หมอเจ๊เรียนโลก

เมื่อวานนี้มีแขกมาเยือนรพ. เพื่อร่วมรับรู้และชื่นชมงานพัฒนาที่ทำ คุยกันอยู่นานจนเข้าช่วงบ่าย อยู่ๆจอที่นำเสนอก็เต้นจังหวะสโลว์ ทีแรกไม่มีใครเอะใจ คิดไปโน่นว่าเครื่องเสีย จนกระทั่งเอะใจหันมาดูแก้วน้ำ อ้าวน้ำกระเพื่อมไม่หยุดทุกแก้วเลย ได้การแล้วแผ่นดินไหว

ทีแรกก็ยังคงนั่งคุยกับแขกกันต่อ จนกระทั่งมันสั่นนานกว่า 5 นาทีจึงตัดสินใจชวนแขกเคลื่อนตัวลงไปยังที่ต่ำ ถือเป็นพักเบรคไป รออยู่นานราว 20 นาที การสั่นที่เกิดจึงสงบลง

นั่งคุยกันต่อ แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์มาหา ยกหูรับมีเสียงมาว่า “พี่หมอเป็นยังไงบ้าง เป็นห่วง” แล้วก็ได้ข่าวเพิ่มบอกมาว่า “เพื่อนที่อยู่สุมาตรา แจ้งมาว่าเห็นยอดคลื่นแล้วราวๆครึ่งเมตร”  ได้ข่าวก็นำมาแจ้งเจ้านาย  ระหว่างรอส่งแขก เจ้านายก็ประกาศเปิดวอร์รูมเตรียมพร้อมรับสึนามิ

ก่อนวอร์รูมจะเริ่ม ก็ได้รับข่าวแจ้งจากพื้นที่ ว่าตอนนี้ทะเลอ่าวนางน้ำลดลงแล้ว ข่าวแจ้งนี้ทำให้มั่นใจว่าคงหนีไม่พ้นมีงานรับมือกับสึนามิ  นึกถึงคนที่บ้านจึงแจ้งข่าวกลับไปให้ดูแลตัวเอง บอกให้ลูกชาย ลูกสาวจัดการตัวเองเพื่อรับมือกับเรื่องต่างๆด้วยตัวเอง ด้วยว่าหากมีเหตุเกิดขึ้นจริงๆในคืนนี้ ก็ไม่มีเวลากลับบ้านเพื่อทำอะไรได้อีก  เช็คที่อยู่ของน้องๆหมอที่ส่งออกไปทำงานใกล้หาด จนกระทั่งแน่ใจว่าพวกเขาสามารถนำพาตัวเองไปยังที่ปลอดภัยได้ ก็พาตัวเข้าวอร์รูม

ทบทวนและแบ่งหน้าที่ตามภาระงานที่เคยพบพานกันก่อนหน้าในวอร์รูม จัดการหน้าที่กันใหม่เพื่อใช้ความสามารถคนให้เหมาะกับสถานการณ์ กำหนดบทบาทหน้าที่คนแต่ละคนให้ชัดเพื่อความคล่องตัวของการประสานงาน

ที่ต้องกำหนดบทบาทให้ชัดก็เพื่อไม่ให้เกิดความสับสนเรื่อง “การสั่งการ”  เพราะในระหว่างเหตุการณ์มันจะมีเหตุการณ์หลายด้านรุมเร้าเข้ามาสร้างความสับสนได้ง่าย

ในสถานการณ์ที่คนแตกตื่นและกังวลกับความปลอดภัยของคนที่รัก ภาระหนักที่สุดที่ต้องรับมือ คือ “อารมณ์คน”

การจัดการกับบทบาทชัด ช่วยทำให้เรื่องของ “การข่าว” ชัด ในเหตุการณ์ครั้งก่อนมีเรื่องที่หนักถึงหนักมาก คือ การจัดคนรองรับคลื่นของคนที่ทะยอยวนมาสอบถามข่าวของคนที่รัก “อยู่รอดอย่างไร”

ในภาวะฉุกเฉินที่เกิดขึ้น จะมีเรื่องสับสน “การพิสูจน์ตัวบุคคล” เป็นเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ จะอยู่รอดหรือจากไป ต้องทำให้หมด

ระดมคนมาหมดเพื่อแจกแจงว่ามอบให้หน่วยไหน ใครทำอะไรบ้าง เมื่อหันมองหัวหน้าหน่วยที่มอบหมายไป อืม บางหน่วยยังมีเรื่องให้กังวล สมาชิกในหน่วยเป็นละอ่อนที่ไม่เคยผ่านเหตุการณ์มาก่อนก็มีเยอะหน่วย

แจกแจงหน้าที่ให้แล้ว ก็สลายวอร์รูมชั่วคราวรอฟังข่าว ว่าอีกชั่วโมงข้างหน้าจะเกิดเหตุการณ์จริงมั๊ย

นัดหมายมาพบกันใหม่อีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า เพื่อทวนสอบความพร้อม แต่ละหน่วยแยกกันไปซ้อมการทำหน้าที่ เตรียมความพร้อมคนของตัวรับมือเหตุการณ์  แล้วกลับมารวมตัวกันใหม่

