หมอเจ๊เรียนโลก

#1 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2009 เวลา 17:45

ขอบคุณพี่หมอเจ๊อีกแล้วค่ะ  ป้าหวานจะต้องกลับมาระดมคุณๆของป้าหวานให้มาช่วยป้าหวานบ้าง  ที่จริงคุณๆเขาคงอยากช่วยแต่ป้าหวานอาจจะไม่มองเขาหรือมองข้ามเขาไป  คุณสติ ก็มามองๆแล้วอยู่เฉยๆ คุณหวั่นไหว คุณสับสน คุณคิด เลยสังสรรกันใหญ่   ต่อไปป้าหวานจะรีบเชิญคุณสติ มาพร้อมกับคุณใคร่ครวญ และ คุณไตร่ตรอง คุณตัดสินใจ  ชวนมาให้หมดมาช่วยกัน  ป้าหวานจะได้เบาบ้าง พบสวรรค์ในใจบ้าง  ขอบคุณจริงๆค่ะ  อ้อ คุณกล้าหาญ น่ะ มาช้ากว่าเพื่อน  ขอเบอร์คุณกล้าหาญ ด้วยนะคะ  อิอิ รักพี่หมอเจ๊ค่ะ

#3 ออต ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 พฤษภาคม 2009 เวลา 18:13

คุณอะไรดีเนี่ย………..
อ่านแล้วสนุกตรงที่มีคุณซ้ำๆๆกัน
คิดถึงหนังสืออ่านสำหรับเด็กครับ

#5 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 8 พฤษภาคม 2009 เวลา 10:45

น้องออตเจ้าขา เวลาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความคิดเราจะวิ่งเร็วรี่มากๆๆๆๆ พี่ก็เลยฝึกตัวเองด้วยการหน่วงความคิดให้ช้าลง เวลาวิเคราะห์อะไรจะเห็นเปลือกความคิดหลายๆความคิดที่ไปห่อหุ้มไว้ แล้วทำให้เข้าใจวิธีทำงานของสมองเด็กด้วย น่าสนใจวิธีทำงานของสมองเด็กนะค่ะ ว่าเขาสะสมประสบการณ์ความรู้ด้วยประสบการณ์ที่ซื่อตรงต่อตัวเองอย่างยิ่ง มิน่าคนโบราณจึงสอนเด็กผ่านการเล่าเรื่องราวนิยายปรัมปราหรือนิทาน มันเป็นกุศโลบายที่ช่วยให้เขาเข้าใจได้ง่ายๆอย่างนี่เอง

#7 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2009 เวลา 5:12

ใช่เลยนะคะ  คิดแบบเด็กคือคิดด้วยประสบการณ์ที่ซื่อตรงต่อตัวเองอย่างยิ่ง  ความเป็นผู้ใหญ่ทำให้นำประสบการณ์นั้นมาปรุงแต่ง  ขึ้นกับยักษ์ภายในใจของมนุษย์ 3ตัว  ตัณหา มานะ และทิฐิ 
ตัณหา คือ ความอยากมีมากๆ  ยิ่งมากยิ่งดี 
มานะ คือ การใช้อำนาจเหนือผู้อื่น 
ทิฐิ คือ การเอาความเห็นของตนเป็นใหญ่
( จากท่านอาจารย์ประเวศ วะสี ในลานซักล้าง โดยคุณ Logos )
การคิดของผู้ใหญ่จึงมีเปลือกห่อหุ้ม การสอนเด็กดูเหมือนง่าย เพราะผู้ใหญ่มีเครื่องมือสำคัญคือ อำนาจ
น่าเสียดายความคิดดีๆของเด็ก ถ้าถูกอำนาจผู้ใหญ่ครอบงำ  ป้าหวานเคยคิดว่า เด็กดื้อ ไม่ใช่เด็กไม่ดี
แต่เด็กดื้อ คือ เด็กที่มีความคิดเป็นของตัวเอง  ผู้ใหญ่ที่ปราบความดื้อด้วยอำนาจจึงนำไปสู่ความขัดแย้งรุนแรง น่าจะแปรความดื้อมาเป็นพลังในทางที่ดี ที่ถูกที่ควร โดยการให้ความรู้ ให้เหตุผล ให้เมตตา  จนเด็กยอมรับความเห็นนั้นด้วยตัวเองย่อมนำไปสู่อนาคตที่ดีของเด็กโดยเด็กตระหนักรู้ที่จะนำพาชีวิตตนเองอย่างไร
หรือ ในทางตรงข้ามผู้ใหญ่อาจต้องทบทวนว่า ความเห็นของเด็กดื้อนั้นเป็นอย่างไร พิจารณาด้วยใจเป็นธรรม
และอาจเป็นฝ่ายยอมรับความเห็นเด็กได้ด้วย
ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้ใหญ่ดื้อ ที่มียักษ์ 3ตัวนั้นอาละวาดอยู่ในใจ  ใครจะสอนผู้ใหญ่ได้ แล้วผู้ใหญ่คนนั้นจะสอนเด็ก อย่างไร เด็กจะเป็นอย่างไร..โลกนี้จึงมีวัฎจักรไม่จบสิ้น  เพราะผู้ใหญ่ก็ยังเรียนชีวิตอยู่ในขณะที่สอนเด็กไปด้วย ชีวิตทุกวัย  เรียนรู้ทุกวัน เด็ก ผู้ใหญ่ เป็นบทเรียน ของกันและกัน ไปตลอดชีวิต

