หมอเจ๊เรียนโลก

หากมีเวลาว่าง ฉันชอบที่จะกลับไปอ่านบันทึกที่ตัวเองเขียนขึ้นค่ะ เวลาที่ไปอ่านรู้สึกดีตรงที่เหมือนได้ดูหนังที่ตัวเองเป็นทั้งผู้กำกับและมองเห็นตัวเองในฐานะตัวละครที่โลดแล่นไปบนแผ่นฟิล์มยังไงยังงั้น เวลาอ่านในบางครั้งมีเอ๋อนะค่ะ กับความเป็นตัวเอง ณ เวลานั้น  บางเรื่องราวของตนเองในช่วงเวลาที่ผ่านพ้นที่มามองใหม่ เป็นเหมือนการดูซ้ำจนได้เห็นการเปลี่ยนแปลง คงอยู่ และ ดับไป ของอะไรบางอย่างในตัวเอง

วันนี้นั่งทำการบ้านส่งด้วยเหตุผลว่า อยากทบทวน เพื่อใคร่ครวญความรู้ที่เกิดขึ้นมาในระหว่างที่ได้ดำเนินวิถีไปในระหว่างที่อยู่ภาคเหนือค่ะ

เรื่องราวบนแผนฟิล์มในวันนี้ เกิดจากการไปมองวิถีในวันหนึ่ง ขณะอยู่ที่คณะเภสัชศาสตร์ เชียงใหม่ เป็นเรื่องราวในบันทึกเรื่อง คืนแรก ณ เมืองเจียงฮาย ที่ขอถอดบทเรียนเรื่องของ “ผ่อนคลาย” ที่แวบขึ้นมาตอนอ่าน

วิถี ณ วันนั้น ฉันนอนตื่นสาย ขณะที่ไปนอนค้างบ้านคนอื่น ซึ่งเป็นคนที่ฉันเพิ่งได้คบหากับเธอ แถมใจกล้าไปนอนบ้านเธออีกครั้งเป็นครั้งที่สอง  ข้อตัดสินที่เกิดขึ้นก่อนมีการตัดสินใจไปนอนค้างกับเธอทั้งครั้งแรกและครั้งที่สองก็คือความคิดว่า “กลัวเธอจะอึดอัดกับความเป็นหมอของตัวฉัน ไม่น่าจะไป” และข้อแก้ต่างที่ทำให้สรุปสะท้อนแก้ความคิด “กลัว” ก็คือคำว่า “ไม่เป็นไรหรอก”  ครั้งแรกตอบตัวเองว่า “ไม่เป็นไร ลองไปดูก่อน เป็นอย่างไรค่อยว่ากันอีกที ถ้าเธออึดอัดก็ขอไปนอนโรงแรมได้นี่”  ครั้งที่สองตอบว่า “ดูเหมือนเธอกลัวๆ ไม่เป็นไร ไปเป็นเพื่อนเธอละกัน จะได้ลดความกลัวกับการไปที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว ถ้าเธอยังกลัวก็ให้ทำตัวให้ง่ายๆเข้าไว้”

เมื่อมาถึงและนอนค้างที่บ้านของเธอ พฤติกรรมของฉันทั้งสองครั้งมีความต่างเกิดขึ้น ครั้งแรกนั้นนอนแล้วตื่นตามเวลาเฉกเช่นกับตอนอยู่ที่บ้านเด๊ะเลย แถมบางวันตื่นก่อนเจ้าบ้านซะอีก แต่ครั้งที่สองกลับตื่นสายซะตะวันโด่งอย่างที่ไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนเวลาไปนอนบ้านใคร ย้อนถามตัวเองว่าทำไมจึงเป็นไปได้  คำตอบก็คือ “ไม่มีเวลาเข้ามาเอี่ยวในวิถี”

