หมอเจ๊เรียนโลก

ได้พักนอนกันเต็มอิ่มแล้ว ไม่ตั้งใจจะตื่นเช้าก็ตื่นเช้า ตื่นมาก็ได้ยินเสียงนกร้องอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปเห็นนกบินว่อนมาเพื่อเกาะเรียงรายบนสายไฟที่พาดอยู่ข้างถนน ดูๆมันคุ้นจัง แสดงว่าไม่มีคนคอยรังแกมันให้ตื่นตกใจ ระหว่างรอจัดการตัวเองให้เรียบร้อย นึกขึ้นได้ว่าน้องขจิตกับครูปูมาติดเช้า รึว่าตอนนี้จะนั่งหง่าวกินกาแฟรอให้แจ้ง ใจพอรู้สึกอย่างนั้นก็โทรหาน้องขจิตทันที เดาผิดแฮะคราวนี้น้องเขาบอกอยู่ที่สวนป่าแล้ว เข้าไปตั้งแต่ตีสอง เออ! ถ้าเมื่อคืนรู้ว่ามาไวยังงี้ ชวนนอนที่ม.ราชภัฏด้วยกันก็ดี มารู้ทีหลังว่ารอกอดออกมารับที่สตึกแลกกับการได้กินกาแฟอร่อยที่ซู๊ดที่น้องขจิตปชส.ไว้  ที่บอกว่าเก้อไม่ได้กินเพราะเช้านั้นร้านเขาปิด เอ!โดนหลอกรึเปล่านะนี่

รอจนคาดว่าน้องฑูรน่าจะตื่นแล้ว จึงโทรไปถามว่าจะเริ่มเดินทางกันเมื่อไร แล้วนัดหมายกันลงมากินอาหารเช้า ฉันเผื่อท้องมากินข้าวอร่อยที่สวนป่าเลยลองชิมแค่ข้าวต้มหมูเพราะว่ามันน้อยดี เขียวและน้องแอ๊ดกินไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปัง ส่วนน้องฑูรลองกินไข่กระทะจานบะเริ่ม  แถมช่วยโค-สะ-นาด้วยว่ามาอีสานแล้วต้องเลือกกินน่ะ

ได้ฤกษ์ก็ออกเดินทางต่อมายังสวนป่า เช้าก่อนที่จะโทรถามเวลาเดินทาง ฉันโทรเข้าสวนป่าถามไถ่อุ้ยว่าต้องการอะไรที่ตลาดบ้างไหม เผื่อขาดอะไรจะได้แวะซื้อไปให้ ไม่ต้องเอารถออกมาอีก อุ้ยบอกว่าขาดหมูทำน้ำพริกอ่อง เราเลยแวะไปชมตลาดกัน แวะจอดรถที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งมีกลองโบราณด้วย วัดนี้ขับรถผ่ากลางวัดมาอีกด้านก็ถึงตลาดสดค่ะ

เดินชมตลาดซื้อของแล้วก็บึ่งมาสตึกกัน น้องฑูรแน่ใจว่าไม่หลงเพราะมียันต์ดีจากแผนที่ของรอกอด ผิดคาดแฮะพอถึงช่วงแยกสนามชัยเลี้ยวขวาหมับตามแผนที่ มันพาเลยไปไกล จนรู้สึกว่าไหงไกลกว่าที่เคยมาครั้งก่อน ก็เลยโทรถามทางพ่อครู ย้อนรอยกลับมาอีกหน่อยจึงเข้าถูกทางและถึงสวนป่าได้

ถึงสวนป่าแล้ว บรรดาน้องพี่ทั้งหลายออกมาให้กอดกัน อรยนท.เรื่อง GPS กันพักหนึ่ง ก็ช่วยกันจัดข้าวจัดของและสถานที่ รอรับทีมคนไร้กรอบ คุยกันพอหอมปากหอมคอ บรรดามีทั้งหลายก็ชวนกันไปตลาดซื้อของ บอกว่าไปกันไม่นาน รอกอดขับรถออกไปด้วย ที่ไหนได้ไปกันเลยเที่ยงวัน ดูคนขับรถเพลียเชียว แล้วยังมีภารกิจที่ยังทำไม่สำเร็จเหลืออยู่ เอายังไงกันนี่

และแล้วรายการหักดิบก็มาถึง ยึดคนขับรถที่ชอบซูกัสเอาไว้ เปลี่ยนคนขับรถคนใหม่และจัดทีมไปรับพี่หลินฮุ่ยหนึ่งทีม รอกอดนะเขาเด็กดีกลัวเสียสัตย์ที่บอกกับผู้ใหญ่ไว้ ก็เลยแอบเลี่ยงไปโทรฟ้องพี่หลินฮุ่ย เดาได้ว่าคงพูดว่า เขาไม่ยอมให้ผมขับรถไปครับ อะไรทำนองนี้แหละ….อิอิ  ทีมนี้ก่อนออกไป รอกอดสั่งเสียงแข็งว่า เอา GPS ไปด้วยแล้วห้ามนอกคำสั่งของมัน เอาละซิน่าดูฉันได้ยินแล้วนึกในใจ คอยชมดีกว่าว่าทีมที่ไปนะจะทำยังไงต่อไป จะเหมือนน้องฑูรมั๊ยเดี๋ยวรู้กัน  ขออรยนท.หน่อยว่าทีมนี้เขาปฏิบัติภารกิจที่มอบหมายสำเร็จอย่างกะมิชชั่นอิมพอสซิเบิลเลยนา ส่วนประสบการณ์กับ GPS เป็นยังไงบ้าง รอให้เขาเล่าเองละกัน จะขอขยายความเรื่องราวนี้เอาไว้ดังนี้ค่ะ

