หมอเจ๊เรียนโลก

วันนี้เป็นวันหยุด แต่บรรดาสมาชิกในบอร์ดของร.พ. มีงานเข้า ทุกคนพาตัวมารับงานร่วมกันที่ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่ง เวลาเที่ยงตรงเป๊ะของวันนี้(วันอาทิตย์)คือเวลานัดหมาย  ได้รับคำสั่งทั่วกัน

บางคนได้รู้ตั้งแต่เย็นวันศุกร์ บางคนได้รู้ในเช้าวันเสาร์ ฉันเองรับรู้เกือบเที่ยงวันเสาร์ ทำให้ต้องเปลี่ยนแผนชีวิตกระทันหัน กลายเป็นคุณแห้วอีกคนกับการมาสวนป่า

นี่คือการเรียนรู้ของชีวิต ทุกวินาที ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน อย่าลืมเชียว

เมื่อเย็นวันศุกร์มีเรื่อง 2 เรื่องส่งมาให้ตัดสินใจ เรื่องหนึ่งเล่าไปแล้วในบันทึกก่อน อีกเรื่องเป็นเรื่องของการก้าวสู่วังวนของการมีอำนาจ

อำนาจที่ว่านั้นผูกมาด้วยการต้องนำพาตัวเข้าไปสู่การคัดเลือกเพื่อเลื่อนระดับบริหาร

เชื่อหรือไม่ว่าเรื่องสำคัญอย่างนี้ หนังสือที่ส่งมาปะด้วยตัวหนังสือสีแดงที่เคยคุยกับอุ๊ยว่าเรียกว่า “หัวแดง” ตัวอักษรนั้นเขียนว่า “ด่วนมากที่สุด” จากจังหวัดทุกๆปี

ปีนี้่ปะหน้าด้วยหัวแดง โดยมีเส้นตายของเวลาส่งใบสมัครเข้าคัดเลือกในวันที่ส่งหนังสือมาถึงมือ คือ วันศุกร์นั่นแหละนะ

หนังสือมาถึงมือเวลาสี่โมงเย็นพอดี ให้ส่งใบสมัครผ่านเจ้านายภายในวันศุกร์(27 พ.ย.2552)  แล้วส่งต่อใบสมัครดังกล่าวถึงมือผู้ตรวจราชการที่สำนักตรวจราชการซึ่งอยู่ในเมืองกรุงในวันจันทร์ ( 30 พ.ย.2552) เพื่อเข้าสู่การคัดเลือกร่วมกับผู้สมัครจากร.พ.อื่นๆทั่วประเทศโดยผู้ตรวจราชการกระทรวงทุกเขตในวันจันทร์ ( 30 พ.ย.2552)

อ๊ะ อ๊ะ ผู้ใดที่อ่านมาถึงตรงนี้ อย่าเพิ่งมีจี๊ดหรือบ่นในใจอะไรเลยนะ แค่นำเรื่องมาบอกกล่าวว่าในระบบของการคัดเลือกผู้บริหารร.พ.ที่ดำเนินการกันอยู่มีอะไรที่แปลกๆเท่านั้นเอง

ที่แปลกคงไม่ใช่เกิดจากระดับบนที่กระทรวงฯหรอกนะ เพราะกระทรวงฯเขาใช้วิธีประกาศให้รู้ผ่านเว็บไซด์กระทรวง ใครสนใจก็จะได้รู้ก่่อนเวลาเส้นตายและเตรียมตัวทันการ

ที่แปลกก็คือความหลุดของระบบในระดับจังหวัดนี่แหละ  และนี่คือเหตุผลหนึ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในเรื่องของการบริหารกำลังคนของกระทรวงสาธารณสุข

ต่อให้กระทรวงฯขยับตัวเพื่อแก้ยังไง หากว่าในระดับบริหารที่อยู่ต่ำกว่าลงมารับลูกไม่ตรงทิศ  อย่าหมายเลยที่การแก้ไขระบบใหญ่ของประเทศจะสำเร็จลงได้

และก็เช่นเดียวกันถึงแม้ว่าระดับบริหารที่ต่ำกว่าจะรู้และเตรียมลูกส่งให้  ถ้าหากในระดับสูงกว่าไม่กะการว่าจะเอื้อมมือมารับแล้วละก็ ส่งต่ออย่างไร ลูกก็ไม่ถึงมือ

