ลานดงหลวง

ผมว่าใครๆก็ชอบพื้นที่สีเขียว หมายถึงต้นไม้เยอะๆ แบบสวนป่าน่ะ ผมไปพักบ้านลูกสาวที่ กทม.ก็สงสารคนกรุงเทพฯ ที่ดินราคาแพง บ้านพัก ก็แค่ห้องพอซุกหัวนอน อยากได้ที่ดินเยอะๆเพื่อปลูกต้นไม้ก็สู้ราคาค่างวดไม่ไหว กฎหมายบ้านจัดสรรจึงกำหนดให้มีพื้นที่สีเขียว….เพื่อสมาชิกจะได้ออกมาเดินหายใจบ้าง..

บ้านที่ขอนแก่นผมก็ซื้อมานานเราก็ปลูกต้นไม้พอสมควร หลังบ้านมี จามจุรี ใหญ่เอา ใหญ่เอา ต้องคอยริดกิ่งออก โดยจ้างชาวบ้านเป็นครั้งคราว

การมีต้นไม้มาก ทำให้เราได้ยินเสียงนกสารพัดชนิด เห็นกระรอกมาวิ่ง ยิ่งปลูกไม้ที่ให้ผล ทั้งกระรอกและนกหลายชนิดก็มาเก็บกิน เราก็แค่นั่งชื่นชมพอให้จิตใจคลายออกจากงาน ภารกิจ

หลังบ้านผมมีไม้ดอกหลายชนิดที่ชื่นชอบคือจันกะพ้อ ที่หายากยิ่ง สารภี ที่เวลาออกดอกก็มีผึ้งยกกองทัพมาเอาเกสรน้ำหวานกลับบ้านเขา อีกชนิดหนึ่งคือ วาสนา ปลูกไว้สองกอใหญ่ๆ เสียดายกอริมรั้วตายไปเพราะน้ำท่วม ต้นที่ติดบ้าน ติดชานบ้านชั้นสองนั้นสูงใหญ่ โน้มกิ่งมาใกล้มาก

เรื่องมันเกิดขึ้นน่ะซี ก็เจ้าตัวต่อหัวเสือแอบมาสร้างรัง เขาก็ไม่มาขออนุญาตเราก่อน ถือวิสาสะสร้างบ้านเขาใหญ่เอา ใหญ่เอา ยาหยีบอกว่ากำจัดซะ กลัวเขาจะมาต่อยเอา เวลาเราออกไปตากผ้านอกชาน หรือไปนั่งเล่น ผมก็ว่า เราไม่ไปยุ่งกับเขา เขาก็คงไม่มาทำอะไรเรา ใจผมคิดต่างคนต่างอยู่.. แต่นับวันบ้านเขาใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ และบินเข้าออกทั้งวัน กลางคืนผมแอบส่องไฟดู เขานอนเรียงเอาหัวมาเกาะรอบปากรูของรัง ดำรอบไปเลย เมื่อมีแสงไฟ ก็ขยับตัวเปลี่ยนที่กัน เมื่อเราส่องดูนานเข้าก็มีบางตัวบินออกมาเล่นไฟ หรือจะมาต่อยคนส่องไฟก็ได้นะ ผมรีบปิดไฟ ไม่ดูเขา

ยาหยีขยั้นขยอให้จัดการ กลัว เย็นวันหนึ่งผมนึกอะไรไม่ทราบ เอาน้ำไปรดต้นไม้ แล้วไปโดนรังเขาเข้า เท่านั้นเอง เหมือนผึ้งแตกรัง ออกมาบินกันหนาไปหมด และหนึ่งในนั้นมาต่อยที่นิ้วนางผม และแถมที่หัวอีก แต่ที่หัวมีผมหนาจึงโดนไม่เต็มที่

เอ..เอาเรื่องแล้วไง เราไปเอาน้ำโดนเขาเอง เขาก็โจมตีเจ้าของบ้านทันที อันตรายมาก จึงไปแจ้งเทศบาลบอกให้มาจัดการ เขารับปากว่า ค่ำนี้จะไปจัดการให้

