ทั้งๆที่ตัดสินใจเวลากลับบ้านไว้แล้ว ทั้งๆที่ลงมือเก็บของไปแล้ว แต่เมื่อผ่านการใช้ชีวิตที่สวนป่าผ่านมา ๑ วัน เสียงในใจมันก็ยังสู้กันเรื่องของเวลากลับ ความคิดที่ควบคุมการตัดสินใจ วนเวียนทบทวนอยู่หลายรอบเรื่องการเลื่อนวันเวลากลับให้อยู่ต่ออีกวัน(น่า..นะๆ)
ตอนเช้ารู้สึกเหมือนมีคนมานอนข้างๆแต่ฉันก็ไม่ลืมตาขึ้นดู นอนหลับต่อไปด้วยความรู้สึกยังอยากนอน มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีเสียงนอกหน้าต่างเข้าหูแว่วๆว่า ป้าจุ๋มช่วยทำขนมปังให้ได้ชิมกันแล้ว เข้าใจว่ากิจกรรมตอนเช้าผ่านกันไปแล้ว รู้สึกถึงร่างกายที่เกือบปกติ แล้วมาตื่นเต็มที่เมื่อมีเสียงเด็กเจี๊ยวจ๊าวว่า “พ่อๆ พี่อึ่งตื่นแล้ว อยู่ในห้อง”
ยามเย็นแดดร่มลมตก ระหว่างที่พ่อครูกับอาจารย์โสรีช์คุยกันเองอยู่ หลายคนในกลุ่มเฮก็ไปจัดการเรื่องในครัว ใครไม่ทำครัวก็อยู่ตามอัธยาศัย สักครู่ก็มีเสียงบอกต่อกันว่าพ่อครูตามให้เข้าไปในบ้าน แล้ววงสนทนา “เจ้าเป็นไผ” สานสัมพันธ์ระหว่างคน ๒ บ้านของน้องครูอึ่งก็เป็นบริบทแรกที่เกิดขึ้น
ระหว่างที่ทีมอาจารย์จิตเจริญมาถึง น้องสร้อยและน้องครูอึ่งก็ปลีกตัวไปพักผ่อนกันก่อน ทีมอาจารย์ก็เลยไม่ได้พบปะหน้าของทั้ง ๒ คน น้องสร้อยทำเวลาได้ดีมาก ตื่นขึ้นมาทันกินมื้อเที่ยงที่กินจริงเวลาบ่ายแก่่ๆแล้วด้วยกัน น้องครูปูชวนแม่หวีมานั่งกินพร้อมกันด้วย เป็นมื้อแรกที่เห็นแม่หวียอมนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน ดีใจนักค่ะ
ระหว่างเดินทางจากบุรีรัมย์มาสตึก ๔ คนที่มาด้วยกันจองที่นั่งด้านหน้า น้ากับป้านายเป็นคู่แฝด แฝดตรงไหน ให้ขอคำเฉลยจากอุ๊ยแล้วกัน อุ๊ยกับฉันนั่งด้วยกัน นั่งคุยกันจนคนมาทีหลังเดินหาที่นั่งไปรอบหนึ่งแล้วไม่มีที่นั่งกลับมายืนใกล้ๆจึงรู้ตัวว่าคุยเพลินจนลืมดูแลคนอื่น ขยับที่นั่งข้างๆที่ว่างให้แล้วก็คุยกันต่อ ชวนคนที่ขึ้นมาใหม่คุยไปด้วย ได้ความว่าวันนี้รถไปสตึกแน่นกว่าทุกวันเพราะเป็นวันหยุดเรียน