ลานเก็บเรื่องมาเล่า

มาย้อนอดีตสะเมิงกับครอบครัว

ต.สะเมิงใต้ ต.สะเมิงเหนือ ต.แม่สาบ

นอนที่แสงอรุณรีสอร์ท บ้านแม่แพะ

อาบน้ำแร่ร้อนที่บ้านโป่งกว๋าว

ถนนเส้นนี้อดีตเป็นลูกรัง

เราใช้มอเตอร์ไซด์ผ่านฝุ่นและโคลนมา 5 ปี

มีเรื่องราวมากมายที่พบ..

หลายปีก่อนพ่อไม่ค่อยสบาย น้องสาวพาไปกราบหลวงพ่อโต พรหมรังสี วัดไชโย ที่อ่างทอง ที่หลังวัดมีหมอดูเพ่งกสิณ น้องเลยพาไปตรวจดู หมอบอกว่า พ่อจะมีอายุอยู่ได้ไม่เกินอีกสองปี ส่วนแม่นั้นอายุยืนยาวถึงกับคลานแน่ะ.. ส่วนผมนั้น อย่าไปรู้เลย ชีวิตเป็นไปตามกรรม..

หลังจากนั้นแค่ปีเดียวพ่อก็จากไปด้วยโรคถุงลมโป่งพอง เพราะพ่อสูบบุหรี่จัด สมัยเด็กๆพ่อใช้ให้ไปซื้อบุหรี่ “พระจันทร์” ประจำ ผมเองก็เคยสูบ แต่เลิกเด็ดขาดมาพร้อมกับกินเจสัก ยี่สิบกว่าปีมานี่

ปัจจุบันแม่นั้น คลานจริงๆ คลานจนหัวเข้าด้าน ลูกๆซื้อเก้าอี้เข็นให้ก็ไม่ชอบนั่ง ยกเว้นจำเป็นจริงๆ

เมื่อปีที่แล้ว ลูกๆทำบุญต่ออายุให้แม่ เพื่อให้แม่ และทุกคนสบายใจ พระที่นิมนต์มาก็เป็นลูกอาว์ จบประสานมิตร แล้วบวชไม่สึกเลย เดี๋ยวนี้เป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว

แม่ทำนามาตลอดชีวิต หลังเลิกทำนาเพราะอายุมากแล้วก็ให้เพื่อนบ้านเช่า คิดค่าเช่าแสนถูกไร่ละหนึ่งพันบาทต่อปี จะทำนากี่ครั้งก็หนึ่งพันบาท แม่เขียนหนังสือช้าแต่ลายมือสวย ชอบอ่านหนังสือธรรมมะ

เมื่อตอนพิมพ์เจ้าเป็นไผ ๑ ผมเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านเล่มหนึ่ง แม่เอามาอ่านหลายรอบแล้ว เพราะคิดถึงลูก วันนั้นผมกลับไปบ้าน แม่ก็เล่าให้ฟังว่า แม่คิดถึงลูกก็อ่านเจ้าเป็นไผ เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง

แต่ที่แม่ไม่เข้าใจเลยว่ามันแปลว่าอะไร.. ก็คำว่า อิอิ มันแปลว่าอะไรล่ะลูก….ฮา..

ผมรักแม่ครับ…

“ตอนนี้มานอนที่ลำปางแล้ว”

รูปนี้ถ่ายที่ภูมโนรมย์ เป็นภูเขาด้านใต้ของเมืองมุกดาหาร

บนนั้นจะเห็นฝั่งสะหวันนะเขต สะพานมิตรภาพไทยลาว 2

เห็นแม่น้ำโขง และเห็นธรรมชาติ

ตั้งใจจะเดินทางแต่เช้า คนข้างกายติดประชุม

ทำธุระ โน่นนี่ อ้าว ป้ำฉีดน้ำพ่นกระจกเสีย ต้องไปเปลี่ยน รถซ่อมก็เยอะ

คนข้างกายบอกว่า ผู้เชี่ยวชาญ JBIC มาขอคุยด้วย

บอกว่าตามงานเขียนมานานแล้วไม่เคยพบตัว

วันนี้มาพบ และมาชวนทำ Proposal ศึกษาเรื่องข้าวทั้งหมดในประเทศไทย

การเปลี่ยนแปลงเรื่องข้าวในมิติต่างๆของไทย น่าสนใจมาก

งานใหญ่อีกแล้ว เธอ…

นั่งรอรถอยู่ ช้าตามเคย อิอิ อีกแล้วครับท่าน….

