สิบเอ็ดโมงสิบนาที เครื่องก็ร่อนพาลงแตะพื้นดินสนามบินสุวรรณภูมิ เครื่องที่จะต่อไปเชียงใหม่เวลาสิบสองนาฬิกาห้าสิบนาที จึงใช้เวลาที่มีจัดการให้ท้องอิ่มซะก่อน ตั้งแต่ออกจากกระบี่ก็ปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือจนมาถึงสนามบินก็ไม่ได้เปิด ระหว่างเดินหาร้านอาหารในสนามบิน ใจนั้นเดาว่าน้าแห่งชาติน่าจะโทรมาเช็คว่าอยู่ที่ไหนแล้ว แต่ความขี้เกียจปิดเปิดเครื่องก็เลยบอกตัวเองว่า เอาน่ารอไว้ถึงสนามบินเชียงใหม่แล้วค่อยติดต่อกันแล้วกัน เหมือนรู้ใจน้าแห่งชาติเลยเนอะ
เช้าวันที่ 27 ตุลาคม 2551 ฉันเดินทางมาเยี่ยมเยือนเมืองเชียงใหม่อีกครั้ง คุณสามีตื่นมารอแต่เช้า เพื่อไปกินข้าวเช้าด้วยกัน แต่สองแม่ลูกใจตรงกันว่า เช้านี้เราจะเปลี่ยนที่กินข้าวเช้าที่ร้านติ่มซำเจ้าประจำที่อยู่ใกล้กับร้านพี่สาวซึ่งเดินทางไม่ไกลจากสนามบินจึงโอ้เอ้กันอยู่จนสายกว่าทุกวัน จนคุณสามีเขาอยู่ไม่ติดที่เดินไปมา ฉันจึงฉุกใจว่า เราไม่ได้บอกเขาว่าเราจะเปลี่ยนที่กินข้าวเช้า เมื่อนึกได้ฉันก็บอกเขาไปพร้อมๆกับลูกชายบอกพ่อว่า วันนี้เขาจะไปส่งแม่เอง กว่าเราจะได้ออกจากบ้านก็เลยแปดโมงครึ่ง
ในกิจกรรมการประชุมร่วมกับเหล่าพะ-ยา-บาลที่เชียงใหม่ มีคำถามว่าฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองได้อย่างไร (ดูเหมือนคำถามอยากรู้ How to) จำได้ว่าฉันไม่ได้ตอบแต่เล่าชีวิตบางส่วนที่ผ่านล่วงมาแล้วให้ฟัง รวมไปถึงเรื่องพบชาวเฮและการมาร่วมเป็นกระบวนกรครั้งนี้ แล้วให้เขาเก็บเกี่ยวความรู้เอาเอง
ระหว่างพิมพ์บันทึกเรื่อง รับ…เรียน…รู้…เข้าใจ ฉันก็ปิ๊งว่า ที่แท้พฤติกรรมการใคร่ครวญจนรู้ว่าภายในใจมีคลื่นที่เปลี่ยนไปในระหว่างเจอโจทย์ถึงสามโจทย์ในภาคเช้า คือ วิธีเพ่งสติที่ถูกจริตกับตัวเอง ด้วยเป็นการเพ่งสติที่ฉันไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร เมื่อไม่ต้องพยายามฉันก็นิ่งได้โดยไม่ต้องฝืน
วันนี้ได้ดูหนังจอเล็กร่วมกัน 3 คนแม่ลูก ดูได้อยู่ช่วงหนึ่ง เจ้าลูกสาวแยกตัวไปเที่ยวกับเพื่อน หนังจบลงแล้วอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้งและทิ้งปริศนาธรรมไว้ให้ครุ่นคิดอีกละ
