ลานเก็บเรื่องมาเล่า

ไม่ได้เรียนศิลปะ เพียงชอบดูงานศิลปกรรม ชอบถ่ายรูป และชอบสีของธรรมชาติ ให้บังเอิญที่ต้องนั่งรถจากกรุงเทพฯกลับขอนแก่นยามกลางคืน นอนก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว คุยกันจนไม่มีเรื่องจะคุยแล้ว…ทำไงล่ะ

เลยเอากล้องถ่ายรูปมาเล่น ถ่ายตูดรถยามค่ำคืน ไม่ได้เรื่อง… เราก็พอรู้ว่ามันจะไปได้เรื่องอะไรก็ระบบแสงมันไม่พอ เล่นไปเล่นมาก็ลองปรับรูรับแสง ปรับชัดเตอร์สปีด เปลี่ยนมุมถ่าย แล้วลองดูรูป

เอ๊ะ ชักเข้าท่า..ได้เส้นสีแปลกตา มันไม่เป็นรูปร่างของวัตถุที่ถ่าย แต่เป็นเส้นๆของสีท้ายรถ ที่เขาเหยียบไฟแดงบ้าง ไฟกระพริบเหลืองบ้าง ยิ่งไปพบรถทัวร์ที่แต่งไฟฟ้ายรถแพรวพราวยิ่งสนุกใหญ่

มันแปลกตาดีน่ะครับ ไม่มีอะไรวิเศษเลิศสะแมนแตนหร๊อกครับ ก็แค่ตื่นเต้นกับฝีมือตัวเอง

ก็แค่ดูแล้วชอบ พอใจ แล้วก็จินตนาการไปต่างๆนานา

แม้พื้นที่ส่วนใหญ่จะดำมิดมืดตึดตื๋อ แต่เจ้าเส้นสีฟ้าโผล่ยึกยืออกมานั่น หัวใจผมก็กรี๊ด ไปหลายรอบ

เส้นแสงแบบนี้ก็ตูดรถแน่นอน พนักงานขับรถตู้ที่คุ้นเคยกันก็ งง งง ว่าพี่ถ่ายอะไร อิอิ ผมก็ว่าก็ถ่ายตูดรถ น่ะซี.. ผมเอาเฟรมกล้องให้ดูรูป เขาก็ส่ายหัวนิดหนึ่ง แล้วยิ้มๆ เขาคงนึกในใจว่า อาจารย์บู๊ดนี่นอนก็ไม่นอน มาบ้าถ่ายตูดรถ อิอิ

รูปนี้ถ่ายที่ขอนแก่น ไปส่งคนข้างกายเดินทางไปปัตตานี ให้ลูกสาวขับรถ ผมก็นั่งถือกล้องถ่ายเส้นแสง ได้รูปนี้มา

ถ่ายไปมาก็ได้หัวใจดวงนี้ อย่างบังเอิญ

เงาดำมืดนี้คือพ่ออุ้มลูก ที่รอญาติมิตรที่จะเดินทางกลับมาจากการไปขายแรงงานต่างชาติ หอบพี่น้องมากับเต็มคันรถ หน้าตาบ่งบอกถึงความยินดีที่จะพบกับคนที่รอคอย..

มันอาจจะมีกฎเกณฑ์ทางคณิตศาสตร์ แต่ไม่มีความรู้อะไรเลย แค่เห็นความแปลกสวย ที่เสพได้เท่านั้น

แสงที่สะท้อนน้ำฝนบนพื้นซีเมนต์ก็แปลกตาดี

ไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศมาน่ะครับ เลยเอารูปมาฝากกัน