หมอเจ๊เรียนโลก

ปีนี้ธีมของงาน HA Forum ยังชี้ทิศนำไปสู่ปลายทางคือการเรียนรู้โลกภายในเพื่อสร้างความสมดุลแห่งความรู้สึกและความคิดต่อยอดมาจากปีก่อนๆ ศัพท์ใหม่ได้ถูกบัญญัติขึ้นใช้เรียกหา ในนาม “SHA”

ในเมื่อทิศทางเป็นเรื่องของ SHA ก็เป็นที่แน่นอนว่าพื้นที่ของงานจะถูกแบ่งปันให้จอมยุทธ์ที่ช่วยนำพาให้รู้จักใช้เข็มทิศนำทาง

จอมยุทธ์อย่างอ.วรภัทรที่คุ้นเคยกันของชาวลานเป็นผู้หนึ่งที่งาน HA แบ่งพื้นที่ของเวลาให้ได้ร่วมแบ่งปัน

เมื่อไปถึงงาน HA และรับรู้ตารางของเวลาที่จัดไว้ให้สำหรับการแบ่งปันในช่วงของงาน ๓ วันนั้น ใจที่ตอนแรกเบื่อๆก่อนมานั้นได้ผ่อนคลายและเปิดอ้าออกพร้อมรับกับการเรียนรู้ ฉันจึงตั้งใจใช้เวลาในช่วงวันแรกของงานในการลองเรียนกับผู้มาร่วมแบ่งปันหน้าใหม่หลายคนแล้วตั้งใจว่าจะแบ่งเวลาให้กับการไปรายงานตัวที่หน่วยงานลุงเอกในฐานะนักเรียนโข่งรุ่น ๒ในวันที่ ๒ ของงาน เพื่อเหลือเวลาของวันที่ ๓ ของงานไม่ให้กลายเป็นอุปสรรคในการเก็บเกี่ยวเรื่องราวจากอีกงานประชุม

เอาเข้าจริงสิ่งที่คิดไว้ล่วงหน้าไม่ได้ทำ สิ่งที่ได้ทำกลับเป็นสิ่งที่คิด ณ ปัจจุบันขณะไปได้

เช้าวันที่ ๒ ดูสถานการณ์หลายอย่างแล้ว ฉันตัดสินใจปลีกตัวไปรายงานตัวนักเรียนโข่งก่อน ก่อนไปคิดไว้ว่าน่าจะกลับมาทันเวลาฟังจอมยุทธ์อย่างอาจารย์ไร้กรอบได้ทัน

เอาเข้าจริง ปรากฏว่าไม่ทันอาจารย์แฮะ ถึงเวลาเป๊ะอาจารย์เริ่มไปแล้ว เฉือนเวลาช้ากว่าแค่ไม่กี่นาที อาจารย์ว่าไปยาวแล้ว ก็ทำได้แค่ปะติดปะต่อ ตามฟังเท่าที่ทัน

บริเวณห้องที่อาจารย์ใช้เป็นพื้นที่ผ่องถ่ายวิทยายุทธ์แน่นขนัดชนิดไม่มีที่ยืน ผู้คนล้นห้อง แม้กระทั่งห้องโถงทางเดินนอกห้องที่เป็นลานกว้างก็เต็มไปด้วยแฟนคลับ ในเมื่อที่ยืนก็ไม่มี ที่นั่งก็ไม่มี แล้วเจ้ากรรมวันนี้ ลืมพา(แว่น)ตาติดตัวมาด้วย ความที่ตาฟางเหมือนไก่ฉันจึงพาตัวไปนั่งที่ห้องโถงซิ ก็ตรงห้องโถงนะมีจอภาพใหญ่ๆให้ได้เห็นหน้าอาจารย์ชัดๆโดยไม่ต้องเบียดใครได้

บางช่วงที่นั่งฟังอยู่ ก็ได้ยินเสียงวิพากษ์ซ้อนมาให้ได้ยินอยู่ข้างหู พูดตรงดี ชอบใจๆ

ลีลาและวาทะที่อาจารย์ไร้กรอบกระแทกสติของบรรดาหมอๆพยาบาลนั้นดุจดังน้ำแข็งที่ถูกตักราดใส่ตัวให้สะดุ้ง

ถ้าใจเปิดจะได้ยินคำที่อาจารย์ต้องการสื่อให้รับฟังคนป่วยไข้ เป็นตัวแทนคน(เคย)ป่วยไข้ ขอให้หมอฝึกฝนวิชา “รู้ใจเขา” และวางวิชา “รู้ใจเรา” แบบแขวนไว้ ก่อนลงมือรักษาคน

เรื่องราวส่วนหนึ่งที่ถ่ายทอดเมื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องมุมมองความโหลยโท่ยของวงการศึกษาที่กำลังเป็นอยู่ก็กระแทกความคิดของครูบาอาจารย์แพทย์ไม่เบาในฐานะสถาบันการศึกษา

ในส่วนตัวของฉันนั้นรู้สึกขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยเคาะกระโหลกให้ผู้คนมองเห็นความสำคัญของคำว่า “พื้นฐาน”

วจี “คนดูใบ” ซึ่งทีแรกคนฟังเข้าใจไปถึงคนๆหนึ่ง ได้หลุดออกจากปากให้ได้ยินและเรียกเสียงฮา คำๆนี้มีนัยยะเตือนให้ไม่ลืมว่า รากหรือฐานเป็นความสำคัญของการสร้างคน คนดูแต่ใบคือคนที่ก้าวกระโดดไปมองแต่ใบ ไม่มองฐานหรือรากเอาซะเลย

ผลของการโดนน้ำแข็งราด

บอกตัวเองว่าอย่าลืมๆ อย่าลืมนำมาเชื่อมโยงเรียนรู้ก็แล้วกัน

มีวจีอีกมากหลายที่อาจารย์เอ่ยให้ได้ยินลองเก็บเกี่ยวไปค้นหาความหมายดูนะคะ : ขุดร่องให้ตกเหว , โง่แล้วยังอวดโง่, รู้ลึกโง่กว้าง,

มีแง่มุมแง่คิดที่ฝากไว้ให้ทบทวนตัวเองด้วย :

ถูกหลอกมาทั้งชีวิต ทำไม?

เชื่อในทฤษฎีที่ไม่ได้พิสูจน์ไว้บาป

ความต่างที่มารวมกันทำให้เกิดนวตกรรม

ป.ทั้งตัว คือ ปมอะไรที่พ่อแม่ให้มา

โจทย์ของความล้มเหลวเคยทวนดูไหม

เฉโกรู้จักกันมั๊ย (อยากมีปัญญาให้ยูเทิร์น สิ้นคิดก่อน)

ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทำลายชาติ

๑๓ มีนาคม ๒๕๕๓

« « Prev : คนสองใจ

Next : ก่อนเริ่มเรียนก็เจอโจทย์ทั้งในงานและนอกงาน » »