มาถึงได้สักครู่ ก็พากันไปนมัสการหลวงพี่ติ๊ก คุยกันเรื่องของประสบการณ์บางอย่างเกี่ยวกับเสียงกระซิบที่สวนป่า จนหลวงพี่ติ๊กเตือนขึ้นเรื่องอาหารเพล จึงได้จัดการเรื่องอาหารเพลถวายหลวงพี่ติ๊กจนเรียบร้อย ยืดเวลาอาหารเที่ยงรอให้ทีมที่ไปตลาดกลับมากันแล้วจึงเริ่ม วันนี้จึงกินอาหารเที่ยงเมื่อถึงเวลาบ่ายคล้อยแล้ว ทีมพี่ครูคิมมาถึงระหว่างกินมื้อเที่ยงพอดี จึงได้ลงมือกินด้วยกันไป เด็กๆที่มาก็ได้เริ่มเรียนรู้ชีวิตร่วมกับผู้ใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยนะเวลานั้นเอง  

ช่วงบ่ายหลังจากนั้น ต่างคนก็ดูแลตัวเองไปตามอัธยาศัย ป้าจุ๋มคอยจัดการเตรียมเรื่องราวรับรองทีมคนไร้กรอบ หลายคนก็ชวนกันเฮฮาร้องเพลงด้วยกัน ทีมคนไร้กรอบมาถึงสวนป่าหลังจากเหล่าบรรดาลูกคอดีๆ เสียงดีๆ ซ้อมร้องเพลงกันไปคนละเพลงสองเพลงแล้ว ป้าจุ๋มจัดการกับน้ำเก๊กฮวยเย็นๆอร่อยๆที่เตรียมไว้รอรับ  คนอื่นๆก็ลงมือกันตามถนัด เช่น น้าอึ่งอ๊อบ ครูมิม ช่วยเสิร์พ ครูปูร้องเพลงกล่อม พ่อครูเตรียมตัวนั่งคุย บรรยายหน้าที่กันไม่หมด ทีมปูนมากันหลายคน ขอไม่บอกจำนวนเพราะนับไม่ถ้วน…อิอิ  แล้ววงสนทนาก็เริ่มขึ้นระหว่างทีมปูนกับพ่อครู สนทนาต้อนรับแลกเปลี่ยนกันสักครู่ ทีมก็แยกย้ายกันไปจัดการตัวเองเรื่องที่หลับที่นอนและผ่อนคลายตัวเองให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง

คล้อยหลังไปสักครู่ก็ได้ยินครูปูบอกว่า จะไปตลาดกัน มีรอกอดและใครอีกหลายคนไปด้วยกัน งานนี้รอกอดทำหน้าที่โชเฟอร์ ตั้งแต่ได้ยินฉันแปลกใจนะเออ! ไหงออกไปตลาดกันอีกเล่า ก็เดี๋ยวบ่ายๆรอกอดจะขับรถไปรับพี่หลินฮุ่ยนี่นา ขับรถออกไปแล้วเข้ามาแล้วออกไปอีก เอ๊ะ! ยังไงกัน อย่างนี้เหนื่อยแย่ซิ แล้วไหนบอกว่าขาดแค่เนื้อหมู ยังขาดอะไรอีกเล่า แล้วทำไมไม่บอกให้หมดจะได้ซื้อหามาให้ทีเดียวจากบุรีรัมย์  

เมื่อเขาพากันไปแล้วไม่นาน พ่อครูก็ถามหาครูปูเมื่อรู้ว่าตามไปตลาดด้วย ก็มีเสียงบ่นออกมาให้ได้ยิน ตามไปทำไมทำให้ยิ่งไปกันนานขึ้นไปอีก ตอนแรกไม่เอะใจหรอกว่าเสียงบ่นนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร ที่แท้พ่อครูเป็นห่วงรอกอดจะเหนื่อยนะซิ มิน่าตอนบ่ายจึงเกิดการหักดิบรอกอดยึดอาชีพโชเฟอร์ประจำตัวพี่หลินฮุ่ยเอาไว้ซะ ทำเอารอกอดจ๋อยไปเลย จ่อยด้วยความรู้สึกไม่ดีที่ตัวเองผิดคำพูดกับผู้ใหญ่ที่นับถืออย่างพี่หลินฮุ่ยนะแหละ

แล้วหน้าที่โชเฟอร์ประจำตัวพี่หลินฮุ่ยก็ถูกโยกไปให้น้องอาราม พร้อมทั้งหาสาวร่วมทางไปเป็นกำลังใจอีกสองคน รอกอดนะเป็นห่วงผู้ทำหน้าที่แทน กลัวหลงนะ จึงมีข้อบังคับให้พวกเขายอมรับการใช้ GPS บรรดาเหล่าผู้แทนรับมาใช้ด้วยความเกรงใจในความปรารถนาดีของรอกอดทั้งที่ใจจริงไม่รู้จะใช้มันยังไงอยู่ดี…แล้วปฏิบัติการร่วมกับ GPS ก็เริ่มขึ้น ผลปรากฏว่าปฏิบัติการในครั้งนี้ประสบความสำเร็จด้วยการเลิกใช้ GPS….อยากรู้มั๊ยค่ะว่ามิชชั่นอิมพอสซิเบิลนี้สำเร็จได้อย่างไร…..ปัญญาของทีมและป้าจุ๋มคือผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จค่ะ…..5555…..ขำๆกับเรื่อง GPS

« « Prev : ผู้เรียนรู้คือคนสำคัญ

Next : ตีแตกสวนป่า(1)-ออกนอกกรอบ » »