ส่งลูกถึงมือแล้ว ระดับสูงกว่าจะเลือกแต่คนที่คุ้นกันก็ไม่ได้แปลก  เป็นเรื่องที่ฉันว่าธรรมดาๆซะเหลือเกิน

จะแปลกก็ตรงที่ว่า ถ้าจะใช้วิธีอย่างนี้ทำไมไม่ชี้ตัวซะเลยจะได้จบเรื่องเท่านั้น จะทำให้มีขั้นตอนให้เสียเวลาทำงานกับเรื่องยุ่งๆอย่างนี้ไปทำไมมี

ตอนที่รับหนังสือใส่มือและยังไม่เห็นเวลาเส้นตาย มีคำถามให้ตัวเองเหมือนกันว่า ปีนี้เอาไง จะลงมือทำหน้าที่ลูกน้องที่ดีทำตามความปรารถนาดีของเจ้านายอีกหรือเปล่า เจ้านายในที่นี้หมายถึงผู้บังคับบัญชาของหน่วยงานที่ทำงานอยู่ เคยทำตามความปรารถนาดีมาสองครั้งแล้ว เมื่อราว 3-4 ปีที่แล้ว ทำให้ได้เรียนรู้วิธีคิดของผู้บริหารระดับเหนือกว่าซึ่งขณะนี้เกษียนอายุไปแล้ว

และนั่นทำให้ได้รู้จักการเมืองในองค์กรระดับต่างๆในอีกมุมหนึ่ง ได้เรียนรู้วิธีคิดและตัดสินใจของผู้บริหารบางคน ได้เรียนรู้วิธีและขั้นตอนของการเข้าสู่วังวนอำนาจ เรียนรู้แค่นี้แล้วก็พอใจแล้วนะ ขอบอก

หลังจากได้เรียนรู้แล้วก็ไม่สนใจจะก้าวเข้าไปสู่กระบวนการอีก ปีนี้เจ้านายคงเห็นว่าควรที่จะเลื่อนฐานะได้แล้ว จึงได้กรุณาส่งเรื่องมาให้ได้รู้เรื่องราว ในส่วนตัวของพี่ท่านก็คงจะคิดว่า ฉันได้เตรียมตัวไว้พร้อมแล้ว  ส่งเรื่องมาให้ถึงมือเมื่อไร เมื่อนั้นก็สามารถสมัครได้ทัน(มั๊ง)

กลับบ้านมาอ่านรายละเอียดต่อจึงได้รู้เรื่องเวลาเส้นตาย  เรื่องราวที่ต้องทำต่อหากตัดสินใจก้าวเข้าสู่วังวนอำนาจนั้นยังพอมีเวลาอย่างที่เดาใจเจ้านายไว้  แต่ด้วยใจไม่สนเลยกับการก้าวสู่มรรคาอย่างนี้  การตัดสินใจจึงเป็น ไม่สมัครดีกว่า

หลังจากตัดสินใจแล้ว ความลังเลมันก็ก้าวเข้ามาอยู่กับความคิดเหมือนกัน  เรียนรู้ว่ามันเป็นผลมาจากการก้าวเข้าไปเกี่ยวข้องกับ “ความวิตก” ซึ่งอาจารย์ไร้กรอบให้ีความหมายว่า “การขึ้นขบวนรถไฟความคิดแห่งอนาคต”

ใคร่ครวญว่าทำไมจึงได้ลังเล  อืม มันลังเลด้วยเหตุของความรู้สึกผสมกันระหว่างความอยากลองกับไม่อยากลอง  และรับรู้เหตุของการตัดสินใจไม่สมัครว่า เกิดจากน้ำหนักของความไม่อยากลองนั้นมากกว่า

เหตุผลที่น้ำหนักส่วนนี้เอาชนะความอยากลองปรากฏเป็นความคิดออกมาว่า “อยู่นอกกรอบอย่างที่ทำอยู่แล้ว ก็ทำอะไรๆได้มากมายที่อยากทำ จะนำพาตัวเข้าไปอยู่ในกรอบซะทำไม”  อืม เป็นอินทรีซะจริงๆเลยตัวตนของเรา ยังมีอีกเหตุผลที่ผุดขึ้นมาให้ได้รับรู้ความคิดนั่นคือ ความคิดของการให้ค่าตัวเองว่าไม่ใช่สเป็ค (ตำแหน่งว่างปีนี้มีแค่ 6 ที่นั่งทั้งประเทศ) จะส่งส่งตัวเองเข้าไปก็งั้นๆเอง ไม่มีทางหรอกที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง  ตอนที่ให้ค่าตัวเองอย่างนี้ ไม่ได้รู้สึกแย่กับตัวเองหรอกนะ ใจมันสบายๆกับข้อตัดสิน

