ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ไปธุระกับครอบครัวแถวซอยวัชรพล เลยถือโอกาสพาทานอาหารเจที่เสถียรธรรมสถาน ซึ่งตั้งใจจะพาลูกสาวไปรู้จักอยู่แล้ว โอกาสเหมาะแล้ว

ที่นี่ไม่ไกลจากที่พักเขา เขาชอบอ่านหนังสือภาษาอังกฤษมาก ทั้งตำราเรียนและนิยายสนุกๆแบบของเขาเลยพามาแนะนำว่าเบื่อที่บ้านก็หอบหนังสือมานั่งอ่านที่นี่ได้นะ ร่มรื่น แม้คนจะหนาตาแต่ไม่มีใครส่งเสียงดัง ต่างมีมารยาทและเคารพสถานที่ จึงเหมาะมากที่จะมาเจริญสติ หรือมาอ่านหนังสือ

เสถียรธรรมสถานเปลี่ยนจากเดิมไปมาก มีตึกมากขึ้น มีต้นไม้หนาแน่น และมีหินอ่อนที่ดัดแปลงเป็นที่นั่งเต็มไปหมด ที่ว่างน้อยลง แต่เขียว ร่วมเย็น เหมือนสวนป่ากลางกรุง ใครไม่ชอบที่นี่คงไม่มี ผมมากินอาหารแล้วนั่งสงบสติที่วุ่นวายมาทั้งวัน ผมแนะนำสถานที่นี้ให้ลูกสาวเข้าใจและแอบกระตุกความคิดให้เขามาที่นี่บ้างหากเบื่องาน หรือเหนื่อยจากการงาน หวังว่าหากเธอมาจะได้พบแม่ชี หรือผู้ปฏิบัติธรรมอื่นๆและคงมีโอกาสที่เขาจะได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่างๆกัน

หายากสถานที่แบบนี้ในเมืองหลวงที่มีแต่รีบเร่ง ผมคิดว่าที่นี่นอกจากจะเป็นปอดให้คนมาหายใจดีดีแล้ว “การมาอยู่ในประเทศอันสมควรเป็นมงคลยิ่งนัก” ปฏิรูปเทสะวาโสจะ เอตัมมังคะละมุตตัมมัง นี่คือมงคลหนึ่งในสามสิบแปด

เด็กหนุ่มสาวสมัยนี้มีแต่อยู่หน้าจอคอม มือถือที่เล่น FB และเครื่องมือสื่อสารอื่นๆอีกมากมาย หรือไม่ก็เพื่อนที่ชวนกันไปดูหนัง ฟังเพลง น้อยนักที่จะเข้าวัดเข้าวา มาสถานธรรมแบบนี้ นี่คือปัญหาของสังคมใหม่ แม้ว่าพ่อแม่มีความคิด ก็หามีโอกาสให้ลูกทำได้ไม่ เพราะต่างคนต่างอยู่ ได้แต่พูดกรอกหูทางโทรศัพท์ แต่เงื่อนไขสังคม การงานปัจจุบันก็เป็นทางนำเขาให้เดินไปตามรูปแบบของยุคสมัย.

ใครมีสติ ยั้งคิดได้ก็ดีไป ใครหลงละเมอเพ้อพกไปกับความสนุกก็มีโอกาสพลาดง่ายๆ

หากชีวิตไร้ธรรม สังคมจะเหลืออะไร แค่ปัจจุบันดูเหมือนเข้าสู่ยุค “กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย..” ที่เพลงยาวกรุงเก่าจารย์ไว้ไม่ผิดเลย….

สาธุ….ท่านผู้ทำดี ประพฤติดี…