หมอเจ๊เรียนโลก

ได้รับฟังเรื่องราวจากเพื่อนคนหนึ่ง เป็นเรื่องเล่าที่ประเทืองปัญญาไม่น้อย จึงนำมาฝากกันค่ะ

ชายจีนคนหนึ่งแบกถังน้ำสองใบไว้บนบ่าเพื่อไปตักน้ำที่ริมลำธาร

ถังน้ำใบหนึ่งมีรอยแตก ในขณะที่อีกใบหนึ่งไร้รอยตำหนิ และสามารถบรรจุน้ำกลับมาได้เต็มถัง

แต่ด้วยระยะทางอันยาวไกล จากลำธารกลับสู่บ้าน จึงทำให้น้ำที่อยู่ในถังใบที่มีรอยแตกเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ดำเนินมาเป็นเวลา 2 ปีเต็มที่คนตักน้ำสามารถตักน้ำกลับมาบ้านได้หนึ่งถังครึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าถังน้ำใบที่ไม่มีตำหนิจะรู้สึกภาคภูมิใจ ในผลงานเป็นอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกันถังน้ำที่มีรอยแตกก็รู้สึก อับอายต่อความบกพร่องของตัวเอง

มันรู้สึกโศกเศร้ากับการที่มันสามารถทำหน้าที่ได้เพียงครึ่งเดียวของจุดประสงค์ ที่มันถูกสร้างขึ้นมา

หลังจากเวลา 2 ปีที่ถังน้ำที่มีรอยแตกมองว่าเป็นความล้มเหลวอันขมขื่น

วันหนึ่งที่ข้างลำธาร มันได้พูดกับคนตักน้ำว่า

“ข้ารู้สึกอับอายตัวเองเป็นเพราะ รอยแตกที่ด้านข้างของตัวข้า ทำให้น้ำที่อยู่ข้างในไหลออกมาตลอดเส้นทางที่กลับไปยังบ้านของท่าน”

คนตักน้ำตอบว่า “เจ้าเคยสังเกตหรือไม่ว่ามีดอกไม้เบ่งบานอยู่ตลอดเส้นทางในด้านของเจ้า แต่กลับไม่มีดอกไม้อยู่เลยในอีกด้านหนึ่ง…..

เพราะข้ารู้ว่าเจ้ามีรอยแตกอยู่ ข้าจึงได้หว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ลงข้างทางเดินด้านของเจ้า และทุกวันที่เราเดินกลับ…เจ้าก็เป็นผู้รดน้ำให้กับเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น

เป็นเวลา 2 ปี ที่ข้าสามารถที่จะเก็บดอกไม้สวย ๆ เหล่านั้นกลับมาแต่งโต๊ะกินข้าว

ถ้าหากปราศจากเจ้าที่เป็นเจ้าแบบนี้แล้ว…เราก็คงไม่อาจได้รับความสวยงามแบบนี้ได้”

รู้สึกอย่างไรบ้างนะเมื่ออ่านจบ เคยมีความรู้สึกอย่างเจ้าถังแตกหรือถังดีหรือเปล่า

อ่านแล้วถามตัวเองนะว่า ความรู้สึกที่เกิดมานั้น เป็นคำตัดสินจากใคร ที่มาเป็นอย่างไรหรือคำตัดสินนั้นๆ

ค้นหาเถิดความรู้สึกนั้นๆนะ แล้วจะพบกับคำตอบอะไรบางอย่างที่อยู่ในโลกภายในของตัวเรา

หากคำตอบที่พบแล้ว เป็นคำตอบที่ยังเป็นเรื่องของความเห็นจากคนอื่น ให้ถามตัวเองใหม่ซะนะ

เมื่อได้คำตอบจากตัวเราเองแล้วเท่านั้น ให้หยุดถาม

แล้วขอชวนให้เรียนรู้ที่มาของคำตอบนะเออ

ขอเตือนว่าเวลาที่เรียนรู้คำตอบอยู่นั้น หากพบเสียงซักค้านดังขึ้นมา ให้รับรู้แล้ววางไว้ก่อน ตามเรียนรู้จนเข้าใจคำตอบที่ได้ซะก่อน จึงกลับมาฟังเสียงซักค้านเนอะ

ตามไปๆอย่างว่าง่ายๆเหอะ แล้วจะพบอะไรบางอย่างที่มีค่ากับตัวเรา

4 ตุลาคม 2552

« « Prev : เก็บเกี่ยวข้อฝึกตน

Next : อยู่ร่วมและเรียนรู้ » »