คนถางทาง

นักการเมืองที่เคยเป็นหมอ…คบได้ไหม

 

การสอบเข้าไปเรียนเพื่อเป็นหมอ ถือเป็นเกียรติและเป็นข้อผูกพันต่อสังคมที่สูงส่งมาก คนไทยจนๆ ทั้งประเทศสู้ยอมเสียภาษีลงทุนสร้างตึกและซื้ออุปกรณ์แพงๆให้พวกเขาได้เล่าเรียน จบมาก็ให้เกียรติสูงสุด กราบไหว้กันทั้งเมือง แม้จะเป็นเพียงเด็กเมื่อวานซืนก็ตาม

 

แต่แล้วภายหลัง พอไต่เต้าทางเศรษฐกิจได้สักพัก พอเห็นช่องทางที่จะทำประโยชน์ให้ตัวเองได้ดีกว่า หลายคนก็ลาออกจากอาชีพหมอ เพื่อไปเป็นนักธุรกิจ หรือนักการเมือง  แต่พวกเราก็ยังให้เกียรติเรียกพวกเขาว่าหมอมาโดยตลอด ทั้งที่พวกเขาไม่มีความกตัญญูต่อสังคมเลยแม้แต่น้อย  ไม่เคยคิดว่าเป็นการเสียโอกาสของสังคม ซึ่งถ้าเราเลือกคนอื่นเข้ามาเรียนแทนเราก็จะได้หมอไว้รักษาพวกเรามากขึ้น ไม่ต้องลงทุนแล้วสูญเปล่าแบบนี้

 

คนอกตัญญูต่อสังคมแบบนี้หรือ ที่เราจะเอามาเป็นนักการเมืองของเรา บางคนอาจขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีในเร็ววันนี้ด้วยซ้ำไป  โดยเส้นทางของเขาก็ศิโรราบต่อนายทุนสามานย์มานานอีกด้วย 

 

ถามว่าถ้าเขาไม่ได้เรียนหมอ เขาจะไต่เต้ามาได้จนบัดนี้ไหม คงอาจได้ แต่ต้องลำบากยากเข็นกว่านี้มาก เท่ากับว่าเขาใช้เงินภาษีของราษฎรชุบตัว ไต่เต้า แล้วหนีราษฎร แล้วก็กลับมาชุมมือเปิบหน้าตาเฉย

 

แบบนี้ มันไม่โจ่งแจ้งไปหน่อยหรือพวก คนไทยมันโง่ขนาดเอาเข็มฉีดน้ำเปล่าให้ ก็รักษาได้หมดทุกโรคเลยหรือ

 

อยู่ usa มา 18 ปี ไม่เคยเห็น หมอ (med. doctor) มาเล่นการเมืองสักคน  ครูก็ไม่มี แต่พระนั้นมีมากเหลือหลาย (ส่วนของเรานานๆ มีพระสึกออกมาเล่นสักที)

คนจีนในไทย…ทำไมถึงรวย

 

ผมคะเนว่าคนจีนในไทย ประมาณ 10%  แต่คะเนว่ากุมรายได้ที่ต้องเสียภาษีไว้สัก 90% เห็นจะได้ แสดงว่าคนจีน 10 คนฉลาดกว่า เก่งกว่า คนไทย 90 คน  90 เท่า คิดเป็นสัดส่วนทั้งหมดแล้ว =  1 ต่อ 81  โหย…อะไรมันจะขนาดนั้น

 

ก่อนอื่น..ขอออกตัวนะครับว่า เรื่องนี้เป็นการคิดที่หวังจะให้สร้างสรรค์เชิงความคิด ไม่ได้หวังให้แตกแยกทางเชื้อชาติแต่ประการใด เพราะผู้เขียนเองก็เจ๊กปนไทยแต่ใฝ่ลาวอยู่แล้ว  วิญญาณเตี่ยจุติเมืองไทย แต่ไปคลอดที่เมืองจีน ส่วนแม่เป็นไทยแท้ที่บรรพชนทนทุกข์สู้ศึกพม่าที่สิงห์บุรีมาแสนนาน ส่วนตนนั้นหลงใหลไปกับเสียงแคนข้าวเหนียวส้มตำอีสาน ม่วนอีหลีเด๊อปี้น่อง

 

ผมคิดเองมานานแล้ว (แต่หลังๆนี้เกิดมีทฤษฎีคล้ายกันอยู่) คือคิดว่า คนจีนที่อพยพมาอยู่ไทยนี้ แท้จริงแล้วไม่ได้เก่งหรือฉลาด 81 เท่ากว่าคนไทยพื้นเมืองหรอก อาศัยเงื่อนไขปัจจัยจากสภาพแวดล้อมมากกว่า จึงทำให้รวยได้ถึงเพียงนี้

 

ลองไปสืบดูสิ คนจีนส่วนใหญ่ที่อพยพมาเมืองไทยนั้นส่วนใหญ่เป็นเกษตรกรรายย่อย ที่อพยพหนีความยากแค้นในเมืองจีนมาอยู่เมืองไทยด้วยกันทั้งนั้น ลุงผม (ไทยแท้) เคยเล่าให้ฟังว่า คนไทยสมัยโน้นต่างดูถูก “เจ๊กหน้าขาว” ว่ามันจะมาทำงานทำการเกษตรอ้นแสนหนักอย่างไรไหว เพราะงานแบบนี้มันต้องฉลาด ต้องแข็งแรง ต้องหักร้างถางพง เผชิญอันตรายนาประการ

 

แต่นี่แหละคนจีนอพยพกลับเปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาส … 55 เรื่องอะไรพวกข้าต้องไปลำบากแบบนั้นด้วยเล่า ก็เมืองที่ข้าจากมา หามีป่าอันรกชัฏแบบนี้ไม่ เมืองไทยนั้นแม้จะเขียวชอุ่มกว่าบ้านข้า 100 เท่า แต่ก็รกทึบ ทำงานยาก

 

แต่เอ๊ะ…ทำไมบ้านนี้เมืองนี้มันไม่มีนายหน้าค้าขาย ที่เอาเปรียบเกษตรกรแบบบ้านเมืองเราเลยล่ะ

 

 

อ้า…ช่องว่าง ที่เราเห็น เรื่องอะไรต้องไปลำบาก หักร้างถางพงให้ผิวคล้ำแบบนั้น เป็นนายหน้า คนกลาง ไม่ดีกว่าหรือ

 

นี่แหละคือปัจจัยพื้นฐานที่เรามักไม่รู้กัน

 

โดยหลักสถิติแล้วคนจีนนั้น แท้จริงแล้ว ก็ไม่ต่างจากคนไทย คือ ส่วนใหญ่ โง่ ขี้เกียจ เลว ส่วนที่ฉลาด ขยัน ดี ก็มีน้อยลงมากตามลำดับ

 

เคยไปบอกว่าเพื่อเวียตนามใน usa ที่แชร์การขับรถไปทำงานด้วยกันแบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ว่า คนไทยเราคิดว่าเวียตนามจะเจริญมากเพราะเก่ง ฉลาด ขยัน …เพื่อนหัวร่อก้าก ว่าตรงข้ามกับที่เขาเห็นมา

 

…คนถางทาง (๒๕๕๑)

 

