หมาขี้เรื้อน เปลี่ยนคนใจดำ

โดย krupu เมื่อ 10 สิงหาคม 2010 เวลา 22:00 ในหมวดหมู่ ข้อคิดชีวิต, ธรรมะ #
อ่าน: 28653

วันนี้ไปเจอเรื่องเล่าบน website หนึ่งค่ะ  อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่หยุด จนในห้องทำงานเงียบกริบเลย คงคิดไปว่าเรามีเรื่องส่วนตัวแง๋ ๆ เปล่าหรอกค่ะ อึ้ง และซึ้ง จนตัวชาไปเลย ทำใจอยู่พักนึงจึงโทรไปหาแม่ ทำตลกเอิ๊กอ๊ากเอาตัวรอด ถามนู่นนี่นั่นตามเคย แต่ใจแกว่ง น้ำตารื้น ควบคุมเสียงแทบแย่  ไม่รู้หรอกค่ะว่าจะพูดอะไรดี แค่ได้ยินเสียงแม่ก็โอเคแล้วหล่ะ

ขนาดจะเล่าต่อน้อง ๆ ยังทำไม่ได้เลยค่ะ วันนี้เลยขอกลับมาตั้งหลักวันนึงก่อน พรุ่งนี้ถึงจะเอาลง share files ให้อ่านกัน

เรื่องมีอยู่ว่า พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาอยู่เรื่อย แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับ แต่แม่แกบอก มันบาปนะลูก (ไม่สนโว๊ย)

เมื่อราว 15 ปีก่อนมีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งครับ มันมักวิ่งไปหาของกินแถวบ้านแกบ่อย ๆ เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อย ๆ แต่กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก “กินไม่ลงว่ะ”

แกทำอย่างเดียวคือ ไล่ฆ่า

แต่มันรอดได้ทุกครั้ง (สงสัยมีของ) มันไปหาของกินบางทีก็ได้ บางทีก็ไม่ได้ คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป พอมองไปเห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุน ๆ ไป แกเดือดทันทีครับวิ่งตามไป

คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก

แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที (แกบอกว่าหากตีตรงจุด แค่ใช้ไม้บรรทัดก็ตาย)

แกทิ้งไว้ตรงนั้น ไม่อยากจับ แต่จะทำกินตรงนั้น จึงกลับบ้านไปเตรียมของ แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน ให้ผมเฝ้าไว้

ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจก็อยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)

มันไปจริงครับ หายวับไป พี่ชิตแกโกรธมาก อยากเตะผมเต็มแก่ แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้ ก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียว พร้อมบ่น “ทำไมมันไม่ตายวะ”

พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า

แกวิ่งตามทันที พอไปถึง ภาพที่เห็น………………..

หมาขี้เรื้อนตัวที่กำลังจะตาย มันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังหย่านม บางตัวยังกินนมอยู่ บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา) ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูก  แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน เรียกลูก ๆ เพื่อให้นม ให้อาหารเป็นครั้งสุดท้าย

แม่หมาพยายามอย่างดีที่สุด

มันมองผมกับพี่ชิตเหมือนขอร้อง

ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย

ไม่อยากเชื่อ

นั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน

มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย

พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น

ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นนั่นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน

แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่

ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก

แกไม่พูดอะไร ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง

ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแก กระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า “ขอโทษ”

พูดได้แค่นั้น แม่หมาก็ตาย

เราช่วยกันฝังแม่หมา แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ทั้ง 5 ตัว ตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนจิตใจดี ไม่ไล่ยิงนกยิ่งหมายิงแมวอีก

แกบอก “มัีนอาจมีลูก รออยู่ก็ได้”

เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ ทั้งที่แกไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า “แม่ ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผมยังไงนะ สอนอีกหนได้ไหมครับ”

แม่แกน้ำตาคลอ พูดไม่ออก

ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว

กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้

“ความรักของแม่ที่มีต่อหนู สวยสดงามหรูกว่ารักผู้ใด

ความรักของแม่มั่นคงกว่าใคร รักแม่กว้างใหญ่กว่าผืนธรณี

เมื่อยังเล็กอยู่แม่เฝ้าถนอม ถึงจะผ่ายผอมไม่ยอมหน่ายหนี

ทุ่มเทเลี้ยงลูกหวังผูกชีวี หวังให้ลูกนี้เติบโตขึ้นมา

หยาดน้ำนม บางครั้งก็ตรมผสมน้ำตา

บางทียากจนแม่ทนใฝ่หา เลิศเลอล้ำค่าแม่เลี้ยงลูกมาด้วยความห่วงใย

ความรักของแม่ที่มีต่อหนู ทุกอย่างลูกรู้ยิ่งอยู่แก่ใจ

ดวงใจของลูกผูกพันแม่ไว้  ขอเทิดทูนใจแม่ไว้นิรันดร์

คนใจดำ เปลี่ยนแปลงตัวเองได้… เพราะ”ความรักยิ่งใหญ่ของแม่ที่มีต่อลูก”

รักแม่…

ใครที่ยังมีแม่อยู่ รักแม่กันให้มาก ๆ นะคะ

Post to Facebook

« « Prev : เปลือยครูปู

Next : บุญ/บาปทางอินเทอร์เน็ต » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

5795 ความคิดเห็น


แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 8.3788831233978 sec
Sidebar: 0.099086999893188 sec