ลานเก็บเรื่องมาเล่า

สาวลานคนไหนจะลอกเลียนแบบแฟชั่นนี้ไปไม่สงวนลิขสิทธิ์นะ เอิ้กกก..

แซวกันแบบนี้ผิด กม.ใหม่ไหมหนอ..

(ชาวบ้านไทโซ่ ดงหลวง ไปหาปลาเป็นอาหารมื้อเย็น)

เมื่อคืนจวบจน 8 โมงเช้า ฝนกระหน่ำมุกดาหารซะชุ่มฉ่ำไปเลย

บ่ายแดดเปรี้ยงผสมเมฆก้อนใหญ่ๆเต็มฟ้า

ถามแม่บ้านสำนักงานและพนักงานขับรถที่เขาทำนา

พี่ คันนาพังหมดแล้ว…ไปทำใหม่ก็ไม่ได้ ไม่มีดิน

(คันนาอีสานเล็ก คันนาภาคกลางใหญ่โต)

แล้วจะเสียหายไหม

ก็เสียหายหากฝนหยุดตกนาก็เก็บกักน้ำไม่ได้ไหลไปหมด..

ฝนแล้ง น้ำท่วมรึ…

เรื่องเก่าที่วนเวียนไปมา ให้เห็นบ่อยๆ

ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็เงียบเสียงไปเอง

…..

เขามาจากไหนเราไม่รู้ มาเกาะนิ่ง ที่กิ่งต้นฝ้ายคำ หลังบ้าน

กางปีกอวดเราเฉยๆ

แสงเกือบหมดแล้วแต่ก็ถ่ายรูปเขาเก็บเอามาฝากกัน

เอาเวลาไปทุ่มเทกับงาน ประเด็นที่คั่งค้างในลานเลยไม่ได้เขียนสักที แค่ แหย่ๆ เข้ามา โผล่หัวมาทักทายแล้วก็หายต๋อมไป มาบอกกล่าวกันนะครับ

อีกสองเดือนผมต้องออกจากดงหลวงเพราะหมดสัญญา แล้วไปลาวสักสองเดือนโดยประมาณ เพราะไปร่วมทีมทำ Feasibility study ให้กับโครงการชลประทานที่นั่น หลังจากนั้นว่ากันใหม่..

รูปที่เห็นเป็นทางเข้าไปสู่ อ.สะเมิงเหนือ คราวที่ไปย้อนอดีตพื้นที่เกิด(การงาน) ดีใจที่ป่ายังสมบูรณ์ เขียวขจีไปหมด แต่เป็นป่าฟื้นตัวไม่ใช่ป่าเดิมๆเพราะถูกสัมปทานไปนานแล้ว

เราไปเห็นการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพและวิถีชีวิต ตรงนี้อยากบันทึกไว้ว่า สามสิบปีที่ผ่านมา พื้นที่บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างสะเมิงนั้น เป็นอย่างไรบ้าง….แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อย..

รอไม่ไหวก็มาเขียนแบบด่วนๆๆนี่แหละ

ประการหนึ่งที่ขัดหูขัดตาและแปลกแยกมากๆคือ คนข้างกายจองที่พักเป็นรีสอร์ตที่บ้านแม่แพะราคาไม่แพง คืนละ 500 บาท เราก็ว่าดี ไม่รบกวนชาวบ้านคราวนี้ไปแบบปิดๆตัวเหมือนแอบไปดูพื้นที่เดิม จึงไม่อยากแสดงตัวว่าเป็นใครในอดีต

กว่าเราจะไปถึงที่พักเล่นเอางงมาก เพราะถนนหนทางลาดยางแบบถนน ส.ป.ก. กว้าง 4 เมตร ซึ่งแคบสำหรับรถสวนกัน อีกคันอาจจะตกไหล่ทางหากไม่เก่งจริงๆ และไหล่ทางนั้นหลายแห่งมันไม่มี มันเป็นร่องลึกไปเลย

