หมอเจ๊เรียนโลก

การไปร่วมงานประชุม HA Forum ครั้งที่ ๑๑ ในครั้งนี้ มีอะไรที่เอ๊ะกับตัวเองเหมือนกัน ความรู้สึกก่อนเดินทางไปกับเมื่อไปแล้วกลับมาดูเหมือนไม่มีอะไรแตกต่าง

แต่เมื่อให้เวลาตัวเอง หน่วงตัวเองให้ช้าลง ถามตัวเองซ้ำๆ ที่ดูเหมือนไม่มีอะไรต่างกลับมีอะไรที่ต่างซ่อนอยู่ลึกๆ

มีอะไรตกผลึกและเรียนรู้ที่สามารถบันทึกเอาไว้อ่านได้บ้างหรือเปล่า เป็นคำถามที่ถามตัวเองมาหลายวันก่อนลงมือเขียน

เอาเป็นว่าลองทบทวนความรู้สึกก่อนเดินทางไปร่วมดูสักหน่อยก็ไม่เลว หน่วงความคิดให้ช้าลง ค้นหาความรู้สึกให้เจอ อืม เจอแล้ว ที่แท้ในความรู้สึกลึกๆมีความเบื่อหน่ายแฝงอยู่  เป็นความเบื่อหน่ายที่เกิดขึ้นจากอัตตาตัวตนนำพาไป แล้วเสริมเติมต่อด้วยแง่มุมความคิดที่พาไปตกอยู่กับร่องอารมณ์นี่เอง

ความหน่ายที่ตัวตนนำพาเป็นเสียงที่ดังขึ้นมาให้ได้ยินว่า “มาลงที่เราอีกแหละ”  ความคิดที่เข้ามานำพาดังขึ้นในห้วงคะนึงเป็นคำถาม ทำนองว่า “เอ๊ะ แล้วทำไมเอ็งไม่ไปเรียนรู้ด้วยเล่า”

ดีใจกับตัวเองเหมือนกันที่เวลาได้ิยินเสียงเหล่านี้ดังขึ้นในหัว มักจะเกิดคำถามตามมาแล้วได้ใคร่ครวญ แต่ก่อนเวลาใคร่ครวญก็จะทำแบบถามๆๆๆๆ แล้วเมื่อได้เรียนรู้ว่าการเอาแต่ถามนั้นสามารถนำพาไปสู่การตัดสินใจที่หาความลงตัวไม่ได้ก็มี ให้ผลชนะ-ชนะในทุกๆมุมและไม่เบียดเบียนกันไม่ได้ก็มี ฉันก็หันมาผสมปนเปกับการวางความคิดลงซะ วางความไม่อยากลงซะก่อน แล้วจึงใคร่ครวญ

คราวนี้การใคร่ครวญใช้การชั่งระหว่างคำถามเกี่ยวกับการไม่เบียดเบียนและการเบียดเบียนตนที่สามารถเป็นผลของความคาดหวังที่คนอื่นมีต่อตัวฉันกับการให้คนอื่นของตัวฉัน  ความคาดหวังต่อตัวเองของฉันกับการรับจากคนอื่น

ผลของการชั่งเร็วๆ ทำให้คำตกปากรับคำว่า “ลงทะเบียนไปก่อน” ออกจากปากบอกออกไปสู่น้องหมอผู้รับผิดชอบงานคุณภาพ บอกเขาไปเพื่อให้ลดความคาดหวังว่า เวลาที่ไปของฉันอาจจะซ้อน ๒ เวที ไปแล้วก็คงไม่สามารถอยู่ทำหน้าที่ตามคาดหวังได้ทุกวัน

ได้เห็นผลของการตัดสินใจทำให้เกิดรอยยิ้มของผู้คาดหวัง ในขณะที่ใจฉันรู้สึกเบื่อๆ การจำยอมนั่นแหละที่ทำให้เบื่อ

วันนี้ก็มาเริ่มเอ๊ะ “เบื่อ” นี่เป็นจี๊ดแบบอ่อนๆหรือเปล่า

การพาตัวเข้าร่วมงาน HA จึงคล้ายๆไม่ได้เอาใจไปในงานด้วย โชคดีที่มีนางฟ้า ๒ สาวไปนอนร่วมห้องจนถึงวันสุดท้ายของงาน สาวๆจึงทำหน้าที่เป็นตัวกวนใจฉันให้เข้าที่ไปโดยที่พวกเธอก็ไม่รู้ตัว  เธอแค่วางบทร่วมทางกับฉันทุกเช้าแล้วทำให้ฉันไปถึงสถานที่จัดงาน HA ทุกวันได้แค่นี้เองแหละ ใจฉันก็เริ่มเข้าที่ลงมือเรียนรู้ ใจที่แง้มปิดด้วยความเบื่อก็เริ่มเปิดอ้าออก

ถ้าถามว่าในความเบื่อนั้น มีความอยากอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า คำตอบมันออกมาว่า มีซิ อยากเจอบรรดามวลมิตรที่เคยพบหน้าในงานหลายๆคน

