หมอเจ๊เรียนโลก

หลังจากหลักสูตร “การประเมินคุณภาพสิ่งส่งมอบ” เสร็จสิ้นลงแล้ว มีบางเรื่องที่ได้ยิน-ได้ฟังเบื้องหลังมา ที่อยากบันทึกไว้เป็นมุมมอง เผื่อว่าจะมีโอกาสได้ไว้ใช้ประเมินตน

เมื่อยามที่วันวารแห่งปีได้หมุนเวียนมาถึงเดือนกันยายน ในขณะที่ผู้ที่จะละจากระบบมีความยินดีกันถ้วนหน้ากับการหลุดพ้นและมีอิสรภาพจากเวลาที่ให้กับตารางงานที่มีกรอบกติกา ก็มีผู้ที่ใจหล่นลงไปถึงตาตุ่มด้วยความห่วงใยกับความอยู่รอดของหน่วยงานตน ด้วยไม่รู้ว่าหน่วยงานตนจะถูกยุบลงหรือไม่

อันที่จริงงานในหน้าที่ไม่สมควรที่จะมีคำว่า”ยุบงาน” เกิดขึ้นหรอกนะ แต่ไหงจึงมีฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เคยเห็นก็แต่งานถูกเปลี่ยนรูปไป แต่หน้าที่ไม่เปลี่ยน ทำให้รู้สึกฉงนฉงายกับวิธีจัดกรอบหน้าที่อยู่มากมาย มันเหมือนกับงานในหน้าที่ขึ้นกับการให้ความหมายของคนทำงานยังไงยังงั้น

ในความเข้าใจของฉัน หน้าที่เป็นภารกิจขององค์กรมากกว่าคน คนจึงมีหน้าที่ทำงานให้องค์กร เนื่องจากองค์กรเป็นนามธรรม ทำงานเองไม่ได้  ผู้ทำงานบริหารคือผู้ที่ถูกมอบให้ทำให้หน้าที่ที่เป็นนามธรรมเกิดผลสำเร็จที่เป็นรูปธรรมให้จับต้องได้

และหากองค์กรที่กำลังกล่าวถึงทำหน้าที่ดูแลประชาชนในนามรัฐ มีด้วยหรือที่หน่วยงานจะถูกยุบลงด้วยว่าไม่มีหน้าที่ต้องทำแล้ว หน้าที่ดูแลประชาชนของภาครัฐปล่อยให้คนอื่นดูแลแทนได้จริงหรือ? แล้วถ้าเป็นเรื่องของการคุ้มครองประชาชนเล่า ให้ภาคอื่นดูแลแทนรัฐได้หรือ?

แปลกใจจริงเชียว ที่ได้ยินได้ฟังว่า ที่หน่วยงานถูกยุบเพราะหน้าที่ที่ทำ้นั้น ได้ส่งมอบให้หน่วยงานที่มีฐานะเป็นองค์กรในกำกับของรัฐดูแลแทนแล้ว อ้าว กลายเป็นถ้ารัฐดูแลกำกับหน้าที่นั้นด้วยการทำหน้าที่ตรวจสอบด้วยกลายเป็นหน้าที่ส่วนเกิน  แปลกใจผู้บริหารจริงๆ แล้วรัฐทำหน้าที่อะไรบ้างเล่า? ออกกฎหมายอย่างเดียวหรือ รับเรื่องร้องเรียนอย่างเดียวหรือ ออกกฎแล้วใครกำกับ ควบคุมกฎนะ อยากรู้จริง  คนตัดสินว่าละเมิดกฏนะมีอยู่แล้วไม่กังขา  หรือว่าบ้านนี้เมืองนี้เขาจะให้กระทรวงต่างๆทำงานไขว้กัน ตรวจสอบกันได้ จริงๆหรือ? ตรวจสอบกันได้จริงหรือ?

