ลานดงหลวง

เราไม่ใช่เกิดมาบนกองเงินกองทอง เราจึงต้องทำงานหนัก

เราพอใจที่จะทำงานในสิ่งที่เราชอบ หลายครั้งลืมหันกลับมาดูแลสุขภาพตัวเอง แม้ว่าเขาจะส่งสัญญาณมาบ้างเป็นครั้งคราว

งานมาก.. งานล้นมือ… ถึงกำหนดส่งรายงานเรื่องนั้นเนื่องนี้…. หมดเขตส่งรายงานแล้ว… ดูจะเป็นเรื่องประจำที่ผมได้ยินออกมาจากปากยาหยี..

ที่นั่งโต๊ะทำงานที่ห้องนอน ซึ่งแต่ก่อนก็เป็นห้องนอนจริงๆ ห้องทำงานอยู่ข้างล่าง แต่ทำไปทำมาห้องนอนทำเป็นห้องทำงานไปด้วย ส่วนห้องทำงานจริงๆนั้นเป็นห้องเก็บเอกสารไป ล้นจากห้องทำงานที่เป็นห้องนอนก็ถูกขยับลงไปห้องทำงานจริงข้างล่าง อิอิ..

โต๊ะนั่งเล่น กลางห้องนอน+ห้องทำงาน กลายเป็นโต๊ะกินกาแฟมื้อกลางคืน หรือของว่างช่วงที่หิว (ตามใจปากซะมากกว่า อิอิ) เปิดแอร์เย็นๆ หลังดูทีวีรายการโปรดแล้ว ก็ลุยงานบนโต๊ะนั่น คืนแล้วคืนเล่า จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน เป็นปี …เก้าอี้ตัวโปรดไม่เคยเปลี่ยน เป็นเก้าอี้ไม้ ทรงคลาสสิกที่ซื้อมานานมากกว่า 25 ปี แต่ก่อนเห็นมีในโรงน้ำชาคนจีน หรือโต๊ะกาแฟของร้านคนจีน เธอก็ชอบนั่งตัวนั้นแหละ ตรงข้ามกับที่ทำงาน ที่น้องๆแอบไปสั่งชุดหรูมาให้นั่ง ราคาต่างกันลิบลับ

บางครั้งนั่งสัปหงกที่เก้าอี้ไม้นั่น ผมก็แกล้งเคาะโคมไฟดังๆ เธอก็ตกใจตื่นขึ้นมา แล้วก็หัวเราะกันใหญ่ หลังจากตาสว่างสักพัก ก็เหมือนเดิมอีก ผมก็ลากเธอไปนอนซะ แต่ส่วนมากผมจะลงไปนอนที่เตียงก่อน ปล่อยให้เธอลุยงานต่อไป

สายวันนั้น เธอตะโกนเรียกผมว่า พลิกตัวไม่ได้ และเวียนหัวมาก โลกหมุน จะอาเจียน เอาหละซี ผมทำอะไรไม่ถูก อุ้มเธอให้ขยับก็ไม่ได้ บอกเวียนหัวจะอาเจียน ขอนอนนิ่งๆ แต่เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด ในที่สุดเราตัดสินใจเรียกรถพยาบาลมา เอาเปลมาแบกเธอส่งโรงพยาบาลประจำที่เคยรักษาพยาบาลคุณแม่ หมอฉีดยาให้เข็มเดียว พักอีกหน่อย ก็หัวเราลั่นห้องได้แล้ว เดินปลิวไปเลย

เรื่องนี้เกิดมาหลายปีก่อนโน้นที่บ้านขอนแก่น

เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาเธอไปกระบี่ สตูลเพื่อประชุมงานที่รับผิดชอบกับทีมงานภาคใต้ สายวันที่ 9 ผมปิดมือถือ ซึ่งมักทำบ่อยๆ เพราะรำคาญพวกบริษัทอะไรต่อมิอะไรที่โทรมาชักชวนทำประกันภัย แบบนั้นแบบนี้ สายมากแล้วผมก็เปิดเครื่องเผื่อมีทีมงานที่บริษัทติดต่อมา แต่เห็นเบอร์ยาหยี พยายามโทรมา 4-5 ครั้ง ผมก็รีบโทรกลับไปทันที

เสียงอ่อยๆดังมาทางมือถือ …ไม่สบาย เป็นเวียนหัวโลกหมุนอีกแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลสตูล เพื่ออาจารย์และโรงแรมที่พักจัดการเรียกรถพยาบาลมาให้ หมอฉีดยาให้แล้ว กำลังนอนพัก…..

เพื่อนอาจารย์รีบติดต่อกลับมาที่ขอนแก่นถึงที่ทำงานจัดการเรื่องเงินทองที่อาจจะต้องใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาล และอื่นๆ ผมนั้นนั่งอยู่กรุงเทพฯ แค่คอยติดตามข่าวว่าเป็นไงบ้าง คืบหน้าไปอย่างไรบ้าง.. อีกสองชั่วโมง เธอเสียงแจ๋วๆมาว่า ดีแล้ว กำลังจะเดินทางไปหาดใหญ่ขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯ และต่อไปขอนแก่น

เธอเล่าว่า กังวลเรื่องค่าใช้จ่ายที่ทางโรงพยาบาลจังหวัดสตูล ว่ามันมากน้อยแค่ไหน เงินในกระเป๋าเธอมีไม่มาก บัตรเครดิตเธอก็ไม่มีสักใบ เพราะเป็นคนไม่ชอบบัตรเครดิตใดๆทั้งสิ้น แม้ธนาคารร้อยแปดไปยื่นเงื่อนไขให้ถึงห้องทำงานก็ถูกปฏิเสธทุกรายหมด

เธอเล่าว่า เมื่อลูกน้องจัดการโอนเงินไปให้แล้ว เพื่ออาจารย์ที่เป็นทีมงานในภาคใต้ก็กรุณาช่วยเป็นภาระให้ เอาบัตรประจำตัวประชาชนของยาหยีไปยื่นให้ที่โรงพยาบาลจังหวัดสตูลเพื่อต้องการทราบว่ามีค่าใช้จ่ายเท่าใด…

ระบบออนไลน์ เนื่องจากเป็นข้าราชการ มีระบบการรักษาพยาบาลตามระเบียบของมหาวิทยาลัยและของรัฐ ตรวจสอบให้โดยเร็วเพียงไม่นานเท่าไหร่ พนักงานพยาบาลมาแจ้งว่า ค่าใช้จ่ายทั้งหมด รวมค่ารถพยาบาลที่ไปรับ ค่ายา ค่าห้อง ค่าคุณหมอ และอื่นๆ เป็นเงิน 85 บาท..!!!!!!!

ขอบคุณโรงพยาบาลจังหวัดสตูล โดยเฉพาะแพทย์และนางพยาบาลทุกท่าน เธอชื่นชอบว่า พูดจาดีมากๆ ดูแลดีมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

ขอบคุณเพื่อนอาจารย์ทีมงานภาคใต้ของเธอที่ดูแลเป็นอย่างดียิ่ง

ขอบคุณระบบรักษาสุขภาพของรัฐ ที่มีประสิทธิภาพมากๆ

ขอบคุณการบินไทย

ขอบคุณทุกท่านที่มีส่วนดูแลในครั้งนี้