การเปิดเทปมาดูใหม่ครั้งนี้ ได้ความรู้เรื่องบทบาทของตัวตนว่า ที่แท้ตัวตนของฉันนั้นเป็นหนูนะนี่ ก็เสียงแรกที่ได้ยินนะมันคือ “กลัวเธอจะอึดอัดกับความเป็นหมอของตัวฉัน ไม่น่าจะไป” ส่วนการลงมือที่ทำไปมันเกิดจากหนูแปลงร่างไปแล้ว ความกลัวมันหายไปด้วยคำว่า “ไม่เป็นไรหรอก ลองไปดูก่อน เป็นอย่างไรค่อยว่ากันอีกที ถ้าเธออึดอัดก็ขอไปนอนโรงแรมได้นี่”  นี่มันบอกความเป็นหนูที่ใช้ความเป็นอินทรีย์ หมี และกระทิงเข้ามาเป็นตัวช่วยครบทุกตัวเลย อืม! แค่ตอบตัวเองว่า “ลอง” นี่น่ะ กลไกของเสียงแรกที่ได้ยินจากทิศหนูมันก็หมดอิทธิพลไปเลย ไม่น่าเชื่อว่า คำว่า “ลอง” มันจะขลังขนาดนี้เลย ดึงฉันออกจากไข่แดงของความกลัวได้

เหตุการณ์ครั้งที่สองก็ยืนยันความเป็นฉันว่าคือ “หนูแปลงร่างไปแล้ว” เสียงแรกที่ได้ยินที่บอกว่าเป็นหนูผสมกระทิงไปแล้ว ก็คือ “ดูเหมือนเธอกลัวๆ” คำต่อมาที่บอกว่ายังแปลงร่างอยู่คือ “ไม่เป็นไร ไปเป็นเพื่อนเธอละกัน จะได้ลดความกลัวกับการไปที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว ถ้าเธอยังกลัวก็ให้ทำตัวให้ง่ายๆเข้าไว้”  มองเห็นมั๊ยว่าจากครั้งแรกที่แปลงร่างเป็นหนูในคราบกระทิง ได้ซ่อนคราบอินทรีย์และหมีเอาไว้ภายใต้อย่างแนบเนียนด้วย และครั้งที่สองก็ยันว่า มนตราของการ “ลอง” ครั้งแรกมีผลทำให้การแปลงร่างของครั้งแรกยังอยู่  หากถามว่าทำไมการแปลงร่างจึงยังคงมีผลอยู่  ฉันขอตอบว่า ฉันใช้ความเป็นอินทรีย์และหมีเข้ามาช่วยให้หนูที่อยากเป็นกระทิงกล้าลงมือค่ะ ฉันใช้ผู้นำอีก 2 ทิศมาช่วยสร้างสมดุลปรับความกลัวหรือความไม่ปลอดภัยของตัวเองให้กลายเป็นความรู้สึกปลอดภัยค่ะ

บทเรียนนี้ฉันเรียนรู้ว่า ความรู้สึกว่า ไม่ปลอดภัย หรือ กลัว เกิดขึ้นจากการมีคำตัดสินของเสียงแรกที่ได้ยิน เมื่อรับรู้เสียงแรกที่ได้ยินแล้ว เกิดข้อตัดสินที่ทำให้ลงมือ เกิดขึ้นจากการคุยกับเสียงแรกที่ได้ยินของผู้นำทั้งสี่ทิศนี่เอง