ขอลอก Freemind หน่อยนะ คือว่า บันทึกยาว เพราะกระชับพื้นที่ไม่ได้ อันตรายหากฝืนอารมณ์อ่าน ..แค่บันทึกเก็บไว้เฉยๆ..

ใครเคยไปเที่ยวนครเวียงจันทร์ช่วงฤดูฝนก็จะเห็นความแตกต่างจากกรุงเทพฯมหานครอย่างน้อยก็หนึ่งอย่างคือ ใจกลางนครเวียงจันทร์ยังทำนาติดกับตึกรูปทรงฝรั่งเศสเลย ผมไม่ได้ไปนานแล้วไม่ทราบว่าเปลี่ยนแปลงเป็นตึกไปหมดหรือยัง หากมาดูกรุงเทพฯนั้น ในอดีตน่าจะเป็นเช่นนั้น ปัจจุบันที่นากลายเป็นเงินทองมหาศาล แปรเปลี่ยนเป็นอาคารพานิชไปหมดแล้ว มีแต่รอบนอกเท่านั้นที่ยังมีการทำนาอยู่บ้าง เพราะสังคมเราเป็นเกษตรกรรม

ยิ่งนครเวียงจันทร์ ความเป็นสังคมเกษตรกรรมยังมีมาก ผมเคยทราบว่าข้าราชการรับราชการแล้วก็ต้องทำนาด้วย คุณครู อาจารย์ ก็ต้องทำนา ไม่งั้นรายได้ไม่พอกิน… สมัยผมเด็กๆ พ่อเป็นครูใหญ่ ก็ต้องทำนาด้วยเหมือนกัน จำได้ว่าช่วงฤดูทำนาเคยเรียนครึ่งวัน แล้วครูๆทั้งหมดก็กลับไปรีบทำนา.. เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว ครูอยากทำนาด้วยก็ต้องจ้างแรงงาน เพราะระเบียบราชการไม่อนุญาตให้ทำเช่นอดีต

แตง แม่บ้านสำนักงานผม และ พิลา พนักงานขับรถผม บ้านยังทำนา เขาลาหยุดช่วงนี้ประจำเพราะต้องไปไถนา ดำนา แม้รับจ้างช่วงวันหยุดก็ทำ เพราะค่าจ้างเดี๋ยวนี้วันละ 200 บาทขึ้นไปแล้ว ผมอนุญาตให้เขาไปทำนาได้เต็มที่ เพราะเข้าใจวิถีชีวิตเขา เงินเดือนไม่สูง รายจ่ายมาก ก็ต้องทำนากิน และรับจ้างดำนาตามโอกาส รถนั้นผมขับเองได้

สำหรับพิลานั้น พิเศษหน่อยเพราะเขาทำนาอินทรีย์ ที่เอาความรู้ไปจากการที่เราไปอบรมชาวบ้านในพื้นที่โครงการ เขาก็แอบฟัง แล้วเอาความรู้ไปใช้จนได้ผลขึ้นมา และข้าวอินทรีย์ของเขาขยายในเครือญาติ และเริ่มกระขยายสู่เพื่อนบ้านแล้ว หลังจากรีรอมาหลายปีเพื่อให้แน่ใจว่า เออ ดีจริง.. นี่คือชาวบ้าน.. ทางภาคเหนือเรียกว่า..”ถ้าผ่อ” หรือรอดู หากดีจริงก็ค่อยทำตาม นักพัฒนาหลายคนก็ใช้สูตร..ค้นหาชาวบ้านที่ “หัวไวใจสู้” .. แล้วสนับสนุนให้ทำกิจกรรมนำร่อง..เมื่อได้ผลแล้วชาวบ้านอื่นๆจะทำตาม

ปีนี้แตง เล่าให้ฟังว่า นาเสียหายมาก เพราะ ฝนไม่ตกตามฤดูกาล กะไม่ถูกว่าจะมาเมื่อไหร่ ทิ้งช่วงเมื่อไหร่ ฝนหนักๆจะมาเมื่อไหร่ ไม่เหมือนอดีต ที่จะมีความสม่ำเสมอมากกว่าปัจจุบัน

