซื้อฟางแบบนี้ แทนที่จะซื้อฟางอัดก้อนเสร็จแล้ว ถึงราคาจะพอกัน แต่เอาส่วนเกินนั้นมาจ่ายเป็นค่าแรง ให้คนงานมีงานทำดีกว่า   แล้วบริหารสิ่งที่เลือกแล้ว ด้วยความสนุกสนาน  ให้เงินคนงานไป 1 ก้อน แล้วให้โจทย์แค่ว่าจะทำลอมฟางที่สูงที่สุดในโลก แค่นั้น  จะไปหาที่ไหน จะเอารถอะไรขน จะใช้คนงานกี่คน ก็ไปจัดการกันเอง ค่าแรงก็จัดการกันเอง  พ่อครูบาแค่แวะเวียนไปแหย่ ไปเสริมแรงให้ตื่นเต้นกระชุ่มกระชวยเสมอ ๆ

เพียงเท่านี้ ก็ได้ทั้งสิ่งที่ฝัน ได้สร้างงาน ได้สร้างคน

จะสร้างศูนย์บริบาลแห้วหลังนึง ก็แค่เล่าความฝันให้ช่างฟัง ไม่จู้จี้ ชี้นิ้ว เลือกคุยเลือกถามแต่จุดที่สำคัญ ๆ ไม่บังคับ ชี้นำ กะเกณฑ์ คอยฟังว่าต้องใช้อะไรบ้าง จะได้จัดซื้อ จัดหามาให้

ว่ายังไงก็ว่ามา ขอให้ได้ตามความฝันเป็นพอ

เรียกว่าเคารพและให้เกียรติในภูมิรู้ของช่าง เพื่อให้เขาต่อเติมฝันให้เรา น่าจะใช่

หันมาเล่าให้ฟังอีกว่า ช่างพวกนี้เขาเป็นศิลปิน บอกแค่ความต้องการเขาพอ  เดี๋ยวที่เหลือเขาจัดการเอง  ทำงานกับคนแบบนี้ ต้องใช้วิธีนี้

เลยได้เห็นความเป็น “ครู” ของพ่อครูบาฯ อย่างชัดเจน

รู้แล้วว่าทำไมใคร ๆ ถึงได้ชื่นชมวิธีการบริหารจัดการความรู้ของพ่อครูบาฯ กันนัก”

(เติมเต็มให้กันในวันดี ๆ)

ถ้าคิดดี ทำดี ปรารถนาดีต่อกัน…

การอยู่ด้วยกัน…

ก็เท่ากับเป็นการให้และรับของขวัญซึ่งกันและกันตลอดเวลาเลยนะนั่น (^___^)

(หิวจนหน้ามืด ถ่ายในรถตู้ตอนขามา)

ตื่นมากลางดึก เห็นทำอะไรตะคุ่ม ๆ อยู่คนเดียว

ที่ไหนได้กำลังคุ้ยเขี่ยหาเผือกหามันกินอยู่นั่นเอง

ก็นึกว่าจะเข็ด

หนอย… มีการบอกอีกนะ ว่าคราวหลังมา อย่าลืมชวนอีกล่ะ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคนเป็นครู ฮี่ๆๆๆ

« « Prev : อยู่ร่วมกัน

Next : หอมกลิ่นอดีต » »