ลานเก็บเรื่องมาเล่า

พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า ปู่ส่งไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ คนจากบ้านนอกไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯ ก็ต้องอาศัยวัด โดยพึ่งพาบารมีพระอาจารย์ที่บวชแล้วมาประจำที่วัดมหาธาตุ คนบ้านนอกสมัยก่อนก็ใช้วิธีนี้ทั้งนั้น การเป็นเด็กวัดแล้วเรียนหนังสือไปด้วยนั้น พระใช้วิธีสั่งสอนโดยไม้เรียว ทำอะไรผิดพลาดก็ตีลูกเดียว แต่เจตนาดี เด็กที่ผ่านระบบนี้มักได้ดีกันทั้งนั้น

ตอนผมถูกส่งไปเรียนมัธยมปลายในเมืองกรุง ก็ไปอาศัยบ้านคุณตาที่นับถือกัน แต่ไม่ใช่ญาติจริงๆเราก็เป็นเหมือนคนช่วยทำสวน ทำบ้านให้ท่าน อาศัยซุกหัวนอน กินข้าวแล้วเรียนหนังสือ กว่าจะปรับตัวได้ ล่อซะน้ำตาตกเลย

หลานตัวเองจบมหาวิทยาลัย ทำงานธนาคารที่กรุงเทพฯ มีครอบครัวซึ่งเป็นคนบ้านนอกเหมือนกัน ครอบครัวใหม่ในเมืองใหญ่ มันทุลักทุเล ทั้งคู่มีลูกน้อยหนึ่งคน ชีวิตก็ต้องวนเวียนกับการรับส่งลูกเล็กกับสถานที่รับเลี้ยงเด็กเช้าไปส่ง เย็นไปรับ

เมื่อมีจังหวะก็ส่งลูกเล็กไปต่างจังหวัด ให้ย่าให้ยายช่วยเลี้ยงแทน เฮ่อ ชีวิต มันวนเวียนอยู่อย่างนี้จะไปคิดอ่านอะไรก็ดิ้นรน พิจารณาโอกาส ช่องทางกัน ชีวิตแบบนี้ต้องใจเย็นๆ เพราะไม่มีอะไรง่าย มันติดขัดรัดรึงไปหมด และทั้งหมดใช้แต่เงิน ตัวกลางของการดำรงชีวิตของสังคมเมือง

การดิ้นรนของชีวิตสังคมเมืองนั้นทำให้คนเราแสวงหาช่องทางทุกอย่างที่ดีกว่า ภายใต้ข้อจำกัดมากมาย ต้องมีสติที่มั่นคง ต้องมีความอดทน อดกลั้น เติมพลังให้แก่กัน และสู้สู้…

« « Prev : สีฝัด…

Next : พระไพศาล ฐิตสาโร » »