หมอเจ๊เรียนโลก

ขณะรอกระเป๋าที่มาตามสายพาน ฉันเหลียวมองไปทั่วเพื่อหามุมที่ถ่ายรูปได้  กลัวแขกจะมาสะกิดบอกว่า No photograph อีกอ่ะ

โล่งใจที่เห็นมีคนทำเป็นตัวอย่างแล้วทำได้ หันมาอีกที อ้าว ลุงเอกยืนคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้ ทีแรกที่เห็นเข้าใจว่าเป็นเจ้าหน้าที่ที่ลุงเอกติดต่อไว้ หรือเจ้าหน้าที่ทัวร์ไปโน่น  จนเมื่อเดินไปใกล้ๆพอที่ลุงเอกจะเรียกตัวได้ ลุงเอกจึงแนะนำว่า นี่ลูกสาวลุงเอก

รู้จักหน้าตาแล้ว ก็เข้าใจไปเองว่าหลานเรียนอยู่ที่เดลี แต่ไม่ใช่หรอก หลานมาจากเมืองบังกาลอร์โน่นแนะ บินมาเป็นการเฉพาะเพื่อมาเที่ยวและเรียนรู้กับ ๔ส.๒

ลูกสาวคนนี้ของลุงเอก ตัดสินใจเลือกมาเรียนอินเดียเอง เธอเล่าว่าตอนนี้มาเรียนแค่ ๓ เดือนเพื่อเรียนภาษา ตั้งใจมาอินเดียเพื่อเรียนรู้โดยเฉพาะเลย

คนนี้แหละ ลูกสาวลุงเอก

ระหว่างเดินมาด้วยกัน พี่ๆที่มาด้วยกันเกิดความสงสัย สาวน้อยแปลกหน้าคนนี้ใคร ทำไมไปกับกลุ่มด้วย ก็ทำความรู้จักกันไปทีละคนสองคน  แล้วจึงไปแนะนำตัวกันอีกทีบนรถบัส  มีรถบัส ๒ คันมารับเหมือนที่โกลกาตา ใช้สายการทำรายงานเป็นการแบ่งรถนั่งกันเหมือนเดิม

เริ่มเดินทางจากสนามบิน ผ่านหน้าอนุสาวรีย์อินเดีย เข้าไปยังเมืองเดลี พี่แดงประกาศว่ากำลังจะพาเราไปกินข้าว เวลาขณะที่ออกเดินทางกันเลยเที่ยงแล้ว

ช่วงต้นๆที่รถวิ่งเข้าเมือง ถนนก็โล่งดีหรอก  แต่เมื่อวิ่งรถเข้าไปลึกเข้าๆ ปรากฏว่ารถยิ่งหนาแน่น แล้วในที่สุดก็เจอรถติด ขยับได้แค่กระดึ๊บๆทีละหน่อย

หมายกำหนดการดูงานของบ่ายวันนี้ พวกเรามีนัดกับคณาจารย์ในสถาบันการศึกษาสันติภาพและความขัดแย้ง (Insitute of  Peace and Conflict studies, IPCS )  เวลาบ่ายสองโมง

บรรยากาศเหมือนร้อน แต่ก็เป็นเพียงร้อนแดด ถนนโล่งรูปขวามือสุด ไม่เห็นป้ายรถเมล์เลย ไม่รู้คนอินเดียรู้ได้ไงว่าตรงไหนป้ายรถเมล์

ตอนที่ออกเดินทางมาจากโกลกาตา เครื่องบินดีเลย์ก็ดึงเวลาไปจากเราแล้ว มาเจอรถติดอย่างหนักเข้าแล้ว มีเวลาไปกินข้าวแล้วกลับมายังที่นัดแค่ชั่วโมงเศษๆ  ไม่มีทางทันเลย พี่แดงจึงตัดสินใจบอกพวกเราว่า ไม่สามารถไปกินข้าวที่ร้านตามที่ตั้งใจได้ ขอแก้ตัวด้วยการกินอาหารฝรั่งในรถ

ประกาศแล้วรถบัสก็หยุดชิดริมทางรออาหารมาส่ง ลิ้นของเราจึงได้ชิมรสแฮมเบอเกอร์อินเดียในมื้อเที่ยงแรกที่เดลี  ประสบการณ์และความชำนาญของพี่แดงนี่เองที่ทำให้การตัดสินใจช่วยเราไว้ไม่ให้เสียหน้า นี่แหละมืออาชีพหละ

เมื่อพวกเรามาถึง IPCS  ก็พากันขึ้นไปที่ห้องประชุมชั้น ๒  สภาพแวดล้อมด้านอาคารสถานที่ของที่นี่ ดูดีกว่าที่เราเห็นในมหาวิทยาลัยที่โกลกาตา  ผู้เชี่ยวชาญด้านการจัดการความขัดแย้งมีหลายคน แต่ละคนจับตาคนละประเด็นไปเลย  ที่พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อเรียนรู้วิธีการจัดการปัญหาความขัดแย้งกรณีแคชเมียร์และอื่นๆในอินเดีย รวมไปถึงขอปรึกษาทางออกสำหรับภาคใต้ของเรา  ผู้เชี่ยวชาญมีใครบ้าง ชำนาญเรื่องอะไรชวนตามไปทำความรู้จักค่ะ

ถนนเข้าเดลีโล่งคล้ายทางด่วนบางนาตราด   พอเิริ่มเข้าเมือง ริมทางมีสีเขียวร่มรื่นเหมือนแถวเพลินจิตบ้านเรา แต่ต้นไม้ใหญ่กว่ามาก

๖ สิงหาคม ๒๕๕๓

« « Prev : เหยียบเดลี

Next : ตื่นเต้นที่ได้เจอตัวจริง » »