หมอเจ๊เรียนโลก

วันหนึ่งตอนไปที่สวนป่า ในคราที่อาจารย์แป๋วนำลูกศิษย์ไปฝึกฝน ได้พบน้องน้อยที่เป็นหมอรุ่นหลัง 2 คน รวมทั้งน้องดา วิศวกรผู้ผันมาสนใจ soft side แรกเริ่มเดิมทีนั้นไถล ไม่ได้คุยไม่ได้ทักอะไรกันกับน้องเขาหรอก ตอนแรกที่พบกัน เข้าใจว่าสองสาวน้อยที่ได้เห็นเป็นชาวปูนที่มาติดต่อสวนป่าเรื่องขายข้าวรึอะไรไปนั่น จนได้ยินเสียงเรียกหมอจึงรู้ อ้อ! นี่คนในอาชีพเดียวกัน คราวนั้นไปสวนป่าแบบหน้าแตกไม่ได้เย็บ ปากเจ่อหนาแถมด้วยรอยถลอกคาดที่หน้าอยู่ น้องๆเขาเห็นหน้าแล้วคงจะกลัวด้วยจึงได้คุยกันน้อยๆๆๆๆ(คำสารภาพออกจากปากน้องเมื่อพบกันภายหลัง)

เชื่อมสัมพันธ์เรียกหารู้ว่าเป็นพี่น้องในสายอาชีพเดียวกันแล้ว จึงได้รู้ว่าน้องทั้งสองไปหาพ่อครูเพื่อนำศิษย์แพทย์ไปฝึกตนเรียนรู้ การอยู่ในโลกให้มีความสุขในอาชีพ

เมื่่อวานนี้นึกถึงน้องคนหนึ่งที่เพิ่งเจอหน้าคราไปเมืองเหนือ เป็นน้องหมอที่เจอะเจอผ่านบันทึกของกันและกัน แล้วมีโอกาสได้เกื้อหนุนกันผ่านบรรดาทีมงานที่เธอส่งมาดูงานที่ร.พ.ฉัน ต่อมาได้เจอกันตัวเป็นๆในช่วงต้นปี ที่งาน HA Forum ดีใจที่ได้พบ ได้แลกเปลี่ยนความเห็น ในเวลาเพียงช่วงสั้นๆ สัมผัสว่าเธอมีทุกข์กับงาน เป็นความทุกข์ที่เกิดจากอะไรนั้น ไม่ชัดเจนอะไรเท่าไร

เวลาผ่านไปเร็วจริงๆนะ ย้อนเวลาไปในยามได้เยือนเมืองเหนือครั้งล่า แม้ผ่านเวลามาครบสัปดาห์แล้วก็ไม่รู้เบื่อ ยังรู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เองที่ได้พบบรรดาชาวเหนือ  ความไม่รู้เบื่อนี้เป็นสัญญาณบอกความสุขหรือเปล่า น่าเอ๊ะกับใจเหมือนกัน

การได้พบกับน้องคนนี้ ชวนชี้ให้ฉันนึกไปถึงเมื่อคราที่ได้พบกับศิษย์ของน้อง(ว่าที่)หมอคนหนึ่งที่สวนป่า เธอคนนั้นเป็นสาวสวยที่คล่องแคล่วเก่งงาน พูดจาฉะฉาน ไม่เกรงใครทั้งสิ้น เธอออกปากว่า เธอเลือกเรียนหมอด้วยความเห็นของตัวเธอเอง และเมื่อได้เรียน เธอลงมือร่วมทำกิจกรรมทุกอย่าง จนกระทั่งคนได้เห็นว่าเธอคือผู้หญิงแถวหน้าคนหนึ่ง หากแต่ดูเหมือน เธอไม่ใคร่สุขใจเท่าไร ดูเหมือนมีอะไรที่สะกิดใจเธออยู่ร่ำไป

ครั้งแรกที่เจอกัน พ่อครูกับฉันนั่งดูทีวีกันอยู่ เธอเดินเข้ามาชวนคุยแลกเปลี่ยนเลยนะ ตอนนั้นทีวีมีรายการเสื้อเหลือง เสื้อแดงอยู่ ความเป็นคนแถวหน้า เธอได้บอกออกมาว่า หนูไม่เห็นจำเป็นเลยที่หมอจะต้องไปเกี่ยวข้องและรับรู้เรื่องราวข่าวอย่างเช่นที่กำลังเห็นขณะนั้น หนูไม่มั่นใจในตัวเองที่ไปร่วมทำกิจกรรมมากมายแล้วมีเพื่อนก่นวิจารณ์ว่าทำเว่อร์ พ่อครูได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบอะไรออกมา แต่ฉันนั้นตอบว่า มีเรื่องเกี่ยวข้องกับภารกิจหมออยู่ ไม่ใช่เรื่องการเมือง หากแต่เป็นเรื่องการดูแลคน ที่พึงดูแลความพร้อม ที่อาจมีคนต้องการพึ่งพา