ชาวนาไม่รู้ว่าควรตกกล้าข้าวเมื่อไหร่ถึงจะพอดี เพื่อป้องกันไว้ก่อนก็ตกกล้าตั้งแต่ต้นฤดู พอมีฝนลงมาบ้างก็แบ่งเอาไปดำนา นาไหนที่น้ำไม่เพียงพอก็รอฝนไปก่อน รอไปรอมาฝนก็ไม่มาสักที กล้าข้าวก็เลยอายุที่ควรจะเอาไปปลูก ชาวนาบางคนก็ ตกกล้าใหม่ครั้งที่สอง แล้วก็นั่งรอฝนอีก… เมื่อฝนมาก็เอาไปปลูก หลายครอบครัว กล้าหมด ไม่เพียงพอ ก็ต้องไปขอจากญาติพี่น้อง หรือไปซื้อมาจากคนอื่น หมู่บ้านอื่น หากไม่มี หรือหาไม่ได้ นาแปลงนั้นก็ทิ้งร้างไปสำหรับปีนี้ ผลกระทบชัดเจนคือ จำนวนพื้นที่ที่ได้น้ำได้ข้าวนั้นไม่เพียงพอที่ผลผลิตจะเก็บไว้กิน ยิ่งต้นกล้ามีอายุไม่เหมาะสมช่วงปลูก และหรือโดนน้ำท่วมช่วงฝนตกหนัก ก็กระทบต่อความสมบูรณ์ของต้นข้าว กระทบต่อปริมาณผลผลิตอีก

เดือนนี้หากใครไม่ดำนาอีก ก็หมดโอกาสแล้วสำหรับนาข้าวปีนี้ เพราะเลยช่วงเหมาะสมในการทำนา

การทำนานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ชาวบ้านจะรู้ว่านาตัวเองอยู่ในภูมินิเวศที่ลุ่ม หรือ ลุ่มสลับดอนหรือที่ดอนน้ำท่วมถึง หรือที่ดอนน้ำไม่ท่วม หรือที่สูง เพราะต้องตัดสินใจเลือกพันธุ์ข้าวที่เหมาะสมกับสภาพพื้นที่นั้นๆ(ป้าจุ๋มรู้ดีกว่าผม) แต่ปัญหาคือ กล้าข้าวไม่พอเพราะเหตุการณ์ดังกล่าว คือความแปรปรวนของดินฟ้าอากาศ

ผมเคยศึกษาคร่าวๆที่จังหวัดชัยภูมิว่า ชาวนามีกระบวนการตัดสินใจอย่างไร เมื่อดินฟ้าอากาศแปรปรวน หากฝนดีน้ำดี ในนาลุ่มก็ดำนาตามปกติ เมื่อฝนมาบ้างไม่มาบ้าง น้ำไม่ท่วมแปลงนา และเวลาล่วงเลยมาหลานเดือนแล้ว ชาวนาต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง หากนั่งรอฝนก็เสี่ยง จึงตัดสินใจทำนาหยอด เอาไม้แหลมมาสักที่นา มีคนเดินตามหลังเอาเมล็ดข้าวหยอดลงหลุม แล้วเอาเท้าเหยียบกลบ และหากปล่อยไปอีกก็เสี่ยงครั้งสุดท้าย หยอดก็ไม่ได้ แต่ก็อยากเสี่ยงจึงตัดสินใจหว่าน หากมีฝนมาก็ดีไป หากฝนทิ้งช่วงอีก ก็แทบไม่เหลือข้าวไว้กิน ปีนั้นเตรียมลงไปหางานทำในเมืองได้แล้ว…

อาชีพทำนาในเขตน้ำฝน ก็ขึ้นกับฟ้าฝน ที่นาในเขตชนประทานก็นั่งยิ้มได้บ้าง แต่เมืองไทยมีพื้นที่ชลประทานไม่ถึงร้อยละ 10 (นี่ตัวเลขหลายปีแล้ว) หมายความว่าเกษตรกรมากกว่าร้อยละ 80 ต้องเผชิญโชคชะตากับฟ้าฝน