เราไปถึงที่พักก็เข้าไม่ถูก ขับไปอีกทาง จนเราเองรู้สึกว่า มันไม่น่าจะใช่รีสอร์ต ถอยกลับก็ลำบากเพราะถนนแคบ พบเจ้าของก็บอกว่าขึ้นอีกทางหนึ่ง…

หากไม่ใช่รถ 4WD ก็ไม่ได้แน่นอน เราพบว่าที่พักอยู่บนดอยสูงที่มีป่ารอบ นึกในใจ ออกโฉนดได้ไงฟะ.. คุยไปมา คุณผู้ชายเคยทำงานโครงการหลวงจึงคุ้นเคยพื้นที่และรู้ข้อมูลพื้นที่ดีจึงได้ที่ดินตรงนี้มา เอาพี่สาวที่ทำงานหนังสือเกี่ยวกับยายยนต์ในกรุงเทพฯมาช่วยกันลงทุน แขกที่มาก็เป็นคนใกล้ชิดมาอุดหนุนกัน แม้จะมี web แต่ก็ไม่ง่ายนักที่ใครจะตัดสินใจเข้ามาสะเมิงเพื่อไปพักที่นี่ ยกเว้นหลง เข้าใจผิดจริงๆ หรือไม่ก็พรรคพวกเขานั่นแหละที่ชอบพอแล้วก็พากันมา

สภาพอาคารก็ดูมีความพยายามทำให้เป็นแบบ jungle resort ทุนน้อย แต่ฤดูนี้มีความชื้นมากๆๆ ลูกสาวบอกว่า ผ้าห่มชื้นมาก เธอไม่ชอบเลย…

มีกลุ่มหนึ่งมาก่อนหน้าเรา เจ้าของบอกว่า เป็นทีมงานทำหนังสือประเภทเดียวกันจากกรุงเทพฯ มากัน ชายสอง สาวสี่คน เอารถที่เขาเรียก AT ผมก็ไม่รู้ว่าเต็มๆเรียกอะไร เป็นคล้ายมอเตอร์ไซด์แต่มี 4 ล้อที่ใช้ลุยป่า.. ขับเล่นในป่ากัน..??

ถึงเวลาทานข้าว ห้ามสั่งว่าอยากกินนั่นกินนี่ ทำอะไรทุกคนกินเหมือนกันหมด ไม่ว่าแขกมาจากไหนๆก็ตาม ห้องหับพยายามทำเหมือน รีสอร์ทแถบเขาแผงม้า เขาใหญ่ แต่ไม่ดีเท่า แต่ความชื้นนี่มากจริงๆ

เมื่อกินข้าวเสร็จ ไม่ได้ไปไหนเราก็นั่งคุยกับครอบครัวเราเอง แต่ทีมนั้นซิ วัยรุ่นจริงๆ เอามือถือมาเปิดเพลงแล้วมีเครื่องมือขยายเสียงให้ดังขึ้น เป็นเพลงฝรั่งทันสมัยสลับยุค 60’s บางเพลงก็เป็นเพลงชอบของเราแต่ลูกสาวบอกว่า ไม่เคยได้ยิน อิอิ

เรากลับเข้าห้องไปจัดการเรื่องรูปแล้วจะพักผ่อนเพราะเช้ากะจะไปชมโครงการหลวงแม่ตุงติง และขับรถชมพื้นที่เดิมๆของเรา

เสียงเพลงยังดัง และกลายเป็นการเปิดจากเครื่องเล่นเพลงของรีสอรท์ และเพลงในแนวเดิม เราหงุดหงิดทันที

เพราะมาป่าแต่ไม่รู้จักป่า ไม่สัมผัสป่าเลย หอบเอาเสียงจากในเมืองมาเสพในป่า โถเพลงแบบนี้ฟังเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เสียงป่านี่ซิ มาถึงที่แล้วไม่เงี่ยหูฟังเสียงป่าคุยกันเลย….

แล้วกลับไปบอกเพื่อนๆว่ามานอนในป่าได้อย่างไร…

พาลนึกถึง ฉิ่งฉับทัวร์ แหกปากร้องเพลงในรถบัสดังลั่น กินเหล้าด้วย ไปถึงที่ก็ถ่ายรูปแล้วขึ้นรถแหกปากร้องเพลงต่อ….

