หมอเจ๊เรียนโลก

มีวันหนึ่งที่บันทึกของฉัน มีครูคนหนึ่งเข้ามาคุยด้วย แล้วทำให้เรามีเรื่องราวที่คุยกันเรื่องของเด็กต่อยาว จำได้ว่าเหตุที่ชักชวนครูมาเกิดจากฉันไปชวนครูคุยขึ้นก่อน นับแต่ได้คุยเรื่องของเด็กตลอดมา เด็กนั้นได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าที่ฉันตั้งธงบอกว่า เด็กๆนั้นเขามีใจพิสุทธิ์ มีใจใสและบริสุทธิ์อยู่ทุกคนโดยผู้ใหญ่มองไม่เห็นนั้นเป็นความจริงในโลก

ไม่ได้แวะเข้ามาบล็อกซะหลายวัน แวะเข้ามาเมื่อวานก็ได้เรื่อง ครูเขามารายงานเรื่องของเด็กๆที่ได้คุยกันเรื่อยๆ เรื่องอยู่ที่นี่นะค่ะ ใครอยากรู้ไปอ่านดูได้  ที่ฉันเขียนบันทึกนี้ขึ้นมาด้วยอยากคุยเรื่องเด็กๆนะเอง

ครูเล่าเรื่องของเด็กให้ฟังว่า ครูได้ชวนเด็กๆคุยเรื่องการเล่นพนัน อันเป็นต้นเรื่องซึ่งทำให้ครูไม่สบายใจ จนชักนำให้ฉันกับครูได้คุยกันต่อๆมาอีกหลายครั้ง

ในรายงานของครูเขานะ เขาบอกว่าคุยกับเด็กแล้วครูจึงรู้ว่า ที่ครูพิพากษาไปก่อนว่า เด็กๆนั้นจะชอบเล่นการพนัน จนติดเป็นนิสัยจนโตนั้น เป็นตัวครูที่พิพากษาไปก่อน ทั้งที่เด็กเขารู้ตัวเขาดีกว่าว่าตัวเขาทำลงไปเพราะอะไร เพียงแต่เขานั้นด้อยเดียงสา ฐานะครูจึงทำให้ห่วงลูกศิษย์ซะมากจนทำให้พิพากษาเด็กลงไป  นี่คือคำที่เด็กพูดเล่าออกมาให้รู้และครูได้สรุปเขียนเล่ามาค่ะ  

“ผู้ปกครองไม่ว่ากล่าว คิดว่าเป็นเรื่องปกติ ส่วนที่คิดจะไปเล่นเป็นอาชีพเมื่อเติบโตขึ้นนั้น เด็กเหล่านี้ยังไม่ได้คิด  และมีความรู้ความเข้าใจว่าการเล่นการพนันเป็นอบายมุข”

คำพูดที่เด็กๆบอกครูนั้น บอกให้รู้ว่าเขาด้อยเดียงสาในบางเรื่องซึ่งเป็นเรื่องของบางสิ่งรอบตัวเขาที่ผู้ใหญ่เป็นแบบอยู่ทุกวัน มันยังบอกให้รู้อีกว่า เขาเดียงสาและรับรู้กับสิ่งที่โรงเรียนสอนด้วยหนา รวมทั้งมีเหตุผลที่ทำให้ตัดสินใจทำอะไรลงไป ฉันว่าคนเป็นผู้ใหญ่นั้นควรได้ไตร่ตรองและใคร่ครวญก่อนกล่าวคำพิพากษาเด็กว่าควรชื่นชมหรือต่อว่านะค่ะ  

ความนี้ได้มาจากการที่เหล่าเด็กแก้วทั้ง 12 (ที่ถ้าเขาเป็นหญิงกันทุกคนฉันจะเรียกเขาว่า นางสิบสอง ) ต่างถูกครูขานชื่อมาเก็บตัวไว้ เพื่อให้ทำกิจกรรมที่ครูมอบหมาย

