ของขวัญนี้มอบให้แม่
ในทุกๆวัน หนูรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่ามีเงาของใครบางคนคอยตามดูแลตัวหนูอยู่ และก็รู้สึกแปลกที่เมื่อเหลือบมองอย่างตั้งใจเพื่อมองให้มั่นใจ เห็นชัดเจน เงานั้นกลับเลือนหายไปจากสายตา
ไม่ได้เพ้อ ไม่ได้ฝัน แต่ความรู้สึกมันบอกตลอดเวลาว่า คนๆนั้นอยู่ใกล้ รู้สึกเหมือนมีมือที่ยื่นออกมาเพื่อไขว่คว้าแต่แตะตัวหนูไม่ได้
มีวันหนึ่งที่หนูสัมผัสว่า เงาที่เลือนลางหรือหายไปนั้น ที่แท้แทรกตัวอยู่ในตัวหนูนี้เองอย่างแนบแน่น อย่างนี้กระมังที่โบราณออกปากคำเรียกขานไว้ให้ว่า “สายโลหิต”
วันนี้หนูมีข่าวดีมาบอกกับแม่ว่า ความพยายามของหนู ความฝันที่หนูตั้งใจปั้นแต่งของขวัญให้แม่เป็นจริงขึ้นแล้ว หลังจากปั้นแต่งและลงมือทำงานการอย่างมั่นใจและมั่นคงตลอดมายาวนาน
คนที่บ้านระอากับการใช้เวลาของหนูกับงานอยู่ในช่วงหนึ่ง ในระยะนั้นหนูไม่ได้หวนมองเท่าไร มุ่งก็แต่ลงมือสะสมผลงานเพื่อนำสู่การได้มาซึ่งของขวัญให้แม่ ก็แค่นั้นเอง
หนูลุ้นกับการได้มาซึ่งของขวัญที่สั่งทำชิ้นนี้มานานมากทีเดียวแหละแม่ จนวันหนึ่งหนูก็หมดแรงลุ้น
ก็รอเท่าไรก็ไม่มีแสงสว่างปลายอุโมงค์ว่าต้นแบบที่ส่งไปให้คนตรวจให้นั้นจะผ่านด่านใหญ่ได้
มีช่วงหนึ่งก่อนที่จะเลิกหวัง ที่หนูได้ข่าวกลับมาว่า อืม สเป็คผ่าน แล้วก็ไร้ร่องรอยและคำตอบกลับให้ชื่นใจนานกว่า 5 ปี
แต่ละปีที่พยายามติดต่อหาคำตอบจากผู้ที่อยู่ใกล้กว่าว่ามีคำตอบจากผู้ตัดสินใจว่าอย่างไร ข่าวที่คืนกลับล้วนแต่ทำให้ใจแป้ว เงียบ…เงียบ..และเงียบ….อืม…และ…ด่านนั้นผ่านยาก ค้างกันอยู่หลายเรื่องเลยเชียว
ในที่สุด ความหวังก็กลายเป็นความคาดหวัง ความคาดหวังกลายเป็นหมอกแห่งความหวัง แล้วหมอกก็สลายเป็นการเลิกหวัง มีแอบรออยู่บ้าง
มีความอยากรู้เหตุผลของความล่าช้าอยู่เยอะเลย ทุกที่ที่แล่นไปเพราะคาดว่าจะหาคำตอบได้ก็แวะไป แล้วก็แป่วตามเพลง
หลายเดือนมาแล้วที่หนูตัดสินตัวเองว่า ไร้ความสามารถนำส่งของขวัญชิ้นสำคัญในชีวิตชิ้นนี้ให้แม่ได้แน่แล้ว
แอบขอโทษแม่อยู่ในใจที่ไร้ความสามารถไปไม่ถึงดวงดาวที่แม่ฝัน
จู่ๆเช้านี้ก็มีโทรศัพท์จากคนแปลกหน้ามาหา ถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามแล้วก็แจ้งข่าวว่า เรื่องที่รอคอยผ่านการตรวจและส่งคืนมาให้แล้ว
ส่งข่าวมาให้ทราบทันทีที่ได้คำตอบยืนยัน คำยืนยันเป็นลายลักษณ์อักษรจะตามมาภายหลัง มีเงินก้อนโตตามมาด้วย
ที่ล่าช้ามีเบื้องหลังอยู่ว่า “บังเอิญว่า มีการเปลี่ยนคนรับผิดชอบเป็นคนใหม่ จึงช้า” ฟังแล้วโอ้โห ให้รอคำตอบอยู่ตั้ง 5 ปีเชียวนะนี่ เครดิตของสถานที่แห่งนั้นก็มีเยอะนะ…..เกิดได้ไง
