หมอเจ๊เรียนโลก

ถึงแม้รอบข้างตัวเธอจะมีคนที่เข้าใจเธออยู่ก็ตาม เมฆหมอกที่ผ่านเข้ามาในชีวิตติดๆกันเป็นเวลาสองปีมีผลต่อวิถีของสาวน้อยเช่นกัน  จากการเป็นคนที่ซอกแซกชอบลองชอบเล่นชอบสังเกตไปเรื่อยกลับกลายเป็นคนเศร้าๆไม่ยิ้มหัวกับใครจนกระทั่งมันติดเป็นนิสัยกลายเป็นสาวยิ้มยาก  บุคลิกที่คนมองเห็นจึงคล้ายเป็นสาวน้อยที่ไม่คบใครซะนี่ อารมณ์ที่อยู่ในช่วงนี้มันเศร้ามันซึมพิกล เธอบอกว่าจำได้ว่าเวลาดูหนังน้ำตามันไหลออกตาง่ายดายอย่างที่ไม่เคยเป็นเลยเชียว  อิทธิพลของอารมณ์ทำให้เธอไม่สนใจใคร เวลาที่เรียนอยู่ที่ใหม่เธอก็จับกลุ่มอยู่แต่กับเพื่อนๆที่ไปจากมหา’ลัยเก่า 2 คนเท่านั้นเอง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจำไม่ได้ว่ามีใครอยู่บ้างที่เรียนร่วมรุ่นกันมา

หลังจากเรียนอยู่ที่มหา’ลัยใหม่ครบสองปี มหา’ลัยได้ให้แจ้งคณะที่ขอเรียนต่อเธอขอเข้าเรียนคณะแพทย์ซึ่งมีให้เลือกเรียนได้สองแห่งที่นี่ หนึ่งคือรามาธิบดีที่เป็นคณะแพทย์ใหม่อยู่ หนึ่งคือศิริราชฯซึ่งเป็นคณะแพทย์ที่เก่าแก่มานานแล้ว  การคัดเลือกเขาให้เข้าสอบสัมภาษณ์ซึ่งไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าจะเจอคำถามอะไรแล้วควรตอบอย่างไรล่วงหน้ากันเลยแหละน่า ทีมสัมภาษณ์มีอาจารย์หมอมานั่งอยู่เต็มโต๊ะยาว ถ้าเธอจำไม่ผิดนั่งเป็นสิบเห็นจะได้ใครเข้าไปแล้วประหม่าเลยเชียวหละ สิ่งที่สัมภาษณ์นั้นเป็นเรื่องชวนคุยทั่วๆไปเป็นเรื่องที่เธอแปลกใจคุยกันแค่เรื่องเหล่านี้ อาจารย์หมอสามารถประเมินทัศนคติและความคิดความตระหนักในตัวนักศึกษาได้

เธอไม่รู้ว่าเรื่องอะไรที่เธอคุยให้ฟังแล้วทำให้อาจารย์หมอตัดสินให้เธอผ่านสอบสัมภาษณ์เข้าคณะแพทย์ต่อได้  เธอข้ามฟากไปเรียนฝั่งธนได้ตามใจปรารถนา เธอได้แต่เดาไปว่าเพราะอาจารย์เห็นว่าเธอมีจิตใจที่เป็นมนุษย์กระมัง อีกทั้งคงมองเห็นว่าเธอมั่นคงเพียงพอที่จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ เหตุที่เดาอย่างนี้เพราะว่าเธอร้องไห้ให้อาจารย์ได้เห็นเมื่ออาจารย์ถามว่าทำไมอยากเป็นหมอนะเอง เรื่องที่เธอทำให้เธอร้องไห้ออกมาเป็นเรื่องการเล่าถึงการเจ็บป่วยของแม่ เธอบอกความตั้งใจว่าเธอแค่เสนอตัวมาให้อาจารย์เลือกและยินดีหากว่าความสามารถที่มีสามารถนำไปใช้ช่วยคนอื่นได้ ถ้าหากว่าความสามารถไม่พอแล้วไม่ได้รับเลือกเข้าเรียนหมอก็ไม่เป็นไรหรอกหนา

