หมอเจ๊เรียนโลก

หลายวันมานี้ มีเหตุให้ได้ลงมือทำหน้าที่ของแม่และหมอในการดูแลลูกชาย แล้วก็ได้เรียนโลกอีกบทหนึ่งแล้วโดยมีผู้เป็นที่รักของฉันสองคนทำหน้าที่เป็นทั้งครูและนักเรียนที่ได้เรียนด้วยกัน ทีแรกที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดไม่ได้คิดว่ามันเป็นบทเรียนโลกหรอกนะ จนกระทั่งวินาทีหนึ่งที่เกิดคำถามขึ้นมาในใจเมื่อเห็นภาพอะไรบางอย่างที่เกิดต่อหน้า

เรื่องของเรื่องก็คือเจ้าลูกชายคนดี เขามีอาการเจ็บคอ ซึ่งทุกๆเช้าก่อนจะออกจากบ้านไปกินข้าวเช้าด้วยกัน เขาจะถือไฟฉายมาให้กับฉัน แล้วก็บอกว่า แม่ดูคอหน่อย ดูกันทุกวัน จนกระทั่งผ่านไป 2 วัน ฉันก็เริ่มเห็นว่ามีหนองสีขาวๆขนาดหัวเข็มหมุดแปะอยู่ประปรายตรงบริเวณอวัยวะที่เรียกกันในภาษาการงานของฉันว่าทอนซิล เห็นแล้วก็นึกรู้ทันทีว่า การป่วยคราวนี้ของเจ้าลูกชายต้องการยาแรงกว่าทุกๆครั้งที่เคยเป็น จึงเสนอไปว่า ไปนอนร.พ.เถอะลูก แต่คิดต่อว่าจะทำอย่างไรในการดูแลกันและกันให้เขาดีขึ้น

ด้วยวางใจว่า การตัดสินใจของผู้คน มักจะมีที่มาที่ไปเสมอ การเลือกจะทำอะไรลงไปในแต่ละครั้ง มีเหตุผลอยู่เบื้องหลังของผู้ตัดสินใจเสมอ และตัวฉันเองก็มีทางเลือกรออยู่อีกหลายช่องทางในการลงมือดูแลเขาให้ปลอดภัยได้ แม้ว่ามันจะไม่ใช่วิธีที่ควรเลือกเป็นวิธีแรกสุด ฉันจึงไม่เซ้าซี้ให้เขาทู่ซี้กับการฝืนใจเข้าไปนอนร.พ.

เหตุการณ์ผ่านไป 2 วัน เราสามคนพ่อแม่ลูกก็ได้มีประสบการณ์เรียนรู้ร่วมกัน ตัวเจ้าลูกชายได้เรียนรู้ว่า เมื่อเขาตัดสินใจเลือกวิธีการรักษาแบบที่เขาเลือก เขาได้เผชิญกับอะไรอย่างไรบ้าง ตัวฉันเองได้เรียนรู้ว่า ใจคนเป็นแม่ เมื่อห่วงลูกในยามเจ็บป่วย ทั้งๆที่พอจะทำอะไรได้มากกว่าที่ได้ทำไปแล้ว แต่หากเจ้าตัวเขาไม่ยินยอมให้เราฝืนใจเขา เราควรทำอย่างไรในการจัดการกับใจตัวเอง ให้ไม่เกิดความหงุดหงิดต่อกันไปทั้ง 2 ฝ่าย ซึ่งคนที่จะแย่กว่า ก็คือคนที่ป่วยอยู่

สิ่งที่ได้ทำลงไปกับใจก็คือ “รอ” รอการตัดสินใจของลูกชาย เมื่อลูกชายเขาตัดสินใจไม่เข้านอนร.พ.เขาก็ตัดสินใจลงมือทำอะไรที่ยังพอทำได้ด้วยตัวเองในเรื่องการดูแลความป่วยของตัวเองโดยไม่พยายามที่จะพึ่งพาพ่อและแม่

