หมอเจ๊เรียนโลก

ก่อนที่จะเดินทางไปเมืองเหนือเพื่อร่วมดูแลคุณพี่พยาบาลที่เธอถึงกำหนด เกษียนตัวเองออกจากการทำงานประจำในเดือนกันยายนตามที่เธอขอมา ฉันชวนให้บรรดาลูกศิษย์ลูกหาของ 3 สาวรวมทั้งลูกศิษย์ที่เคยผ่านหลักสูตรที่ทำงานอย่างไรให้มีความสุขมาคุยกัน

ชวนคุยเรื่องความปรารถนาในส่วนลึกของการมีเวทีคุยกันสบายๆที่ใจนัดหมายใจ มาคุยกัน ซึ่งในวันนั้นมีลูกศิษย์พาตัวเข้ามาคุยไม่กี่คน ความเห็นของทุกคนบอกมาว่า “อยากให้มี” ถามต่อไปว่า “แค่มาคุยกัน ไม่มีกิจกรรมอะไรจะได้ไหม” คำตอบบอกว่า “ขอให้มีกิจกรรมด้วย” เมื่อถามต่อว่า “กิจกรรมอย่างไรที่อยากให้มีนอกจากนั่งคุยกันเอง” คำตอบบอกว่า “??????….เงียบ”

ได้ยินอย่างนั้นจึงตัดสินใจว่า ปีนี้จะเดินหน้าต่อ บอกไปกับพวกเขาว่า “งั้นหมอจะดำเนินเรื่องราวของสุนทรียสนทนาแล้วผนวกกิจกรรมให้ตามแต่ที่จะทำ ได้ภายใต้เวลาที่มีละกัน เสนอความเห็นกันมาหน่อยเวลาที่มาพบกันจะสะดวกตอนไหน วันไหนของสัปดาห์” เสียงตอบมาว่า “วันศุกร์ ครึ่งบ่าย”

แลกเปลี่ยนบอกไปให้รู้ว่า “ตกลงหมอรับความเห็นไว้หาโอกาสให้ แต่มีเงื่อนไขตกลงกันไว้ หมอไม่บังคับให้ใครมา ใครอยากมาคุยก็มา ไม่อยากมาไม่บังคับกันเน้อ ด้วยเหตุเป็นเรื่องอยากให้มี เมื่อแจ้งนัดหมายไปแล้วให้จัดการตัวเองมาร่วม มาคนเดียว หมอก็รับปากว่าจะมีกิจกรรมให้ทำ ให้เรียนรู้”

จบแล้วข้อต่อรองนี้ก็เกิดขึ้น “หมอเวียนหนังสือให้หน่อยเพื่อจะได้มาร่วมง่ายๆ หัวหน้าจะได้เข้าใจ” ความคิดบอกตัวเองว่า “เอาแล้วซิ อยากมาแล้วยังต้องให้จัดการให้ได้มา..มันยังไง” แขวนคำตัดสินแล้วบอกตัวเองว่า “เอาๆ ทำแค่นี้ให้ งานเราไม่เป็นไร ทำให้ได้ ก็ทำไป” จึงตอบรับไป “เอางั้นก็ได้ ถ้าจะทำให้ได้มาร่วมได้สมใจ” คุยจบกันแล้วก็เลิกกัน แล้วฉันก็พาตัวไปตะลอนๆเมืองเหนือซะยาวนาน

คุยกันวันนั้นแล้ว กลุ่มงานของฉันก็ออกหนังสือเวียน แจ้งวันนัดหมายให้่พวกเขาได้รับรู้วันที่จะมาคุยกัน

วันนี้ เวทีคุยดังกล่าวได้เกิดขึ้นในช่วงบ่าย มีอะไรที่เกิดขึ้นเหนือความคาดฝัน ตอนที่แจ้งเวียนหนังสือไปให้รู้กัน มีแต่ความเงียบที่สะท้อนมา จนเจ้าลูกน้องที่ช่วยจัดเตรียมอุปกรณ์สรุปว่าน่าจะมีคนมาตั้งวงคุยไม่กี่คน

มีช่องทางให้สัมผัสบ้างว่ามีคนสนใจ บางหน่วยงานมีหัวหน้าแวะมาถาม “หมอไม่เปิดรับคนใหม่หรือ….” ฉันได้แต่ตอบไปว่า “ครั้งนี้เป็นเรื่องของคนเก่า สำหรับคนใหม่ขอชะลอไปก่อน ยังไม่ได้คิด ขอรอสักช่วงก่อน…..”

อะไรที่เหนือความคาดฝันที่ฉันว่าก็คือ มีคนมาร่วมเกินกว่าที่คาด เกือบ 40 คนเห็นจะได้ (คาดไว้ว่าจะมีคนมาร่วมไม่ถึงสิบคน)

ขอเล่ากิจกรรมที่ทำด้วยกันหน่อย จัดห้องเตรียมไว้แบบนั่งเก้าอี้เป็นวง จำนวนราว 10-20 คน ไม่ปูผ้า แต่เตรียมผ้าเอาไว้เผื่อคนน้อยกว่าจะปูผ้านั่งพื้น มีคนมาก่อนคนสองคน มานั่งรอคนมาทีหลัง จนมีคนมาเกินกว่าสามคน สรุปเลยว่าคนคงมาน้อย ให้คนที่เขามาแล้ว นั่งพื้นน่าจะสบายกว่า

ระหว่างให้ช่วยกันปูผ้า่ มองหน้าคนที่มากันแล้ว นึกขึ้นได้ให้นอนดีกว่า ว่าแล้วลงมือบอกไปใครอยากนอน นอนไปเลย บอกแล้วเผ่นไปเปิดเพลงให้ฟังคลอไป หลายคนไม่ยอมนอน หลายคนนอนแล้วไม่ผ่อนพัก หลายคนคุยส่งเสียงดัง หลายคนกลัวนอนแล้วหลับ จึงบอกไปว่าไม่หลับไม่ว่ากัน หลับก็ไม่ว่ากัน ขอเพียงให้นอนแบบไม่มีเสียง

เสียงคุยเงียบลงไปแล้ว มีหลายคนสงบและผ่อนพัก มีหลายคนกระดุกกระดิกตลอด มีบางคนเดินเข้าเดินออก กว่าจะล้มตัวนอนกันได้ ใครที่เข้ามาทีหลัง ไม่มีที่ให้แทรกตัวนอน ก็แนะนำให้นั่งผ่อนพักบนเก้าอี้หรือโซฟาแล้วแต่จะเลือกกัน

ระหว่างรอทำกิจกรรมผ่อนพัก มีเรื่องวัดใจตัวเองอยู่กับเรื่องแขวนคำตัดสินไว้กับเวลามากน้อยแค่ไหน ผ่านไปแล้วได้รับรู้ว่า วันนี้แขวนคำตัดสินไว้กับความหวังและความมั่นใจที่ตัวเองรับรู้ว่า ไม่เร่งรัด ไม่ให้ความสำคัญกับเวลาก็สามารถดำเนินกิจกรรมเสร็จสิ้นลงได้ด้วยดี

แขวนไว้แล้วไม่นำความพะวงมาสอยให้ร่วงลง ทำให้ได้เอื้อโอกาสให้หลายๆคนที่เดินเข้าเดินออก ได้สัมผัสกับการผ่อนพักได้ผ่อนคลาย รับรู้ความไม่เร่งรีบของตน รับรู้ความหวังที่มีอยู่ในใจว่าวันนี้คนจะมีความสุขกลับไป

« « Prev : จากน้องฟ้าถึงเมืองปาย

Next : เพื่อใคร » »