ไม่รู้จักสถานที่นั่นๆเลย ไม่เข้าใจประวัติสาสตร์ ความเป็นมาเป็นไป..

เราจะเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่าไงดี หรือเราคิดมากไป หุหุ

ขอนแก่นมีฝนตกพรำๆตลอด ต้นไม้ข้างบ้าน กี๊บก๊าบกันใหญ่

ชูช่ออ่อนใบก่อนไหวตามลม

นกระจิบเล็กๆมาหาหนอนหนังสือ เอ้ย หนอนต้นพืช เป็นอาหาร

กะรอกข้างบ้านไปหลบมุมที่ไหน

นกกะปูดหายเงียบ นานๆส่งเสียงมาทีหนึ่ง

และร้องรับกันเป็นทอดๆ

สูงกว่าหน้าจอคอมพ์ ก็เป็นหน้าต่าง

ที่เปิดออกไปสัมผัสสีเขียวของใบไม้ที่ฉ่ำน้ำฝน

.. ทำงานอย่างผ่อนคลายในวันหยุด ..

——–

J ขอยืมรูปฝนที่ภูมโนรมย์มุกดาหารมาประกอบ
J

ผู้ล่า..

ฝนตกหลายวันที่ผ่านมา น้ำท่วมหลังบ้าน

ที่มีลักษณะเป็นบึงระบายน้ำของเมืองขอนแก่น

มีชีวิตอีกวงจรหนึ่งปรากฏ หอยเชอร์รี่มาไข่ตามโคนต้นไม้ ตามหลัก

มีปลาธรรมชาติมาตามน้ำ และมีนกกินปลามาหาปลากิน

เป็นห่วงโซ่อาหาร เป็นธรรมชาติ

เมื่อมีสิ่งนี้ ก็มีสิ่งนั้นๆ

เมื่อสิ่งนี้น้องลง หมดลง สิ่งนั้นก็ห่างหายไป

….

ความสวยคืออะไร…

ในคัมภีร์พุทธฉบับหนึ่งกล่าวไว้ว่า

พระจันทร์สวย.. จริงๆแล้วมันไม่ได้สวย.. แต่มันก็สวย

ชีวิตเราวนเวียนอยู่กับรูปธรรมที่เราสัมผัสได้..และสุข ทุกข์กับมัน

ทุกวันนี้ผมก็หลงระเริงกับโลกของรูปธรรมนี้จริงๆ

ดุจเด็กน้อยที่เห็นถุงขนมโปรด..

เฮ่อ…งานชิ้นใหญ่ สำเร็จเสร็จสิ้นไปแล้ว ตาฟ้าฟางไปเยอะเลย เพราะเพ่งดูตัวหนังสือตลอดหลายสัปดาห์ ต้องไปเปลี่ยนแว่นซะละมั๊ง

เหลือส่งให้เจ้านายตัดสินใจ

ได้ทบทวนงานเขียน ก็ดีเหมือนกัน เห็นตัวเองหลายมุม

ยังนึกเสียดายว่า หากเพื่อนร่วมงานเขียนกันหลายๆคนคงจะได้อะไรดีดีเยอะ เพราะแต่ละพื้นที่ก็มีประสบการณ์ที่แตกต่างกันไป มีรายละเอียดที่แตกต่าง อ่านไปอ่านมา เห็นว่า หากเราเป็นผู้บริหารควรจะสัมมนาทบทวน การออกแบบโครงการในอนาคต เพราะสังคมเปลี่ยนไปเยอะ จะมาคิดแบบเก่าๆไม่เหมาะเสียแล้ว

