หมอเจ๊เรียนโลก

กลับจากท่องแดนอีสานยังไม่ทันได้ถึงบ้าน ก็ได้รับรู้ข่าวของคุณแม่ของครูสุ วันนี้แล้วที่ครูสุจะได้แสดงความกตัญญูต่อคุณแม่ในฐานะของบุตรสาวในอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งเป็นการสืบทอดวัฒนธรรมดีๆของสังคมไทยเราให้คงไว้ เพื่อนพ้องกัลยาณมิตรหลายคนๆไปร่วมงานและแสดงน้ำใจด้วยแล้ว

เสียดายที่ตัวฉัน ติดภารกิจการงาน ทำให้ไม่สามารถเดินทางต่อไปร่วมแสดงน้ำใจด้วยตัวเองได้ จึงขอแสดงน้ำใจผ่านบันทึกนี้ก็แล้วกัน

เมื่อมองโลกด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป มองให้เห็นธรรมชาติ ฉันกลับพบว่าทุกพื้นที่ในโลกนี้มีมุมบวกอยู่มากกว่าเสมอ ขอเพียงแต่เรารู้จักมัน มันก็จะแสดงตัวออกหน้ามาให้เราเห็น แล้วเราจะเรียนรู้อุเบกขาและเข้าใจมัน

ความตายของคุณแม่ของครูสุเป็นเรื่องธรรมชาติ มุมบวกที่ฉันมองเห็นก็คือความตายของคุณแม่กลับเอื้อโอกาสให้เหล่าพี่น้องเพื่อนฝูงได้พบปะหน้ากันอีกครั้งหลังจากละจากกันไม่นานมานี้เอง แถมยังชักนำให้คนที่อยู่ไกลปืนเที่ยงมาพบกันอีกด้วย…ความตายได้นำมาซึ่งสิ่งดีๆในสังคมเล็กๆของพวกเราที่มีใจต่อกัน…..ฉะนั้น..ความตายในอีกมุมหนึ่งจึงไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวใช่มั๊ย

ความตายทำให้คนกลัวเพราะการหมดลมหายใจ ลมหายใจจึงเป็นสัญญาณหรือตัวเคาะระฆังให้รู้จักกับความตาย ลมหายใจกับความตายจึงเป็นเงาของกันและกัน ในเมื่อเรารักลมหายใจ ความตายจึงพึงได้รับความรักด้วย ไยจึงต้องกลัวความตายด้วยเล่า….ในเมื่อมันคือสายป่านที่ต่อเชื่อมกันและกันอยู่…..มรณานุสตินี่ดีอย่างนี้นี่เอง

ขอส่งใจเป็นกำลังใจให้ครูสุและน้องจุ๊บแจง พร้อมพลังใจร่วมส่งคุณแม่ให้ไปสู่แดนที่มีแต่สุคติค่ะ

« « Prev : ขอบคุณชีวิต

Next : รู้ตัวรึเปล่า » »