เมื่อเรื่องราวการมาเยือนสวนป่าของฉันเข้าหูคนกระบี่ครั้งแล้วครั้งเล่า มีคนสงสัยว่ามีอะไรที่ทำให้ฉันมาสวนป่าบ่อยๆ ในครั้งนี้ก็เช่นกัน มีคำถามอยู่ในใจคนหลายๆคน และการที่ฉันได้ไฟเขียวจากหน่วยงานให้ฉันมาสวนป่าได้นั้น ฉันก็เชื่อว่ามันมีบางอย่างที่ควรเรียนรู้ แต่ถ้าถามว่าฉันอยากรู้รึไม่ ขอตอบว่า ไม่อยากรู้หรอก อ่านต่อ »
ได้พักนอนกันเต็มอิ่มแล้ว ไม่ตั้งใจจะตื่นเช้าก็ตื่นเช้า ตื่นมาก็ได้ยินเสียงนกร้องอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปเห็นนกบินว่อนมาเพื่อเกาะเรียงรายบนสายไฟที่พาดอยู่ข้างถนน ดูๆมันคุ้นจัง แสดงว่าไม่มีคนคอยรังแกมันให้ตื่นตกใจ ระหว่างรอจัดการตัวเองให้เรียบร้อย นึกขึ้นได้ว่าน้องขจิตกับครูปูมาติดเช้า รึว่าตอนนี้จะนั่งหง่าวกินกาแฟรอให้แจ้ง ใจพอรู้สึกอย่างนั้นก็โทรหาน้องขจิตทันที เดาผิดแฮะคราวนี้น้องเขาบอกอยู่ที่สวนป่าแล้ว เข้าไปตั้งแต่ตีสอง เออ! ถ้าเมื่อคืนรู้ว่ามาไวยังงี้ ชวนนอนที่ม.ราชภัฏด้วยกันก็ดี มารู้ทีหลังว่ารอกอดออกมารับที่สตึกแลกกับการได้กินกาแฟอร่อยที่ซู๊ดที่น้องขจิตปชส.ไว้ ที่บอกว่าเก้อไม่ได้กินเพราะเช้านั้นร้านเขาปิด เอ!โดนหลอกรึเปล่านะนี่ อ่านต่อ »
ก่อนวันเดินทาง ฉันติดต่อไปที่รอกอดเพื่อบอกกล่าวว่า ฉันกับเขียวตัดสินใจจะเดินทางไปเองด้วยรถทัวร์ รอกอดแจ้งเรื่องน้องฑูรและน้องแอ๊ดเข้ามาพบหมอ ความที่คุ้นกับร.พ. ทำให้ฉันรู้ว่า เวลานัดหมายที่รอกอดกับน้องฑูรนัดกันไว้ไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันสัมผัสได้ว่ารอกอดเป็นห่วงที่ฉันตัดสินใจจะเดินทางกันเอง จึงตัดสินใจที่จะขอให้น้องฑูรรอรับฉันไปด้วย รอกอดจะได้หายห่วงไปเปลาะหนึ่ง อีกทั้งยังช่วยให้รอกอดนำพาพี่ๆอย่างป้าจุ๋มและพี่แฮนดี้เดินทางถึงสวนป่าในเวลากลางวันได้ ซึ่งน่าจะปลอดภัยกว่าสำหรับทั้งสามคน
