หมอเจ๊เรียนโลก

ที่เล่าไว้ในบันทึกก่อนเรื่องของเขตผืนดิน อยู่ในขอบเขตเพียงกระบวนการคิด ใคร่ครวญ ทบทวน ไตร่ตรอง ตกลงร่วมเพื่อขีดเส้น และแยกแยะลำดับของกระบวนงานที่ทำ เพื่อให้ได้เขตผืนดินก่อสร้าง เอาเข้าจริงก็มีเรื่องปวดหัวให้ต้องจัดการหลายเรื่อง

การติดตั้งระบบอากาศในพื้นที่ตึกวัยทีนที่จะใช้เป็นตึกรับคนป่วยไปจากตึกเจ้าปัญหา เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ระบบนี้จะเกิดได้ต่อเมื่อตึกวัยทีนว่างให้ช่างเข้าไปทำงานได้  โชคดีที่ชั้นล่างของตึกวัยทีนนี้เป็นพื้นที่ว่างที่ใช้สำรองเดิม  การเข้าไปปรับปรุงพื้นที่จึงไม่ได้ยากมากมาย

ผู้เข้ามารับเหมาทำระบบอากาศให้ รับปากว่าเร่งงานที่สุดแล้ว ก็จะใช้เวลามากที่สุด 2 สัปดาห์ต่อชั้นบริการ งานติดตั้งระบบอากาศของชั้นล่างจะเสร็จลงได้ก่อนเวลา 30 วัน ฟังแล้วเหมือนโล่งไม่มีปัญหา เอาละได้ระยะเวลาพอลุ้นสำหรับปรับปรุงให้มีระบบเหล่านี้ไปด้วยว่า 30 วันเป็นไปได้ทั้ง 2 ชั้นบริการ

แล้วก็มาถึงการตัดสินใจทางเทคนิคเมื่อผู้รับเหมาป้อนคำถามว่า จะให้จัดการกับเรื่องกำลังส่งอากาศในท่อเผื่อที่ไหน ตึกไหนไปด้วยหรือเปล่า ทำเอาอึ้งว่าลืมนึกไป มีเวลาอยู่แค่นี้ แถมความรู้ทางเทคนิคก็มีน้อย จะเอายังไงดี จะตัดสินใจไปบุ่มบ่ามเรื่องของของไหลนี่ คิดมุมเดียวหน้าเดียวไม่ดีมั๊ง

คุยกันต่อลึกเข้าไปในเชิงเทคนิค อ้าว ไปโน่นเลย ถ้าจะต้องการความดันในระบบอากาศเผื่ออนาคต เผื่อการประหยัดพลังงานด้วย มีเรื่องให้ต้องจัดหางบมาเพิ่มเพื่อการปรับปรุงครั้งนี้ไปด้วย มีเครื่องจักรที่ต้องนำมาติดตั้งเพิ่มในระบบเข้าไปอีก

จะตอบความต้องการที่เริด ก็ต้องลงเงิน 7 หลักสำหรับเครื่องมือต่อเติมให้เกิดระบบดังว่า ซึ่งตรงนี้ไม่เคยคิดกันมาก่อนเรื่องขอใช้เงินและแหล่งเงิน

ภายใต้เวลาที่ไม่คอยท่า เอาละซิ ท้าทายการตัดสินใจมากมาย คุยกันยืดยาวออกไป ลึกเข้าไปในเชิงวิชาการกันเข้าไปอีก ทำให้ความต้องการเริดไหลออกมาไม่สิ้นสุด จะเอายังไงกับทางตันที่เจอ เห็นทางตันอยู่ทางหนึ่งเรื่องเวลา อีกทางก็เรื่องเงินลงทุน 7 หลักก้อนใหม่

มีเรื่องนอกกรอบความคิดเดิมๆเข้ามาใหม่ ปล่อยให้คุยออกไปนอกกรอบเรื่อยๆก็ไม่มีทางได้สรุป จึงชวนให้ที่ประชุมหันมาอยู่กับความจริง ช่วยกันแบ่งเวลา แบ่งเฟสการพัฒนา เท่าที่ทางเทคนิคจะรองรับการพัฒนาสู่ระดับเริดอย่างที่ต้องการได้