หนึ่งทุ่ม โฮ….ขับรถดับเพลิงคันเร่งเริ่มมากัน 4 คน หมาเห่ากันเกรียวกราว พนักงานมีหัวหน้ามาควบคุม เอาเครื่องมือมาด้วยมีมีด ไม้ยาวๆที่ปลายข้างหนึ่งหุ้มด้วยเศษผ้า และขวดน้ำมัน เขาอธิบายวิธีจัดการว่าจะใช้ไฟรนให้ตัวต่อไหม้ไฟตายไปแล้วจะตัดเอารังไป ผมตกลง เพียงไม่นานเท่าไหร่ ทั้งรังก็เรียบร้อย หล่นลงพื้นเต็มไปหมด เขาตัดต้นวาสนาไปรับต่อหล่นลงมา คนหนึ่งเข้าไปเก็บเอาไปใส่รถ ระหว่างทางเห็นเขาหยิบตัวอ่อนในรังใส่ปากกินเฉยเลย…. อ้อ ของวิเศษชาวอีสานนะเนี๊ยะ…

วันรุ่งขึ้นมือผมบวมเป็นมือผู้มีบุญ ไม่ปวดมาก เพราะผมไม่แพ้พิษพวกนี้ แต่บวมมาก ที่หัวก็ไม่มีผล แค่รู้สึกนิดๆ ผมเข้าไปดูใน Goo ว่าพิษตัวต่อมีอะไรบ้าง โฮ…ไม่เบาเลย คนที่แพ้พิษตัวต่อนั้นถึงกับเสียชีวิตก็มี พิษเขามีผลกับไต หัวใจ… สายวันนั้น ผมสังเกตอาการตัวเองว่ามีอะไรบ้าง ผมรู้สึกอยากอาเจียนนิดหน่อย เมื่อนอนพัก ก็หลับไปเลย

คิดว่าทางที่ดีไปหาหมอดีกว่า ผมมุ่งไปที่สถานพยาบาลสาขาย่อยของ โรงพยาบาลศูนย์ขอนแก่นซึ่งอยู่ใกล้บ้าน ที่มีคุณหมอมาประจำทุกวัน คนไข้ไม่มาก แม้อาคารจะดูลูกทุ่งเพราะมาเช่าอาคารพานิช แต่ก็สะดวกสำหรับชาวบ้าน

คุณหมอก็ดีเหลือหลาย ท่านสอบถามมากมาย ตรวจโน่นนี่ แล้วก็สั่งยาให้หลายชนิด ฟรี ครับ เพราะเขาตรวจชื่อผมพบว่าสามารถใช้สิทธิ์ประกันสุขภาพกับราชการได้ กลับมาบ้าน กินยาตามหมอสั่ง แล้ววันนั้นผมนอนทั้งวัน นอนดูมือบวมนั่นแหละ อิสิ งานเขียนรายงานไม่ได้ทำเลย

วันรุ่งขึ้นผ่านไปมือลดอาการบวมลงมาก วันที่สามหาย ดูเป็นปกติ ผมเลยคิดว่า เอ ยาที่คุณหมอให้มานั้นยังเหลืออีกตั้งเยอะ หากเราไม่กินทิ้งไว้ก็จะเสียหายไปเฉยๆ รัฐจะเสียประโยชน์ เสียงบประมาณ เลยคิดว่าเอายาไปคืนหมอดีกว่า ผมเอาไปคืนเจ้าหน้าที่เภสัชกร เขาพิจารณาแล้วก็รับคืน แต่ยาชนิดหนึ่งเธอบอกว่าต้องกินให้หมด ตามหมอสั่ง เพราะเป็นยาปฏิชีวนะ ต้องกินให้ครบ ผมรับคืนมา แล้วก็เอามากองไว้ที่บ้าน โดยคิดว่า ก็มันดูหายเป็นปกติแล้วนี่ บวมก็ไม่บวม อาการอื่นๆอะไรก็ไม่มี

เช้าวันนี้เอง นิ้วมือผมตรงที่ตัวต่อต่อยกลับบวมขึ้นมาอีก…… ผมนึกไปร้อยแปด แล้วรีบเอายาที่หมอสั่งมากินทันที…

นึกต่อไปว่า หากหมอเจ๊อยู่ใกล้ๆ ผมคงโดนหยิกตัวเขียวไปแล้วนะเนี๊ยะ…..ห้า ห้า ห้า…

« « Prev : ปรากฏการณ์ที่บ้านเลขที่ 888/8

Next : เรื่องราวที่ 18 หลุม.. » »