 

วันนี้เด็กชายอายุ 12 มาเล่าให้ผมฟังว่า ขณะที่เขากับเพื่อนกำลังคุยกันบนรถสองแถวเกี่ยวกับการโกงกินของรัฐบาลชุดก่อนๆ ชายแก่วัยสัก 50 ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ทนไม่ไหวรีบพูดแทรกออกมาขัดจังหวะว่ารัฐบาลที่เอ็งว่านั้นถึงจะโกงบ้างก็ทำให้ชาติเจริญและประชาชนก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร

 

ซึ่งการพูดแบบที่คนแก่คนนี้พูดกำลังเป็นสำนวนการเมืองของประเทศไทยในยุคนี้ไปแล้ว และถือเป็นสัญญาณอันตราย

 

การโกงกินของนักการเมืองเพียงไม่กี่คน แล้วสร้างภาพว่าชาติก็เจริญ ประชาชนไม่เดือดร้อน แถมบางกลุ่มได้ประโยชน์เสียอีกนั้น ผมว่ามันเหมือนกับการเล่นแชร์ปิรามิดนั่นเอง ตอนแรกๆก็ดูว่าได้ประโยชน์ ได้กำไรกันถ้วนหน้า เพราะเขาเอาอัฐประชาชนมาซื้อขนมประชาชน แจกจ่ายกันกินอย่างสนุกสนาน โดยพวกเขาชักเปอร์เซ็นไว้ส่วนหนึ่ง แต่พอเวลาผ่านไปปิรามิดมันสูงมาก จนมันกินตัวเอง คราวนี้แหละก็จะล้มกันระเนระนาด ส่วนพวกนักการเมืองมันก็สบายแล้วหละ ลูกหลานพวกมันอยู่ดีมีสุขกันไปอีกนาน

 

เพียงแต่ว่าแชร์ปิรามิดมันเห็นผลเร็วภายในเดือนในปีก็เห็นผลแล้ว แต่ปิรามิดการเมืองมันเห็นผลช้าต้องใช้เวลา 20 ปีขึ้นไป แต่พอถึงเวลานั้นมันก็เสียหายหนัก จนอาจกู่ไม่กลับเสียแล้ว

 

ดังนั้นถ้าให้ผมเลือกระหว่างนักการเมืองที่โกงแล้วทำให้ชาติเจริญกับนักการเมืองที่ไม่โกงแล้วทำให้ชาติไม่เจริญ ผมจะเลือกเอาอย่างหลัง เพราะผมเห็นว่าการไม่โกงนั้นมันเป็นความเจริญอยู่ในตัวของมันเองแล้ว  ส่วน “ความเจริญ” ที่เห่อเหิมกันหนักหนานั้นไม่รู้ว่าคืออะไรแน่ ต่างคนก็ต่างนิยาม

 

เจริญแต่ไม่พัฒนาอาจน่ากลัวกว่าการไม่เจริญและไม่พัฒนาเสียอีก

 

…คนถางทาง (๒๕๕๑)

มาเรียกขนมจีนว่า “ข้าวปุ้น” กันดีก่วา

 

ขนมจีนที่เป็นอาหารคู่เมืองไทยมาช้านานนั้น ทางอีสานเราเรียกว่า “ข้าวปุ้น” มาช้านานแล้วเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้ก็พลอยเรียกว่าขนมจีนตามคนภาคกลางไปด้วย ซึ่งเรื่องนี้นับว่าน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ผมอยากรณรงค์ให้กลับมาเรียกว่าข้าวปุ้นกันให้หมดประเทศ

 

เรื่องนี้สำคัญนะครับ อย่าทำเป็นเล่น เห็นว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะมันเป็นการให้เกียรติบรรพชน ที่คงจะคิดค้นกันขึ้นเองมาช้านานแล้ว ไม่ได้ลอกเลียนแบบจีนมาอย่างแน่นอน

 

ที่ว่าไม่ได้ลอกเลียนมานั้นมีเหตุผลนะครับ คือ ขั้นตอนการทำข้าวปุ้นจะซับซ้อนกว่าการทำเส้นก๋วยเตี๋ยว เนื่องจากมีขั้นตอนสำคัญเพิ่มขึ้นมาคือ การหมัก ซึ่งทำให้เส้นเหนียวและ “หอม” (ตุๆ ซึ่งบางคนก็ว่าเหม็น)

 

ที่ จ. กาฬสินธุ์ มีอำเภอหนึ่งชื่อว่า อ.กุดข้าวปุ้น ทำให้ผมต้องแวะรถเข้าไปเยี่ยม สอบถามชาวบ้านทราบว่าอำเภอนี้อายุหลายร้อยปีแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีบ้านทำข้าวปุ้นสักหลัง

 

ขนมจีนนั้น เดาว่าคนภาคกลางคงมารู้จักกินกันสมัยรัตนโกสินทร์นี่เอง พร้อมกับการเข้ามาของคนจีน ก็เลยคิดตั้งชื่อกันเอาว่า ขนมจีน เพราะเส้นคล้ายก๋วยเตี๋ยวของจีน ส่วนทางภาคเหนือดูเหมือนจะเรียกว่า ขนมเส้น

 

คนไทยเรามีนิสัยไม่ดีอยู่อย่าง คือ ไม่ค่อยภูมิใจ หรือ มั่นใจในตนเอง เห็นอะไรของเราคล้ายแขกก็ว่าลอกมาจากแขก เห็นอะไรคล้ายจีนก็ว่าลอกมาจากจีน ลาว เขมร เช่นปลาร้า ก็ว่าลอกมาจากปลาฮ็อกของเขมร แม้แต่ปลาบึกก็ไม่มีในไทยหรอก โน่น ว่ายมาจากฝั่งลาวโน่น (ชาวไทยริมโขงนักล่าป่าบึกเล่าให้ผมฟังอย่างนั้น)

 

ไม่คิดกันในมุมกลับบ้างว่า เขาอาจลอกไปจากเราก็ได้นะ ว่าไปแล้วโอกาสเขาลอกเรามากกว่าด้วยซ้ำเพราะคนไทยเราไม่ค่อยเดินทางไกล ส่วนแขก จีน นั้นเขาเดินทางมาก มาเห็นอะไรดีๆเข้าเขาก็ลอกเอาไปใช้บ้างเมืองเขา

 

ยิ่งข้าวปุ้นนั้นขั้นตอนของเราซับซ้อนกว่า เป็นไปได้ยากว่าเราลอกมาจากเขา ถ้าลอกมาขั้นตอนต้องเท่ากันหรือซับซ้อนน้อยกว่า ดังนั้นถ้าจะว่าลอกกันแล้วไซร้ ความเป็นไปได้มากกว่าคือ จีนลอกไทย แล้วอิตาเลียนลอกจีนไปอีกที

 

มาวันนี้คนไทยหาหลักฐานอย่างไรก็ไม่เจอว่าลอกมาจากจีน ก็เลยค้นมาจนเจอได้ “จนได้ว่า” ลอกมาจากมอญนี่เอง เพราะ มอญเรียกแป้งว่า คะนม และเรียก เส้นว่า ชิน ฮะห้า ใช่เลย คะนมชิน ..เข้ากันเป็นปีขลุ่ยได้เสมอ

 

นักวิชาการไทยเขาสรุปไว้ล่วงหน้าแล้วว่า คนไทยคิดอะไรไม่เป็นเลย ต้องลอกคนนอกมาหมด (แล้วพ่อแม่ของท่านนักวิชาการไม่ทราบลอกวิธีการสืบพันธุ์จนให้กำเนิดท่านมาจากไหน ????)