ในระหว่างการทำกิจกรรมที่มอบหมาย เด็กได้เรียนและรู้จักตัวตนแท้จริงของเขาแล้วเล่าออกมาให้ครูรู้ผ่านการถาม เป็นฉันแหละที่แนะให้ครูทำกิจกรรม และนี่คือคำที่เด็กๆบอกออกมา  “ที่ต้องมาอยู่ในห้องภาษาอังกฤษกับครูคิมทุกวัน แทนที่จะไปทำกิจกรรมกลางวันร่วมกับเพื่อน ๆ  ตอนแรกอึดอัดและเป็นกังวล กลัวครูคิมจะลงโทษ ภายหลังเมื่อให้ทุกคนค้นหาตนเอง ก็ทำให้เป็นสุขและพอใจ”

เรื่องที่เด็กเล่ามันบอกให้รู้เลยว่า เด็กเขารู้ว่ามีคำพิพากษาเกี่ยวกับตัวเขาซึ่งเป็นเรื่องที่เขาก็รู้ตัวว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องการเล่นพนัน แต่เขาไม่รู้ว่าที่เขาลองทำตามผู้ใหญ่ทำอย่างปกตินั้น เหตุใดจึงต้องคำพิพากษาจากครู ความไม่เข้าใจครูทำให้เขารู้สึกอึดอัดจนกระทั่งเกิดความกลัวด้วยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเอง

ผลจากกิจกรรมทำให้ครูเข้าใจเด็ก อีกทั้งครูได้เชื่อม G2K ให้เด็กเรียนรู้ เด็กกลุ่มนี้ได้สะท้อนให้ครูรู้ว่าเขานั้นคิดเป็นแม้ครูจะไม่ได้สอน ขอเพียงแต่โอกาสไม่ต้องสอนเขาก็ได้ เมื่อครูให้โอกาสผลจึงทำให้เขาตื่นรู้ว่าเขาทำอะไรได้บ้าง อีกทั้งเรื่องที่แท้ที่เขาอยากทำมันยังมี

ผลสะท้อนความคิดที่เด็กเขาเรียนรู้จากตัวเขานั้น ได้ก่อผลที่น่าชมขึ้นมาแล้วค่ะ  

เขามีกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่ฉันรู้สึกว่ามันวิเศษอย่างยิ่ง เด็กทั้ง 12 คนคือผู้ทำให้เกิดขึ้น มันวิเศษพร้อมทั้งทึ่งที่เขาต่อยอดความรู้และแตกหน่อจากตัวเขาสอนตัวเองได้ดีกว่าที่ครูเอาแต่พูดพร่ำสอน เชื่อไม่เชื่อดูภาพนี่ซิค่ะ 

เห็นภาพกันแล้ว มองเห็นมั๊ยว่า เด็กเขาสดใสและมีชีวิตชีวายิ่งแล้ว และเขาเรียนกันสนุกสนานอย่างยิ่ง นี่แหละค่ะวิธีเรียนที่แท้ของเด็ก

เรื่องที่นำมาเล่า บอกฉันว่านอกจากเด็กๆจะได้เรียนโดยครูไม่ต้องสอน มันยังมีความรู้หลายๆอย่างแฝงอยู่ในเรื่องราวที่เห็นในภาพ  ซึ่งทำให้ฉันตั้งโจทย์กับตัวเองไว้ให้หาคำตอบ

ไหนๆก็เอ่ยตอนต้นแล้วว่า เด็กๆคือเหตุจูงใจให้มาเขียนบันทึกเรื่องนี้ขึ้น เด็กเขาเป็นครูให้ได้เรียนรู้ค่ะ จึงฝากคำถามเตือนใจไว้ตามหาคำตอบต่อไป  

1.     ดูภาพของเด็กๆกันแล้ว รู้สึกอย่างไรกับตัวเองบ้าง

2.     เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้างจากความรู้สึกในข้อ 1 ที่เกิดขึ้น

ส่วนเด็กๆนั้น หากว่าได้เข้ามาอ่าน ขอให้ถามคำถาม 2 ข้อที่ฝากไว้ด้วยนะค่ะ แล้วมาบอกคำตอบแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันหน่อยค่ะ

ชื่นใจและชื่นชม ในความรู้ที่เด็กๆช่วยให้บทเรียน ชื่นชมครูดีที่ช้าได้ จนสามารถสร้างคุณค่าทางใจที่ใหญ่หลวงให้เกิดขึ้นกับเด็กและตนเอง

ขอบคุณเด็กๆและครูค่ะ

15 มค.2552

« « Prev : จุดเปราะบางในใจ

Next : เมื่อเด็กสอนเรื่องครอบครัว » »