และทั้งหมดนี้ก็กระทบต่อการทำกิจกรรมเพื่อ “การพึ่งตนเอง” ของโครงการด้วย เมื่อข้าวไม่พอกินเพราะดินฟ้าอากาศ… ก็จำเป็นต้องหาเงินไปซื้อข้าว ก็ต้องมุ่งทำกิจกรรมที่สามารถทำเงินได้ ในวงจรชีวิตชาวบ้านนั้น มีแต่มันสำปะหลังเท่านั้นที่เป็นพืชหลักประกันการมีข้าวกิน….เมื่อไม่มีข้าวก็ไปขุดมันขาย แม้ว่าจะยังไม่ได้อายุครบกำหนดก็ตาม ก็ขุดเอาไปขายเอาเงินมาซื้อข้าว..

แตง บอกผมว่า ช่วงทำนานั้น บางครอบครัวข้าวเก่าที่เก็บเอาไว้กินจากปีก่อนเริ่มลดลง หรือบางครอบครัวก็หมดแล้ว รอข้าวใหม่.. แตงบอกต่อว่า อาจารย์..เมื่อคืนก่อนมีการ “ขโมยมันฯ” ในสวนไปขายกันแล้ว เพราะมันฯราคาดี เขามาขโมยกลางคืน ไปขุดเอาจากสวนมันเลยเป็นคันรถเลย..

นี่คือชีวิตชาวนาที่มีแต่ความเสี่ยง จริงๆผมอยากทบทวนงานพัฒนาที่ทำกันจริงๆ อย่ามานั่งเขียนรายงานสวยๆกันเลย…

เพื่อน NGO ที่มุกดาหารมาเยี่ยมที่สำนักงาน เพื่อมาปรึกษางานที่เขาเสนอของบประมาณจากภาคการเมืองไว้…

แล้วก็เล่าให้ฟังว่า วันนี้ที่ตำบล.. มีการลงคะแนนเลือกกำนันกัน คนหนึ่งจ่ายไป 7 แสนบาท เป็นคนที่ผู้มีอิทธิพลในจังหวัดสนับสนุน ส่วนอีกคนเป็นคนที่ตัวเขาเองและกลุ่มเพื่อนๆสนับสนุน แต่ก็ใช้เงินไป 4 แสนบาท โดยการขายที่ดินมาเล่นการเมืองท้องถิ่น…

ฟังแล้วก็พูดไม่ออก..

เพื่อนยังบอกอีกว่า เดี๋ยวนี้เล่ห์เหลี่ยมการเมืองเกี่ยวกับการจ่ายเงินซื้อเสียงพัฒนาไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว เขาเล่าว่า คนหนึ่งจ่ายให้ 3 หมื่นบาท หากได้รับการเลือกตั้งก็เอาไปเลย แต่หากไม่ได้รับการเลือกตั้งจะมาเอาคืน โดยมีการทำสัญญากัน…?

เขาว่าเทคนิคนี้มัดหัวคะแนนดีนัก เพราะอีกฝ่ายจ่ายให้โดยไม่มีเงื่อนไข ดังนั้นเขาจึงรับสัญญากับคนที่มาเสนอการทำสัญญานั้น และเขาก็ได้รับเลือกจริงๆ เพราะผู้รับเงินเทคะแนนให้กับคนที่ทำสัญญา แล้วก็ได้เงินทั้งสองฝ่ายไป

เฮ่อ..บ้านเมืองป่นปี้หมด เพราะลัทธิบ้าบอนี้…

เมื่อคืนคุยนอกรอบงานพิเศษกับท่านรองเลขา ส.ป.ก.

ที่ร้านเสต็กเนื้อโคขุนโพนยางคำสกลนคร(ผมไม่ได้กินนะ..)

พบเพื่อนเก่า สมัยบุกเบิก NGO ในเมืองไทยยุคแรกๆ เลยคุยกันเพลิน

ปกติร้านเขาปิดแค่สามทุ่ม เรามีเจ้าพ่อผู้นำชาวบ้านนั่งอยู่ด้วย

เขาเลยเปิดให้พิเศษ ถึงเที่ยงคืนครึ่ง

ขับรถคนเดียวเข้ามุกดาหารถึงตีหนึ่งเศษ ท่านรองฯและคณะไปนอนสว่างแดนดิน

วันนี้เลยมานั่งสำนักงาน เร่งงานจะส่งพิมพ์ให้เสร็จเร็วๆ(เยอะจริงๆ)

ไม่มีอะไร แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ…

เอารูปเมฆมาให้ดูต่างหน้า..