#9 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2009 เวลา 23:15

พี่หมอตาคะ  ช่วยขยายความอีกสักนิดนะคะ  ป้าหวานสนใจวิธีหยุดอารมณ์ของเด็กค่ะ ขอบพระคุณค่ะ
น่าแปลกนะคะ ธรรมชาติ ช่างซับซ้อน อยู่ในความเรียบง่าย สุดแท้แต่การเรียนรู้ที่นั้นๆจะไปได้ถึงเท่าใด
นอกจากนั้นยังมีตัวแปรอีกมากที่ทำให้ผลออกมาหลากหลาย ถ้าสิ่งที่พี่หมอตากล่าวถึงได้แพร่หลายในปัจจุบัน ในครอบครัว ในแวดวงการศึกษา แนวโน้มน่าจะดีนะคะ

#11 สาวตา ให้ความคิดเห็นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2009 เวลา 16:38

ป้าหวานค่ะ ป้าหวานเคยเห็นเด็กๆเวลามีอารมณ์แล้วเขาหยุดอารมณ์ได้ทันทีมั๊ยค่ะ  แล้วเราผู้ใหญ่ทำได้อย่างเขามั๊ยค่ะ  เด็กๆนะเขาใช้วิธีรับรู้อารมณ์ ณ ปัจจุบันของเขาหยุดอารมณ์ของเขาค่ะ เขาไม่ต้องคิดว่าจะเปลี่ยนอารมณ์อย่างไรก็สามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้ ทำได้เร็วและทำได้ทันทีด้วย

เคยเห็นมั๊ยค่ะ เวลาที่เด็กเล็กๆในวัยก่อนเข้าโรงเรียนเขาไม่ชอบอะไร แล้วกวนใจ เมื่อเรารับรู้ว่าเขาไม่ชอบและบอกให้เขารู้ว่าเรารู้ เขาจะว่าง่ายและหยุดกวนใจในฉับพลันนะ 

พี่ไม่ได้หมายความว่าอารมณ์เหล่านั้นจะถูกชะล้างไปหมดนะค่ะ มันยังหลงเหลือเกาะเป็นฝุ่นอยู่ในจิตใจของเขาอยู่ค่ะ ฝุ่นอารมณ์เหล่านี้จะถูกสะสมไปเรื่อยๆแล้วโผล่ออกมาเป็นพฤติกรรมต่างๆของเขาเองนั่นแหละค่ะ เมื่อเขาโตขึ้นกว่าเดิม 

สิ่งที่น่าเรียนรู้จากเด็กก็คือ เขาทำได้อย่างไรกับการอยู่กับปัจจุบันขณะ ในขณะที่เขานะมีวิถีของเขาในโหมดที่ความเร็วและไม่สงบนิ่งซะหน่อย  