เมื่อมีเรื่องทำนองนี้ บรรดามีที่ทำงานอยู่ในหน่วยงานที่กำลังจะถูกยุบ พากันวิ่งวุ่นเพื่อหาโอกาสเข้าถึงผู้บริหารและชี้แจงเรื่องความจำเป็นของหน้าที่ที่กำลังทำอยู่ ในขณะที่องค์กรในกำกับของรัฐก็ยืนอยู่ข้างๆผู้บริหารและบอกผู้บริหารว่า หน่วยงานนี้ทำหน้าที่ซ้ำกับที่ตนกำลังทำอยู่  เกมส์อย่างนี้ใครได้ใครเสียกันนะ พอมองออกบ้างไหม?

ที่กังขาอีกเรื่องก็คือ ความรู้เรื่องหน้าที่ขององค์กรในตัวผู้บริหาร เหมือนดังว่า ผู้บริหารไม่รู้จักหน้าที่ขององค์กรเลย หน่วยงานไหนใครบอกว่าให้ยุบก็ยุบตามไปเรื่อย หน่วยงานไหนใครบอกให้ตั้งใหม่ก็ตั้งใหม่ไปเรื่อย อย่างนี้เชียวหรือ

หากผู้บริหารไม่รู้ว่าองค์กรมีหน้าที่อะไร อย่างไร ก็เหมือนการเป็นไม้หลักปักขี้เลน คนทำงานที่ไปเกาะอยู่บนไม้หลักอย่างนี้มีแต่จะอยากหนีตาย  เพราะรู้ว่าจะพาพวกเขาไปฝังในขี้เลนให้หายใจไม่ออกได้ อย่างนี้ความมั่นคงขององค์กรจะเหลืออะไรนะ

องค์กรสำคัญๆระดับรัฐเป็นไม้หลักปักขี้เลน ใครเสียประโยชน์เดาได้ไหม

มุมดีที่มองเห็น คือ เป็นความดีที่แต่ละองค์กรระดับประเทศต่างมองการดูแลประชาชนเป็นผลประโยชน์ของตน เป็นประโยชน์ของหนทางที่จะทำให้องค์กรตนอยู่รอดที่มีร่วมอยู่

มุมด้อยที่มองเห็นก็คือ การดูแลประชาชนมีหลายมิตินะ ที่แย้งและแย่งกันทำหน้าที่อยู่ต่่างมองแค่มิติเดียว อย่างนี้ประชาชนไม่ได้รับการดูแลผลประโยชน์หรอกนะ ด้วยว่าไม่มีการคานหน้าที่กัน มอบแล้วมอบหน้าที่ไปเลยให้ทำแทนโดยไม่ต้องคาน ไม่ต้องงัดจะดีหรือ

หากแบ่งๆกรอบการทำงานร่วมกันให้ชัดเจนว่าหน้าที่ ใครทำ ใครกำกับได้  การเสียประโยชน์ของประชาชนฝ่ายเดียวก็จะเปลี่ยนไปเป็นได้ประโยชน์ทุกฝ่ายนะ เป็นการอยู่ร่วมที่มีความหมายมากกว่าทีเดียวสำหรับทุกคน ประชาชนก็อุ่นใจกับการที่รัฐเป็นที่พึ่งนะ

ยุคเปลี่ยนผู้บริหาร เป็นช่วงที่ทำให้คนทำงานมีทั้งสุขและทุกข์  ไม่ว่าคนที่ผละจากไปด้วยหมดหน้าที่แล้วตามวาระหรือคนที่ยังมีวาระอยู่ทำงานต่อตามหน้าที่ โลกของการทำงานใบนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย

อย่างนี้หรือเปล่าทีี่มีคนเขาเรียกว่า “การเมืองในองค์กร” นะ

เรื่องนี้ให้บทเรียนรู้สำคัญว่า คนเป็นหัว สำคัญๆๆๆๆ

ว่าแล้วก็นึกไปถึงนิทานเรื่อง “กบเลือกนาย”  และแล้วปัจจุบันขณะก็เตือนใจให้วางอุเบกขากับอะไรๆที่กำลังจะได้เจอะเจอตามมาในไม่ช้านี้ นะอุ้ยนะ

บันทึกอื่น

1. เตือนใจ “หน่วงไว้”

2. เยี่ยม

« « Prev : เยี่ยม

Next : เก็บเกี่ยวข้อฝึกตน » »