สรุปเฟสสั้นๆได้มาว่า เฟสแรกก็ให้มีท่อและระบบส่งอากาศที่ทำได้ภายในเวลาที่กำหนดและรองรับคนป่วยธรรมดาได้ไปก่อน

เรื่องการเพิ่มแรงส่งให้ความดันในระบบดีเริดอย่างที่ต้องการ เพื่อความปลอดภัยของคนไข้อาการหนักที่ต้องการใช้เครื่องช่วยหายใจ ให้แบ่งงานไปเป็นเฟส 2

หลังจากผ่าน 30 วันนี้ไปแล้ว ค่อยว่ากันไปทีละเรื่อง เฟส 3-4 ถ้ามีอีก ก็ให้ไปรวบรวม ไตร่ตรองความต้องการมาคุยกันใหม่

ในระหว่างบริการ ให้สำรองระบบแท๊งค์อากาศเตรียมพร้อมไว้ใช้สลับกันไปในยามจำเป็น พื้นที่รองรับผู้ป่วยหนักเดิมก็ช่วยกันไป ตามแต่สถานการณ์

จะได้มีเวลาคลำทาง หาคำตอบเรื่องการจัดระบบอากาศเชื่อมต่อระหว่างตึกสำคัญๆให้ลงตัวกับความต้องการรอบด้าน

ทีนี้ก็มาถึงเรื่องของระบบสุขาคนป่วย คุยไปคุยมาได้ความว่า ชั้นล่างเคยปรับปรุงไว้แล้ว ใช้ได้ดี แต่ชั้นบนจำเป็นต้องซ่อมท่อระบายต่างๆ ฟังแล้วเสียว นึกในใจว่า จะมีปัญหาเหมือนตึกเจ้าปัญหาอีกมั๊ยหนอ

ได้ยินแต่เรื่องการซ่อมพื้น ซ่อมคอห่าน โถนั่ง ไม่มีใครให้ความสำคัญกับระบบท่อซึ่งเป็นหัวใจของการระบายออกกันเลย ไม่มีข้อมูลจุดทรุดโทรมของท่อว่าปัญหาที่ต้องซ่อมมีอะไร จะตีตนไปก่อนไข้ ว่าซ่อมแล้วจะมีปัญหาก็ไม่ควร

จึงแค่ออกปากเตือนไป ว่า ระวัง!!!!! จะซ่อม จะเติม จะปรับปรุงอย่างไร ช่วยกันดูหน่อย อย่าให้เกิดปัญหาเดิมๆเรื่องของท่อ ที่ทำกันแบบเดิมๆนั้น เหม็นกันไปทั่วโรงพยาบาล ขอกันเถิด อย่าให้มีอีก เพราะเมื่อเกิดปัญหาแล้ว แก้ยากจริงๆ

คำทักท้วงพอฟังได้มั๊ง ทำให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องที่คุยฟุ้งไปเรื่อย หยุดปากนิ่งลง เริ่มเห็นความสำคัญกับการสำรวจปัญหาจริงจัง

เรื่องห้องน้ำเป็นอีกเรื่องที่จะสร้างจุดตันเรื่องเวลาให้ไม่ทัน 30 วัน ด้วยเงื่อนไขการขอทำห้องน้ำเพิ่มใหม่จากเดิม ซึ่งฟังแล้วเหมือนจะต้องมีการจัดสรรพื้นที่กันไว้ทำห้องน้ำใหม่

แค่คุยก็เห็นความอุตลุดด้านการก่อสร้างขึ้นมาตะหงิดๆ ได้งบมาสร้างตึกใหม่ทดแทนตึกเก่า แบบไม่ได้คิดล่วงหน้าเรื่องพื้นที่สำรองใช้สอยนี่สาหัสจริงๆ ลงมือเมื่อไรจะอุตลุดแค่ไหน พอนึกภาพแล้วร้อง…ยี้…เลยกับการจัดการที่จะต้องเข้าไปเกี่ยว

๑๒ พฤษภาคม ๒๕๕๕

« « Prev : ตามลม๒ (๒) : จะได้เขตผืนดินมา…ก็มีเรื่องให้ทำก่อนเยอะเลย

Next : ตามลม๒ (๔) : เคลียร์พื้นที่ เคลียร์ปัญหามีอะไรอีกที่สำคัญ » »