ความอยากทดสอบวิธีคิดว่าที่ดำริห์และเดินทางมาในเส้นทางคุณภาพตามสไตล์ีที่ทำอยู่เองนั้น เมื่อเปรียบเทียบแล้วทฤษฎีคุณภาพที่กำหนดมีหลักการอธิบายอะไรอยู่เป็นพิเศษหรือ ผู้มาเยี่ยมจากสรพ.จึงเอ่ยปากชวนให้เข้ามาเรียนแบบเต็มหลักสูตรก่อนจากกันไปก็มีแฝงอยู่  ความอยากนี้ไปค้นเจอเมื่อพาตัวเข้างานไปแล้ว

ไหนๆก็เดินทางออกจากบ้านแล้วก็เลยใช้เวลาให้คุ้ม ให้เวลากับสิ่งที่ใจอยากไปซะก่อนเป็นการเติมพลังมาช่วยลดทอนความเบื่อ ตัดสินใจออกจากบ้านก่อนกำหนดการของ HA ๒ วัน เผื่อเวลาให้ได้ทำสิ่งที่ใจอยาก

แล้วก็รู้ว่าเป็นคนหลายใจอยู่ทีเดียว อยากไปเหนือก็อยากไป ไปแถวภาคกลางใกล้ๆก็อยากไป ไปแถบอีสานก็อยากไป ทบทวนแล้วก็เลือกอยู่หลายรอบ แล้วก็เลือกไม่ลงตัวสักที จนเลิกเลือก ปล่อยไว้จนคืนวันก่อนเดินทาง การเลือกจึงตกผลึกที่ตกลงใจในทันทีทันควัน มีคำตอบให้ตัวเองเสร็จสรรพ ได้หรือไม่ได้ไปไม่ว่ากัน

ไปถึงจุดหมายปลายทางที่อยากไปแล้ว พ่อเจ้าประคุณเอ๋ย ก็มีคนส่งความเบื่อผ่านเสียงโทรศัพท์ไปเติมให้อีก “หมอไปช่วยรับรางวัลโรงพยาบาลที่มีระบบการดูแลเบาหวานที่มีคุณภาพหน่อยได้ไหม เขาเพิ่งแจ้งมาให้เข้าไปรับจากงานวันที่ ๘ มีนาคม”

อึ้งไปเลยเชียว บวกลบคูณหารประเมินความรู้สึกเบื่อๆอยากๆจนชัดแล้ว ก็ให้คำตอบไปว่า “หาคนอื่นไปรับเหอะ หมอเดินทางไม่ทัน” แล้วใช้เวลาเก็บเกี่ยวพลังเติมให้ชีวิตอย่างที่ใจอยากต่อไปในถิ่นแดนอีสาน

ผลึกที่เก็บตกได้จากประสบการณ์ในชีวิตในครั้งนี้มีคุณค่าตรงที่ช่วยให้ฉันได้เข้าใจความรู้สึก “เบื่อ” ที่เกิดขึ้นว่ามีหลายความหมายทีเดียวเชียว

เบื่อ เป็นผลของการไร้ซึ่งเป้าหมายของเส้นทางที่ชีวิตกำลังเดินไปข้างหน้า

เบื่อ เป็นผลของการมีเป้าหมายของการลงมือทำที่ไม่ชัดพอ แล้วทำให้ใจไม่เปิดรับ

เบื่อ เป็นผลของการรับรู้เป้าหมายของการลงมือทำแต่ใจไม่เปิดรับที่จะทำ

เบื่อ เป็นผลของการรับรู้ความไม่สมหวังอะไรบางอย่างที่แฝงอยู่ในความคิด

เื่บื่อ เป็นอารมณ์ที่เป็นผลเบ็ดเสร็จจากการตัดสินใจเชิงซ้อน

เบื่อ เป็นอารมณ์ที่เป็นผลมาจากอารมณ์จี๊ดคนอื่น

อืม คราวนี้ได้เรียนรู้อีกแล้วว่า อารมณ์คนนี่ซับซ้อนจริงๆ ยิ่งเติมความคิดใส่ลงในอารมณ์นี่ยิ่งไปกันใหญ่เลย

อืม การตามรู้ให้ทันความรู้สึก คือ การฝึกตนเองไม่ให้ตกเป็นทาสความคิด เป็นการฝึกแยกความรู้สึกและความคิดออกจากกัน

ทำได้ชำนาญแล้วความรู้สึกกับความคิดจะถูกห้อยแขวนไว้คนละที่ให้เห็นก่อนหยิบจับมาใช้

เมื่อไรก็เมื่อนั้นเมื่อทำได้ถึงระดับห้อยแขวนทั้ง ๒ ด้านทุกครั้ง การตัดสินใจใหม่ก็จักบังเกิดขึ้นให้จับต้องได้โดยอัตโนมัติ จริงๆนะ ขอบอก

๑๓ มีนาคม ๒๕๕๓

« « Prev : ขอแค่รู้สึก…ให้ดีที่สุด….กับสิ่งที่ดีที่สุดในใจ….ก็พอ

Next : คนดูใบ » »