 

หรือว่าอย่างมากที่สุดก็แค่ต่างคนต่างคิดค้นโดยอิสระ

 

แค่คิด “อย่างมาก” แค่นี้ คนไทยเราส่วนใหญ่ก็ไม่กล้าคิดแล้วหละ…ก็เอ้า..ไปกิน “คะนมชิน” ลาดน้ำสปาเก็ตตี้กันต่อไปก็แล้วกัน ..โชคดีเด๊อ

 

…คนถางทาง

 

 

 

อิทธิพลไทใหญ่ต่อวัฒนธรรมอาหารล้านนา

 

แหม..วันนี้ผมจั่วหัวเสียสุภาพ แบบเชิงวิชาการอีกต่างหาก …ชักเขินตัวเอง

 

จากการที่ผมได้มาแอ่วเหนือหลายครั้งมาก และไปเดินเที่ยวตลาดเช้าแทบทุกครั้ง ทำบุญตักบาตรกับตุ๊เจ้า ในบรรยากาศที่แสนอะโรแมติกของ “มนต์เมืองเหนือ”

 

 

ผมสรุปว่า อาหารเหนือล้านนาเดิมแท้นั้น ไม่น่าต่างจากอาหารอีสานสักเท่าใด คือ นิยมกินเนื้อมาก และกินผักมากด้วย มักมีรสเค็มเป็นหลัก (เหมือนฝรั่งเลย เอ้า..ปรบมือ)

 

และมักแห้งๆ ไม่ค่อยมีน้ำ  (เอ้าเหมือนฝรั่งอีกแล้ว)

 

…ทั้งนี้เพราะแบบนี้มันเข้าได้กับ “ข้าวเหนียว”  นั่นเอง เพราะข้าวเหนียวไม่ค่อยซึมน้ำ จะให้กินกับอาหารน้ำก็ไม่ค่อยเข้ากันได้

 

ก็ข้าวมันเหนียว มันต้องปั้น ต้องจิ้ม ก็เลยไม่เข้ากันได้กับอาหารแฉะๆ  แต่ไทใหญ่ ส่วนใหญ่กินข้าวเจ้า ซึ่งเข้ากันได้กับกับข้าวแบบแฉะๆ เป็นน้ำๆ

 

อีกทั้งน่าสังเกตว่า อาหาร “ลาว” (ไม่ว่าลาวล้านนา ล้านช้าง หรือ ล้านเสื้อแดง)  มักมีเครื่องเทศคล้ายๆกัน ไม่ค่อยมีไอ้ที่กลิ่นฉุนๆ  ที่น่าคลื่นไส้  (ก็เหมือนฝรั่งอีกแล้ว) เช่น มะกรูด กระวาน ยี่หร่า

 

 ส่วนใหญ่คนลาวจะนิยมสมุนไพรที่กลิ่นปานกลาง เช่น หอม กระเทียม มะเขือเทศ มะขาม  หรือไม่ก็เหม็นๆ แต่ก็ไม่วายออกเค็มๆ  เช่น ปลาร้า แหนม ไปเลย (เอ้าเหมือนฝรั่งอีกแล้ว ทิ่นิยมชีสที่แสนเหม็น..แต่คนไทยเห่อกันจัง ยกเว้นปลาร้า กลับหาว่าด้อยพัฒนา แต่ดันไปนิยม anchovy ซึ่งคือปลาร้า(ฝรั่ง) เราดีๆนี่เอง)  

 

คนลาว มักนิยม ปิ้ง ย่าง แอบ อะไรที่แห้งๆ และไม่มัน แต่ไม่นิยมต้ม ทอด ผัด และอะไรที่ใช้น้ำมัน

 

อาหารไทยใหญ่นั้น มักมีอะไรที่แฉะๆ ที่กลิ่นฉุนๆ และมีน้ำมัน  เข้ามามากหลาย เช่น แกงฮังเล  ไส่อั่ว ข้าวกั๋นจิ้น (ข้าวผัดใส่ขมิ้นและเลือดวัว บวกกระเทียมเจียว น้ำมันย่อง) ถั่วเน่า (สัญลักษณ์ประจำชนชาติไทยใหญ่ก็ว่าได้) แกงโฮะ ผักกาดจอ (ต้มผักใส่ถั่วเน่า)

 

ผมเชื่อว่า อาหารที่เราเชื่อกันว่า “ล้านนา” นั้นจำนวนมากมาจากไทยใหญ่ …แต่เรื่องนี้ไม่ใคร่มีใครทำวิจัย (ทำวิจัยถูกอาจถูกขู่ฆ่าได้อีกต่างหาก)

 

ส่วนเหล้า หลู้ เลือด นั้น ผมว่า ลาวทั้งสาม และไทใหญ่  ต่างก็นิยมด้วยกันทั้งหมด บ่ฮู้ว่าใครนำใคร

 

ใช่แต่ว่าล้านนาได้รับอิทธิพลของไทใหญ่ เพราะอิทธิพลฝ่ายตรงข้ามก็มากหลาย เช่น ไปกิน”แอบถั่วเน่า”  ที่แม่ฮ่องสอน  เล่นเอาละเมอหามาจนวันนี้

 

ห่อละ สองบาท (สองบาท ไม่ได้พิมพ์ผิด) เอามาจิ้มผักประหลาดๆ เช่น รากจิ๊ดอง และอะไรอีกมากหลายที่ซื้อมาจนลายตาจนลืมจดและถ่ายรูป

 

แล้วเอามากินกลั้วคอด้วยข้าวนึ่งที่แสนเหนียว ริมไอน้ำจากใต้พิภพ ณ ผาบ่อง ที่มีสาวๆมานุ่งกระโจมอกอาบน้ำริมธารน้ำอุ่น แบบไม่อายฟ้าดิน และคนกำลังนั่งกินใกล้ๆ

 

นี่มันประเทศไทย หรือสวรรค์ ขุมไหน กันหนอ

 

…คนถางทาง

ประเทศไทยเรามีวัฒนธรรมอะไรแปลกๆที่ฝรั่งคงเข้าใจได้ยาก เช่น  การขายก๋วยเตี๋ยวเรือ ด้วยการเอาเรือมาตั้งบนบก โดยที่คนขายก็อาจไม่เคยขายก๋วยเตี๋ยวเรือมาก่อน หรืออาจพายเรือไม่เป็นด้วยซ้ำไป  อย่างนี้ไมทราบเข้าข่ายการโฆษณาหลอกลวงหรือไม่

 

ที่น่าถามต่อไปคือ แล้วทำไมก๋วยเตี๋ยวเรือ มันต้องชามเล็ก และใส่ซอสดำ และใช้พริกเผา น้ำส้มพริกตำ  ด้วย??? 

