หมอเจ๊เรียนโลก

วันนี้ได้รับอีแมวจากจอมป่วน ส่งไฟ (ไฟจริงๆค่ะ ไม่ได้พิมพ์ผิด) ซึ่งเป็นเรื่องราวของวัดแห่งหนึ่งมาให้ดู เป็นภาพราวสิบกว่าภาพเห็นจะได้ มีภาพสาวสคราญอยู่ 3 ภาพละมั๊ง ถ้ามองในแง่ภาพสวยๆงามๆก็รับได้อยู่หรอกนะว่ามันดูสวยงามดี ทั้งนางแบบ นายแบบ และฉากประกอบทั้งหลาย ตลอดจนสีสันที่จัดวางในภาพ

แต่พอลองหันมามองในแง่ของการใช้สติ การรับรู้ ดูเหมือนใจมันวางเลยค่ะ มันบอกว่าจะดูมันต่อไปทำไม อะไรกันนะคนเรา ช่างไร้สาระ ไร้แก่น ไร้ซึ่งปัญญาเห็นธรรม เพี้ยนไปได้ซะขนาดนี้

ก็เลยนึกแวบไปถึงบทเขียนในหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งที่เพิ่งอ่านหน้าต้นๆไปได้สัก 2-3 หน้า เป็นหนังสือที่กัลยาณมิตรรุ่นน้องได้มอบให้ในคราเยือนเมืองกรุงครั้งล่านี่แหละค่ะ บทในหนังสืออธิบายถึงเรื่องของ ขันธ์5 และ อุปาทานขันธ์ 5 ค่ะ

อ่านมันแล้ว ฉันเข้าใจสิ่งที่อธิบายอย่างนี้ค่ะ บทนี้มันที่สอนว่า หากจะใคร่ครวญเรียนรู้ เกี่ยวกับขันธ์ 5 ให้พิจารณาขันธ์ 5 แบบไม่แยกส่วนจึงจะทำให้เกิดความเข้าใจอย่างถ่องแท้ มุมที่ให้ใคร่ครวญเกี่ยวกับขันธ์ 5 คือ ใคร่ครวญให้รู้จักสภาวะของขันธ์ 5 และความเกี่ยวพันเชื่อมโยงระหว่างกันและกัน มุมที่ให้ใคร่ครวญเกี่ยวกับอุปาทานขันธ์ 5 คือ ใคร่ครวญให้รู้จักอุปาทาน (ความอยาก) ที่ไปเกี่ยวกับขันธ์ 5 เพื่อให้เข้าใจจุดกำเนิดของความทุกข์

ขันธ์ 5 นั้นมี รูป ( พฤติกรรม องค์ประกอบของวัตถุธาตุต่างๆและร่างกาย) เวทนา (ความรู้สึกที่รับรู้ผ่านทางประสาททั้ง 5และใจ )สัญญาณ ( มีการแปลความหมายหลังความรู้สึก ทำให้หมายรู้ รู้จัก จดจำ และเกิดการรับรู้ ) สังขาร ( เจตนากำหนดนำทิศทางทำให้เกิดการปรุงแต่ง แต่งเติม) วิญญาณ ( ผลลัพธ์สุดท้ายที่ถูกตัดสินและแปลเป็นการรับรู้สิ่งที่ผ่านเข้ามาทางประสาททั้ง 5 และใจ )

ฉันว่าเรื่องราวที่เล่าข้างต้นเป็นกระจกส่องให้เห็นตัวอย่างสำหรับการเรียนรู้เรื่องขันธ์ 5 และอุปาทานขันธ์ 5 เป็นอย่างดีทีเดียวเชียวละท่าน ความยึดมั่นถือมั่นนี่ไม่เข้าใครออกใครจริงจริ๊งเลยแฮะ

การที่เอาธรรมะมาบันทึกไว้นี้นั้น มิได้เจตนาจัดเขตลานปัญญาให้เป็นลานธรรมะหรอกนะค่ะ เพียงแต่ไม่อยากให้มันไปตกเกลื่อนอยู่นะค่ะ งานนี้สงสัยตัวเอง ดูแบบแขวนไว้แค่ไหนน๊า ไอ้ที่ไม่สนใจจะดูภาพมันให้ครบทุกภาพนะ ใจหรือสมองนะที่มันตัดสินให้นะ ยังไงก็ตามรู้ไม่ทันกันจริงๆหรือ

« « Prev : คิดอะไรเนี่ย

Next : วัตร….อนิจจัง » »