หัวฟู
อ่าน: 1143เมื่อวานคำนวณเวลาแล้ว จากสตึกมาถึงกรุงเทพฯ ใช้เวลาเดินทางเท่าเดินทางกลับใต้เลยค่ะ 12 ชั่วโมงเต็มๆ กะว่าจะเดินทางต่อกลับใต้รวดเดียว เก็บตั๋วเครื่องบินไว้ใช้ตอนสวนป่าแตกขากลับซะหน่อย ไม่ทันซะนี่ แป่ว ไม่มีตั๋วรอบดึกค่ะ ระหว่างเช็คตั๋วดู รอกอดโทรมาถามไถ่อยู่ยังไม่รู้ผล ครูคิมโทรซ้ำมาอีกที่ว่าครูปูถามมา ตอบครูคิมแล้วก็โทรกลับไปบอกรอกอดว่า ไม่ได้กลับหละ พอดีกับน้องหมอเดินมาถึงตัวพอดี มาถึงที่พัก ตาแทบหลับเลยค่ะ แต่จำได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็น เลยออกไปหาอะไรกินอีกหน่อยที่หน้าปากซอย นึกแปลกใจว่าทำไมไม่หิวแฮะ นึกไปนึกมา อ้อ! ได้กล้วยน้ำไทกับน้ำเก๊กฮวยต้มกับใบเตยและใบสายน้ำผึ้ง 2 จอกช่วยเอาไว้นี่เอง แม่ยกช่วยเอาไว้แท้ๆค่ะ บุญของตัวเองค่ะ นี่แหละวาสนาของคนแซ่เฮ
ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีห้าครึ่ง ตื่นตรงเวลา แต่มันง่วง เลยนอนเล่นต่ออีก 15 นาที ก็รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว แฮ่ๆๆ เมื่อคืนแม้จะง่วงก็อาบน้ำสระผมซะจนเรียบร้อยนะค่ะ อาบน้ำแล้วตาสว่าง เลยดูทีวีกันต่อจนเกือบสองยามจึงนอนค่ะ รีบรายงานก่อนเรื่องนี้กลัวโดนกดดัน…5555 ตื่นเช้าเกินเลยกินข้าวไม่ลง กินแต่น้ำกลั้วท้องไปสุวรรณภูมิค่ะ นั่งแท๊กซี่ไปเจอแท๊กซี่ลูกทหารเป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ 22 ปี เล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังยืดยาวและมีมุมมองบางมุมที่น่าสนใจเกี่ยวกับการเรียนรู้จากครอบครัวตั้งแต่เด็กค่ะ ชวนคุย ถามเขาไปไม่กี่คำค่ะ เขากลับเล่าซ๊าละเอียดละออไปจนถึงความรู้สึกของเขาด้วย แปลกใจนะตอนที่ฟัง แถมเล่าตอลดทางจนถึงสุวรรณภูมิ เลยทิปค่าเล่าความรู้ชีวิตให้ฟังไปด้วย รู้สึกดีจริงๆ
เหยียบสนามบินกระบี่เก้าโมงครึ่ง ลูกชายมารับ สามีไปภูเก็ตตั้งกะเช้า โทรคุยกันระหว่างอยู่สนามบินสุวรรณภูมิแล้ว ไม่ได้บอกเรื่องที่กลายร่างเป็นช่างรังวัดให้ฟัง เจ้าลูกชายไม่ได้บ่นอะไรค่ะเมื่อเล่าเรื่องราวให้ฟังและเห็นหน้าแม่ เข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลูกชายไปส่งที่ร.พ. ทันเวลาพอดี
วันนี้หัวฟูเหมือนน้าอึ่งอ๊อบ เข้าถึงร.พ.ก็เข้าประชุมวางหลักเกณฑ์สอบสัมภาษณ์พนักงานราชการถึงเที่ยง ใกล้เที่ยง เลขาเจ้านายโทรมาบอกว่า เจ้านายนัดทีมบริหารคุยกันเที่ยง กินไปคุยไป เที่ยงเลิกประชุมกรรมการแล้วก็กลับไปเซ็นหนังสือเข้าของกลุ่มงาน มีรายการลืมนัดเหมือนน้าอึ่งอ๊อบเลย มีน้องมาบอกว่านัดคณะทำงานอีกคณะมาถอดบทเรียนการดำเนินงานด้านสุขศึกษากันบ่ายครึ่ง เอาละซีเวทีซ้อน เลยชิ่งตัวไปกินข้าวก่อน แล้วเลยไปห้องเจ้านาย พอดีเวลาเริ่มประชุม จนทั้งทีมชวนกันไปเดินดูสถานที่ที่จะปรับปรุงของหน่วยบริการทันตกรรมกัน จึงขอเจ้านายแยกมาประชุมกับคณะทำงานที่นัดไว้ คณะทำงานคุยกันไปแล้ว ได้ไปแจมแลกเปลี่ยนเรื่องงานและนโยบายที่เป็นทิศทางขององค์กรให้เขาฟัง แล้วก็นัดต่อคราวหน้าให้ไปติดตามเรื่องราวในหน่วยงานเขามาเล่าสู่กันฟัง อิอิ แอบมอบบท FA ตัวน้อยๆให้เขาไปทำค่ะ จะหมู่หรือจ่าลองดูกันไปอย่างนี้แหละ ได้วันนัดเจอกันวันที่ 20 ก.พ.