ไม่ดีใจกับคำบอกเรื่องเงินเลยสักนิด ดีใจที่ได้รับคำตอบที่รอมานานนี่แหละมาก รับแจ้งแล้วตอบคนส่งข่าวไปว่า ขอบคุณมากจริงๆ ดีใจมากเลย
บอกความรู้สึกที่เกิดไม่ถูก เสียงที่ขอบคุณจากปากเจือเสียงสะอื้น จนต้องรีบกำกับตัวเอง
เดินกลับบ้านพลางนึกถึงแม่ไปพลาง วันนี้ถ้าแม่ยังอยู่เคียงข้างตัวหนู หนูคงได้กอดและหอมแก้มแม่ บอกข่าวดีนี้ให้แม่ดีใจ ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของแม่ดังๆ
ก็ไม่เป็นไรนะแม่นะ ยังไงแม่ก็แทรกตัวตนอยู่ในวิญญาณของหนูเสมอมา หนูทำสำเร็จสมดังที่แม่หวังในตัวหนูแล้วนะแม่นะ
เป็นของขวัญที่ลอยมาเหมาะกับเวลาเลยนะแม่ ก็เดือนนี้เป็นเดือนของแม่นี่จ๊ะ
ขอบคุณที่แม่วางใจในตัวหนู หนูมีวันนี้ได้ก็เพราะแม่ คิดถึงแม่จัง
15 สิงหาคม 2555
« « Prev : ตามลม๒ (๔) : เคลียร์พื้นที่ เคลียร์ปัญหามีอะไรอีกที่สำคัญ
Next : ทุกอย่างมีวาระ มีชะตา » »
4 ความคิดเห็น
พี่หมอเจ๊คะ ดีใจด้วยค่ะที่พี่ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจและได้รับผลสำเร็จ
กอดพี่ค่ะ
ภูมิใจกับพี่สาวคนนี้จังค่ะ..^_______^
ทำให้เบิร์ดนึกถึงคำว่าความอดทนเป็นสิ่งที่ขมขื่น แต่ผลของมันหวานชื่นเสมอขึ้นมาเลยค่ะ …5 ปีแน่ะ ยินดีด้วยนะคะ มีความสุขและปลื้มใจจังเลยค่ะ ^ ^
#1 ขอบคุณค่ะ ซึ้งในความรู้สึกของคำว่า “รอคอย” ก็คราวนี้เอง เมื่อเดินมาถึงปลายสุดของเวลา “รอ” ไม่ต้อง “คอย” อีก มันงงๆ แล้วก็โล่ง เป็นความรู้สึกดีใจอย่างที่พูดออกไปนั่นแหละ ไม่ปลื้ม มีแต่โล่งที่ได้คำตอบ เข้าใจความรู้สึกของคน “หมดห่วง” ขึ้นเยอะ
ประสบการณ์นี้ ทำให้พี่เข้าใจความรู้สึกของป๊าน้องสร้อยชัดขึ้นเยอะเลย
#2 ครูใหญ่ที่รัก ปลดหมุดความคิดที่คอยวนเวียนตั้งคำถาม “ทำไมยังไม่มีคำตอบ สักทีหว่า” ออกไปได้แบบหมดจด ขอบคุณค่ะ
#3 อืม อดทน ขมขื่น หวานชื่น 3 ความรู้สึกที่น้องพูดถึงเตะต่อมเอ๊ะพี่อย่างจังเลย ทำให้รีบเช็คตัวเอง เช็คแล้วก็พบว่า ระหว่างรอคอย มีอารมณ์เหล่านี้เกิดขึ้น “หวัง” ตลอดเวลากับคำตอบรับ “อึด” กับการยังหวัง หงุดหงิดกับความช้าของคำตอบ เฉยๆเมื่อได้คำตอบว่ายังต้องรอ เซ็งที่คอยคำตอบแล้วไม่มีใครตอบ แปลกใจเมื่อคำตอบโผล่มาแบบไม่ได้คาดฝัน และสุดท้ายคือดีใจกับการสิ้นสุดลงของการรอ อ้อ ระหว่างคอยคำตอบมีน้อยใจตัวเอง น้อยใจผู้เกี่ยวข้องด้วย ไม่ได้หวังคำตอบว่าจะต้อง “ใช่” หวังแค่มีคำตอบ พร้อมเริ่มใหม่กับคำตอบ “ไม่ใช่”
ขอบใจน้องน้อยมากที่ทำให้ได้เช็คอารมณ์ตัว เพิ่งเห็นความแปลกของตัวเอง มิน่า คนถึงมักงงกับพี่ว่ารออยู่ได้ยังไงตั้ง 5 ปี