รายงานจากเมโยคลินิก สถาบันการแพทย์ที่มีชื่อเสียงของอเมริกา “ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าจิตใจและร่างกายมีความสัมพันธ์กันดังนี้ ทัศนคติที่ดีจึงมีผลต่ออายุ” นายแพทย์โตฮิชิโกะ มารูตะ เจ้าของรายงายกล่าวว่า

ระหว่างปี พ.ศ. 2505 ถึง 2508 คณะจิตแพทย์แห่งสถาบันเมโยสำรวจบุคลิกภาพประชากรจำนวน 839 คนในเมืองโอล์มสตีด รัฐมินเนโซตา และจำแนกออกเป็นพวกมองโลกในแง่ดี 124 ราย มองโลกในแง่ร้าย 197 และมองโลกปนเปทั้งสองแง่อีก 518 ราย อีก 35 ปีต่อมาคณะผู้วิจัยรายงานในเอกสารรวบรวมผลงานของคลินิกว่า กลุ่มมองโลกในแง่ร้ายมีอัตราเสี่ยงที่จะตายก่อนวัยอันควรมากขึ้นร้อยละ 19

(Thomas H. Maugh II จาก Los Angeles Times)

จาก Reader’s Digest กรกฎาคม 2543

รูปกับเรื่องไม่ไปด้วยกันเลย

ไม่มีเวลาเขียนเอง ขอสำเนาข้อมูลดีดีมาฝากกันครับ..

แสงสว่าง..แม้จะส่องอยู่ไกลโพ้น

แต่ก็สถิตในใจเราตลอดเวลา

ขอบคุณสวรรค์ที่มอบแสงสว่างมาให้

ขอบคุณเพื่อนร่วมโลกที่มอบใจให้แก่กัน

แสงสว่างทำให้ใจอบอุ่น

ใจมอบให้ใจทำให้โลกอบอุ่น

อ้าว…เร่เข้ามา

ใครจะไปสวรรค์ เข้ามาที่ประตูนี้

เดินไปคนเดียวเน้อ..

เรียงหนึ่ง ไม่ต้องแซงกัน..

ทั้งวันเดินตากละอองฝน

ไปตรวจรับสระน้ำประจำไร่นาในพื้นที่โครงการ

พบเจ้าตัวนี้ที่ขอบสระที่ ต.กกตูม

ไม่รู้จักเขาร๊อก เขาก็ไม่รู้จักเรา

เขาคงหากินตามวิถีเขา

เราก็ทำหน้าที่ตามวิถีเรา

เขากับเราเป็นเพื่อนร่วมโลก

โลกที่หมุนไปสู่สภาวะไม่สมดุล

เผ่าพันธุ์ใครจะสิ้นสูญไปก่อนกันหนอ..

พักผ่อน ก็เอาน้องหมา(ตัวเหม็นๆ)

ไปเดินเล่นที่สถานที่บำบัดน้ำเสียเมืองขอนแก่น

หิ้วกล้องไปด้วย มุมนี้ เห็นเมฆคลุมเมืองขอนแก่น

ก็แค่นั้นแหละ..

ไปทำงานต่อหละ

ตั้งใจจะห่างๆออกไป เพราะเร่งงานอย่างที่บอก พอดีมีปรากฏการณ์ฝรั่งเข้ามาในลานของผมเลยเอามาบอกกล่าว คิดว่าท่านอื่นๆก็อาจจะพบบ้าง ถือว่าเล่าสู่กันฟังนะครับ

เมื่อ 9 พ.ค. ผมบันทึกชื่อ ประชุมย่อยเฮฮาศาสตร์ ที่สวนป่า ดังตัวอย่างข้างล่าง

แล้วเช้าวันนี้ก็มีฝรั่งชื่อ Hammond Tamika เข้ามา Post ว่า Do you know that it’s high time to get the business loans, which will help you. ดังตัวอย่างข้างล่าง