สิ่งที่ฉันทำได้นอกจากการหาหยูกยามาให้ในการดูแล “กาย” ในระหว่างรอ คือ การชวนพูดคุย เสนอในสิ่งที่รู้ว่าเขาทำเองได้ไม่ดีเท่ายอมให้คนอื่นทำ ซึ่งเขาได้ผ่านประสบการณ์การได้ทำเองลงไปแล้ว อย่างเช่นการเช็ดตัวลดไข้

เมื่อลงมือเช็ดตัวให้เขารู้สึกดีที่ได้ทำ เป็นการได้ดูแลเขาอย่างนี้เป็นครั้งแรกนับแต่เขาเติบโตเป็นหนุ่มขึ้นมา ด้วยว่าน้อยครั้งที่เขาจะป่วยขนาดที่ต้องลงมือทำอะไรให้อย่างเช่นครั้งนี้ ดูเหมือนสัมผัสมันสื่อกัน รับรู้เหมือนว่า ลูกชายเขารู้ว่าฉันรู้สึกดีกับมัน สัมผัสได้ว่าความรู้สึกของเขาอ่อนโยนขึ้น ด้วยความรู้สึกดีกะมันเช่นกัน

ในระหว่างการรอคอยการตัดสินใจเข้านอนร.พ.ของเขา ฉันว่าประสบการณ์ที่เขาได้เจอกับความป่วยทำให้เขาได้เรียนรู้ ตัดสินได้จากสิ่งที่เขาคอยปฏิเสธในบางเรื่องมีการตอบรับเพิ่มมากขึ้นๆ การร่วมตัดสินใจและวิเคราะห์ต่อจากประสบการณ์ของตัวเขาเองเกิดขึ้นทุกเวลาที่ผ่านไปเป็นสื่อบอก แต่ก็ยังหรอกนะยังถึงกับทำให้เขายอมรับการเข้านอนร.พ.

แหละนี่ก็สอนฉันให้เข้าใจวิธีคิดของคนป่วยที่คิดว่าตัวเองพอจะมีกำลังที่จะดูแลตัวเองได้และอยู่ในความกลัวอะไรบางอย่างที่ทำให้หลีกเลี่ยงที่จะนำตัวเข้าไปสู่การรักษาที่ดีกว่า  ด้วยในวันต่อๆมาเมื่อถามเรื่องการไปนอนร.พ.ซ้ำอีก คำตอบกลับมาเป็นเสียงบ่นว่า จะให้ไปติดเชื้อกลับมาเหรอ

ในใจเมื่อได้ยินคำตอบนี้ ก็แปลไปว่า มีอะไรบางอย่างที่ลูกชายเขากลัวอยู่นะ ไม่ได้คิดต่อว่ากลัวอะไรหรอก แต่คิดต่อว่าได้เรื่องแล้ว เขาเริ่มสนใจที่จะได้รับการดูแลต่อในร.พ.แล้ว ด้วยสิ่งที่เขาบอกเพิ่มมานั้นคือ การช่วยฉันคิดหาวิธีให้ตัวเขาได้รับการตรวจเพิ่มเติมโดยไม่จำเป็นต้องไปปะปนกับคนป่วยที่เข้าร.พ.ให้มากคน

เมื่อเข้าทางที่อยากให้เป็นไป ฉันก็ยังไม่เร่งรัดให้เขาตัดสินใจหรอกนะ ทำแค่ดูแลเขาต่อ บอกให้รู้ว่าในแต่ละวัน เห็นอย่างไรกับสภาพในคอที่ได้เห็นทุกวัน เพิ่มการดูคอตามที่เขาร้องขอให้ตามแต่ใจที่เขาเรียกร้องมาแล้วบอกให้รับรู้ บอกให้รู้ว่าฉันคาดการณ์ว่าอีกนานเท่าไร อาการป่วยจึงจะทุเลา แล้วก็จบ