เรื่องชามเล็กพอคาดเดาแบบเข้าข้างมั่วๆได้ว่าก็เรือมันโคลง ทำให้หยิบฉวย พลิกมือได้ง่าย ถ้าใช้ชามใหญ่เดี๋ยวมันหกใส่คนขายคนกิน  แต่ ซอสดำ และ พริกน้ำส้มตำ (แทนพริกหั่นแบบบนบก) หาคำตอบไม่ได้ หรือ พริกตำมันข้นดี ทำให้ตักง่ายในขณะเรือโคลงก็ไม่รู้ แต่ก็ยังเหลือปริศนาเจ้าซอสดำว่ามีที่มาอย่างไร

อ้อ..กากหมูทอดกรอบ และ อะไรต่อมิอะไรอื่นๆ อีกล่ะ จะอธิบายอย่างไร (เช่น โหระพา)

นิสัยคนไทยเราไม่ค่อยขี้สงสัย ซึ่งผมว่าเป็นนิสัยหนึ่งที่ทำให้ชาติเราไม่พัฒนาเท่าที่ควร

 คิดถึงก๋วยเตี๋ยวรถเข็น โดยมากจะขายบะหมี่ เกี๊ยว เดี๋ยวนี้หาไม่ได้แล้ว ผมเคยคิดเพื้ยนๆว่าจะประกอบธุรกิจขายก๋วยเตี๋ยวรถเข็นด้วยการเอารถเข็นบรรทุกไปบนเรือ พายขายมันไปเรื่อยๆ   เพื่อให้มันถ่วงดุลกับพวกก๋วยเตี๋ยวเรือที่ยกเอาเรือไปตั้งบนบก ขนาดบนภูเขาสูงยังมีขายเลย 

 

คิดต่อไปว่าทำไมไม่มีคนคิดก๋วยเตี๋ยวอีสาน ใส่ปล้าร้า ใส่ผักเยอะ หรือ ก๋วยเตี๋ยวปักษ์ใต้ใส่อะไรยำๆ ลงไปเหมือนข้าวยำ (หรือข้าวซอย ของไทยใหญ่ก็ได้)

 

ก๋วยเตี๋ยวต้มยำก็อะไรไม่รุ มีใส่ถั่วด้วย น่าจะมีคนคิดขายก๋วยเตี๋ยวต้มยำขนานแท้ คือเอาต้มยำกุ้ง ต้มยำปลา มาใส่เส้นลงไป ให้มันเป็นอาหารจานใหม่ไปเลย  

มีใครเคยกินข้าว “แรมฟืน” ของไทยใหญ่บ้างไหมครับ มันเป็นเต้าฮวย แต่เอามาปรุงแบบก๋วยเตี๋ยว ผสมกับผักกาดดอง (แบบข้าวซอย)  หากินยากมาก แถวแม่ฮ่องสอนพอมี อ้อ..เชียงแสน เชียงของ ก็พอเจอ (แถวนี้คนไทยใหญ่เยอะ)

 

ก๋วยเตี๋ยวราดพะแนงก็ไม่มีใครคิดกัน ผมว่าสปาเกตตี่วิ่งหนีแน่ๆ เอาไปเสริฟทดลอง บนสายการบินไทย หรือใครจะเอาไปจดสิทธิบัตร ก็คงได้นะ

 

…คนถางทาง

 

 

 

หลากหลายวิธีสู่สวรรค์บนท้องถนนไทย

 

แต่ละปีคนไทยตายกันเป็นเบือบนท้องถนน ภายใน 5 วันหยุดช่วงปีใหม่ คนไทยตายบนถนนมากกว่าคนอังกฤษตายทั้งปี (ทั้งที่มีประชากรพอกัน และเขามีจำนวนรถมากกว่าเราหลายเท่า) 

 

รัฐบาลก็หาเสียงบนซากศพ โดยบอกว่าเป็นเพราะคนขับ เมา ง่วง ประมาท เป็นหลัก  แล้วหาเสียงหนักแน่นว่าจากนี้ไปรัฐจะเข้ามาทำโน่นนี่เพื่อทำให้คนตายน้อยลง ซึ่งผมเห็นว่าเป็นการ… เอาดีเข้าตัวเอาชั่วใส่ประชาชนเหมือนเดิมๆที่ผ่านมานานับปี

 

ผมได้คิดคำนวณว่า กว่า 50% ของอุบัติเหตุจราจรเป็นความผิดของรัฐบาลที่งี่ง่าว ที่เอาแต่โยนบาปให้ประชาชน  จนผมได้เขียนบทความ “109 วิธีตายบนท้องถนนไทย”  ไว้นานมาแล้ว

 

มันเป็นความผิดที่มีหัวขบวนเริ่มตั้งแต่นายกฯ รองนายกฯ เรื่อยไป จนถึง รมต.คมนาคม กรมทางฯ และตำรวจ นายกฯอบต. หัวคะแนน นั่นเทียว  ก็ระบบอำนาจแนวดิ่งแบบไทยๆตามเดิมๆ  เช่น:

 

• 1. ตำรวจตั้งด่านเต็มประเทศ โดยรัฐบาลไม่เพียงแต่ทำตาปริบๆ แต่ส่งเสริมเสียอีก ซึ่งเรื่องนี้มันผิดกฎหมาย เป็นการกีดขวางการจราจร เพราะมันบีบถนนให้แคบลง ทำให้ต้องเบรกกระทันหัน ในขณะขับรถมาเพลินๆ ด่านหลายด่านตั้งอยู่บริเวณโค้ง เนินเขา (เพื่อบังไม่ให้เห็นได้จากระยะไกลเสียก่อน) …บางด่านตั้งเป็นการถาวรทำให้ถนน 3 เลน เหลือเพียงเลนเดียว รถติดกันเป็นกิโล เสียเวลากันเป็นชั่วโมง …แต่ตำรวจไทยก็ไม่รู้ร้อนหนาวหรือละอายใจอะไร เท่ากับว่าตำรวจทำตัวเป็นผู้ก่อการร้าย (อุบัติเหตุ) เสียเอง (เห็นมากับตาหลายครั้งที่รถชนกันหน้าด่านตำรวจ เพราะเบรก เบียด ไม่ทัน) …แบบนี้ก็ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องอื่นแล้ว สังเกตได้เลยว่าระดับการพัฒนาของประเทศใดแปรผันกับจำนวนด่านตำรวจเสมอ ในประเทศพัฒนาแล้วจะไม่มีด่านตำรวจให้เห็น แต่ประเทศด้อยพัฒนาเช่น อเมริกาใต้ อาฟริกา ไทย มีด่านมากจริงๆ ส่วนใหญ่อ้างว่าเพื่อจับยาเสพติด สินค้าเถื่อน (เหมือนกันทุกประเทศ) พ่อค้าแม่ขายเล่าให้ฟังว่า ทำมาหากินแสนลำบากทุกวันนี้เพราะด่านตำรวจมันรีดไถด้วยการกักด่าน …ซึ่งคนจบนอก ไม่เคยสัมผัสชีวิตรากหญ้า ไม่มีวันรับรู้ได้หรอก ต่อให้เรียนได้เกียรตินิยมระดับไหนก็ตามที …คนส่งหัวกะหล่ำจากเพชร์บูรณ์เล่าว่ากว่าจะเอากะหล่ำส่งมาถึงกทม. ต้องผ่านด่านสิบกว่าด่าน ด่านละร้อย จนเงินหมด ก็ต้องจ่ายให้ไอ้เอี้ยพวกนั้นเป็นหัวกะหล่ำ ..ไอ้พวกโจรในเครื่องแบบ ที่รัฐบาลไทยไม่มีวันกล้าสั่งให้มันเลิก เพียงเพราะมันอ้างว่าเพื่อปราบยาเสพติด ที่พวกมันคุมเอง ขายเองทั้งนั้น