พี่ขอชวนป้าหวานถอดบทเรียนเหล่านี้จากเด็กๆมาแลกเปลี่ยนกันค่ะ

#13 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2009 เวลา 19:09

พี่หมอเจ้คะ  ป้าหวานคิดเอาเองว่า เด็กมีอารมณ์เชิงเดี่ยว คือมีทีละหนึ่ง และการตอบสนองแสดงออกก็ทีละหนึ่ง เด็กจึงเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็ว  ในขณะที่ผู้ใหญ่มีความซับซ้อน ในอารมณ์หนึ่ง อาจประกอบด้วยอารมณ์ย่อยๆอีกที่แย่งกันมีอิทธิพลต่อการแสดงออก  ผู้ใหญ่จะเลือกว่าจะรับเอาอารมณ์ไหนเป็นตัวเอก
    เด็กนั้นน่าจะมีอารมณ์ตรงต่อสิ่งเร้า ตรงไปตรงมาตามธรรมชาติ ความต้องการพื้นฐาน  ยกตัวอย่างเช่นเด็กเล็กๆยังไม่เข้าใจ คำว่า เสียสละ  เพราะเด็กยังคิดไม่ซับซ้อน ไม่คิดถึงอนาคต ไม่คิดถึงเหตุผลที่มองไม่เห็นเด่นชัด  เมื่อเด็กได้ รับการตอบสนองต่ออารมณ์แล้วเด็กจึงเปลี่ยนเป้าหมาย หรือ เปลี่ยนอารมณ์ได้ง่าย  ไม่ทราบว่า ป้าหวานเข้าใจถูกไหมนะคะ
     คน  ที่เข้าใจยาก  น่าจะเป็นวัยรุ่น เพราะตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ว่าจะต้องการแบบผู้ใหญ่ หรือ แบบเด็ก
ผสมกันไป  การดูแลวัยรุ่นจึงเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ ป้าหวานเข้าใจถูกหรือเปล่าคะ

#15 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 3 มิถุนายน 2009 เวลา 16:00

ขอบคุณพี่หมอตาค่ะ  ลงลึกลงไปแล้วเหนื่อย และเครียดนะคะ แต่ก็มีประโยชน์มากค่ะ  ป้าหวานชอบตรง
การนำเอาเหตุผลของเวลาหนึ่งมาใช้กับอีกเวลาหนึ่ง ประโยคนี้ สะดุดใจ  เป็นเพราะยึดติด เป็นเพราะ เคยเห็นผล หรือ เป็นเพราะ…ฯลฯ  จึงไม่ได้คิดใหม่ทุกครั้ง  ทีหลังจะระวังข้อนี้เพิ่มขึ้นอีกค่ะ ขอบคุณค่ะ
เรื่องวัยรุ่นเป็นเรื่องเข้าใจยากเพราะโอกาสจะตีความผิดก็มี  เนื่องมาจากความซับซ้อนของความคิดและอารมณ์ของทั้ง 2 ฝ่ายนั่นเอง  หนทางหนึ่งคือ สร้างความไว้วางใจซึ่งกันและกัน หาโอกาสถ่ายทอดความคิดให้แก่กันและกันนะคะ  ป้าหวานพยายามอยู่ค่ะ  แต่บางทีก็แพ้อารมณ์ตัวเอง ก็ต้องมาเริ่มต้นกันใหม่
และผลดีที่เกิดขึ้น เป็นรางวัลความพยายามของทั้ง 2 ฝ่ายค่ะ  ขอบพระคุณพี่หมอตาอย่างยิ่งค่ะ

#17 ป้าหวาน ให้ความคิดเห็นเมื่อ 4 มิถุนายน 2009 เวลา 13:33

ค่ะ พี่หมอตา   เด็กๆกำลังเรียนรู้ทุกๆอย่าง  งานของเด็กก็หนักไม่เบา  หนังสือ ( อ่านเล่น )  เป็นสื่ออย่างหนึ่ง ที่ช่วยได้มาก  หนังสือที่ใช้ภาษาเด็กๆ ดูเหมือนเรื่องสนุกๆแต่ให้คำตอบ ทั้งทางตรงและทางอ้อมแก่เด็ก ให้ผลดีอยู่มากค่ะ บางอย่างการรับรู้ด้วยตนเองสำคัญกว่า    ป้าหวานเชื่อว่า เขาจะเลือกสิ่งที่ดีให้ชีวิตตัวเอง  ให้เกียรติลูก ให้ข้อมูลให้มากที่สุด แล้วลูกตัดสินใจเอง  ลูกเลือก และทำอะไรเอง ตั้งแต่ประถม จนถึงมหาวิทยาลัย  ตั้งแต่ประถมต้น ลูกเลือกจะไปเอง มาเอง ไม่ต้องรับ ส่ง  ยกเว้นบางเวลาที่จำเป็นเลือกทุกๆอย่างเองว่าแบบไหน เมื่อไร  และยังกอดกัน หอมกันอยู่ ตั้งแต่เล็กจนโต  แต่ไม่ใช่ไม่มีปัญหาอะไรเลยนะคะ  บางทีต้องปรับความเข้าใจกัน จะแนะนำ ให้คำปรึกษา ให้กำลังใจ ไม่มีอะไรง่ายไปเสียหมด หรือ ยาก ไปเสียหมด    แล้วเป้าหมายคืออะไร  เราเรียนรู้ไปด้วยกัน 
ขอบคุณพี่หมอตาค่ะ