สำหรับคนข้างกาย ไม่ได้ช่วยอะไรมากไปกว่า เดินเข้าห้องลูกชาย ช่วยจัดการสถานที่ด้วยความเห็นที่ตัดสินด้วยตัวเองว่า นี่แหละเป็นเรื่องดีสำหรับคนป่วย ทำโน่นทำนี่ เอื้อความสะดวก เปิดแอร์ ปิดพัดลม ปิดม่าน จนดูวุ่นวายกว่าที่เคยเป็น เป็นสัญญาณที่ฉันดูออกว่า เขาเป็นห่วงลูกชายมาก แต่ไม่เอ่ยปากบอกด้วยความเป็นคนไม่พูดมาก

แต่การลงมือทำอย่างนี้เป็นอะไรที่ทำให้เจ้าลูกชายเขาหงุดหงิดแฮะ ฉันจึงแปลความให้ลูกรู้ว่า ที่พ่อทำลงไปอย่างนั้นนะ พ่อเขาเป็นห่วงลูกมากนะ แต่พ่อไม่รู้ควรจะทำอย่างไร จึงลงมือทำอะไรที่คิดไปว่าเมื่อเขาเป็นคนไข้ เคยทำอะไรแล้วสบายขึ้น เขาก็ทำให้ไงเล่า

ฟังคำบอกแล้วเจ้าลูกชายก็หยุดอารมณ์กรุ่นๆลงได้ แต่ก็มีบ่น เสียงบ่นนะบอกให้รู้ว่า แท้ที่จริง เขากำลังต้องการให้รับฟังความต้องการของเขาก่อนจะทำอะไรให้ และความต้องการที่แท้จริงของเขาก็หลุดออกมาให้รู้ว่า เขามีงานที่จะต้องนำไปส่งอาจารย์ผู้สอนกับมือในวันเสาร์ที่จะถึง และวันอาทิตย์มีการสอบซึ่งเขาไม่อยากจะต้องแยกเดี่ยวเพื่อขอสอบคนเดียวเนื่องจากการป่วย

ผ่านเวลาไปสามวันแล้ว เจ้าแผ่นหนองที่คอของลูกชายเพิ่มมากขึ้น ทอนซิลขนาดเพิ่มขึ้น เจ็บคอมากขึ้น กินอะไรได้น้อยลง เสียงพูดเริ่มไม่ชัดด้วยทอนซิลขวางคออยู่ ฉันบอกลูกชายไปว่าน่าจะไปหาหมอหู คอ จมูก ให้เขาดูให้อีกคนน่าจะดีกว่า

เช้าวันต่อมา พ่อก็อาสานำพาลูกไปห้องสอบ หลังจากพาลูกชายไปสอบกลับมาแล้ว สองคนพ่อลูกก็พาตัวหายไปจากบ้านด้วยกัน กลับมาอีกครั้งก็บอกฉันว่า ได้ห้องเข้านอนร.พ.แล้ว บอกกันแล้ว ไม่นานก็หายตัวกันไป อ้าว แล้วกันไปนอนร.พ.กันแล้ว พากันไปหาหมอหู คอ จมูกตามที่บอกไว้ก่อนแล้ว ไวจริงๆ คนข้างกายบอกไว้ก่อนหายแวบไปว่า คืนนี้พ่อจะนอนเฝ้าลูกเอง

