ทุกวันจะมีเรื่องราวประเทืองปัญญาส่งมาให้ จากกัลยณมิตรหลากหลายที่คบหา และเรื่องราวที่ส่งมาให้นั้นมีคุณค่า จึงรวมมาเพื่อแบ่งปันสู่กัน
บันทึกนี้เป็นเรื่องราวของโรคร้ายอะไรบางอย่าง ที่ท่านว.วชิรเมธี สะกิดไว้ให้นึกถึง จึงนำมาบอกเตือนกัน เพื่อชวนให้ค้้นหาว่ามันมาแอบอยู่ในตัวเงียบๆหรือยัง
เกริ่นไปแล้วในสองบันทึกก่อนว่า ได้ชวนให้ลูกศิษย์ของ 3 สาวและตัวฉันเองสะท้อนความรู้สึกต่อตัวเองเล่าสู่กันฟังหลังพวกเขาได้ผ่านการเรียนรู้และพัฒนาตนมาแล้วระยะหนึ่งจากบทเรียนรู้ในกระบวนการสุนทรียสนทนา
บันทึกนี้เก็บเกี่ยวความรู้สึกมาบอกเล่าเก้าสิบกับบรรดาคุณครูทั้งสามได้ร่วมรับรู้ีความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับคนหลังจากได้มาช่วยกันดูแลคนที่นี่ด้วยกันค่ะ อ่านต่อ »
ปล่อยเวลาให้พวกที่เข้ามาร่วมกิจกรรมได้ผ่อนพักอยู่เป็นครู่ ภายใต้เวลาที่ไม่รู้สึกว่าเร่งรีบเลยนั้น ผันผ่านไปเป็นเวลา 15 นาที รับรู้ว่าทุกคนที่พากันนอนอยู่ได้ผ่อนพักสงบร่างกายผ่อนคลายกันแล้วก็ตัดสินใจเปิดไฟ แล้วชวนให้นั่งล้อมวง แล้วแจกหัวใจกระดาษสีต่างๆ ขอให้เขาแบ่งหัวใจออกเป็นสี่ส่วนโดยไม่ฉีกกระดาษขาดออกจากกัน อ่านต่อ »
ก่อนที่จะเดินทางไปเมืองเหนือเพื่อร่วมดูแลคุณพี่พยาบาลที่เธอถึงกำหนด เกษียนตัวเองออกจากการทำงานประจำในเดือนกันยายนตามที่เธอขอมา ฉันชวนให้บรรดาลูกศิษย์ลูกหาของ 3 สาวรวมทั้งลูกศิษย์ที่เคยผ่านหลักสูตรที่ทำงานอย่างไรให้มีความสุขมาคุยกัน
วันหนึ่งตอนไปที่สวนป่า ในคราที่อาจารย์แป๋วนำลูกศิษย์ไปฝึกฝน ได้พบน้องน้อยที่เป็นหมอรุ่นหลัง 2 คน รวมทั้งน้องดา วิศวกรผู้ผันมาสนใจ soft side แรกเริ่มเดิมทีนั้นไถล ไม่ได้คุยไม่ได้ทักอะไรกันกับน้องเขาหรอก ตอนแรกที่พบกัน เข้าใจว่าสองสาวน้อยที่ได้เห็นเป็นชาวปูนที่มาติดต่อสวนป่าเรื่องขายข้าวรึอะไรไปนั่น จนได้ยินเสียงเรียกหมอจึงรู้ อ้อ! นี่คนในอาชีพเดียวกัน คราวนั้นไปสวนป่าแบบหน้าแตกไม่ได้เย็บ ปากเจ่อหนาแถมด้วยรอยถลอกคาดที่หน้าอยู่ น้องๆเขาเห็นหน้าแล้วคงจะกลัวด้วยจึงได้คุยกันน้อยๆๆๆๆ(คำสารภาพออกจากปากน้องเมื่อพบกันภายหลัง) อ่านต่อ »