ใครคนหนึ่งเขียนบันทึกไว้ว่า สิ่งเดียวที่เรา “สั่งได้” แม้ไม่ง่ายคือจิตใจของเราเท่านั้น ความจริงที่ฉันพบคือว่า “ใจ” และ “ความคิด” มันเปลี่ยนไปตามเวลา มันเหมือนธรรมชาติของเวลา ที่มีมุมสว่างแล้วก็มีมุมมืดหมุนเวียนเข้ามาให้รับรู้ เรียนรู้ รู้จัก และเข้าใจแต่ละวาระที่ผันผ่านมีการเปลี่ยนแปลงทั้งก้าวหน้าและถอยหลัง
วันหนึ่งที่ฉันได้ไปร่วมกิจกรรมในโรงเรียนพ่อแม่ลูกของครูณา ฉันได้แลกเปลี่ยนกับครูณาไว้ว่า แท้ที่จริงทุกข์ของคนนั้น มันมีเหตุเบื้องต้นหรือรากปัญหามาจากการเรียนรู้ความรักของมนุษย์ แล้ววันนี้เป็นวันแห่งความรัก ก็มีเหตุดลใจให้ไปเปิดพบบันทึกเก่าฉบับนี้ของตัวเอง อ่านมันซ้ำแล้วรู้สึกเลยว่าอยากจะให้คนที่ฉันรักทุกคนได้มีโอกาสอ่านมันร่วมกัน จึงขอส่งมันมาให้กับทุกคนผ่านบันทึกที่นี่อีกครั้ง ขอส่งมาพร้อมด้วยหัวใจแห่งรักค่ะ
ในระหว่างเดินทางกลับ ฉันมักใช้เวลาไปกับการงีบหลับสลับกับการอ่านหนังสือ หนังสือเล่มที่อ่านในครั้งหนึ่งทำให้ฉันสะดุดคิดกับคำสองคำ คำนั้นก็คือ “มอง” และ “เห็น” เออหนอไม่เคยเกิดความแปลกกับความหมายที่แตกต่างของมันเลยนะ
เผลอบ่นให้ลูกชายฟังว่า วันๆแม่ใช้เวลาทำงานกับเรื่องประชุมก็หมดวันแล้ว เจ้าลูกชายถามกลับมาว่ามีเบี้ยประชุมไหม ฟังแล้วอึ้งลูกชายตัวน้อยกำลังคิดอะไร ตอบเขาไปว่าไม่มีหรอก ไม่ประชุมหลายเรื่องก็ไม่รู้ปัญหาและปัญหาก็ไม่ได้แก้ อันที่จริงประชุมก็คือการได้มาสนทนากัน ปรึกษาหารือกันนะเอง
กลับถึงบ้านก็เล่าเรื่องราวที่ไปพบพานให้เจ้าลูกชายฟัง เล่าไปแล้วก็ค้างไว้ เพราะไม่คิดว่าลูกชายเขาจะฟังนะ ค้างไปสักครู่เขาก็เตือน แปลกใจเหมือนกันที่เขาชอบฟัง เล่าจบเขาพูดออกมาคำเดียวว่า ค้นพบสัจจธรรมแล้วเนอะ บันทึกไว้เป็นหลักฐานว่าเล่าเรื่องอะไรให้ลูกชายฟัง