หมาขี้เรื้อน เปลี่ยนคนใจดำ

โดย krupu เมื่อ 10 สิงหาคม 2010 เวลา 22:00 ในหมวดหมู่ ข้อคิดชีวิต, ธรรมะ #
อ่าน: 28790

วันนี้ไปเจอเรื่องเล่าบน website หนึ่งค่ะ  อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่หยุด จนในห้องทำงานเงียบกริบเลย คงคิดไปว่าเรามีเรื่องส่วนตัวแง๋ ๆ เปล่าหรอกค่ะ อึ้ง และซึ้ง จนตัวชาไปเลย ทำใจอยู่พักนึงจึงโทรไปหาแม่ ทำตลกเอิ๊กอ๊ากเอาตัวรอด ถามนู่นนี่นั่นตามเคย แต่ใจแกว่ง น้ำตารื้น ควบคุมเสียงแทบแย่  ไม่รู้หรอกค่ะว่าจะพูดอะไรดี แค่ได้ยินเสียงแม่ก็โอเคแล้วหล่ะ

ขนาดจะเล่าต่อน้อง ๆ ยังทำไม่ได้เลยค่ะ วันนี้เลยขอกลับมาตั้งหลักวันนึงก่อน พรุ่งนี้ถึงจะเอาลง share files ให้อ่านกัน

เรื่องมีอยู่ว่า พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาอยู่เรื่อย แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับ แต่แม่แกบอก มันบาปนะลูก (ไม่สนโว๊ย)

เมื่อราว 15 ปีก่อนมีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งครับ มันมักวิ่งไปหาของกินแถวบ้านแกบ่อย ๆ เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อย ๆ แต่กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก “กินไม่ลงว่ะ”

แกทำอย่างเดียวคือ ไล่ฆ่า

แต่มันรอดได้ทุกครั้ง (สงสัยมีของ) มันไปหาของกินบางทีก็ได้ บางทีก็ไม่ได้ คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป พอมองไปเห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุน ๆ ไป แกเดือดทันทีครับวิ่งตามไป

คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก

แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที (แกบอกว่าหากตีตรงจุด แค่ใช้ไม้บรรทัดก็ตาย)

แกทิ้งไว้ตรงนั้น ไม่อยากจับ แต่จะทำกินตรงนั้น จึงกลับบ้านไปเตรียมของ แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน ให้ผมเฝ้าไว้

ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจก็อยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)

มันไปจริงครับ หายวับไป พี่ชิตแกโกรธมาก อยากเตะผมเต็มแก่ แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้ ก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียว พร้อมบ่น “ทำไมมันไม่ตายวะ”

พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า

แกวิ่งตามทันที พอไปถึง ภาพที่เห็น………………..

หมาขี้เรื้อนตัวที่กำลังจะตาย มันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังหย่านม บางตัวยังกินนมอยู่ บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา) ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูก  แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน เรียกลูก ๆ เพื่อให้นม ให้อาหารเป็นครั้งสุดท้าย

แม่หมาพยายามอย่างดีที่สุด

มันมองผมกับพี่ชิตเหมือนขอร้อง

ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย

ไม่อยากเชื่อ

นั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน

มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย

พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น

ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นนั่นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน

แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่

ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก

แกไม่พูดอะไร ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง

ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแก กระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า “ขอโทษ”

พูดได้แค่นั้น แม่หมาก็ตาย

เราช่วยกันฝังแม่หมา แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ทั้ง 5 ตัว ตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนจิตใจดี ไม่ไล่ยิงนกยิ่งหมายิงแมวอีก

แกบอก “มัีนอาจมีลูก รออยู่ก็ได้”

เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ ทั้งที่แกไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า “แม่ ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผมยังไงนะ สอนอีกหนได้ไหมครับ”

แม่แกน้ำตาคลอ พูดไม่ออก

ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว

กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้

“ความรักของแม่ที่มีต่อหนู สวยสดงามหรูกว่ารักผู้ใด

ความรักของแม่มั่นคงกว่าใคร รักแม่กว้างใหญ่กว่าผืนธรณี

เมื่อยังเล็กอยู่แม่เฝ้าถนอม ถึงจะผ่ายผอมไม่ยอมหน่ายหนี

ทุ่มเทเลี้ยงลูกหวังผูกชีวี หวังให้ลูกนี้เติบโตขึ้นมา

หยาดน้ำนม บางครั้งก็ตรมผสมน้ำตา

บางทียากจนแม่ทนใฝ่หา เลิศเลอล้ำค่าแม่เลี้ยงลูกมาด้วยความห่วงใย

ความรักของแม่ที่มีต่อหนู ทุกอย่างลูกรู้ยิ่งอยู่แก่ใจ

ดวงใจของลูกผูกพันแม่ไว้  ขอเทิดทูนใจแม่ไว้นิรันดร์

คนใจดำ เปลี่ยนแปลงตัวเองได้… เพราะ”ความรักยิ่งใหญ่ของแม่ที่มีต่อลูก”

รักแม่…

ใครที่ยังมีแม่อยู่ รักแม่กันให้มาก ๆ นะคะ

Post to Facebook

« « Prev : เปลือยครูปู

Next : บุญ/บาปทางอินเทอร์เน็ต » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

5798 ความคิดเห็น