ลานดงหลวง

ชีวิตเรา บางทีก็มีเรื่องตื่นเต้นเข้ามาแบบไม่คาดคิด

เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมได้รับ เมล์ ทาง fb มาจากรุ่นน้อง มช.คนหนึ่ง บอกว่าอยากคุยกับผมมาก ช่วยโทรไปหาหน่อย

เราไม่ได้พบกันหลายสิบปี เขาเป็นน้องรหัส และเรียนจบ ดร.รุ่นเดียวกับพระเทพฯทางการศึกษาและไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เชียงราย ตอนนี้ เออรี่ มาอยู่บ้านเฉยๆที่เชียงใหม่ เขาเป็นคน active มากจึงได้รับการยกให้เป็นประธานรุ่นเสมอ ไม่ว่าจะไปเรียนที่ไหนก็ตาม แม้ว่าเพื่อนร่วมรุ่นจะ Re-union ก็ให้เขาเป็นหัวหน้า

เรื่องที่น้องปรึกษาก็คือ จะมีการพบปะกันระหว่างเพื่อนร่วมรุ่นเขาที่ขอนแก่นประมาณ 50 คน อยากเชิญผมไปร่วมด้วยเป็นพิเศษ เพื่อเซอร์ไพรซ์ เพื่อนๆเขา โดยเขาไม่บอกใครๆว่าผมจะโผล่ไปในงานนี้…

สมัยเรียนหนังสือนั้น ผมกับเพื่อนร่วมรุ่นปฏิวัติรุ่นพี่ ล้มระบบเชียร์ของคณะที่มีรุ่นพี่ควบคุมอยู่ แล้วเรามาทำเอง อ้าว…. ก็ทำตามความคิดเราไง.. ผมรับหน้าที่เป็นประธานเชียร์ ไปดีดดิ้นหน้าห้องให้น้องแหกปากร้องเพลงเชียร์ ผมนึกย้อนไปแล้วยังนึกว่า เออ ตู..ทำไปได้ไงวะ เราทำกิจกรรมกับน้องๆค่อนข้างเยอะ เราจึงสนิทสนมกันมาก แต่เมื่อผ่านปีสองไปแล้ว ผมก็เปลี่ยนไปอีกคือต่อต้านระบบว๊าก.. หรือระบบ SOTUS แบบปัญญาอ่อน ไร้สาระ

ผมเดินเข้าร่วมกระบวนการนักศึกษาที่ร้อนแรงที่สุดในสมัยนั้น ไม่เรียนหนังสือเป็นหลัก เอาแต่ทำกิจกรรม ออกชนบท นัยว่า ตู อุดมคติเหลือล้นฟ้าล้นแผ่นดิน.. จริงๆผมเรียนสายวิทยาศาสตร์ เอกด้านชีววิทยา เพราะชอบเรื่องธรรมชาติ แต่เมื่อบรรยากาศของกลุ่มหลอมเรา เด็กบ้านนอกอย่างผมที่มีทุนทางสังคมแบบชนบทอยู่แล้ว ก็เดินลิ่วๆอยู่ในเส้นทางนั้นอย่างเต็มที่ โดยทางบ้านไม่รู้เรื่องเลย..

การก้าวเดินเส้นทางนั้นทำให้ผมรู้จักพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ต่างคณะมากมาย แต่ทั้งหมดเป็นเพื่อนทำกิจกรรม หนึ่งในนั้นคือ เสี่ย อ๋อย กลุ่มบ้านเลขที่ 111 นี่แหละ

อ้าว..พอเล่าความหลังก็เพลินไปเลย..

ผมกับน้องรหัสคุยกันทางโทรศัพท์นาน เราถามไถ่น้องๆคนอื่นๆที่ยังพอจำชื่อเสียงได้ หนึ่งในนั้นคือ ประธานรุ่นของเขาที่เป็นคนใต้ ตัวดำปื๊ด ยิ้มทีเห็นฟันขาว ใจดี เข้มแข็ง รักเพื่อน และชอบทำกิจกรรม เขาชื่ออุดม เขาเป็นประธานเชียร์คณะต่อจากผม เราจึงสนิทสนมกัน ช่วยเหลือกัน ปรึกษาหารือกัน และก็ห่างหายไปนานแสนนาน ผมไม่ทราบเรื่องราวของเขา เขาก็คงไม่ทราบว่าผมทำอะไรที่ไหน

ผมถามถึงอุดม น้องรหัสผมบอกว่า เขาเสียชีวิตไปแล้ว ทราบจากอาจารย์ที่คณะนั่นแหละ น้องยังบอกว่าเมื่อปีที่แล้วรวมรุ่นกันที่เชียงใหม่ยังไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้อุดมกันอยู่เลย..???!!!!!!

………

การคุยสิ้นสุดลงโดยการรับเชิญไปงานรุ่นที่ขอนแก่นในเวลาที่นัดหมาย สถานที่ที่นัดหมายเพื่อให้เพื่อนร่วมรุ่นเขาตื่นเต้นกัน…. ผมตกลง

ถัดจากนั้นเพียงวันเดียว ไม่ทราบว่าผมมีอะไรมาทำให้ผมเปิดคอมพ์ และเข้าไปใน gmail ที่ผมมี address อยู่ แต่ไม่เคยบอกใคร ไม่เคยใช้ และไม่ได้เปิดดูนานนับปีแล้ว โฮ….มีเมล์เข้ามาเกือบสองพัน เท่าที่ผมดูส่วนใหญ่เป็นความรู้เกล็ดต่างๆ อะไรที่น่าสนใจผมก็เก็บไว้ อะไรที่งั้นๆ ผมก็ลบไป นอกนั้นมีรูป มี Clip บางช่วงผมลบแบบไม่ได้ดูอย่างละเอียดด้วยว่าเป็นอะไร เพราะมันเยอะมากกกกกก

จนเกือบหมด ผมเหลือบไปเห็นเมล์มาจากน้อง มช. บอกชื่ออุดม เป็นน้องมีรหัส 132….. อยากติดต่อผมช่วยเมล์กลับด้วย ผมดูเดือนที่ส่งมา ก็ไม่ถึงปี แต่เป็นชื่อที่น้องรหัสที่โทรมาเชิญผมเข้าร่วมงานรุ่นเขาบอกว่า เสียชีวิตแล้ว แต่นี่มีเมล์มาถึงผม

ความตื่นเต้นผมมีมากแค่ไหนคิดเอาเองครับ….

เท่านั้นเองผมลงมือจัดการหาอาจารย์ goo ค้นหาทุกอย่างที่มีชื่ออุดม เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ผมพบรายละเอียดของอุดมแล้ว ยืนยันว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ผมดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก… ผมจัดการ หาเบอร์โทรศัพท์เขา และช่างโชคดีจริงๆ เราได้เบอร์มา ….

เราคุยกันอย่างมีความสุข ต่างตื่นเต้น และบอกไม่ถูกว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรเนี๊ยะ…..

วันเสาร์นี้ อุดม จะเข้าร่วมการชุมนุมรุ่น มช. รหัส 132….ครั้งนี้ด้วย ที่ขอนแก่น

ที่บ้านเลขที่ 888/8