 

• 2. ร้านค้าริมถนน มันก็ทำให้ชนกันได้บ่อยๆ (รถจอดซื้อของ รถถอยออก รถตีออก ทำอยู่ได้ เพราะตำรวจได้เงินตอบแทนจากการไม่ปฏิบัติหน้าที่ตามที่กฎหมายกำหนด พอร้องเรียนก็ปรับวิกฤตเป็นโอกาสทันที..ว่า..อลุ้มอล่วยต่อคนจน)…ฮาแตกจริงๆ ตำขวดไทย

 

• 3. ไม่มีป้ายบอกทาง หรือมีแต่บอกทางกะทันหันมาก ทั้งที่เป็นแยกใหญ่ เช่น มอเตอร์เวย์จากพัทยาจะเข้ากรุงเทพ เก็บเงินเราเป็นร้อย และขับเร็วมาเป็นร้อย แต่มันมีป้ายบอกทางเข้ากรุงเทพเพียงป้ายเดียว ห่างทางเลี้ยวแยกประมาณ 10 เมตร. มันก็เลยต้องเบรกตัวโก่ง จนรถตามมาข้างหลังเบรกไม่ทันจนชนกันระเนนาด

 

หากเป็นยุโรปหรือเมกา กรณีแบบนี้เขาจะเตือนด้วย  3 ป้ายเป็นอย่างน้อย เตือนเป็นระยะเพื่อให้ปรับตัว (ร้านข้าวแกงริมทางมันยังมีป้ายเตือนมากกว่านี้ แถมมีบอกว่าขับเลยแล้วด้วยซ้ำไป)   

 

แต่บางครั้งลัดถะบวมไทยก็เว่อร์มากหลาย เช่นพอเลยสระบุรีไปแล้วก็ทำป้ายทุกสามกิโลบอกให้ยูเทอร์นไปสระบุรีนับสิบป้าย จนถึงโคราชโน่น  ซึ่งเลยมาแล้วตั้งร้อยกิโลเมตร ..มันบ้าไปแล้ว สงสัยคงรับประมูลง่าวๆ มาได้ เป็นแน่ …เมืองไทยของเรา อะไรๆ ที่เหลือเชื่อย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ   ส่วนป้ายบอกทางไปสนามบินสุวรรณภูมิมันก็มีตั้งแต่เชียงใหม่ โน่น มีมาเรื่อยจนถึงพิษณุโลก ชัยนาท นครสวรรค์ …มันบ้าไปแล้วจริงๆ

 

• 4. แยกในกรุงเทพส่วนใหญ่ไม่มีป้ายบอกชื่อถนน ทางเลี้ยว หรือมีแต่มีแบบหงี้หง้าว ที่ต้องหันคอสามทิศบิดจนโก่งกว่าจะเห็น แถมตัวหนังสือกระจิ๋วเดียว คนบ้านนอกเข้ากรุงเป็นจำนวนมาก ต้องสับสน หันมองหาทางซ้ายขวา จนไม่มีตามองถนน ก็เลยชนกันแหลก เพราะรถมันก็มาก ต่างก็ขับเร็ว ดิ๊ปไฟไล่กันไม่เกรงใจ ยิ่งทำให้เราลุกรี้ลน แม้แต่คนกรุงเองที่ทนทรมานอยู่มานานก็ยังบ่นว่าแย่ …..แต่พอมันปรับปรุงก็กลับทำแย่ยิ่งกว่าเดิม ทำเป็นตัววิ่งไฟแว็บแลบไปแลบมา ที่มันคิดว่า…ก็กรูยังเห็นและคิดได้ทันดังนั้นมรึงก็ต้องเห็นและคิดทันด้วยสิ …โธ่..ไอ้เวรตลัย…เสียแรงจบวิศวปริญญาเอกมาจากนอกเป็นทิวแถว ..จะโง่กันไปถึงหนัย (วะ) (เสียงอุทานในใจเราขณะขับรถน่ะ )

 

• 5. ภาษาอังกฤษในป้ายบอกทาง …ทำไมต้องมีด้วย มันยิ่งทำให้ตัวอักษรไทยที่เล็กมากอยู่แล้วยิ่งเล็กลงไปใหญ่ จะเอาใจฝรั่งไปถึงไหน บนซากศพของคนไทย ทั้งที่มีฝรั่งขับรถในเมืองไทยไม่ถึง หนึ่งในหมื่น แต่ป้ายบอกทางกลับให้พื้นที่มันไป 30% แสดงว่าชีวิตฝรั่งมันมีค่ากว่าชีวิตคนไทย 3 หมื่นกว่าเท่า ..โอ…เข้ากินเนสบุคได้เลย ไปโตเกียว แฟรงเฟิรต์ ไม่เห็นป้ายจราจรเป็นภาษาอังกฤษสักป้าย ทั้งที่มีคนต่างด้าวมากกว่าไทยหลายเปอร์เซ็นต์

 

 

• 6. โครงการเจ็ดชั่วโคตร เต็มประเทศ เมื่อไหร่มันจะเสร็จเสียที ไปกี่ปีก็เหมือนเดิม มีแต่ฝุ่นและอุบัติเหตุ เช่น ไหล่ถนนสูง ไม่มีป้ายเตือน ทางเบี่ยง ฝุ่นหนามองไม่เห็นทาง (โดยเฉพาะตอนกลางคืน) ทำให้ป้ายเตือนอ่านไม่ออก เช่น “ทางต่างระดับ” “ไหล่ถนนต่างระดับ” (No pavement) ภาษาอังกฤษตรงกว่า สงสัยเป็นภาษาพ่อมัน

 

• 7. ทางโค้งก็ไม่มีเสาไฟส่อง เสาสะท้อนแสง หรือ เหล็กกันไหล่ถนน

 

 

• 8. ป้ายโมษณาริมถนนก็อนุญาตให้ติดกันเกร่อ อ่านจนเพลิน จนไม่มองถนน จนชนกันเพลิน (ควรห้ามได้แล้วโดยเฉพาะพวกมีรูปโป๊ นมหก และคำขวัญพระเจ้าไถ่บาป รวมทั้งรูปหน้าตำขวดพร้อมคำขวัญ)

 

• 9. ป้ายต้อนรับสู่หมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด พร้อมคำขวัญยาวยืด ก่อนเข้ามันบอกว่า “ขอต้อนรับสู่….” พอออกมันบอกว่า “ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ” ไร้สาระและเสียงบประมาณกันมากหลาย เมื่อไรจะออกกฎหมายห้ามเสียที เพราะอ่านไปอ่านมา ไม่มีตามองถนนก็ถลาลงริมถนนไปชนป้ายบ้านั่นคอหักตายกันพอดี

 

(โปรดติดตามตอนต่อไป …ถ้าไม่ตายเหมือนหมาข้างถนนเสียก่อน)

