หมอเจ๊เรียนโลก

ภายใต้ความตั้งใจในการนำพาคนให้เกิดการเรียนรู้นั้น มีบทเรียนรู้ของกระบวนกรแฝงอยู่ในทุกก้าวย่าง ยิ่งการทำงานในแต่ละบริบทนั้นเป็นการทำงานผ่านทีมกระบวนกรยิ่งมีบทเรียนรู้ที่พึงเก็บเกี่ยว รับรู้ และเข้าใจ

บทเรียนรู้ที่ฉันกำลังกล่าวถึงมันอยู่นี้ เป็นเรื่องของการเรียนรู้พลังแห่งใจคน พลังแห่งความรู้สึกของคน และมีใครบางคนมาแลกเปลี่ยนไว้ว่า “ความรู้สึกของคนเป็นสิ่งที่น่ารัก” ซึ่งเป็นเรื่องจริง จริงๆนะ การได้ร่วมทำงานกันในพื้นที่เรียนรู้ที่โรงพยาบาลของฉันได้ยืนยันฉันอย่างนั้นเช่นกัน

การที่สามสาวมาปรากฏกายขึ้นที่โรงพยาบาลกระบี่นั้น ทำให้ความชัดเจนในเรื่องความรู้สึกของผู้คนในโรงพยาบาลมีต่อฉันชัดเจนขึ้นว่ามันเป็นภาพร่างที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกที่เขามีขึ้นจากได้รับข่าวสารที่คลาดเคลื่อน นั่นคือการบอกต่อกันมา ถ้าถามว่าฉันเรียนรู้อะไรจากเรื่องนี้ ณ วันนี้ การรับรู้นี้ไม่ได้ก่อให้เกิดความรู้สึกใดๆมากไปกว่า อ้อ มันเกิดจากข่าวสารคลาดเคลื่อน เมื่อย้อนไปถึงกาลามสูตรข้อที่บอกไว้ว่า อย่าเชื่อตามๆกัน ฉันว่าฉันได้เรียนรู้ความจริงข้อนี้จากเรื่องนี้แล้วละ

ในระหว่างการทำงานร่วมกัน บทตอนที่อยู่ในระหว่างเราทั้งสี่คนนั้น มีบทเรียนเรื่องของใจและการให้ใจอยู่ตลอดเวลา ฉันรับรู้ถึงความมีน้ำใจกับคนที่มิใช่ความหลงต่อเปลือก หากมองไปถึง ความเป็น “คน” ความเข้าใจว่าคนมีความรู้สึก ตลอดกระบวนการทุกวินาทีสิ่งเหล่านี้ได้ปรากฏออกมาให้เห็นผ่านการพูดจา การเฝ้ามอง การบอกเล่า มันเป็นประจักษ์พยานว่า เนื้อความต่างๆและบริบทที่แสดงออกแต่ละช็อตแต่ละตอนนั้น เราทั้งสี่ทำงานด้วยใจ เป็นใจที่มีน้ำใจต่อคน และแต่ละวินาทีการให้น้ำใจกับคนของแต่ละคนมันก็หมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน มันเปลี่ยนผ่านไปตามร่องอารมณ์บ้าง การรู้สติบ้าง อย่างนั้นแหละ

บริบทที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ได้ถูกนำมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในยามค่ำคืนของแต่ละวัน มันให้ความรู้ที่ไม่เคยคิดว่าจะมีในเรื่องของความสำคัญของ “ใจ” “น้ำใจ” “สายสัมพันธ์” “สติ” และ “ร่องอารมณ์” ว่า เมื่อมันเกิดปฏิสัมพันธ์ต่อกันอย่างไม่เหมาะควรเมื่อไร มันมีผลต่อการทำงานร่วมกันของการทำงานเป็นทีม นี่เป็นบทเรียนสำคัญสำหรับกระบวนกรที่ทำงานร่วมกันเป็นทีมทีเดียวแหละ ขอบอก

มีสิ่งสำคัญที่การทำงานร่วมกันสี่คนในรอบ 3 วันที่ผ่านมาสอนว่า การทำงานเป็นทีมจะประสบกับความลื่นไหล และไปสู่ผลลัพธ์ที่พอใจได้ของแต่ละคน เมื่อสมาชิกในทีมไม่ติดอยู่ในร่องอารมณ์ ยอมรับในสไตล์ของกันและกัน ยอมรับในหลักคิดของแต่ละคน และไม่หวั่นไหวกับความต่าง ไม่หวั่นไหวกับวิธีการที่แตกต่าง ไม่หวั่นไหวกับข้อต้านในใจของตน หากแต่ดำเนินมันไปตามสไตล์ หัวใจของการวางบทบาทก็มีแค่ “ยึดผู้เรียนรู้เป็นคนสำคัญ” ฉันว่าเพียงแค่นี้ ไม่ว่าจะกระบวนกรจะมีความแตกต่างกันแค่ไหนในเรื่องสไตล์และหลักคิด ผลสำเร็จในเรื่องการเรียนรู้ที่ทุกกระบวนกรคาดหวังก็จะเกิดขึ้น

มีสิ่งที่พึงระวังอย่างหนึ่งที่ฉันเก็บเกี่ยวได้ในครั้งนี้ ในเรื่องของการบริหารความต่างให้ดำเนินไปสู่จุดหมายที่คาดหวังในมุมของความสำเร็จตรงที่ การมีสติกับการรับรู้ตัวกระบวนกรเองว่า ตลอดเวลาที่มีบทบาทอยู่นั้น คาดหวังความสำเร็จในความเป็นกระบวนกรของตนเองหรือการเรียนรู้ของผู้เข้าร่วมกันแน่

สำหรับตัวฉัน ฉันขอบอกว่า เพียงแค่ชัดเจนว่า สิ่งที่กระบวนกรกำลังมีบทบาทอยู่นั้นเป็นไปเพื่อให้ผู้เข้าร่วมได้เรียนรู้อย่างแท้จริง ความต่างในเรื่องของวิธีการในเมื่อทุกเส้นทางที่ดำเนินมันก็จะมีจุดไปพบกัน ณ ที่เดียวกัน คือ การเรียนรู้ของผู้เรียนได้

« « Prev : ก่อนถึงวันตีแตกอีสาน

Next : สวนป่าก่อนตีแตก » »