เมื่อบอกลูกชายว่า คืนนี้พ่อจะอยู่นอนเฝ้า เขาก็ปฏิเสธว่าไม่ต้องเฝ้า ลูกอยู่คนเดียวได้ ฉันก็ได้แต่ฟังเขาเงียบๆ สังเกตดูแล้วคิดว่าเขามีเรื่องราวบางอย่างที่ทำให้เขาอยากอยู่คนเดียว เมื่อลูกชายบอกกับพ่อตรงๆว่า ไม่ให้อยู่เฝ้าเขา แล้วพ่อลังเลและจะตัดสินใจฝืนคำร้องขอของลูกชาย ฉันจึงให้ความเห็นว่า แล้วแต่พ่อตัดสินใจแล้วกัน สุดท้ายคนข้างกายก็ยินยอมละความคิดของการนอนเฝ้าไข้ ซึ่งฉันว่าเป็นการตัดสินใจที่เหมาะควรสำหรับลูกชายแล้ว

เหตุผลที่ฉันสรุปอย่างนี้ก็ด้วยเหตุว่า คนป่วย คือ คนที่รู้ดีที่สุดว่า ใจเขาต้องการอะไร การให้เกียรติและฟังเขาก่อนตัดสินใจทำอะไรให้นั้นคือ การร่วมกันวางแผนการดูแลที่ดีที่สุดแล้ว การตัดสินใจภายใต้ความลงตัวของทุกฝ่ายหลังการตัดสินใจของคนป่วยคือเรื่องที่ควรทำอย่างยิ่ง

ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจทำอย่างที่ได้ทำลงไปในครั้งนี้ ฉันมั่นใจว่าลูกชายมีความปลอดภัยนะ เรื่องยารักษาโรค เขาได้รับพร้อมสรรพแล้ว เรื่องการดูแลเสริม ในเมื่อเขามั่นใจว่าจะดูแลตัวเองได้และรับกับผลของการตัดสินใจได้ก็โอเคแล้ว เรื่องของใจที่สบายใจกว่าหากได้อยู่ตามลำพังก็โอเคเช่นกัน

ทุกๆเรื่องของการป่วยที่ห่วงใยมีทางออกหมดแล้ว บ้านรึก็ไม่ไกลจากร.พ.ซะจนต้องห่วงว่าจะมาให้เร็วไม่ได้เมื่อลูกชายต้องการตัว อาการป่วยก็ไม่ได้มีอะไรรุนแรงที่จะทำให้เกิดเรื่องฉุกเฉิน

ได้ข้อมูลอย่างนี้แล้ว ถึงจะห่วงลูกยังไง ฉันก็ให้เกียรติกับการตัดสินใจของลูก แล้วปฏิบัติตอบให้เขารับรู้ว่า ยอมรับความรู้สึกที่เขาอยากลอง ไม่มีการใช้อำนาจความห่วงใยเข้าไปบังคับให้ตามใจเราพ่อแม่ ไม่โน้มน้าวให้เขาเชื่ออย่างที่พ่อแม่เชื่อ  เตรียมตัวพร้อมเดินก้าวไปพร้อมกับการตัดสินใจของเขา เตรียมพร้อมที่จะลงมือเติมความช่วยเหลือหากจะมีต่อไป อย่างนี้แหละที่ได้ทำลงไป

เรื่องนี้บันทึกไว้เพื่อเรียนรู้การเติบโตในโลกของคนสามคนในบ้าน จากการแค่เปลี่ยนมุมคิดไปจากเดิม ซึ่งได้คืนมาซึ่งความสงบในใจของคนสามคน โดยเฉพาะคนป่วยไข้ที่เป็นแก้วตาดวงใจคนสำคัญ ที่ตัวเขานั้นแอบความห่วงใยพ่อและแม่ ซึ่งเขาเผลอหลุดปากบอกมาให้รู้  แล้วใช้การตัดสินใจดูแลพ่อและแม่ไปด้วย

รู้สึกดีใช่ไหมลูกรักของแม่ ที่ได้คอยดูแลกันและกัน

บันทึกอื่น

เอาไว้เตือนใจ

วันนี้แม่ลูกชวนกันดูหนัง

« « Prev : ฤทธิ์เดชของคำว่า “ไม่ใช่….”

Next : ลองวางไว้ก่อน » »