ใครก็เดาออกว่าเป็นพวกธุรกิจการค้าเข้ามาหาลูกค้า อย่างที่เราๆได้รับตาม อีเมล์ มากมายทุกวันจนเบื่อขยะพวกนี้เต็มทีแล้ว

กรณีนี้ผมเอามาบอกเพื่อนฝูงก่อน แล้วจะเข้าไปลบทิ้งครับ

ไม่มีอะไร เอามาเล่าสู่กันฟังแค่นั้น..ครับ

ฤดูฝนมาแม่น้ำโขงแดง แม่น้ำไหนๆก็แดง

น้ำโขงในขวดยังแดงเล้ยยย

เกาะกลางแม่น้ำโขงนั้น ลาวเป็นเจ้าของตามแผนที่ของฝรั่งเศส

“แด่..การแสวงหาความสำเร็จ”

ท่าน ติช นัท ฮันท์ กล่าวไว้กินใจดีแท้

ไม่ทันสอบถามว่าพ่อลุงท่านนี้มาจากไหน

หาบกล้าต้นไม้หลายชนิดมาขาย

พอดีมีการประชุมข้าราชการและเจ้าหน้าที่เกี่ยวข้อง

ลุงจึงวางหาบนั่งพับเพียบยิ้มแป้น เสนอขายกล้าไม้

…เจ้านาย ช่วยซื้อกล้าไม้…แน… กล้านี้ราคายี่สิบบาท

หลายคนยืนมุงดู ซักถามกันไม่กี่คำ

แล้วก็เดินไปทำภารกิจของแต่ละคน

“ในที่ประชุมนั้น เขาพูดกันถึงเรื่องการพัฒนาชนบท”

…??!!!

ขอนแก่น ฟ้าปิด ฝนตกเดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบา ตลอดเวลาตั้งแต่เช้า

ฝนแบบนี้จะได้ปริมาณน้ำ และอาจเกิดน้ำหลากได้หากต่อเนื่องไม่หยุด

เฮ่อ.. ได้น้ำได้เนื้อซะที

นึกถึงสมัยเด็กๆ คุณอาผมซื้อวิทยุมาฟัง โห ใช้ถ่านไฟฉายตรากบเป็นโหล และต้องต่อเสาอากาศบนยอดไม้ เกะกะไปหมด…เด็กสมัยนี้นึกไม่ออกแล้วว่าวิทยุสมัยแรกๆนั้นเป็นเช่นไร วิทยุสมัยนั้นใช้หลอด เมื่อมีทรานซิสเตอร์ เครื่องก็เล็กลงมา ใช้ถ่านเพียง 4-6 ก้อนเท่านั้น หากใครอยู่บ้านนอก ก็ฟังแต่เพลงลูกทุ่ง..และหัดร้องตามกันลั่นทุ่ง เลี้ยงควายไปด้วยร้องกล่อมควายไปด้วย เช่นเพลงของ สุรพล สมบัติเจริญ, ชาย เมืองสิงห์ .. ผมร้องมาก่อน.. เดี๋ยวนี้ไม่เหลือซาก..

พอมาถึงยุคทีวี วิทยุก็ค่อยๆหายไป หรือลดบทบาทลงไปมาก ยิ่งเป็นระบบ AM บางคนลืมไปแล้วว่ามีวิทยุ AM

แต่ปัจจุบันวิทยุกลับมามีอิทธิพลมากขึ้น ยิ่งเมื่อรัฐเปิดโอกาสให้มีวิทยุชุมชน ก็เลยกลายเป็นการเมืองไปแล้ว… คนที่ใช้รถใช้ถนน ได้อาศัยวิทยุมากสักหน่อย ผมเองก็ใช้ฟังข่าวสารต่างๆ ฟังเพลง แต่เบื่อการโฆษณา..มากเกินเหตุ และบางทีมันเกินความจริงไป..

