หมอเจ๊เรียนโลก

ในช่วงเดือนที่ผ่านมาดูเหมือนบรรดากัลยณมิตรจะมีความขยัน มักจะส่งข้อความหรือเรื่องราวผ่าน forward mail มาให้ บางเรื่องบอกเตือนภัยมาด้วยความห่วงใย บางเรื่องเป็นเรื่องราวที่นำมาใช้เตือนสติไม่ให้ต้องใช้สตังค์ บางเรื่องมีดีอีตรงที่ใช้เพิ่มปัญญาได้ รู้สึกขอบคุณจริงๆนะ สำหรับผู้ที่ขยันส่งมาให้ นิทานเรื่องนี้ก็ได้มาด้วยวิธีตามที่เกริ่นให้ฟังค่ะ

สมัยเด็กๆครูสอนศิลปะท่านหนึ่งสอนฉันเสมอว่า เวลาเราใช้ดินสอวาดภาพ…ห้ามใช้    “ยางลบ”

ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจจุดประสงค์ของครูสักเท่าไหร่ รู้เพียงแต่ว่าเวลาฉันวาดภาพแล้วเส้นมันบิดเบี้ยว ฉันก็อยากแก้ให้มันตรง…..สวย

แต่ทุกครั้งที่ฉันหยิบยางลบขึ้นมาเพื่อจะลบภาพนั้น ครูของฉันก็จะเตือนถึงกติกานั้นเสมอ

สุดท้ายฉันจึงเลือกใช้วิธีต่อเติมภาพนั้นๆไปตามจินตนาการ เช่น ถ้าฉันตั้งใจวาดรูปหน้าคน แต่ฉันเผลอวาดดวงตากลมโตเกินไป ฉันก็จะใช้วิธีเปลี่ยนตากลมๆนั้นเป็นแว่นตาแทน

แม้ตอนนั้นฉันจะไม่เข้าใจว่า…..ทำไมฉันจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ และแม้ฉันจะไม่เคยคิดวาดภาพหน้าคนใส่แว่นตามาก่อน แต่ฉันก็ได้รูปหน้าคนตามที่ต้องการ

แถมยังภูมิใจว่า….ฉันสามารถวาดภาพๆนั้นด้วยความมั่นใจและไม่ต้องใช้ยางลบ ลบภาพเลยสักครั้ง

เวลาผ่านไป ฉันโตขึ้น ฉันเรียนรู้ว่า สิ่งที่ครูสอนวันนั้น แท้จริงแล้วมันปลูกฝังนิสัยหนึ่งให้กับฉัน นั่นคือ การเข้าใจธรรมชาติของความผิดพลาด

ความผิดพลาดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของคนทุกคน และในชีวิตหนึ่งก็มีหลายครั้งที่ฉันได้พบมันโดยไม่ตั้งใจ

สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันยอมรับความผิดพลาดเหล่านั้น และรวบรวมสติเพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆได้ก็คือ….

การที่ฉันเข้าใจว่า ธรรมชาติของความผิดพลาด คือ การที่มันเกิดขึ้นแล้ว จะคงอยู่อย่างถาวร

ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ยางลบ ลบความผิดพลาด แต่ฉันจำเป็นต้องใช้สมอง ต่อเติมแก้ไขภาพวาดของฉันให้สมบูรณ์ด้วยตัวเอง….

ดังนั้นถ้าความผิดพลาดมันเกิดชึ้นกับเราแล้ว การที่เราจะมานั่งร้องห่มร้องไห้อ้อนวอนขอแหกกฏ เพื่อใช้ยางลบกลับไปลบแก้ไขมันนั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้

สิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือ รู้จักพลิกแพลงแก้ไขสิ่งเหล่านั้นด้วยสติและวาดภาพของตัวเองต่อไปด้วยความระแวดระวังมากขึ้น…

ทุกคนมีดินสอหนึ่งแท่งที่จะวาดภาพชีวิตของเราให้สวยงาม…แต่เราไม่มียางลบสักก้อนที่จะเอาไปลบสิ่งที่เราทำผิดพลาดมาแล้วได้

ดังนั้นเราต้องตั้งใจและมีสติทุกครั้งที่ลากเส้น….

และถึงแม้ภาพที่เราวาดจะออกมาไม่เหมือนภาพที่เราฝันไว้สักเท่าไหร่….

แต่มันก็มาจากมือของเรา เราควรภูมิใจกับมันได้เสมอ

ไม่ต้องกลัวหรอก แม้จะรู้ดีว่าสักวันหนึ่ง เราอาจลากเส้นบิดเบี้ยวไปบ้าง

เพราะถึงอย่างไรฉันเชื่อว่า ถ้าสมองและหัวใจของเราทำงานอย่างเต็มที่….

ภาพชีวิตของเราก็งดงามได้โดยไม่ต้องใช้ยางลบ…..

4 ตุลาคม 2552

« « Prev : อยู่ร่วมและเรียนรู้

Next : เงินนี้เลี้ยงหัวใจแม่ » »