6 โมงคือเวลาที่คาดการว่า เหตุการณ์จะเกิด โล่งใจเมื่อได้ข่าวจากป้องกันจังหวัดว่า คลื่นลูกแรกผ่านพ้นไปแล้ว เนื่องจากแรงที่เกิดเป็นแรงแนวราบซะมากกว่าแนวดิ่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะโล่งได้ตลอด ยังต้องรอลูกต่อไป

ทวนสอบความพร้อมทำหน้าที่ของแต่ละหน่วยและกำลังคน ก็ได้พบมีบางเรื่องที่จะรับมือไม่ไหว

เรื่องของคนรอดนั้นไปได้ตลอดโล่ง ประสานงานนอกพื้นที่ได้เรียบร้อย พร้อมรับมือ ประสานทีมผู้เชี่ยวชาญไว้สนับสนุน น้ำพร้อม ผู้สนับสนุนพร้อมช่วยหากขาดลง เหลือแต่ไฟฟ้าที่ต้องเช็คเื้ชื้อเพลิงสำรองจะมีพอใช้นานแค่ไหนหากข้างนอกไม่มีน้ำมันสำรองให้ไปซื้อมาได้

ก่อนเข้ามาในวอร์รูมรอบนี้ ก็มีงานให้ทำกันไปแล้ว มีคนไข้แตกตื่นอพยพลงจากตึก ขอกลับบ้าน โชคดีที่ส่งพยาบาลไปพูดจาแล้วทำให้สงบลงได้หมด ทั้งหมดจึงยังคงอยู่รักษาต่อ

บางเรื่องที่พบว่าจะรับมือไม่ไหวก็มีทางออก หนึ่งเป็นเรื่องคนจากไปที่มีงานพิสูจน์การตายต้องทำให้ ความสามารถของรพ.เรารับได้เพียง 18 คน หากเกินนี้ก็ต้องหาสถานที่รับไว้นอกรพ. คนที่มีไม่พอให้ออกไปทำงานนอกรพ. งานที่ทำมีทั้งต้องพิสูจน์คน พิสูจน์การตาย เก็บรวบรวมของมีค่าติดตัวเพื่อมอบให้ญาติ เก็บเอกสารพิสูจน์ตัวตนไว้มอบให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ และจัดการเตรียมรับญาติที่มาติดต่อ มาดูใจกัน

ทบทวนแล้วก็เติมแผนประสานงานเพิ่ม แจ้งหน่วยเหนือ สสจ. ให้จัดคนจากรพ.ชุมชนมารับไม้งานนอกสถานที่

อีกหนึ่งเรื่องที่ต้องทำ คือ อพยพคนลงจากตึกสูง หากมีเรื่องของแผ่นดินไหวจนตึกถล่มซ้อนขึ้นมา เรื่องหลังนี้ทำให้อึ้งไปเหมือนกัน เมื่อทวนกันไปถึง  เป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยนึกกันมาก่อนว่าจะทำยังไง แล้วก็ทำให้นึกขึ้นได้เรื่องเวลาเกิด

วันนี้เกิดในยามเย็นแล้วก็มีเรื่องให้ทำอย่างที่ทำกันอยู่ นี่ถ้าเกิดในเวลากลางวัน เกิดตึกถล่มจริงๆ มีเรื่องให้ทำอีกเยอะเลย ถ้าเกิดเวลากลางวัน เรื่องของการอพยพคนก็ต้องมีคนรับบทบาท

เติมหน้าที่เติมคนในเรื่องที่ยังต้องทำ  คุยทบทวนกันจนถึงทุ่มครึ่ง ได้ข่าวเพิ่มว่า ป้องกันจังหวัดให้รอฟังจนถึง 2 ทุ่ม ถึงเวลาไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เลิกอพยพ ระหว่างรอก็นั่งกินข้าวกันไป ได้ข้าวต้มรอบหัวค่ำจากโรงอาหารมาผ่อนความหิวหมดถ้วย ก็มีข่าวชวนยินดีว่า เลิกการอพยพแล้ว

รอกันต่อจนถึง 2 ทุ่มครึ่งเรื่องอาฟเตอร์ช๊อค ไม่มีข่าวเพิ่มเติมให้ต้องลงมือทำงาน จึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

กลับถึงบ้านได้ไม่ถึง 10 นาที ฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ไม่ลืมหูลืมตา กว่าจะซาเม็ดลงก็จวนเวลาเที่ยงคืน

ขอบคุณธรรมชาติที่ยังเมตตาผ่อนผันภัยให้

ขอบคุณมิ่งมิตรทั้งมวลที่ห่วงใย ส่งข่าวมาบอก โทรศัพท์มาเช็คความปลอดภัย รู้สึกดีนะคะที่มีคนห่วงใย

ขอบคุณที่เข้าใจว่าอยู่ในช่วงกำลังเตรียมงาน จึงไม่สามารถคุยด้วยได้นาน ขอบคุณค่ะ

« « Prev : ขยะ ขยะ ขยะ

Next : สายใยผูกพัน…ช่วยได้น่า » »