วันนี้แวะไปโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งกระทรวงสาธารณสุขได้ประกาศให้เป็นศูนย์เด็กเล็กระดับประเทศในระดับชมเชย ที่มีครูคนหนึ่งเคยมาเป็นลูกศิษย์และเธอเอ่ยความในใจขอให้ช่วยให้การปรึกษาหลักสูตรการพัฒนาพัฒนาการเด็กให้โตสมวัยที่เธอรับผิดชอบ โอ้เอ้ศาลารายวนอยู่กับเรื่องอื่น จนกระทั่งนึกขึ้นได้ว่ารับปากไว้ วันนี้จึงแวะไปเพื่อถามไถ่ความตั้งใจเธอว่า “เอาจริง” รึเปล่า
สาวน้อยเธอเล่าว่าเมื่อเรียนอยู่ที่บ้านตอนชั้นประถมปลายเคยมีการบ้านงานประดิษฐ์ดอกไม้ที่เธอได้เห็นเพื่อนๆเขาให้แม่ทำงานมาส่ง งานที่แม่ทำให้ ครูรู้หรือไม่รู้เธอไม่รู้ รู้แต่ว่าครูให้คะแนนเพื่อนดีๆทั้งนั้น การเป็นเช่นนั้นมันทำให้เธอกลับบ้านมาขอแม่บ้าง แม่จ๋า แม่จ๋า ทำดอกไม้ให้หนูไปส่งครูหน่อยนะแม่ แม่ทำได้สวยกว่าหนูทำนะแม่นะ แม่ตอบว่าไม่ทำหรอกลูก ลูกทำเองเหอะงานของลูกนะลูกนะ ฟังแม่แล้วเธอร้องแป่วแห้วแล้วตู อ่านต่อ »
โดยปกติชีวิตของคนเป็นหมอ ไม่ค่อยออกมาเจ๊าะแจ๊ะกับชาวบ้าน การเติบโตมาแบบลูกชาวบ้านและการรับงานใหม่ๆหลายงานในช่วงหนึ่ง ทำให้ชีวิตของฉันชินชากับเรื่องชีพจรลงเท้า งานล่าสุดที่กำลังทำอยู่นั้น คลุกคลีมันมากว่า 5 ปี งานนี้มันทำให้ชีวิตมันผันผ่านมาพบกับเรื่องดีๆมากหลาย วันนี้จึงมาเล่าเพื่อขอบคุณเรื่องงานที่ทำให้ได้พบเรื่องดีในปี 2551 ที่ผ่านมา