ผมเพิ่งกลับมาจากภาคเหนือ ตลอดการเดินทาง คนนั่งไปด้วยเปิดวิทยุตลอด เพื่อฟังรายการของท้องถิ่น ทั้งโดยตั้งใจและภาคบังคับ ที่ว่าบังคับเพราะ กำลังฟังรายการถูกใจดีดี เมื่อรถวิ่งไปไกลมากขึ้น คลื่นก็เริ่มจางหายไป เราก็ต้องเปลี่ยนสถานีใหม่ และสถานีที่ชัดที่สุดก็เป็นสถานีท้องถิ่นที่รถเรากำลังวิ่งผ่านนั่นแหละ

คนนั่งไปด้วยชอบฟังรายการวิทยุภาคเหนือ ตั้งแต่ อุตรดิตถ์ แพร่ ลำปาง ลำพูน เชียงใหม่..ฯ โดยเฉพาะที่แพร่ ผ่านไปกี่ครั้งก็พยายามเปิดช่องท้องถิ่น นอกจากจะฟังภาษาถิ่นที่เป็นภาษาเหนือ หรือ “คำเมือง” รายการก็ถูกใจ ที่คนนั่งไปด้วยชมเปาะก็คือ เป็นรายการที่ อบจ.แพร่มาพูดในรายการวิทยุท้องถิ่นประจำ

ท่านนายกฯอบจ.เล่าให้ฟังถึงแผนงาน งานที่ทำ สิ่งที่ทำไปแล้ว สิ่งที่จะทำ รายละเอียดของแต่ละงาน อุปสรรค ฯลฯ โห เราเป็นประชาชนแพร่เราก็ชอบ เพราะทุกคนจะตามติดได้ว่า ขณะนี้ อบจ.ทำอะไรอยู่..รายละเอียดเป็นเช่นไร เป็นการประชาสัมพันธ์ที่ดีมากๆ

รายการ อบจ.พบประชาชนแบบนี้ไม่มีที่อีสาน

ผ่านไปลำปางลำพูน เชียงใหม่ มีรายการของนักข่าวมาจัดรายการข่าวทั้งท้องถิ่นและของประเทศ แต่เป็นการวิเคราะห์ข่าว และเอาผู้รู้จริงๆมาวิเคราะห์ ฟังแล้วเขามีข้อมูลมากจริงๆ วิเคราะห์เจาะลึกละเอียด ทำให้เราหายโง่ไปเยอะ..

รายการวิเคราะห์ข่าวดีดีแบบนี้ไม่มีที่อีสาน

เพราะไม่เคยได้ยินน่ะครับ

แล้วอีสานมีรายการอะไร… มีแต่เพลง เพลง โฆษณาสินค้า และการเมืองสุดโต่งข้างใดข้างหนึ่ง…

สื่อสารมวลชนเป็นสิ่งสำคัญมากๆต่อสาธารณะ สมัยหนึ่งเราใช้คำว่า มอมเมาประชาชน โฆษณาชวนเชื่อ เพราะการพูดย้ำๆ จะไปสร้างแรงกระตุ้นให้เกิดการจำแก่ผู้ฟัง… ระบบสื่อสารมวลชนเกือบจะไม่มีขอบเขตจำกัด ยิ่งมีผลสองด้านต่อผู้ฟัง หากข่าวสารดีดี ผู้ฟังก็เสพแต่สิ่งดีดี ในทางตรงข้าม หากไม่ดี ก็กลายเป็นการสร้างปัญหา คล้าย Echo effect ปวดหัวตัวร้อนก็ไปซื้อแต่ แอนตาซิล ไปสะท้อนการได้ยินจากการโฆษณา อย่างอื่นไม่รู้จักไปแล้ว…

ท่านผู้เกี่ยวข้องกับการสื่อสารมวลชนโปรดพิจารณาด้วยเถิด ขอรายการดีดีสร้างสรรค์ในรายการวิทยุในภาคอีสานหน่อยเถอะ

สมองจะเน่าอยู่แล้วเพราะฟังแต่น้ำเน่าทุกวัน ทุกวัน…

ดูแล้วขอนแก่นน่าจะได้น้ำฝนชุดใหญ่จากเมฆฝนก้อนนี้

แต่ เขาเติมน้ำลงมาแค่ 5 นาทีก็เคลื่อนต่อไปเรื่อยๆจากเหนือลงใต้

ชาวบ้านก็เก้ออีกครั้งหนึ่ง

ขอมอบรถคันนี้ให้น้องอึ่งอ๊อบ

เอาไว้รับสาวๆเจียงใหม่ หละปูน ไปสวนป่า นะ

แซวน้องเล่นวันหยุด