นโยบายการท่องเที่ยวและการโรงแรมที่รัฐบาลไทยเสียค่าโง่มาแสนนาน

 

ผมกำลังจะเดินทางสองประเทศในยุโรป ตามความต้องการที่ยัดเยียดให้ของหน่วยงานราชการไทย ผมได้พยายามปฏิเสธไม่ยอมไป เพราะเสียดายเงินภาษีราษฎรไทยของเรา แต่ “เขา” ก็ยัดเยียดให้ไป ไม่งั้นจะ “ประเมินไม่ผ่าน”  …ช่วยผมสังเวชแทนประเทศไทยของเราด้วยนะครับ

 

เมื่อจำเป็นต้องไป ผมก็เลยไปสำรวจหาจองโรงแรมในยุโรป ซึ่งสองประเทศนี้แพงสุดๆ ที่สุดในโลกแล้ว  ขนาดนักศึกษาผมไป “เขา” ให้ค่าที่พักเดือนละ 45,000 ปรากฏว่าที่พักเฉลี่ยแบบรังหนูระดับนศ. ราคาเดือนละ 75,000 ซึ่งทางฝ่ายโน้นเขาสงสารเลยหางบเสริมให้อีกเดือนละ 30,000

 

จากการสืบค้นพบว่า ค่าโรงแรมระดับสี่ดาวโดยเฉลี่ยประมาณ 6,000 บาทต่อวันเท่านั้นเอง (เท่านั้นเอง!!!)   ซึ่งถือว่าถูกมาก ในขณะที่โรงแรมสี่ดาวในไทยก็ประมาณ 6,000 บาทเช่นกัน

 

ถามว่าทำไมราคาเท่ากัน ในประเทศด้อยพัฒนาแบบไทยเรากับในอารยประเทศระดับนั้น

 

 รับรองว่ารัฐบาลไทยตอบไม่ได้หรอก….. ก็ต้องเห็นใจท่าน เพราะรัฐบาลไทยเรามีความรู้น้อย เนื่องจากต้องเอาเวลาส่วนใหญ่ไปหาผลประโยชน์หรือประนีประนอมผลประโยชน์กับฝ่ายต่างๆ จนไม่มีเวลาเหลือเอาไว้คิดวิเคราะห์อะไรเพื่อประเทศไทยให้มันลึกซึ้งไปกว่านี้อีกแล้ว เอาเวลาส่วนใหญ่ไปคิดแต่ให้ตัวเองอยู่รอดไปวันๆ หรือให้ร่ำรวยยิ่งขึ้นกว่าเดิมไปวันๆ แล้วแต่กรณี

 

ผมขอเสนอคำตอบที่ผมถามเอง ตอบเอง มากว่าสิบปีแล้วว่า มันเป็นเพราะโรงแรมสี่และห้าดาวส่วนใหญ่ในเมืองไทย ส่วนใหญ่กว่า 80% มันเป็นของนักลงทุนต่างชาติทั้งนั้น ดังนั้นมันเลยต้องตั้งราคามาตรฐานโลก เพื่อให้นักลงทุน(ผู้ถือหุ้น)ได้กำไรเท่ากันหรือมากกว่าต่อหน่วยการลงทุนที่คิดตามอัตราในประเทศของเขา ทั้งนี้เมื่อคิดอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราเรียบร้อยแล้ว

 

เรื่องนี้นักการเมืองไทยที่อ้างหรือเล่าลือกันว่าเก่งกาจหนักหนา จบดีกรีอะไรจากต่างชาติกันยาวเป็นหาง ต่างก็งี่เง่าตามเกมส์ฝรั่งไม่ทันกันมาแสนนาน ทำให้เสียค่าโง่ต่อประเทศไทยปีละไม่ต่ำกว่า สามแสนล้านบาท  (repeat สามแสนล้านบาท)  

 

ทักษิณมันโกงไปแสนล้านบาทเราว่ามันเลวมากแล้ว แต่รัฐบาลไทยเสียค่าโง่ด้านโรงแรมไปปีละ 3 แสนล้าน 10 ปีก็ 3 ล้านๆ แต่แปลกว่าแม้โง่เง่าขนาดนี้ก็ยังเอามาตีปี๊บอ้างเป็นผลงานหลอกรากหญ้าและยอดหญ้ากันได้ทุกยุคสมัย (ยอดหญ้าก็ใช่ว่าจะฉลาดกันหมดแม้จบกันมาดีกรียาวเป็นหาง และมีชื่อเสียงกระฉ่อนประเทศก็ตามที)

 

ผมถามว่าทำไมโรงแรมไทยต้องแพงเท่าสากลในขณะที่งบลงทุนต่ำกว่า (ค่าปูน ค่าแรง ต่ำกว่ามาก) งบดำเนินการก็ต่ำกว่ามาก (ค่าแม่บ้าน ยาม คนงาน) ส่วนต่างคือกำไรของนายทุนต่างชาติ  (ที่ส่วนหนึ่งต้องเอามาติดสินบนขรก.ไทย เพื่อขออนุญาตก่อสร้าง ทั้งที่ขัดต่อกฎหมายก่อสร้างไทย)

 

ผมกล้าสาบานว่ารัฐบาลไทยไม่มีวันกล้าประกาศว่า ราคาโรงแรมในไทยต้องคิดตาม ppp (purchasing power parity) ที่ UN และ ไอ้กันมันนิยมใช้กันหนักหนา  เพื่อประโยชน์ทางการเมืองในการครองโลก (และการค้า) ของพวกมัน  

 

ppp คืออะไร ท่านลองไปหาอ่านเอาและคิดเชื่อมโยงเอานะครับ มันคิดมาโดย CIA ของไอ้กัน เพื่อการทำชั่วของพวกมันอย่างแยบยล และนักการเมือง นักเศรษฐศาสตร์เราต่างก็ขานรับกันอึงมี่

 

ถ้าทำได้แบบนี้จะทำให้ราคาโรงแรมไทยถูกลง 3 เท่าทันที (โดยข้อบังคับของกฎหมาย…ที่เป็นสากลอีกต่างหาก) ซึ่งพวกนักลงทุนฝรั่งมันก็ต้องออกโรงมาต้านทันทีว่าขัดต่อการค้าเสรี ซึ่งเราก็จะหงอยอมตามการค้านของพวกมันอีกตามเคย

 

ราคาโรงแรมที่ถูกลง 3 เท่าจะทำให้ฝรั่งไม่มาลงทุน (เพราะไม่คุ้มทุนเมื่อคิดอัตราแลกเปลี่ยน) ทำให้คนไทยเราลงทุนมากขึ้นเพื่อรองรับส่วนที่ขาดไป  เพราะแม้คิดราคาเพียงวันละ 2,000 บาทก็กำไรเหลือเฟือแล้วสำหรับคนจนๆอย่างเรา 

 

นอกจากนี้ราคาโรงแรมที่ถูกมากกว่าสากล  3 เท่า จะทำให้นักท่องเที่ยวต่างชาติหลั่งไหลเข้าประเทศมากขึ้น 2 เท่าทันที และเงินก็ไหลเข้ามือเจ้าของโรงแรมที่เป็นคนไทยทั้งนั้น แทนที่จะไหลเข้ามือนักลงทุนต่างชาติเหมือนที่ผ่านมา

