หมอเจ๊เรียนโลก

ประสบการณ์ที่ผ่านไปในครึ่งเช้าของวันแรกที่กลับไปทำงานทำให้ฉันเข้าใจการ “ฟัง” มากขึ้น และเรียนรู้ว่าฉันยังต้องฝึกการฟัง ฉันเริ่มเข้าใจว่าการฟังแบบนั่งฟังเงียบๆแต่ในใจมีคลื่น มีการแปล มีการคิดตามอยู่ในสมอง ฟังอย่างตั้งใจ ฟังและใคร่ครวญไปกับสิ่งที่ฟัง เป็นการฟังที่สมองทำงานก่อนหู ตา จะแตกต่างจากการฟังที่ใจได้ยิน ซึ่งเป็นการฟังที่หู ตา และใจทำงานก่อนสมอง ฉันไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้นะค่ะ รู้แต่ว่าไม่เหมือน เหมือนๆกับที่จะอธิบายให้เข้าใจว่ารสขมเป็นอย่างไร อธิบายสิบชาติคนก็ไม่อ๋อ แต่คนที่ฟังนั้นจะอ๋อเมื่อเคยเอามะระแตะลิ้นตัวเองมาแล้ว อะไรปานนี้แหละค่ะ

อ่านต่อ »

ทุกนาทีเป็นเรื่องของการมีชีวิตและการดำรงอยู่ของตัวตน พฤติกรรมของคนที่ออกมาในทุกนาทีจึงเสมือนกำลังลงสนามอะไรสักอย่าง ความรู้สึกลึกๆในใจนี้เองที่ทำให้เกิด “คำตัดสิน” หรือ “คำพิพากษา” เกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ เกณฑ์ที่ใช้ตัดสินมันก็เป็นไปตามมุมมอง/ความรู้สึก แล้วสรุปลงด้วยการให้ค่าตามที่ความรู้สึกนั้นๆชักนำ

ขอชวนให้ฝึกสังเกตความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะหนึ่งๆของตนด้วยกัน มาเรียนรู้ร่วมกันว่า การสัมผัสกระทบกันระหว่างโลกภายนอกตัวและโลกภายในตัวนั่นแหละที่ทำให้ความรู้สึกเกิดขึ้น ความเร็วของการใช้ชีวิตในแต่ละนาทีทำให้คนแยกแยะจนเห็นจุดกระทบกันของโลกทั้ง 2 นี้ไม่ทัน เหตุที่แยกแยะไม่ทันนี่แหละที่ทำให้การกระทบกันของมันไปผูกโยงกับความจำหรือสัญญาเก่าๆที่มีเก็บซ่อนอยู่ในตนให้ปรากฏกาย สะกิดให้รำลึกรู้ ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทำไมองค์พุทธะจึงสอนให้มี “สติ” ตอนนี้เอง

อ่านต่อ »

เมื่อไปเยือนเมืองเหนือ มีคนบอกว่าบันทึกเรื่อง ใช้ความกลัวเป็นครู นะเขียนย๊าวยาวจริง อันที่จริงบันทึกเรื่องนี้ เขียนขึ้นเพื่อถอดบทเรียนแห่งวิถีที่ฉันเองประสบมาซึ่งเป็นแรงผลักให้ตัดสินใจจะมาเหนือก่อนเฮฮาหกค่ะ

อ่านต่อ »

มีอยู่ช่วงหนึ่งกัลยาณมิตรได้บอกฉันว่า หมอน่าจะหยุดไปทำอะไรที่หมออยากทำสักกี่วัน เพื่อผ่อนคลาย ดูเหมือนว่าหมอจะเครียดหนา คำแนะนำนี้ทำให้ฉันอึ้งด้วยว่าทุกวันฉันไม่ได้รู้สึกว่าฉันมีความเครียด ทุกวันที่มาทำงานและใช้ชีวิตที่บ้านนั้นก็เป็นปกติอยู่เช่นทุกวัน

อ่านต่อ »