หมอเจ๊เรียนโลก

ตั้งแต่ได้ยินเรื่องช่างป่วย เพราะคลานเข้าไปใต้ตึกเพื่อหาทางแก้ไขปัญหา ก็บอกกับตัวเองมาตลอดว่า จะไม่ยอมให้ใครเข้าใต้ตึกอีกเด็ดขาด

ทุกวันจึงคอยหาคำตอบ ทำยังไงจึงจะรู้ว่าสภาพใต้ตึกเป็นยังไงที่เห็นด้วยตากันได้หลายๆคน จนวันหนึ่งก็ได้คำเฉลยว่ามีทางทำได้  ช่างอาสาจากเรือนจำเป็นคนให้คำตอบนี้โดยเขาไม่รู้ตัว

ระหว่างที่ยืนปรึกษากันว่าบ่อทดน้ำจะช่วยพาน้ำใต้ตึกออกมาได้แค่ไหน  ลูกมือช่างก็บอกว่า “ผมเห็นน้ำใต้ตึกที่ขังอยู่ ลองขุดบ่อให้ต่ำดู น่าจะทำให้น้ำลดได้”  เมื่อถามว่ารู้ได้ยังไง เขาบอกว่า “ผมมองลอดช่องนี้เข้าไป นี่ไงๆระดับน้ำอยู่ตรงนี้เอง” พร้อมชี้มือ

มองตำแหน่งที่เขายืนอยู่และชี้ เอ๊ะ ตรงนี้เราก็ไปยืนแล้วมองเข้าไปได้นี่นา ไชโย มีวิธีเห็นด้วยตาได้โดยไม่ต้องพาตัวเข้าใต้ตึกแล้ว

หลังวันนั้นก็เทียวไปเทียวมา หาช่องใต้ตึกที่มองลอดได้โดยไม่ต้องมุดเข้าไป แล้วจู่ๆก็ปิ๊งแว๊บ ใช้สไตล์ชาวเฮฮาศาสตร์ลองดูดีกว่า นึกแล้วก็คว้ากล้องแหย่เข้าไปตามช่องที่ใหญ่พอให้แหย่มือได้ ทั้งช่องบน และช่องล่างที่อยู่แนบพื้น

ได้การแล้ว ภาพที่ต้องการมองผ่านกล้องเห็นได้ชัดแจ๋ว โดยไม่ต้องคลานเข้าไปแล้ว  ดีใจเหมือนได้แก้วสารพัดนึกมาอยู่ในมือ

เก็บภาพจากกล้องเอามาได้ ก็เผยแพร่ให้เจ้าของตึกเจ้าปัญหาเห็นพื้นที่ใต้ตึกของตนเอง ให้คนที่เกี่ยวข้องสร้างน้ำเสียส่งลงมาในคูเจ้าปัญหาได้รู้เห็น ก็ได้ผลระดับหนึ่งของความตื่นตัวร่วมแก้

ที่รู้ว่าได้ผลก็เพราะว่า มีมือดีมาเคลื่อนย้ายถุงทรายที่นำไปลองทำบ่อบำบัดจำลองที่ฟากคูจุดหนึ่ง…อีกแล้ว

เมื่อเห็นจะจะตาผ่านกล้อง ในใจก็ร้องโอ้โฮ สภาพใต้ตึกเหมือนเมืองที่ไม่เคยรู้จักอีกเมือง เป็นเมืองร้างที่พื้นดินเต็มไปด้วยน้ำครำในบางแห่ง พื้นดินแห้งๆเป็นบางแห่ง ความกว้างขวางของพื้นที่สุดตาเหมือนกัน

มีขยะที่ไม่น่าจะมีอยู่ด้วย อย่างน่าแปลกใจ เห็นขยะแล้วก็ขำ ของอย่างนี้เข้าไปอยู่ได้ยังไง ขวดนมงี้ เครื่องตัดหญ้างี้ ขวดน้ำอัดลม ขวดน้ำ  หรือว่าเป็นฝีมือ “หนู” มีร่องรอยของรังปลวกด้วยนะ

ความสูงของใต้ตึกที่พื้นดินแห้ง มีแต่เด็กขนาด 2 ขวบเท่านั้นที่มุดเข้าไปแล้วยืนสบาย ผู้ใหญ่เข้าไปแล้วจะทำงานต้องนั่งเท่านั้น การเคลื่อนที่ก็ใช้มือคลานเอาจึงสะดวก คนตัวเล็กอาจจะก้มหัวเดินไปได้

แต่พื้นที่มิได้แห้งไปตลอด พื้นที่น้ำขังเป็นน้ำครำ ระดับน้ำที่เห็นจากกล้องมีทั้งลึกและตื้น จะเข้าไปจัดการพื้นที่มีแต่ต้องมีวัสดุให้เกาะคลานเข้าไป ซึ่งช่างที่เคยเข้าไปทำงานก็คงทำอย่างนั้น เพราะเห็นมีท่อประปาสีฟ้าขนาดใหญ่วางระเกะระกะเต็มไปหมด ทิศโน้นบ้างทิศนี้บ้าง เหมือนดังวางไว้ให้เกาะไต่เข้าไปแก้ไขเรื่องท่อ

นึกภาพที่เขาเข้าไปทำงานแล้วเข้าใจเลยว่า ทำไมครั้งสุดท้ายที่เข้าไป เขาจึงกลับออกมาแล้วป่วย เห็นภาพความลำบากและยากของงาน  วันนี้จึงประกาศไปแล้วว่า พื้นที่ตรงนี้ห้ามใครส่งคนเข้าไปทำงานอีก เรื่องแก้ปัญหาเกี่ยวกับน้ำ ให้คิดใหม่ทำใหม่

วันนี้จึงเดินมาถึง จุดที่ควรคิดและผลิตวิธีบริหารน้ำทั้งระบบของตึกแห่งนี้ใหม่ แบ่งเป็นระยะสั้น กลาง ยาว

เรื่องที่เข้ามาแก้ก็ทำต่อไป ถือเป็นการแก้ระยะสั้น และระยะกลาง ทำกันไปแบบคิดไปทำไป แก้ปัญหาที่แก้ง่ายๆ คลายมันออกไปก่อนก็แล้วกัน

« « Prev : ตามลม (๔๕) : ขยายผลเทคโนโลยีง่ายๆ…..ลดปัญหากลิ่น

Next : ตามลม (๔๗) : เรื่องดีๆมีคนร่วมมือทำด้วยเสมอเมื่อรู้ว่า “ฉันทำได้” » »