คนถางทาง

วันนี้เด็กชายอายุ 12 มาเล่าให้ผมฟังว่า ขณะที่เขากับเพื่อนกำลังคุยกันบนรถสองแถวเกี่ยวกับการโกงกินของรัฐบาลชุดก่อนๆ ชายแก่วัยสัก 50 ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ทนไม่ไหวรีบพูดแทรกออกมาขัดจังหวะว่ารัฐบาลที่เอ็งว่านั้นถึงจะโกงบ้างก็ทำให้ชาติเจริญและประชาชนก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไร

ซึ่งการพูดแบบที่คนแก่คนนี้พูดกำลังเป็นสำนวนการเมืองของประเทศไทยในยุคนี้ไปแล้ว และถือเป็นสัญญาณอันตราย

การโกงกินของนักการเมืองเพียงไม่กี่คน แล้วสร้างภาพว่าชาติก็เจริญ ประชาชนไม่เดือดร้อน แถมบางกลุ่มได้ประโยชน์เสียอีกนั้น ผมว่ามันเหมือนกับการเล่นแชร์ปิรามิดนั่นเอง ตอนแรกๆก็ดูว่าได้ประโยชน์ ได้กำไรกันถ้วนหน้า เพราะเขาเอาอัฐประชาชนมาซื้อขนมประชาชน แจกจ่ายกันกินอย่างสนุกสนาน โดยพวกเขาชักเปอร์เซ็นไว้ส่วนหนึ่ง แต่พอเวลาผ่านไปปิรามิดมันสูงมาก จนมันกินตัวเอง คราวนี้แหละก็จะล้มกันระเนระนาด ส่วนพวกนักการเมืองมันก็สบายแล้วหละ ลูกหลานพวกมันอยู่ดีมีสุขกันไปอีกนาน

เพียงแต่ว่าแชร์ปิรามิดมันเห็นผลเร็วภายในเดือนในปีก็เห็นผลแล้ว แต่ปิรามิดการเมืองมันเห็นผลช้าต้องใช้เวลา 20 ปีขึ้นไป แต่พอถึงเวลานั้นมันก็เสียหายหนัก จนอาจกู่ไม่กลับเสียแล้ว

ดังนั้นถ้าให้ผมเลือกระหว่างนักการเมืองที่โกงแล้วทำให้ชาติเจริญกับนักการเมืองที่ไม่โกงแล้วทำให้ชาติไม่เจริญ ผมจะเลือกเอาอย่างหลัง เพราะผมเห็นว่าการไม่โกงนั้นมันเป็นความเจริญอยู่ในตัวของมันเองแล้ว  ส่วน “ความเจริญ” ที่เห่อเหิมกันหนักหนานั้นไม่รู้ว่าคืออะไรแน่ ต่างคนก็ต่างนิยาม

เจริญแต่ไม่พัฒนาอาจน่ากลัวกว่าการไม่เจริญและไม่พัฒนาเสียอีก

…คนถางทาง (๒๕๕๑)

« « Prev : ขนมจีน…จากมุมมองของหลานมอญ เจ็ก ไทย

Next : คนจีนในไทย…ทำไมถึงรวย » »