ในระหว่างกิจกรรมที่ดำเนินไปที่สวนป่า ฉันสังเกตว่า เธอจะวางตัวเป็นผู้รู้ไปหมด มีอะไรที่พึงทำ เธอจะลงมือทำก่อน บอกคนอื่นให้รู้ว่าต้องทำ คอยแจ้งเพื่อนๆ สังเกตดูแล้วไม่มีสักครั้งที่เธอจะลงมือทำหลังคนอื่นลงมือ ด้วยภาพที่เห็น ฉันทำนายว่า อะไรในใจของเธอ มีเรื่องความรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างแฝงอยู่ คนลักษณะนี้เมื่อมาทำงานเป็นหมอเต็มตัวแล้วไปทำงานชนบท จะพบทุกข์กับการเป็นคนเก่งอยู่คนเดียวที่คาดหวังคนอื่นให้เขายอมรับความเก่งของตัว แต่คนอื่นนั้นเขาเฉยๆกับมัน ก่อนจะจากกันคราวนั้น ฉันออกปากกับน้องหมออาจารย์ให้ดูแลเธอเป็นพิเศษ เหตุผลที่ฝากไม่มีอะไรมากไปกว่า ฉันรู้สึกว่า เธอยังไม่รู้จักพรหมวิหาร 4

การไปเมืองเหนือทำให้ได้พบคนที่มีลักษณะคล้ายเธอ เป็นน้องหมออีกคนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน รู้ก็แต่ว่าเป็นกระบวนกรแถวหน้าคนหนึ่งที่รู้สึกจี๊ดต่อตัวฉันมากๆ  จี๊ดกับคำแนะนำที่ฉันบอกน้องหมอสุพัฒน์ผ่านอีเมล์ไปว่า “เมื่อคนเป็นกระบวนกร ไม่เคยใช้วิชากระบวนกรกับตนเอง กระบวนกรคนนั้น ก็ล้มเหลวแล้วละ” ที่เขาได้รับรู้คำแนะนำนี้ก็ด้วยน้องหมอสุพัฒน์เธอ forward mail ไปให้อ่าน หลังจากตัวน้องหมอสุพัฒน์เองยอมรับว่า ใช่เลย

ได้พบตัวเขาแล้ว คุยกันเป็นครู่ รู้สึกได้ว่า น้องเขาไม่ผ่อนคลายเลยแฮะ ทั้งเนื้อทั้งตัว มีแต่ความคาดหวังเต็มไปหมด แบกโลกเอาไว้เต็มตัวเต็มใจ มีสิ่งหนึ่งที่อุ่นใจเมื่อได้มองเห็น ก็คือ แววตาใสๆที่บอกถึงพลังภายในที่มี ที่ยังทำให้ยืนหยัด ทำอะไรต่อไปได้

สิ่งที่คุยกันไม่ใช่เรื่องที่เขาจี๊ดหรอก คุยกันเรื่องการพัฒนาคุณภาพร.พ.จากเรื่องราวในเอกสารที่ทีมงานเขาประเมินตนเองเอาไว้ หลังคุยกันแล้ว ฉันว่าใจเขาเปลี่ยนไป ใจเขาเปิดขึ้นกับการยอมรับคนที่เขาจี๊ด ซึ่งฉันคิดว่าเขาควรขอบคุณน้องหมอสุพัฒน์ให้มากไว้ เธอเป็นกัลยาณมิตรที่แท้ที่ยินดีจะก้าวเดินเรียนรู้โลกภายในไปพร้อมกับเขาและช่วยกันและกัน เมืองปายคือสถานที่ ที่ทำให้ได้พบกับน้องหมอคนนี้ น้องหมอสุพัฒน์คือคนที่ดึงดูดให้ฉันอยากไปเมืองปาย

เมื่อไปถึงเมืองปายแล้ว ก็พบว่ามันคือสถานที่ที่ทำให้เกิดคำถามกับการพัฒนาชนบทไทย สิ่งที่ทำให้อึ้งและรู้สึกเป็นห่วงคือ กระแสเงินตรา กระแสโลกสมัยใหม่ กระแสท่องเที่ยวที่โปรโมทย์ว่าเพื่อรายได้ประเทศ เป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ชีวิตคนที่นั่นดูเหมือน 100% เปลี่ยนไปแล้ว ความคิดพึ่งพิงตัวเองก็เป็นไปได้ว่าสูญหายไปโดยสิ้นเชิงแล้วมั๊ง พึ่งพิงตัวเองไม่ได้เลย คนในสังคมก็หายนะ ไปแล้วไปลับกู่ไม่กลับนะเออหายนะอย่างนี้

« « Prev : บังเอิญหรือเปล่า

Next : ชวนคนนอน » »