การดำรงชีวิตอยู่ในวิถีของสิ่งมีชีวิตมีสองส่วนมาสัมพันธ์กันอยู่ หนึ่งคือ ตัวตน หนึ่ง คือ สิ่งที่อยู่นอกตัวตน  ความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิตกับสิ่งแวดล้อมเรียกว่า “นิเวศน์”  เมื่อฉันมาถึงและพบเธอ ฉันได้พบว่าฉันไม่ได้ใส่ใจ สนใจกับเรื่อง ”เวลา” เลย อืม! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ แค่ข้อปฏิบัติในนิเวศไม่ติดเรื่องเวลา เวลาก็ไม่มีฤทธิ์เดชอะไรกับตัวเราแฮะ  นอกจากไม่ติดเรื่องเวลา ฉันยังบอกหนูไม่ให้ออกมาสู้กับกระทิงให้ตัวเองอึดอัดด้วยการใช้คำพูดกับมันว่า “ทำตัวให้ง่ายไว้” หนูมันก็รับซิค่ะ ก็มันถูกจริตนี่นา ผลตอบรับนี่เองที่ทำให้เกิดความผ่อนคลาย ปลดล็อกเรื่องเวลาไปจากความคุ้นชินได้

บทเรียนนี้ฉันเรียนรู้ว่า การไม่มีเงื่อนไข การไม่มีกรอบเรื่องเวลา ทำให้เกิดความผ่อนคลายของตัวตน

ถอดบทเรียนบทแรกต่อ ก็พบว่าวิถีที่ใจรับรู้ก็มีสองส่วนมาสัมพันธ์กัน หนึ่ง คือ ใจ หนึ่ง คือ สิ่งที่อยู่นอกตัวตน มีอะไรบางอย่างอยู่ในตัวที่เป็นตัวเชื่อมไปให้ใจเกิดการรับรู้ แล้วแปลงผลออกมาเป็นเสียงแรกที่ได้ยิน  อืม! ใช่เลย ใช่เลย ใจนี่เองที่เริ่มทำงานขึ้นก่อน ในการรับรู้สิ่งที่อยู่นอกตัวตน เสียงที่ได้ยินนี่เองที่เป็นสะพานเชื่อมโยงใจที่อยู่ในตัวตนกับสิ่งที่อยู่นอกตัวตน  อืม! ใจมีเสียงด้วยน่ะ

การทบทวนทำให้ฉันเห็นถึงการดำเนินวิถีว่ากลไกที่เริ่มขึ้นจากคำสั่งของเสียงแรกที่ได้ยินนี่เอง  หลังได้ยินเสียงแรกแล้วก็มีการแปลงผลอีกหลายขั้นตอนนัก โดยผู้นำทั้งสี่ทิศทำงานร่วมกันเป็นทอดๆ  และในแต่ละทอดนั้น ล้วนเป็นไปตามเสียงแรกที่ได้ยินของผู้นำแต่ละทิศที่เข้ามาช่วย โดยเสียงแรกที่ได้ยินของผู้นำทิศต่อๆมาก็ยังแคร์กับผู้นำคนแรกที่ให้เสียงขึ้นค่ะ อืม!  เสียงแรกที่ได้ยิน ณ จุดที่เริ่มมีการตัดสินนี้สำคัญนัก

Keywords : ใจมีเสียงด้วยนะ

เสียงแรกที่ได้ยิน อึดอัด-กลัว

ผู้นำสี่ทิศ  :

หนู-กลัว,ไม่น่าจะไป,ทำตัวให้ง่ายไว้

กระทิง-ลอง,ไม่เป็นไร,ดูเหมือนเธอกลัว,ไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน

หมี - ถ้าเธออึดอัดก็ไปนอนโรงแรม,  จะได้ลดความกลัวกับการไปที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว ,

อินทรีย์ - เป็นอย่างไรค่อยว่ากันอีกที , ถ้าเธอยังกลัวก็ให้ทำตัวให้ง่ายๆเข้าไว้ , ไม่ใส่ใจเรื่องเวลา

ไม่มีเงื่อนไขเวลา - ผ่อนคลาย

« « Prev : จากกันเพื่อพบกันใหม่อีกครั้ง ด้วยชีวิตใหม่

Next : รู้สึกอย่างไร เรียนรู้อะไรกับบทเรียนในวิถี “คืนแรก ณ เมืองเจียงฮาย”-1 » »