หมอเจ๊เรียนโลก

วันนี้เป็นวันที่มีแขกมาให้ได้บริหารสมองอยู่ 2 กลุ่ม กลุ่มแรกเป็นกลุ่มพยาบาลซึ่งเป็นตัวแทนจากสภาการพยาบาล ที่ยกขบวนกันมาประเมินมาตรฐานทางการพยาบาล กลุ่มนี้ดีหน่อยที่ขอเวลาแค่ให้ไปกินข้าวคุยด้วย กลุ่มหลังเป็นคุณครูที่ดูแลเด็กปฐมวัย เล่าแล้วนึกคงนึกภาพว่า คุณครูจะมากันหลายคนเนอะ แต่ว่าความจริงมาแค่คนเดียวค่ะ แต่ที่เรียกว่ากลุ่มก็เพราะว่า คุณครูเป็นตัวแทนนำเอาเรื่องราวของครูอีกจำนวนหนึ่งมาแลกเปลี่ยนกันค่ะ

เรื่องของเรื่องคือว่า โรงเรียนได้รับงบประมาณมาก้อนหนึ่งให้จัดกิจกรรมพัฒนาความรู้พ่อแม่ คุณครูมาหาก็เพื่อจะเชิญให้ไปเป็นวิทยากรให้พ่อแม่ค่ะ เหตุผลที่บอกว่าเลือกเชิญหมอด้วยคาดในใจไว้ว่า พ่อแม่เชื่อถือหมอมากกว่าครู คุณครูเลยโดนฉันสวนตรงไปว่า ครูเข้าใจผิดแล้วที่ดูถูกตัวเองว่า รู้สู้หมอไม่ได้ ถ้าคิดอย่างนี้แย่ค่ะแย่เลย พูดไปแล้วรู้สึกตัวว่าอัดครูเข้าไปแล้ว ไม่ได้ขอโทษอะไรไปหรอกนะค่ะ เพียงแต่เมื่อรู้ตัวเองว่าบังอาจมากไปซะแล้ว ก็ปรับคำพูดซะใหม่ที่จะออกความเห็นให้ฟังนิ่มนวลขึ้น

ครูเล่าว่าก่อนมาพบกัน ครูต้องเตรียมตัวเรื่องข้อมูลมาหลากหลายค่ะ ด้วยเดาว่าอาจจะต้องให้คำอธิบายเรื่องราวที่ทำให้มาเชิญ ในตอนแรกที่ฟังฉันนึกไปว่า เป็นเพราะกิตติศัพท์ฉันมั๊งที่ทำให้คุณครูต้องเตรียมตัวอย่างนี้ ก็กิตติศัพท์ที่ว่าคือ ฉันเป็นลูกอีช่างซักอ่ะค่ะ ซักซะจนน้องๆพยาบาลกลัวไม่กล้าเข้าใกล้มากนักเวลาทำงานด้วย

ความกลัวนี่นะมันหลอกคนให้สาบคนอื่นให้กลายร่างได้นะนี่ ลูกชายมาเล่าว่าไปเล่นกีฬากับกลุ่มพยาบาลทีไร ถ้านึกสนุก อีตอนที่เขามารับลูกชายที่บ้านแล้วบอกว่า แม่นั่งทำงานอยู่หน้าบ้านน่ะนี่ อีตอนนี้คนมารับจะทำคอย่นแล้วแอบย่องเบาๆไม่ให้ฉันเห็น และจะเร่งให้รีบขึ้นรถและรีบขับออกไปเร็วๆจนลูกชายเขานึกขำ

ด้วยความฉงนทำไม๊ทำไมพยาบาลจึงกลัวฉันกันนัก ลูกชายมาถามฉันว่า แม่ดุมากหรือเวลาอยู่โรงพยาบาลน่ะ เห็นใครๆเขากลัวนักเมื่อคุยถึงแม่น่ะ ฉันได้แต่ตอบว่า ไม่หรอก แต่อาจจะมีบ้างที่พูดเสียงดัง ส่วนใหญ่ที่เขากลัวน่ะเป็นอีตอนโดนซักเกี่ยวกับงานการที่ทำ ซักแล้วมักตอบไม่ได้ อีนี่ละมั๊งที่ทำให้เขากลัวนะ ลูกชายฟังแล้ว อ๋อ! ที่แท้ยังงี้นี่เอง เราวิเคราะห์สรุปกันได้คำตอบว่า “ที่แท้เขากลัวตัวเองอาย ที่ไม่รู้” นี่เอง

ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ถ้าไม่เรียนเพื่อให้รู้แล้วจะรู้มั๊ยค่ะ ไม่อยากอายใครก็ปรับตัวให้กล้ายอมรับซิค่ะว่า “ไม่รู้” จะได้มีโอกาสเรียนไง แล้วส่วนใหญ่เมื่อไม่รู้ ฉันก็จะสอนทุกทีไปนะค่ะ ไม่เคยเอ็ดเคยว่าแล้วทำไมต้องกลัว ที่น่าหัวร่อก็คือที่แท้ก็กลัวตัวเอง ช่างแปลกคนจริงๆ

« « Prev : ช่วงเวลาที่มีความหมาย

Next : เพี้ยนเกินไปซะแล้วมั๊ง » »