เลิกประชุมกะว่าจะกลับบ้าน แต่สะกิดใจว่าเวทีที่เจ้านายตามไปประชุมยังไม่จบ โทรถามเลขาได้เรื่องจริงๆ เจ้านายนัดคุยต่อ 2 ทุ่มที่ร้านอาหาร ตามเรื่องที่มากรุงเทพฯแล้วใจแตกนี่แหละค่ะต่อ เหอๆๆ ชักเสียววาบแล้วว่า จะมีอะไรในกอไผ่ เรื่องงานเข้าปลายเดือนมั๊ยน๊อ ก็อีตอนที่อยู่กรุงเทพฯนะพี่ท่านเขาบอกว่า ปลายเดือนงานเข้า ตอนที่แอบไปกินเที่ยง เจอเขียว นัดหมายกันอยู่ว่าจะเดินทางวันไหนดี ตอนนี้ชักระแวงว่าปลายเดือนจะไม่ได้มาสวนป่าซะละมั๊งนี่
Next : พี่สาวนะแหละที่ทำให้หน้าแตก » »
10 ความคิดเห็น
กลับถึงบ้านแล้ว ดีดี
โห เก่งจริงๆ
เดินทางแบบนี้น่าจะทำสถิติระยะทาง ผมว่าน่าจะพอๆกับเฮียตึ๋ง อิอิ
เฮ้ยโล่งใจไปที ลุ้นกันทั้งคืน คนอื่นๆ เขาเดินทางกลับกันหมดแล้ว มีตกหล่นอยู่คนเดียว แต่คุณ ลอกอส บอกว่าไปพักที่บ้านน้องหมอ จากนั้นนึกภาพไม่ออก มาอ่านบันทึกนี้จึงรู้เรื่อง ว่าถึงบ้าน ไปทำงาน จนตอนนี้ได้พักหรือยัง ก็ไม่ทราบเป็นห่วงนะจ๊ะ
พี่ตาคะ..ส่งใจมาช่วยทำงาน..อิ อิ
ขอให้หายเหนื่อยเร็วๆ นะคะ
หายเร็ว ๆ นะคะพี่ พักผ่อนหน่อยก็ดีค่ะ
(อย่าเพิ่งเขียนบันทึกเยอะเลยค่ะ เดี๋ยวพ่อครูฯจะมากดดันพวกหนู 555)
มีฮั้วกัน เขียนบันทึกน้อยๆด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮิ้ว……..
สะสมระยะทางไว้แลกกอดค่ะพี่ ผลมันเกิดจากสุนทรียสนทนามันปลุกเด็กน้อยให้ตื่นขึ้นรับรู้ตัวตนอีกครั้งค่ะพี่ ใจมันเลยแตกแถวออกนอกกรอบ หลังจากที่มันยื้อยึดไว้มากว่าสิบปีค่ะพี่
ทำงานแล้วพักอยู่ค่ะพี่ เวลาหายไปซะหลายๆวันอย่างนี้ มันธรรมดาที่กลับมาแล้วหัวฟูค่ะพี่ เพราะว่ามีหลายอย่างที่ต้องตามงานอยู่บ้างค่ะ
ครูใหญ่เจ้าขา หายเหนื่อยแล้วค่ะ ได้หลับเต็มที่ พักสมองเต็มที่ เติมเต็มความสุขกลับมาเต็มที่เหมือนกัน วันที่ออกมาจากสวนป่านะ แทบไม่อยากจะออกเลยอ่ะ
ครูปูนะจ๊าบน่ะ นึกแล้วเชียวว่าต้องเอาเรื่อง นางสาวไทย มาอรยนท……อิอิ…..ชวนอรยนท.ครูอ้นต่อค่ะ….มุมใครมุมมันเน้อน้องคราวนี้….ช่วยกันอรยนท.ฤษีกันหน่อย….ตะแหล้ม….ตะแหล้ม…..ตะแหล้ม
พี่ตึ๋ง….ไปสวนป่าหลังเฮแปดหน่อยได้มั๊ยเพ่