 

ผมมีแขกฝรั่งมาเยี่ยมบ่อย ความรักชาติทำให้ผมจองโรงแรมให้แขกฝรั่งเป็นโรงแรมไทยทั้งสิ้น ผมพบว่าโรงแรม 4-5 ดาว เทียบเท่าฝรั่งของคนไทยเรา ตั้งอยู่สุขุมวิทย์ ใจกลางกรุง กลับถูกว่ารร.ฝรั่ง 3-5 เท่า …นี่แสดงว่าเขาทำกำไรได้ในราคานี้

 

แต่ประเทศเรามันเห่อสากล ก็คงต้องถูกสากลมันหลอกแด็กซ์เอาแบบนี้ต่อไป และคงตลอดไปจนกว่าจะไปอยู่กับพระเจ้า (ฝรั่ง) สักวัน

 

เราต้องฉลาดพอที่จะเล่นเกมส์ตามกติกา ที่ฝรั่งผู้มีอำนาจกำหนด หนามยอกเอาหนามบ่ง แต่เราต้องกล้าพอด้วย

 

 ถ้ามัวหงอ โง่ แบบนี้ก็คงต้องรับอาชีพแบกเสลี่ยงพาฝรั่งชมทิวทัศน์โล “ภา” ภิวัฒน์กันต่อไปแบบนี้อีกแสนนาน…โชคดีประเทศไทย

 

…….ทวิช จิตรสมบูรณ์  (๒๕๕๑)

การปฏิรูประบบราชการเพื่อให้ได้ประสิทธิภาพสูงสุด

 

ถ้าจำไม่ผิดงบประมาณประเทศไทยประมาณ 70% เป็นงบเงินเดือน ค่าจ้าง ซึ่งถ้าเป็นบริษัทก็คงเจ๊งไปนานแล้ว นี่ขนาดของเราให้เงินเดือนต่ำนะ ในตปท. ในเมืองใหญ่ๆ เช่น ฮัมบูร์ก  เมืองทางตอนเหนือของเยอรมันที่มีประชากรประมาณ 1 ล้านคน แต่ศาลากลางเขาหลังนิดเดียว กะว่าคนทำงานไม่น่าเกิน 500 คน

 

ส่วนของเราจังหวัดเล็ก ประชากร 3 แสน กลับมีศาลากลางหลังเบ้อเร่อ มีคนทำงานนับพัน ซึ่งแสดงว่าระบบเรา ด้อยปสภ.กว่าฝรั่งหลายเท่า อาจถึงสิบเท่าก็เป็นได้

 

ถ้าเราทำปสภ.ให้ได้เท่าฝรั่งเยอรมัน ก็หมายความว่าเราจะใช้งบดำเนินการเพียง 7% เท่านั้น อีก 63% ที่เหลือก็อาจเอาไปพัฒนาสังคม

 

ถ้าทำได้แบบนี้เราคงเจริญเท่าฝรั่งสักวันหนึ่ง เพราะมันเงินมหาศาลที่จ้างคน ก็เอาพัฒนาสังคมได้อีกมากมหาศาล

 

กฎระเบียบข้อบังคับที่รัฐตราไว้บังคับประชาชนไทยนั้นน่าจะมากเกินจำเป็นไปมาก ยกตัวอย่างสรอ. (usa)…. ที่นั่นคุณมีใบขับขี่ใบเดียวคุณก็ใช้ทำอะไรได้หมด ตั้งแต่ขับรถ ซื้อบ้าน ย้ายบ้าน ออกเช็ค กู้เงิน คลอดลูก เสียภาษี เผาศพ(ตัวเอง)

 

เออ…มันง่ายไปหมด ที่ผมชอบที่สุด คือการย้ายถิ่นฐานบ้านอยู่แบบข้ามมลรัฐ ไม่ต้องมีการแจ้งย้ายออกย้ายเข้าให่เง่างี่ พอเราย้ายไปอยู่ที่ใหม่ก็เพียงแค่ไปทำใบขับขี่ใหม่ แล้วเขาจัดการย้ายที่อยู่ให้เราเสร็จสรรพ อีกทั้งการทำใบขับขี่ใหม่ที่ว่าก็ใช้เวลาเพียงประมาณ 5 นาทีเท่านั้น

 

ลองคิดดูว่าถ้าคุณคือคนไทยที่จะต้องย้ายที่อยู่จากเชียงใหม่ไปภูเก็ต ถามว่า..คุณต้องทำอะไรบ้างและเสียเวลาขนาดไหน ต้องถ่ายสำเนากี่ฉบับ เดินทางกันกี่รอบ ซึ่งเรื่องพวกนี้เสียหายหลายต่อมาก คือ ต้องจ้างขรก.มาช่วยทำงานเอกสารซึ่งเปลืองเงินมาก ต้องสร้างอาคารสำนักงานให้ขรก.ทำงาน ปชช.ก็ต้องเสียเงินเวลาอารมณ์ในการทำธุรกรรมไร้สาระพวกนี้มากขึ้นเป็นเงาตามตัว เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง นี่ขนาดผมยกมาเป็นอุทธาหรณ์เพียงเรื่องเดียว ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ดิน ก่อสร้างอาคาร ร้านค้า มันยุ่งยากหยุมหยิมไปหมดสำหรับเมืองเรา (ยกเว้นเอาเงินยัดก็กลายเป็นง่าย)

 

นี่แหละที่มันเป็นส่วนสำคัญประการแรกที่ทำให้ต้องการจำนวนผู้ปฏิบัติงานที่มากขึ้นเป็นเงาตามตัว ผมเชื่อว่าถ้าเราลดขั้นตอน กฎระเบียบที่ไม่จำเป็นลงมันจะลดงานทันที 3 เท่า

 

เรื่องนี้ผมมีประสบการณ์กับตัวเองเมื่อผมได้รับตำแหน่งบริหารระดับสูงในมหาลัยแห่งหนึ่ง ผมได้ทำการวิจัยด้านการบริหาร พบว่า คณบดีไม่ต้องมีเวลาทำอะไรเชิงนโยบายกันหรอก เพราะวันๆต้องพิจารณาลงนามอนุมัติในประเด็นไร้สาระเป็นร้อยๆ เรื่อง เช่น นศ. ป่วยลาขาด  ขอลงทะเบียนเกิน ขอลงทะเบียนขาด ขอเรียนซ้ำซ้อนเวลา อาจารย์ลาหยุดพักร้อน ลูกป่วย ไปส่งเมียเดินทางต่างประเทศ ฯลฯ

 

คิดได้ดังนั้น ผมเลย “กระทำการ” ปฏิรูปครั้งใหญ่ด้วยการแก้กฎระเบียบ ยกอำนาจให้แก่หัวหน้าภาควิชาในการเซ็นอนุมัติเรื่องเหล่านี้ จำนวนทั้งสิ้น 21 รายการ ซึ่งนอกจากจะลดปริมาณงานต่อคณบดีแล้วยังเพิ่มคุณภาพงานอีกด้วย เพราะหัวหน้าภาคย่อมรู้จักนักศึกษาของตัวเองดีกว่าคณบดีเสียอีก ดังนั้นจึงย่อมตัดสินใจอนุมัติหรือไม่ ได้ดีกว่าคณบดี

