หมอเจ๊เรียนโลก

กว่า 3 เดือนที่ตามรอยเพื่อแก้โจทย์ความชื้นของตึกเจ้าปัญหา เหมือนพาตัวเองหลงเข้าไปสู่อีกเรื่องยังไงไม่รู้  เคยบอกตัวเองไว้แต่แรกที่เข้ามาหยิบทำโจทย์นี้ว่า ทำอะไรให้ง่ายไว้ ทำอะไรได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็วางไว้ก่อน

สัปดาห์ที่แล้วมาเหมือนเจอทางตัน ไม่รู้จะทำอะไรต่อ จึงใช้เวลาที่ว่างทบทวนสิ่งที่ได้เรียนรู้ผ่านมา หยิบจับภาพมาเรียงร้อยเป็นเรื่องราวไว้

กะว่าจะนำไปใช้วางแผนงานกับลูกน้องต่อ จะได้ไม่เสียเวลากับการไล่เรียงเหตุการณ์และเรื่องราวที่ต่างคนต่างรับรู้กันคนละช็อต  ดูกันแล้วก็เรียบเรียงเรื่องเตรียมไว้แจ้งบอร์ดรพ.ด้วย

ก่อนถึงเวลาที่บอร์ดจะประชุม ก็ปรึกษาเจ้านายไปว่าจะขอนำเรื่องเข้าไปแจ้งบอร์ด ก็็ได้รับคำตอบมาว่า “รู้ปัญหาแล้ว วันนี้จะพูดให้ฟัง” ยังไม่ต้องนำเรื่องเข้ามาก็ได้

เอาเข้าจริงกลับเป็นว่าเป็นเพียงปลายๆติ่งของเรื่อง ที่บอกแล้วบอร์ดก็ไม่สามารถเข้าใจเรื่องราวจริงได้ ฟังจบแล้วก็หลุดปากวีนเจ้านายไปว่า เรื่องจริงมันมีมากกว่าที่เจ้านายรู้ ที่ปรึกษาขอนำเรื่องเข้ามาก็ด้วยอยากให้บอร์ดเห็นกับตา แต่ก็ไม่อนุญาต

เมื่อเห็นภาพแล้วนั่นแหละเจ้านายจึงเข้าใจว่าเป็นคนละเรื่องเดียวกันอย่างไร  ก็ เฮ้อๆกับตัวเองนะที่ของขึ้น แล้วหลุดอีกแล้ว  เอาเหอะรู้ตัวก็ดีกว่าไม่รู้ละนะ

เมื่อบอร์ดเห็นภาพทั้งหมดแล้ว ก็เป็นโอกาสของการตัดสินใจเดินหน้าต่อ ได้โอกาสบอกบอร์ดเรื่อง “ก๊าซ” ไว้ด้วย ความสนใจเกิดขึ้นไม่มากเพราะพวกเขาคิดกันว่า “เป็นไปไม่ได้”

ได้ให้ข้อมูลกับเจ้านายไปแล้วว่า ชวนที่ปรึกษาใหญ่มาทำหน้าที่จิตอาสา รอคำแนะนำที่จะได้มาจากปากตรงๆในเืดือนตุลาคมนี้ เจ้านายดูคล้ายๆโล่งใจ แถมโจทย์เพิ่มมาให้ว่า “อย่าลืมปรึกษาเรื่องระบบ drain” ก็ถือโอกาสบอกผ่านกันตรงนี้ว่าลูกศิษย์รออยู่นะคะอาจารย์เจ้าขา จดหมายเชิญกำลังเดินทางมาสู่มือ

เรื่องโครงสร้างที่ไปเจอใต้ตึกต่อยหัวให้งงๆอยู่ จึงเสนอไว้เพียงให้รับรู้ว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่มีปัญหาซ่อนอยู่

หลังจากกิจกรรม “ทำดีวันแม่” เกิดขึ้นแล้ว ก็มีเรื่องตามมาที่ทำให้สบายใจขึ้นอีกหน่อย  คนงานในหลายตึกที่มาร่วมกิจกรรมกันในวันนั้น เข้มข้นขึ้นกับการร่วมดูแลความสะอาดของคูรอบตึกของตน  พยาบาลมีความสุขขึ้นกับปัญหาที่ได้คลี่คลายไปบ้างแล้ว  คนไข้มีความสุขกับการเห็นน้ำใสๆในคูที่เลี้ยงปลาได้

ที่สามารถเดินมาถึงจุดสำเร็จขั้นต้นที่ตั้งใจไว้ ต้องถือว่าโชคดีที่เมื่อเริ่มก็ไม่ได้เิดินเดี่ยว แต่ได้ที่ปรึกษาใหญ่มาให้กำลังใจ

คนหนึ่งเป็นอาจารย์คอยเติมเต็มมุมความรู้ให้ตามรอยต่อไปได้เรื่อยๆ

คนหนึ่งเป็นพี่ที่คอยเติมกำลังใจว่า “ทำไปเหอะ อย่ากลัว” แถมยังมีคนคอยลุ้น ส่งโน่นนี่มาให้

ถึงแม้เรื่องนี้ยังไม่จบ ก็ขอบคุณทุกๆท่านเป็นอย่างมาก  สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วทำให้มีกำลังใจเดินต่อเรื่องโรงพยาบาลสีเขียวต่อไป แม้จะรู้สึกว่ายาก

ขอบคุณมากๆค่ะ

24 สิงหาคม 2554

« « Prev : ตามลม (๕๑) : กลิ่นหมายถึง…มีพื้นที่ไร้ออกซิเจนอยู่แถวๆนั้นด้วยนะเธอ

Next : ตามลม(๕๓): ชี้มุมเอี่ยวทางสังคมที่เปลี่ยนแปลงให้ทีมงานรับรู้ » »