เมฆก้อนใหญ่เหนือแม่น้ำโขงและเมืองสะหวันนะเขต

เมื่อวันที่ 19 ส.ค. 53

ยังไม่มีเวลามากพอที่จะเขียน

เลยส่งรูปมาเยี่ยมเยือนทุกท่านครับ

เดินทางกลับจากโป่งแยง เชียงใหม่ มุ่งสู่ ขอนแก่น มาถึงอุตรดิตถ์ รถเบรถและติดกันนับสิบคัน ทั้งถนนขาขึ้นและขาล่อง ใจก็นึกว่าจราจรทางหลวงคงจับรถความเร็ว แต่เอ..ไม่เห็นตำรวจสักคนทั้งสองด้าน มีแต่เด็กหนุ่ม เอากิ่งก้ามปูที่หักจากข้างทางมาโบกให้รถหยุด ส่วนเส้นทางขาขึ้น โน้น เด็กหนุ่มอีกคนโบกธงแดงๆให้รถขาขึ้นหยุด

เอ..มันเรื่องอะไรกัน จะปล้นกลางแดด หรือไงหว่า..

เมื่อรถหยุดสนิททั้งสองด้าน สักครู่มีลุงแก่ๆจูงวัวตัวใหญ่ขึ้นมาจากข้างทาง อย่างรีบร้อน แล้วฝูงวัวก็ตามมานับครึ่งร้อยตัว.เห็นจะได้…

อ๋อ…เราเข้าใจแล้ว ชาวบ้านขอให้รถหยุดเพื่อเอาวัวข้ามถนน ฝูงนี้คงมีหลายเจ้าของ ต่างมาช่วยกัน โบกรถ ขอให้หยุดเพื่อเอาวัวข้ามถนน

เมื่อเสร็จสิ้น เด็กหนุ่มค้อมศีรษะแสดงความขอบคุณ…

ถนนหลวงมักมีปัญหากับวิถีชุมชนในหลายพื้นที่..แตกต่างกันไป ทางหลวงสร้างไว้เพื่อคนใช้รถคมนาคม แต่ไปขัดขวาง หรือสร้างอุปสรรคกับวิถีชุมชน

ได้อย่างเสียอย่าง หรือได้หลายอย่างเสียอย่างหรือเสียหลายอย่างด้วยเหมือนกัน

เอาผู้ใช้รถใช้ถนนเป็นหลัก วิถีชาวบ้านก็ทำอย่างที่เห็นนี้ต่อไป แก้ปัญหากันเอง…

เท่าที่ผมทราบและเคยไปยุโรปมาบ้างนั้นทราบว่า ถนนหลวงสายหลักของต่างประเทศนั้นจะไม่ผ่านชุมชน แต่บ้านเราต้องผ่านชุมชน แล้วปัญหาต่างๆก็ตามมามากมาย โดยมากชาวบ้านก็คิดว่า รัฐมาให้ประโยชน์ ส่วนปัญหาที่เกิดขึ้นก็ทนๆกันไป จนชินชาไปเลย..

กรณีนี้..เท่าที่เห็น กว่าที่เด็กหนุ่มจะโบกรถให้หยุดใช้เวลานาน คันแล้วคันเล่า เขาคงไม่เข้าใจว่ามาโบกรถด้วยประสงค์อะไร…

(รูปนี้ไม่เกี่ยวกับสาระ เอามาดูเฉยๆ)

สังคมซับซ้อนมากขึ้น

ระบบถูกสร้างเชิงซ้อนมากขึ้น

เรื่องราวต่างๆถูกผูกติดกันมากขึ้น

มิติต่างๆเกี่ยวข้องกันมากขึ้น

ยุ่งจริงๆ

แต่หากจัดระเบียบ และเคารพระเบียบ

“สิ่งที่ยุ่ง มุ่งแก้ ก็ แก้ไม่ยาก”

หลายปีก่อนพ่อไม่ค่อยสบาย น้องสาวพาไปกราบหลวงพ่อโต พรหมรังสี วัดไชโย ที่อ่างทอง ที่หลังวัดมีหมอดูเพ่งกสิณ น้องเลยพาไปตรวจดู หมอบอกว่า พ่อจะมีอายุอยู่ได้ไม่เกินอีกสองปี ส่วนแม่นั้นอายุยืนยาวถึงกับคลานแน่ะ.. ส่วนผมนั้น อย่าไปรู้เลย ชีวิตเป็นไปตามกรรม..

