การไปเดินในที่ทางที่ไม่เคยเดิน หรือไม่ใคร่เดิน แถมยังเดี้ยง ทำให้ได้เรื่องมาแถมในตอนท้าย เล่นเดินซะเป็นเวลาหลายสิบชั่วโมงด้วยรองเท้าที่ไม่เคยใส่เดินมาก่อนเลยทำให้ได้เรื่อง รองเท้าบู๊ทกัดเท้าซะนิ้วก้อยเดี้ยงไปเลย
ตื่นมากลางดึกราวๆตีสาม อื้ือหือ เย็นเฉียบซะไม่มี เดินเข้าห้องน้ำ ดื่มน้ำแล้วก็เข้านอนต่อ ตอนที่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ จำไม่ได้เรื่องอาการเจ็บเข่าว่าเป็นยังไง รู้แต่ว่าตื่นมาตอนเช้า ลุกจากที่นอน เดินไปมาไม่เจ็บแล้ว คาดเดาไปว่าน่าจะหายเจ็บแล้ววันนี้ ก็ไม่ได้วางแผนอะไรกับเรื่องของการเที่ยวในวันรุ่งขึ้นนั้น ทั้งๆที่เมื่อคืน มีความคิดแวบมาว่า น่าจะขอตัวนอนรออยู่ที่โรงแรมดีกว่าไปกับเขาที่หมู่บ้าน
ก่อนเคลื่อนย้ายจากเมืองฮานอยไปยังหมู่บ้านชาวเขา ได้แวะชมวัดและวิทยาลัยเก่าแก่ของเวียดนามที่เป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว สิ่งที่เห็นภายในสถานที่ทั้งสองแห่งนี้ บ่งบอกว่าวัฒนธรรมของที่นี่มีรากฐานปนเปวัฒนธรรมจีนเข้ามาด้วย สิ่งหนึ่งที่บอกความเป็นชาตินิยมของคนเวียดนามก็คือบันทึกทั้งหลายที่มีบอกไว้ หาเรื่องราวที่แปลความไว้เป็นภาษาอังกฤษน้อยมากๆ ทุกๆบันทึกที่บอกเล่าเรื่องราวไว้เขียนด้วยภาษาเวียดนามทั้งสิ้น
การเดินทางไปต่างแดนในครั้งนี้ ทั้งกลุ่มที่ไปแบ่งได้เป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ กลุ่มหนึ่งก็เป็นคนกันเองแบบเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนรวมกัน 3 ครอบครัวกับ 2 สาวโสด ครอบครัวผู้นำทางหนึ่ง ครอบครัวครูณาหนึ่ง และคู่ฉันเองหนึ่ง ส่วนอีกกลุ่มเป็นเพื่อนฝูงที่ทำงานบริษัทเดียวกันซึ่งผู้นำกลุ่มยังหนุ่มทีเดียว อายุอานามอยู่ในราวๆสามสิบเศษๆ ทั้งกลุ่มมีด้วยกัน 3 คู่กับ 5 หนุ่ม(หนุ่ม-สาว) รวมทั้งกลุ่มก็ใหญ่ทีเดียวที่ไปด้วยกัน ทริปนี้จึงประกอบด้วยคนสามวัย ที่มีบรรยากาศฮาเฮไม่แพ้ชาวเฮเวลาได้อยู่ด้วยกัน
นับตั้งแต่ได้สานสัมพันธ์กับครูณา เจ้าของแบรนด์โรงเรียนพ่อแม่ลูก นครสวรรค์ แล้วเชื่อมโยงเชื่อมต่อให้ครูณาได้มีโอกาสดูแลผู้คนตามความตั้งใจแน่วแน่ของเธอ ดูเหมือนเธอจะมีใจต่อฉันในฐานะกัลยาณมิตรคนหนึ่ง ความมีใจต่อกันทำให้เธอเอ่ยปากชวนขึ้นเมื่อคราวที่นำพาบรรดาครูกศน.ไปสัมผัสเรียนรู้จากเธอ “ไปเวียดนามกันมั๊ย หมอ” ในตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบรับอะไร แค่ “เงียบ” คิดในใจว่า “อืม ถ้าว่างก็จะลองตัดสินใจดูอีกที”