 

กว่าผมจะเปลี่ยนระบบสำเร็จ ต้องใช้เวลาอยู่สองปี รบกับเสียงด่าทอรอบข้างว่าจะทำให้ประสิทธิภาพเสื่อม แต่แล้วด้วยความบ้าบิ่น ผมก็ทำสำเร็จ รวมทั้งปฏิรูปอะไรที่เห็นว่าไม่ดีงามอีกมากหลาย สุดท้ายผมเหนื่อยมาก ขอลาออกมาเป็นครูน้อยธรรมดาดีกว่าว่ะ แต่วันหนี้ย้อนหลังมองไป เออ..เราก็ได้ฝากรอยเท้าเอาไว้แหละหวา

 

เชื่อได้ 100% ว่าลักษณะกฎระเบียบแบบนี้ก็มีเกลื่อนกลาดในระบบราชการไทยทุกกระทรวง ทบวง กรม  เพราะไปขอทำเรื่องอะไรแต่ละที ต้องเซ็นอนุมัติกันเป็นหางว่าว บางที่พื้นที่ไม่พอต้องไปเซ็นหลังกระดาษ

 

หวนรำลึกสมัยผมเข้าไปทำงานกับองค์การนาซ่าของสรอ. เมื่อจะเดินทางไปประชุมวิชาการยังต่างเมืองแต่ละทีก็ไม่เห็นต้องทำหนังสืออะไรเลย เพียงกรอกข้อมูล 2 บรรทัดในแบบฟอร์ม ส่งเสมียน แล้วเสมียนก็ลงนามอนุมัติทันที      

 

ย้ำ…เสมียนอนุมัติ (จบม.  6 อีกต่างหาก)  พร้อมไปเบิกเงินมาจ่ายให้เราเรียบร้อย สรุปคือเรื่องหยุมหยิมที่เป็นไปตามกฎระเบียบแบบนี้ประเทศเจริญแล้วเขาไม่ส่งไปรบกวนเวลาทำงานของคนระดับสูงหรอก  ให้เสมียนเซ็นอนุมัติไปเลย

 

แต่ของเรา โอย ต้องเซ็นหางว่าวกันเต็มหน้ากระดาษกว่าจะอนุมัติได้ จากผู้ช่วยหัวหน้าภาค หัวหน้าภาค รองคณบดี คณบดี รองอธิการบดี และอธิการบดี (ทั้งที่เงินทั้งหมดที่อนุมัติประมาณ 2,3015.49 ….ซึ่งการกะเสียนหนังสือ ก็ถามกันไปมาเปรอะหน้ากระดาษว่า จะปัดเศษทศนิยมขึ้นหรือลงดี)   มันก็เลยเปลืองกำลังพลมาก

 

บรรดาเจ้านายวันๆเอาแต่กะเสียนหนังสือ ก็ไม่มีเวลาเหลือเอาไว้คิดวางนโยบายระดับสูงอะไร เพราะเอามาพิจารณาเอกสารหยุมหยิมแบบนี้เสียหมด

 

ไปดูเถอะครับ ทุกกระทรวงกรมกองของเราเป็นอย่างที่กล่าวนี้หมด ดังนั้นถ้าจะปฏิวัติระบบราชการให้ดีก็คงต้องตัดขั้นตอนระเบียบหยุมหยิมที่ไม่จำเป็นออกให้หมด พร้อมผ่องถ่ายอำนาจอนุมัติลงให้สู่ระดับต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

 

จะเป็นการฝึกคนให้รู้จักการใช้อำนาจในระดับที่พอดีกับสถานะแห่งตน  ไม่ใช่แค่ตรวจอักขระ แล้วก็เขียนกันต่อว่า เรียนท่านเพื่อโปรดพิจารณา กันเป็นหางว่าว

 

….ทวิช จิตรสมบูรณ์   ๔ ตค. ๒๕๕๒

 

ธนาคารออมสิน…SuperSin หลอกแด๊กซ์เด็กจน

 

สมัยผมและพี่น้องร่วมท้องอีก 5 คนยังเป็นเด็กน้อยอายุ 6-10 ขวบ เราทุกคนต่างก็เก็บออมเงินที่แม่ให้ไปกินขนมที่โรงเรียน เพื่อ”ฝากออมสิน” กับธนาคารออมสินที่แวะเวียนมารับฝากเดือนละครั้ง

 

บ้านเราอยู่ต่างจังหวัด ทุรกันดาร ค่อนข้างยากจน ผมได้เงินไป รร.อาทิตย์ละประมาณหนึ่งสลึง (พศ. ประมาณ 2505 ที่ทอฟฟี่เม็ดละ 5 สตางค์ ก๋วยเตี่ยวตลาด  1 บาท แต่ก๋วยเตี๋ยวรร. 1 สลึง หรือ ครึ่งบาทเป็นอย่างมาก )    ก็สู้อดออมพึงบรรจบให้ครบบาท เพื่อนำไปฝากออมสิน จำได้ว่าอดขนมมาหลายปี จนยอดฝากรวมได้ประมาณ 20 บาท พี่น้องทุกคนต่างก็ได้กันประมาณนี้แหละ

 

กาลเวลาผ่านไปไวเหมือนไฟเชิงตะกอน แล้วเราก็เรียนจบประถม ย้ายรร.ไปเข้ามัธยม เข้ามหาลัย จนลืมไปเลยว่าได้เคยฝากเงินไว้แต่ปอสามปอสี่นานมาแล้ว

 

พอนึกขึ้นได้จะเอาไปเบิกคืน ก็หาสมุดไม่เจอ เพราะย้ายบ้านไปย้ายมาหลายครั้ง สมุดฝากหายไปไหนหมดแล้ว

 

 และแม้ว่าหาสมุดเจอก็คงเบิกคืนไม่ได้หรอก เพราะพวกธนาคารพวกนี้มักมีกฎประหลาดเอาเปรียบลูกค้าว่า ถ้าไม่ไป “อัพเดท” สมุดภายใน …. จะต้องถูกปิดบัญชีริบเงินโดยอัตโนมัติ

 

ท่านผู้อ่านเคยประสบแบบผมบ้างไหม ผมว่ามันเป็นอุบายหลอกเด็กที่น่ารังเกียจมากเลย โดยเฉพาะเด็กยากจนตามบ้านนอกคอกนาที่ไม่มีอันจะกินอยู่แล้ว…ไอ้คนคิดได้แบบนี้ เกิดชาติหน้าให้มันไปเป็นอะไรดีหว่า??? อ้อ..ให้เป็นนายกประเทศไทยแหละ น่าเหมาะที่สุด

 

ปีหนึ่งๆธนาคารออมสินได้เงินกินเปล่าจากเด็กบ้านนอกสักเท่าไรหนอ รวมกันคงหลายพันล้าน (ยังไม่คิดดอกเบี้ยสะสม)  น่าจะมีนโยบายเอาเงินเหล่านี้ไปให้ทุนการศึกษาเด็กบ้านนอก เป็นการล้างบาปที่หลอกเด็กกินก็ยังดี

 

 

….ทวิช จ. (๒๕๔๐)