หลังจากนั้นแค่ปีเดียวพ่อก็จากไปด้วยโรคถุงลมโป่งพอง เพราะพ่อสูบบุหรี่จัด สมัยเด็กๆพ่อใช้ให้ไปซื้อบุหรี่ “พระจันทร์” ประจำ ผมเองก็เคยสูบ แต่เลิกเด็ดขาดมาพร้อมกับกินเจสัก ยี่สิบกว่าปีมานี่

ปัจจุบันแม่นั้น คลานจริงๆ คลานจนหัวเข้าด้าน ลูกๆซื้อเก้าอี้เข็นให้ก็ไม่ชอบนั่ง ยกเว้นจำเป็นจริงๆ

เมื่อปีที่แล้ว ลูกๆทำบุญต่ออายุให้แม่ เพื่อให้แม่ และทุกคนสบายใจ พระที่นิมนต์มาก็เป็นลูกอาว์ จบประสานมิตร แล้วบวชไม่สึกเลย เดี๋ยวนี้เป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว

แม่ทำนามาตลอดชีวิต หลังเลิกทำนาเพราะอายุมากแล้วก็ให้เพื่อนบ้านเช่า คิดค่าเช่าแสนถูกไร่ละหนึ่งพันบาทต่อปี จะทำนากี่ครั้งก็หนึ่งพันบาท แม่เขียนหนังสือช้าแต่ลายมือสวย ชอบอ่านหนังสือธรรมมะ

เมื่อตอนพิมพ์เจ้าเป็นไผ ๑ ผมเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านเล่มหนึ่ง แม่เอามาอ่านหลายรอบแล้ว เพราะคิดถึงลูก วันนั้นผมกลับไปบ้าน แม่ก็เล่าให้ฟังว่า แม่คิดถึงลูกก็อ่านเจ้าเป็นไผ เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง

แต่ที่แม่ไม่เข้าใจเลยว่ามันแปลว่าอะไร.. ก็คำว่า อิอิ มันแปลว่าอะไรล่ะลูก….ฮา..

ผมรักแม่ครับ…

“ตอนนี้มานอนที่ลำปางแล้ว”

รูปนี้ถ่ายที่ภูมโนรมย์ เป็นภูเขาด้านใต้ของเมืองมุกดาหาร

บนนั้นจะเห็นฝั่งสะหวันนะเขต สะพานมิตรภาพไทยลาว 2

เห็นแม่น้ำโขง และเห็นธรรมชาติ

ตั้งใจจะเดินทางแต่เช้า คนข้างกายติดประชุม

ทำธุระ โน่นนี่ อ้าว ป้ำฉีดน้ำพ่นกระจกเสีย ต้องไปเปลี่ยน รถซ่อมก็เยอะ

คนข้างกายบอกว่า ผู้เชี่ยวชาญ JBIC มาขอคุยด้วย

บอกว่าตามงานเขียนมานานแล้วไม่เคยพบตัว

วันนี้มาพบ และมาชวนทำ Proposal ศึกษาเรื่องข้าวทั้งหมดในประเทศไทย

การเปลี่ยนแปลงเรื่องข้าวในมิติต่างๆของไทย น่าสนใจมาก

งานใหญ่อีกแล้ว เธอ…

นั่งรอรถอยู่ ช้าตามเคย อิอิ อีกแล้วครับท่าน….

เพื่อน NGO ที่มุกดาหารมาเยี่ยมที่สำนักงาน เพื่อมาปรึกษางานที่เขาเสนอของบประมาณจากภาคการเมืองไว้…

แล้วก็เล่าให้ฟังว่า วันนี้ที่ตำบล.. มีการลงคะแนนเลือกกำนันกัน คนหนึ่งจ่ายไป 7 แสนบาท เป็นคนที่ผู้มีอิทธิพลในจังหวัดสนับสนุน ส่วนอีกคนเป็นคนที่ตัวเขาเองและกลุ่มเพื่อนๆสนับสนุน แต่ก็ใช้เงินไป 4 แสนบาท โดยการขายที่ดินมาเล่นการเมืองท้องถิ่น…

ฟังแล้วก็พูดไม่ออก..