เมื่อแม่เสียชีวิตไปแล้วพ่อเธอใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ข่าวที่เธอได้ยินผ่านหูคือทุกคืนก่อนตาหลับลงพ่อมีชีวิตอยู่แต่นอกบ้านเท่านั้น วนเวียนอยู่แต่ในหมู่เพื่อนฝูงคึกคักกับการเต้นรำและดื่มเหล้าไปตามประสาจนเมาแล้วจึงกลับบ้าน มันเป็นสิ่งที่พ่อไม่เคยทำมาก่อนหน้าแต่เริ่มทำเมื่อแม่จากไปแล้วนี่แหละ  พ่อยังไม่มีอาชีพที่สร้างรายได้เข้ามาอยู่นานเชียวและพ่อไม่เคยส่งข่าวให้รู้ว่าพ่อกินอยู่อย่างไร เธอมารู้เรื่องทั้งหลายเมื่อเรียนจบมาแล้วว่าแรกๆนะพ่อใช้เงินกู้จากธนาคารใช้จ่ายต่อมาจึงได้เงินมาสำรองใช้จากการไปขอเงินลุงมา แล้วก็มีเงินค่าเช่าบ้าน 2 หลังที่ทำให้มีอยู่มีกิน พ่อให้เธอรับรู้แต่ว่าเงินที่ส่งมาให้ใช้จ่ายนั้นส่งผ่านธนาคารมาให้เธอเป็นรายเดือน ซึ่งเธอเพิ่งรู้ทีหลังว่ามันเป็นเงินกู้จากธนาคารแห่งหนึ่งที่พ่อนำเอาที่ดินผืนหนึ่งไปค้ำประกันมันไว้ นี่เองเป็นจุดเริ่มต้นที่พ่อได้สอนให้เธอวางแผนให้เป็น ทุกๆเดือนมีเงินโอนมาให้จำนวนและเวลาส่งมาถึงมือแน่นอน  ใช้พอหรือไม่พออย่างไรจึงขึ้นกับฝีมือวางแผนใช้จ่ายของตัวเอง

ปีแรกที่เรียนที่ศิริราช เธอต้องปรับตัวอีกครั้งกับที่อยู่ใหม่และเพื่อนรอบข้าง ชีวิตของหอที่นี่สอนเธอหลายอย่างทีเดียว การเรียน การเล่น และการดูแลตัวเองที่นี่ทำให้เธอมีประสบการณ์ใหม่อีกแล้ว นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว สาวน้อยบอกว่าแปลกดี ประสบการณ์ที่ว่านั้นคือการต้องสอบซ่อมเป็นครั้งแรกในชีวิต เรียกว่าชะตากำหนดก็เป็นได้วิชาความรู้ที่ต้องไปซ่อมครั้งนั้นมันเป็นเรื่องราวที่อยู่ในหน้าที่ปัจจุบันที่เธอรับผิดชอบอยู่ค่ะ

บทเรียนจากชีวิตจริง

เมื่อวัยรุ่นมีปมปัญหาในใจ เขาไม่ได้ต้องการคำปลอบใจหรอก หากแต่เขาต้องการการรับฟังอย่างเงียบๆ เพื่อให้เขามีโอกาสเข้าใจตัวเอง

เมื่อวัยรุ่นมีปมปัญหาในใจ ผู้ใหญ่ควรแสดงออกให้เขารู้ว่า รับรู้และยอมรับในปัญหาของเขา พร้อมที่จะให้เวลาเขาเยียวยาตัวเอง และช่วยเยียวยาในสิ่งที่เขาร้องขอ แค่นี้วัยรุ่นก็จะผ่านปมยากๆในใจไปได้ด้วยดี

แม้ชีวิตจะมีอุปสรรค ก็ใช่ว่ามันจะเป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป เลวร้ายหรือไม่เลวร้าย อยู่ที่ตัวเองเท่านั้นให้ค่า

การที่วัยรุ่นมีอะไรที่ต้องรับผิดชอบในเรื่องของตัวเองซะบ้าง ทำให้เขาได้ฝึกตนและเรียนรู้ เป็นการสอนที่มีตัวเขาเป็นครู และได้ทักษะการวิเคราะห์ติดตัวโดยไม่ต้องเอ่ยสอน

Keywords :

เมื่อมีเรื่องที่เป็นอุปสรรคและมีผลกระทบเป็นปมปัญหาในใจ คนที่คลายปมเพื่อเยียวยาใจได้มีแต่ตนเองเท่านั้น หาใช่ใครคนอื่นไม่

การสอบตกหรือสอบซ่อมของผู้เรียนมิใช่ความผิดพลาด แต่เป็นการเรียนรู้ และได้ความคิดวิเคราะห์คืนมาทั้งของผู้สอนและผู้เรียน

« « Prev : กรรมของใครกัน

Next : จุดเปราะบางในใจ » »