มีคำพูดหนึ่งที่ผู้ใหญ่ที่ร.พ.และใหญ่พูดตรงกัน คำพูดนั้นก็คือ “คนไม่คุยกัน มันก็เลยมีปัญหา” เมื่อได้ยินครั้งแรก ฉันร้องเบาๆว่า อืม!จริง แต่เมื่อผ่านประสบการณ์การคุยมาแล้วหลายๆครั้ง ใจฉันก็เริ่มเถียงแล้วว่าไม่ใช่ ข้อเถียงนี่แหละที่เป็นเหตุให้ฉันสนใจเรื่องของวงน้ำชาที่มีชื่อเสียงว่าเป็นสังฆะดีๆสำหรับการฝึกการสนทนา
เมื่อวานฉันชวนลูกน้องมาคุยด้วยอีกครั้งในภาคเช้า และภาคบ่ายก็นำพาเขาไปคุยแลกเปลี่ยนกับหน่วยงานอื่นค่ะ เรื่องที่คุยในรอบเช้านั้น ฉันตั้งธงจะคุยเรื่องผลประโยชน์ในการบรรจุเป็นพนักงานราชการของเขาและตามความก้าวหน้าของงานที่มอบหมายให้ดูแลสถานที่ด้วย การคุยได้ข้อสรุปของปัญหาอุปสรรคการทำงานดูแลสถานที่และเกณฑ์ที่เขาจะมีขวัญกำลังใจหากจะต้องเข้าแข่งคัดเลือกเป็นพนักงานราชการกันค่ะ
เคยเล่าไว้ว่าที่วงน้ำชาคืนก่อนจากกัน ใหญ่โยนโจทย์ให้คุยกันเรื่องของความฝัน ใหญ่เขาเล่าว่าตัวเขานั้นฝันที่จะเป็นคนทำให้เกิดกระบวนกรอย่างน้อยร้อยคน และเขาก็บอกว่า ณ วันนี้ความฝันของเขาเป็นจริงแล้ว ด้วยว่ามีกระบวนกรทั่วประเทศเกิดขึ้นจากสำนักต่างๆสองร้อยกว่าคนแล้ว ในส่วนของวงน้ำชาเขาก็จะสานฝันเขาต่อไป ที่จะสร้างทายาทต่อเอาไว้ให้ตามที่ฝันไว้
วันนี้ทำความดีด้วยการแจกกระทงให้คนดีใจ ส่วนตัวเองได้ใจ แอบไปเที่ยวเดินในงานลอยกระทงของที่นี่ชั่วโมงนึง แล้วโฉบเอาของกินมาฝากคนที่เขาอยู่เวรรอรับเหตุฉุกเฉินกันค่ะ
ผีอย่ามาหลอกกันนะ ไม่ได้แอบหนีไปลอยกระทงค่ะ แค่ไปหาซื้ออะไรมาฝากคนทำงานกะ……แค่นั้นเอง…..ไหนๆก็เกริ่นไปแล้ว..เล่าเรื่องหน่อยละกัน
ก่อนไปเป็นศิษย์ของวงน้ำชา ฉันเคยใช้คำถามเกี่ยวกับ “ไผเป็นไผ” เพื่อเพียงใช้แนะนำตัวกัน แต่เมื่อไปเยือนวงน้ำชาแล้วกลับมาใคร่ครวญ ฉันก็พบว่ามันมีมุมใหม่ที่ควรมองเกิดขึ้น ไม่แน่ใจว่าจะมองเป็นมุมมองในฐานะของกระบวนกรจะเหมาะไหม แต่สำหรับในมุมมองของผู้ให้ ฉันว่าเหมาะที่จะมองค่ะ
ยังไม่ได้เล่าไปว่าคืนแรกที่ไปวงน้ำชา ใหญ่เขาให้แนะนำตัวกันค่ะ มันเป็นการชวนสนทนาที่มองเผินๆก็เพื่อทำความรู้จักกันก็จริง แต่เมื่อมองย้อนไป ฉันมองเห็นบางมุมมอง มุมที่ว่านั้นก็คือ คุณภาพการฟังที่ไผเขามีอยู่ติดตัว ซึ่งเมื่อเข้าสู่วงสนทนาสิ่งเหล่านี้จะแสดงออกมา ยิ่งคุยกันเป็นรอบๆแบบที่วงน้ำชาเขาใช้อยู่ ยิ่งมีข้อมูลคุณภาพออกมาให้ตาได้เห็น หูได้ยินค่ะ