เพื่อนยังบอกอีกว่า เดี๋ยวนี้เล่ห์เหลี่ยมการเมืองเกี่ยวกับการจ่ายเงินซื้อเสียงพัฒนาไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว เขาเล่าว่า คนหนึ่งจ่ายให้ 3 หมื่นบาท หากได้รับการเลือกตั้งก็เอาไปเลย แต่หากไม่ได้รับการเลือกตั้งจะมาเอาคืน โดยมีการทำสัญญากัน…?

เขาว่าเทคนิคนี้มัดหัวคะแนนดีนัก เพราะอีกฝ่ายจ่ายให้โดยไม่มีเงื่อนไข ดังนั้นเขาจึงรับสัญญากับคนที่มาเสนอการทำสัญญานั้น และเขาก็ได้รับเลือกจริงๆ เพราะผู้รับเงินเทคะแนนให้กับคนที่ทำสัญญา แล้วก็ได้เงินทั้งสองฝ่ายไป

เฮ่อ..บ้านเมืองป่นปี้หมด เพราะลัทธิบ้าบอนี้…

เมื่อคืนคุยนอกรอบงานพิเศษกับท่านรองเลขา ส.ป.ก.

ที่ร้านเสต็กเนื้อโคขุนโพนยางคำสกลนคร(ผมไม่ได้กินนะ..)

พบเพื่อนเก่า สมัยบุกเบิก NGO ในเมืองไทยยุคแรกๆ เลยคุยกันเพลิน

ปกติร้านเขาปิดแค่สามทุ่ม เรามีเจ้าพ่อผู้นำชาวบ้านนั่งอยู่ด้วย

เขาเลยเปิดให้พิเศษ ถึงเที่ยงคืนครึ่ง

ขับรถคนเดียวเข้ามุกดาหารถึงตีหนึ่งเศษ ท่านรองฯและคณะไปนอนสว่างแดนดิน

วันนี้เลยมานั่งสำนักงาน เร่งงานจะส่งพิมพ์ให้เสร็จเร็วๆ(เยอะจริงๆ)

ไม่มีอะไร แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ…

เอารูปเมฆมาให้ดูต่างหน้า..

รายงานจากเมโยคลินิก สถาบันการแพทย์ที่มีชื่อเสียงของอเมริกา “ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าจิตใจและร่างกายมีความสัมพันธ์กันดังนี้ ทัศนคติที่ดีจึงมีผลต่ออายุ” นายแพทย์โตฮิชิโกะ มารูตะ เจ้าของรายงายกล่าวว่า

ระหว่างปี พ.ศ. 2505 ถึง 2508 คณะจิตแพทย์แห่งสถาบันเมโยสำรวจบุคลิกภาพประชากรจำนวน 839 คนในเมืองโอล์มสตีด รัฐมินเนโซตา และจำแนกออกเป็นพวกมองโลกในแง่ดี 124 ราย มองโลกในแง่ร้าย 197 และมองโลกปนเปทั้งสองแง่อีก 518 ราย อีก 35 ปีต่อมาคณะผู้วิจัยรายงานในเอกสารรวบรวมผลงานของคลินิกว่า กลุ่มมองโลกในแง่ร้ายมีอัตราเสี่ยงที่จะตายก่อนวัยอันควรมากขึ้นร้อยละ 19

(Thomas H. Maugh II จาก Los Angeles Times)

จาก Reader’s Digest กรกฎาคม 2543

รูปกับเรื่องไม่ไปด้วยกันเลย

ไม่มีเวลาเขียนเอง ขอสำเนาข้อมูลดีดีมาฝากกันครับ..

แสงสว่าง..แม้จะส่องอยู่ไกลโพ้น

แต่ก็สถิตในใจเราตลอดเวลา

ขอบคุณสวรรค์ที่มอบแสงสว่างมาให้

ขอบคุณเพื่อนร่วมโลกที่มอบใจให้แก่กัน

แสงสว่างทำให้ใจอบอุ่น

ใจมอบให้ใจทำให้โลกอบอุ่น