หมอเจ๊เรียนโลก

เมื่อวานนี้กลับไปสำรวจพื้นที่ที่นำเรื่อง 5ส. เข้าไปจัดการไว้ก่อนหน้า จนเหลือทิ้งปัญหาที่แก้ยากขึ้นอีกระดับทิ้งไว้อยู่  ไปถึงสถานที่ตรงนั้นแม่ค้าก็ทักกันเกรียว “หมอหายหน้าไปหลายวัน ตอนเย็นเงียบจัง ไม่มีใครคุยด้้วย”

คุยกับแม่ค้าที่กลุ่มแม่ค้าเลือกให้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ว่าเรื่องราวที่ทิ้งค้างอยู่นั้นยังหาทางแก้ต่อให้ง่ายๆด้วย 5ส. ไม่ออก คิดอะไรออกแล้วจะมาชวนลองดูกันต่อ ระหว่างนี้ขอผ่อนเวลาลงให้ช้ากว่าเดิม เพื่อสังเกตสภาพอากาศรอบๆบริเวณดูไปก่อนสักช่วงหนึ่งเพื่อวางแผนต่อเรื่องการเลือกต้นไม้มาลงดิน

การไปเยี่ยมสถานที่นี้หลังจากทิ้งช่วงไปกว่าสัปดาห์นั้น ได้พบว่าพฤติกรรมบางอย่างที่เคยทำได้ในเรื่องของความสะอาดของแม่ค้ามีถอยหลัง มีผลงานจากร้านหนึ่งที่เพื่อนแม่ค้ากล่าวคำบ่น “ไม่ร่วมมือ”  ฟังแล้วเก็บเกี่ยวมาเพื่อแก้ต่อไป

ในเวลาที่อยู่ในร.พ.เมื่อวานนั้น ได้มีโอกาสคุยนานๆกับลูกหม้อเก่าของร.พ.คนหนึ่ง คุยกันไปคุยกันมาหลายเรื่องรวมทั้งเรื่องราวความรู้ในตัวคนพาดพิงไปถึงคนรุ่นพ่อแม่ ในใจฉันก็เกิดความคิดถึงป๊ะป๋าไม่น้อย แล้วความคิดถึงก็ชวนให้รำลึก สัมผัสไปถึงความรัก ความห่วงใยที่ป๊ะป๋ามอบมาให้โดยไม่เคยหวังการตอบแทน

บันทึกวันนี้จึงขอนำเรื่องราวที่พ่อสอน มาเผื่อแผ่กันในยามที่คิดถึงป๊ะป๋าค่ะ เรื่องราวนี้ได้รับการส่งมาจากสิงห์ป่าสัก สมาชิกชาวเฮ นานมาแล้ว

พ่อบอกว่า….การสร้างสรรค์ตนเอง การสร้างบ้านเมืองก็ตาม มิใช่ว่าสร้างในวันเดียว ต้องใช้เวลา ความเพียร

พ่อบอกให้อดทน อดทน…และไม่ย่อท้อในการทำดี

พ่อบอกว่า….อย่าดูถูกข้าวปลาอาหาร

พ่อบอกให้ขอบคุณ…ข้าวทุกเม็ด น้ำทุกหยด อาหารทุกจานอย่างจริงใจ

พ่อบอกว่า….คนเราจะต้องรับและจะต้องให้ ช่วยที่ไหนหรือใครได้ก็ช่วย ด้วยจิตใจที่เผื่อแผ่โดยแท้

พ่อบอกว่า….คนเราต้องอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ

พ่อบอกว่า…หนังสือเป็นออมสิน เป็นคล้ายๆธนาคารความรู้….เป็นสิ่งที่จะทำให้ มนุษย์ก้าวหน้าได้

พ่อบอกเสมอให้เราคิดดี ทำดี

พ่อบอกให้เรา….เป็นคนดี

พ่อบอกเราหลายต่อหลายอย่าง

เว้นอยู่อย่างเดียว….พ่อไม่เคยบอกให้เรารักพ่อ

แต่เราทุกคนรู้สึกด้วยหัวใจเราเอง….จากสิ่งที่พ่อทำ

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ

ทั้งหมดที่พ่อสอน ป๊ะป๋าก็สอนมาอย่างนั้น สอนแบบไม่พูดไม่คุย หากแต่ลงมือดำรงชีวิตให้ดู ทำให้เห็นตลอดมา

ขอบคุณป๊ะป๋าที่ส่งมอบความมีคุณค่า้ของสิ่งเหล่านี้ประทับไว้ในใจของเด็กคนหนึ่งตลอดมา  ขอบคุณค่ะ

« « Prev : เสียงดังทำไม

Next : ดีใจ…ที่คุยกับพี่รู้เรื่อง » »