เด็กน้อยจำเริญวัยขึ้นเป็นสาวรุ่นร่างเล็กหุ่นบาง อิสระเธอมีเพิ่มขึ้นเมื่อเธอไปเรียนโรงเรียนใหม่ อย่างน้อยการไปโรงเรียนเธอก็ไม่ต้องไปด้วยรถผูกทุกๆวัน วันไหนที่เธอตื่นสาย พ่อแม่ก็อนุญาตให้ถีบรถจักรยานไปเองได้ และแล้วอิสระก็ได้มาเมื่อพวกเขาไว้ใจให้เธอไปโรงเรียนเอง
บ้านของแม่ที่กลับมาอยู่ เป็นบ้านชั้นเดียวกว้างขวาง ฝาบ้านสังกะสีทั้งเรือน หลังคามุงจากไว้รับน้ำฝน เวลาฝนตกเย็นสบาย ได้น้ำไว้ใช้มากมาย สมัยนั้นแถวบ้านแล้งน้ำ คนบ้านติดถนนที่รวยเท่านั้นที่มีประปาใช้ หน้าบ้านข้างเรือนของเด็กน้อยจึงมีถังน้ำมันใบใหญ่เปิดฝา วางเรียงรายรอบบ้านเอาไว้รองน้ำฝนไว้ใช้ให้พอ เวลาที่ไม่มีน้ำใช้ก็เอารถเข็นออกไปซื้อน้ำประปาปากซอย หนึ่งรถที่เข็นมาได้สิบสองปี๊บพอดีๆ ระยะทางที่ไปเข็นห่างออกไปจากบ้านสองร้อยเมตร ไป-กลับเข็นมาสนุกดี ความจริงเรื่องเข็นน้ำนั้น เด็กน้อยไม่ทำก็ไม่มีใครว่า แต่ด้วยนึกสนุกอยากลอง เด็กน้อยลงมือลองเข็นดู เข็นแล้วเข้าทางผู้ใหญ่ เข็นได้เข็นไปเถอะลูก ทำอะไรทำไปถ้าสนุก ผู้ใหญ่เขาว่าอย่างนั้น
เมื่อเด็กน้อยย้ายที่อาศัยไปอยู่ที่บริษัทกับป้า เธอก็ได้พบว่ามีบทเรียนใหม่อยู่หลายบทที่ป้าและครอบครัวมอบให้เป็นการบ้าน เป็นบทเรียนที่ทำให้เธอรู้จักกรอบมากขึ้นอีกหลายกรอบทีเดียวเชียว
ฉันได้เล่าเรื่องของเด็กน้อยมาถึงตอนที่เธอเข้าเรียนอยู่ในชั้นประถมต้นของโรงเรียนราษฎร์แห่งหนึ่งในภูเก็ต เธอมีชีวิตในวัยเรียนที่นี่อย่างมีความสุขแม้ว่าจะถูกพ่อและแม่จัดการให้ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบก็ตาม กรอบแรกที่ถูกจัดการเป็นเรื่องการไปโรงเรียน พ่อและแม่จะไม่ไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียนหากแต่หารถผูกให้รับ-ส่งระหว่างโรงเรียนและบ้านเป็นเวลา กรอบที่สองที่ถูกจัดการก็คือใช้คำชมเป็นตัวถ่วงให้ยังคงรักษาระดับการเรียนที่ดีเอาไว้ไม่ให้ตก กรอบที่สามที่ถูกจัดการคือ ห้ามไปมั่วสุมที่บ้านเพื่อนบ้าน ขืนไปละก็โดนเลยแหละ
สืบเนื่องจากการบ้านของครูบา ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวของเด็กน้อยคนหนึ่งที่ถือกำเนิดมาเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนด้วยความงุนงงอยู่พอสมควร สิ่งที่งุนงงนั้นมิใช่เรื่องอะไร หากแต่เป็นเรื่องที่ฉงนใจกับความทรงจำของตัวเอง สิ่งที่ฉงนก็คือ ทำไมฉันจึงรำลึกภาพของเด็กน้อยคนนั้นได้เพียงลางเลือนหนอ ฉันขอบอกเพียงว่าเรื่องที่ได้เขียนเล่าออกมานี้เป็นเพียงบางส่วนที่รำลึกถึงเด็กคนนั้นได้ ณ วันนี้ค่ะ