เมื่อ 2 เรื่องของความคิดผสมกันเข้า ก็หลุดมาเป็นข้อตัดสินใจว่าไม่เปลืองพลังไปกับการดำเนินเรื่องราวของการส่งใบสมัครให้ทันเวลาเส้นตายดีกว่า

ตัดสินใจจากประสบการณ์ที่เคยทำหน้าที่เด็กดีของเจ้านายเมื่อ 3 ปีก่อน ที่ต้องสมัครในเวลาเส้นยาแดงผ่าแปดแบบปีนี้เลย แล้วทำให้มีคนตั้งหลายคนเครียดไปด้วยกับการช่วยให้ส่งใบสมัครทันเวลาเส้นตาย  ทุกคนโกลาหลอลหม่านกันไปหมดกับการช่วยส่งให้เข้าไปสู่วังวนแห่งอำนาจ  เกรงใจเขาจริงๆ

ปีนั้นจำได้ว่าตอนที่รู้เรื่องราวกำลังประชุมอยู่กรุงเทพฯ  ไม่มีเอกสารอะไรติดตัวไปสักแผ่นเดียว ใบสมัครและเอกสารประกอบการสมัครจึงมีคนที่หวังดีลงมือทำให้ ได้ทราบว่าทำกันโกลาหลไปทีเดียวเชียว ยังรู้สึกขอบคุณกับความหวังดีของพวกเขามาจนถึงวันนี้

ตอนเที่ยงของวันนี้ พาตัวไปรับงานตามคำสั่งเจ้านาย เวลาก่อนที่ทุกคนจะมากันครบ ระหว่างกำลังเติมความอิ่มให้กระเพาะรอกันไป เรื่องบางเรื่องของการจัดการตำแหน่งอำนาจของกระทรวงฯหนึ่ง  รวมไปถึงความรับผิดชอบในแง่ของกฎหมายที่อาจจะเข้ามาเกี่ยวข้องจากการที่เบื้องบนไม่เดินตามกฏหมาย ได้ถูกนำมาเล่าสู่กันฟัง

สิ่งที่ได้ฟังยิ่งทำให้มั่นใจว่าที่เลือกตัดสินใจไม่สนใจกับการเป็นเด็กดีของเจ้านายในปีนี้นั้นเป็นเรื่องสมควรแล้ว

การไม่นำพาตัวเข้าไปสู่เกมส์และวังวนแห่งอำนาจนั้นเป็นการตัดสินใจที่ตรงจริตของตัวแล้วและจะสร้างความสุขให้กับชีวิต

เรื่องเล่านี้เพียงมาบอกเล่าสู่กันฟัง ว่าการได้เป็นนาย มีเหตุหลายประการของการได้มาซึ่งคนเป็นนายขององค์กรอย่างร.พ.

ส่วนคนที่ได้เป็นนายแล้ว จะเป็นนายได้อย่างแท้จริงนั้น เป็นเรื่องของการฝึกงานของคนๆนั้นอีกมากมายเลยเชียว

ร.พ.ที่เปลี่ยนคนเป็นนายบ่อยๆจึงเกิดปัญหาไงเล่า

ความมั่นคงขององค์กรไม่เกิดก็มีอีกหลายเหตุผล ที่แน่ๆเหตุผลหนึ่งก็คือ ความสามารถที่มีของคนเป็นนาย

วันนี้ได้เรียนรู้มุมหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นห่วงสัมพันธ์ของการเป็นนายด้วย  แต่ขอยกเรื่องไปไว้ในบันทึกใหม่เพื่อไม่ให้บันทึกนี้ยาวเกินไป

« « Prev : ไปดูหนัง

Next : เรียนการใช้…ปัจจุบันขณะ…ลดความขัดแย้ง…และเรียนการเป็นครู » »