ลานเก็บเรื่องมาเล่า

เมื่อไปต่างถิ่น ชอบที่จะเดินชมบ้านเมือง วิถีชีวิตของถิ่นนั้น แม้ว่าสิ่งที่เห็น และสิ่งที่คิด อาจจะไม่ใช่ความจริงที่เป็นจริงๆ แต่ที่เห็นไม่น่าที่จะต่างจากที่คิด เพราะประสบการณ์ที่ผ่านพบ พอประเมินได้ระดับหนึ่ง

กลางนครหลวงเวียงจัน ที่ตรงข้ามผืนแผ่นดินไทยที่ อ.ศรีเชียงใหม่ นั้น ใครที่เรียนประวัติศาสตร์ย่อมทราบดีว่า สองฝั่งนั้นคือญาติพี่น้องกันมาแต่บุราณ เมื่อการเมืองเปลี่ยนไป การล่าเมืองขึ้นและอื่นๆทำให้แม่น้ำโขงต้องแบ่งพี่แบ่งน้องออกเป็นสองประเทศ การบริหารบ้านเมือง ทำให้สองฝั่งแตกต่างกันพอสมควร แต่ความเป็นเครือญาติไม่ได้แตกต่างออกไป

ทั้งเช้าและเย็น ชายฝั่งนครหลวงเวียงจันเต็มไปด้วยผู้คนมานั่งชมธรรมชาติ ถึงที่สุดแล้วมนุษย์ก็วิ่งหาธรรมชาติ ขณะที่ทางเดินชีวิตอยู่ในป่าคอนกรีต

มุมของภาพนี้ไม่มีอะไรวิเศษ แต่หากเป็นชายฝั่งมหานครนิวยอร์ค หรือแม้แต่กรุงเทพฯ คงไม่มีภาพนี้คงอยู่ ทุนมหาศาลคงมาแปรสภาพธรรมดานี้ให้กลายเป็นแหล่งดึงเงินทองเข้ากระเป๋าบุคคลที่เรียกว่านักธุรกิจ ดึงธรรมชาติออกห่างจากความเป็นสื่งธรรมดา

ขอบคุณนครหลวงเวียงจัน ที่ยังคงวิถีมนุษย์ริมน้ำที่ธรรมดาให้ได้สัมผัส

ก่อนที่อาทิตย์จะลอยสูงขึ้น แล้วดึงคนกลับเข้าไปสู่ป่าคอนกรีตอีกครั้ง…

« « Prev : ผีพลายในลาว

Next : “ระเบียบบ้าน” การแก้ไขปัญหาในชุมชนลาว » »